Pregaditur nga Haxhi Muhaxheri sjellim:Poezi nga Jusuf Gërvalla

nga **Agim Gashi** Tue Jan 18, 2011 1:21 pm

Skena nga jeta e fshatit
dritarja e avulluar semaveri i çajit edhe vjeshtë
i tillë i lirë rrethuar me sendet që vjetërohen
përmbi rafte ftonj një plakë si pikturë
a nuk qenka vallë krejt zjarri një trillim
bien gjethet e në kopsht femra kotet në luhajë
me goditje të rënda imagjinate me një botë prej letre
tek gjej ngushëllim mes sendesh që s'janë më
atje diku në botën time atje diku larg
eja përsëri netve të vona si hije që sajon
pak frymë njeriu e pak dritë qiriri.
Nga memoaret e një shëtitësi

kur u ktheva nën pullazin tim mbuluar me kashtë
nën qepallat e lodhjes e të kohës botën
e në botë s'kish tjetër pos shkëlqim ari e qelqi
mbi rrashta e penda të larta zogj alumini
kish edhe uri edhe poetë edhe ujëvare në botë
kish njerëz prej druri e kafshë të buta kudo
kish edhe hieroglife dy fjalë dhe gjurmë që s'fshihen
kish lumenj të egër e fosile të lashta

Pluhur e ngjyrë

Sytë e tu qiell çerdhe e lumë i pakapërcyeshëm
ndërsa jam përgjumur përmbi tavolinë
im vëlla dhe fëmijëria ime pemën e kanë vjelë
kanë korrur kallinj
ime ëmë ka zier ftonj
shelgjet kanë vajtuar
si poeti sentimental në vjeshtë
- po asgjë s'është zverdhur.

Duart e tua pushim diçka si ujë zgjojnë
ndërsa kam ecur shtegut rrëzë mali krejt vetëm
në njërin krah shkurre zogjsh
në tjetrin gështenjat
dhe gjarpërinj.
Im vëlla të ka dashur të ka marrë dhe tash nuk je
as ti as ai s'jeni dridhmë plot fletë
nga fluturimi yt tash vetëm ngjyrë
dhe pluhur ka mbet'.

Tash po vij

fëmijë që buzëqesh mbi krahun e nënës kur pret
para shitores qumështin - tash po vij i pikëlluar
në shportën time pemë e fletë
dhe shije gjumi.
Kur të zgjohem do të iki
tash po vij në prehrin tënd, mëmë
tokë e zezë e lapidar, bajame e verdhë.
Dashuri e paluar si arni në arkë
oh s'mund ta them
as ta rrëmbej.
Tash po vij
por di se në ngjyrën e pelhurës vetëm pluhur
mbi buzëgazin tënd të shtrenjtë.

mes muresh të trasha fshesa dhe minj.

Libri i shenjtë

shpuzë e errët matanë qelqeve që avullojnë
mesnatës së ngjyer me tëmbëlin e detit
në oborr po fshihej një hije dhe qerrja e drunjtë
kuajt sonte askund s'do të marrin udhë
në mur ndrit dhe pipërrin kandili
e në letër mes dy vijash të zeza si përherë
druri i vetmuar më tutje ca hithër
ia djegin këmbët fëmijës që ëndërron
drita e praruar gjerdan me guaca
hën' e verdhë atje lart në tavan - dhe teja
tok me djepin e vjetër që s'përkundet - e ha
nuk shihet atje rrëzë gardhi një vogëlush
që shiu i tetorit e qull ngadalë
në vatër u dogjën urët - s'ka mbetur më prush
frika nga trupi im në shtrat po më fton

mbi tryezë ora e vogël rrah e s'pushon

Lufta dhe arti

Tutje gjithnjë akull
Këndej gjithnjë zjarr
Unë jam syri i Aladinit
E shoh veten si digjem
në betejën e tmerrshme
të fjalës
e të mendimit

Me shenjtëri të mallkuar
me përfytyrimin e qartë
e krijoj
Në mua shushurijnë dete
të qena
në ëndërr

S'po flas kotnasikot
Mund t'i merrni fjalët e mia
e të niseni nëpër botë
Unë s'kam guxim
Kuptoj se pa dritën e tyre
Nuk do ta di rrugën nëpër dritë
Janë krijuar prej frenimesh
prej kthesash theqafjesh
dhiaresh të shenjta
zigzage

Unë nuk i shoh yjet
pështjellë në terr
Gjithësia e ftohtë
nuk e ka gji diellin
Sikur të mos e ftohte
ana e errët e planetit
Fletë testamenti

në zgjimin tim të heshtur të më ngurosin
në flijimin tim të begatshëm të verës
në nisjen time në fillimin tim të ri
në gjumë shekujsh me ndërrime të më zgjojnë
le të më puthë rrezja e qartë ngazëllyese
e druvarit të fjetur në rudinë
myshku le të jetë gjithmonë i blertë mbi gurë
emër të mos ketë e shkronja le të flasë
në gjuhën e vjetër të kafshës së zezë
guaca e kërminj le të vijnë për dasmë
mbi rrasën time
le të shtrihen edhe ata si dy yje
ftohtë le të bëjë verës e verës verë
e me një pikë ujë verdhësisë së barit tim
le t'i mëshirohen
vërmeni atje tek do të tregojë guri për udhën
deri te shtëpia ime bërë me dru e kashtë

le të thyhet çdo pasqyrë që ka ballsamosur
ballin tim e mërrolën e çastit plot mllef
se ja tek po zgjohet er' e re e dashurisë së tokës
se jam i parrezikshëm kaq i pafuqishëm
mumje përfytyrim që krahasohet me rrahun
tek do të më vini përsëri ju pas
le të më lënë të fle qetë si pranë stufe
dimrit të madh të dashurisë sime
nuk do të përpëlitem s'do të rrotullohem
s'do të shplohem natën nuk do të kollitem
me fjalët e mia le të më mallkojnë
në rrasën time atë rrasë të zezë të ftohtë
në duart që i kam prekur le të më lëshojnë
rrjedhës të qetë të fatit që pret
shigjet' e mërisë le të bjerë mbi dhe
në shkretëtirën e moskuptimit le të fiket
kurrë të mos vijnë kur unë nuk i pres
ata që tërë jetën i prita, të dashurit

ç'po flas kështu pash zotin?

SHTËPIA QË RRËZOHET

tash shtrati rri në oborr dhe do rraqe
t'zënë këmbët e merr në thua
gjësendet që shkëlqenin para një çasti tani prapë
si në kohëra të praptisura me pluhur mbuluar
hamenjtë e nxjerrin me kujdes një arkë korridorit
ora e madhe në mur ka pushuar
vetëm fëmijët tani lodrojnë e shkelin barin
këtë ditë do ta kalojnë si zogjtë nën qiellin blu

SHTËPIA QË NDËRTOJ

në një skutë do të ketë më shumë dritë
në tjetrën vend për shtratin dhe minjtë
një derë do ta ketë për në rrugën kryesore
një tjetër për kopshtin me lule të bardha
një verandë do ta ketë me një fuçi druri portokalli
do ta llogarisë këndin e diellit mbi dritare

2.

do të ketë aty pak trosha buke do të zihet çaji
një komë e shtruar në mesore do gazeta dite
do të vë portretin e një dashurie në dhomën e pritjes
do të më vijnë shokë e do të më vijnë prindër
s'do të ketë kurtina të larme në dritare
dhe krejt dyert e drurit do t'o ngjyej
me bojë plepi e gjethesh me të gjelbër
e do të kthej për çdo mbrëmje aty

SHTËPIA NË KORNIZË

në vitrinat e verdha nga drita një natë e kam parë
mes do gjësendesh prej kashte dhe pëlhurash
rrinte pak si e shtrmbëruar mbi përfytyrimin
dhe erë luleshqerrash shpërndante nëpër trotuar
njerëzit ktheheshin nga turnet e natës të lodhur
aty kishte drunj të vjetër dhe trungje rrëzuar
një shteg i ngusht barin e kishte tharë me shkelje
aty e pash t'ime amë me govatë në dorë e vetmuar
shkonte e gëmuqur shtegut drejt derës së saj
s'di a do të ketë qenë ditë apo në rreze hëne larë
tym nga oxhaku i kërrusur dhe në kusi diçka që zien
do stiva drunjsh të nxira shiu rrinë te shkallët.

Poezia e Jusuf Gërvallës një vlerë kombëtare

Fatmir Terziu

“Krijimtaria letrare e Jusuf Gërvallës, poezitë e tij, si dhe proza artistike e publicistika përbëjnë një kontribut të rëndësishëm në rrugën e zhvillimit të artit e të mendimit shqiptar”, ka thënë shkrimtari Ismail Kadare. Por duke parë atë që Jusuf Gërvalla është figurë e rëndësishme e veprimtarisë politike kombëtare, pa të cilin është vështirë të ndërtohet sinteza programore e lëvizjes politike të shekullit XX, natyrshëm nuk duhet harruar se ai është intelektuali që ka lënë gjurmë në fusha të shumta të artit, si: letrar, përkthyes, publicist, kompozitor e artist, të cilin e ndërpreu fati historik kombëtar. Ai është poeti e prozatori, që u formua në gjirin e kulturës kombëtare dhe nën ndikimin e krijuesve të mëdhenj botërorë. Ai është modeli i së djeshmes që mund të bëhet shembull i së ardhmes.
Jusuf Gërvalla, sidomos në poezi ka lënë gjurmët e tij të sinqerta dhe mbi to ka vlerat lapidare. Duke lexuar poezinë e tij ndjenja e tërë kompleksit shqiptar vjen si një ekran në tërë ndjesinë tënde. Poezia “Skena nga jeta e fshatit” është pikërisht ky ekran nga ku ushtron funksionin e tij mesazhier ky skenar tipik poetik i autorit. Në këtë ekran gjithëngjyrash vjen e qartë fjala. Fjala e goditur poetike që në gjuhën e kritikut Agim Pepa e nëkupton të lidhur ‘me dashurinë për tokën, për njerëzit, për idilin, për Atdheun”.
Në këtë poezi materialja që rrethon natyrën ndikohet me potencialin e kësaj fjale poetike: “dritarja e avulluar semaveri i çajit edhe vjeshtë/i tillë i lirë rrethuar me sendet që vjetërohen/përmbi rafte ftonj një plakë si pikture/a nuk qenka vallë krejt zjarri një trillim/bien gjethet e në kopsht femra kotet në luhajë/me goditje të rënda imagjinate me një botë prej letre/tek gjej ngushëllim mes sendesh që s'janë më/atje diku në botën time atje diku larg/eja përsëri netve të vona si hije që sajon/pak frymë njeriu e pak dritë qiriri.”Por fakti që kjo poezi lexohet qartë si një artikulim ndjenjash e bën atë që të krijojë gjurmëlënie shpirti.
Poezia tjetër e tij nën vëzhgimin tonë “Nga memoaret e një shëtitësi” flet në gjuhë më të kthjellët. Kapërcimin e situatave autori e krijon me modelin e fjalës poetike, tipike të krijimtarisë së tij. Pikërisht duke qëmtuar këtë model të fjalës poetike, qartësinë e mendimit të tij, te pikasja e çmuar poetike dhe tematika e vyer, të cilat bëhen të pranishme në vargjet e mëposhtme, do të thoshim se ai pa e mbivlerësuar është një sipar kuptimplotë i një gjuhe të pasur kombëtare: “kur u ktheva nën pullazin tim mbuluar me kashtë/nën qepallat e lodhjes e të kohës botën/e në botë s'kish tjetër pos shkëlqim ari e qelqi/mbi rrashta e penda të larta zogj alumini/kish edhe uri edhe poetë edhe ujëvare në botë/kish njerëz prej druri e kafshë të buta kudo/kish edhe hieroglife dy fjalë dhe gjurmë që s'fshihen/kish lumenj të egër e fosile të lashta/mes muresh të trasha fshesa dhe minj.”
Ngjyrat dhe elementët përbërës të tyre, krijojnë një ‘memorandum’ kuptimplotë tek poezitë e tij. Poezitë “Pluhur e ngjyrë”; “Libri i shenjtë”; “Libri dhe deti” etj kanë në thelb pikërisht këtë preambulë poetike që siguron deri në detaj mitin real me atë figurative, atë pra që e konverton këtë poezi në një thesar të krijimtarisë shqiptare. Lexojmë poezinë “Pluhur e ngjyrë” dhe gjejmë pikërisht ato elementë që lidhen me sytë si një detaj për lidhjen me ambientin dhe me ngjyrimet e tij: “Sytë e tu qiell çerdhe e lumë i pakapërcyeshëm/ndërsa jam përgjumur përmbi tavolinë/im vëlla dhe fëmijëria ime pemën e kanë vjelë/kanë korrur kallinj/ime ëmë ka zier ftonj/shelgjet kanë vajtuar/si poeti sentimental në vjeshtë/- po asgjë s'është zverdhur./Duart e tua pushim diçka si ujë zgjojnë/ndërsa kam ecur shtegut rrëzë mali krejt vetëm/në njërin krah shkurre zogjsh/në tjetrin gështenjat/dhe gjarpërinj./Im vëlla të ka dashur të ka marrë dhe tash nuk je/as ti as ai s'jeni dridhmë plot fletë/nga fluturimi yt tash vetëm ngjyrë/dhe pluhur ka mbet'.”
Në poezi të shumta të autorit shihet zbërthimi i idesë me tematikën si një element shumëkuptimor. Tek poezia “Tash po vij” vargjet: “fëmijë që buzëqesh mbi krahun e nënës kur pret/para shitores qumështin - tash po vij i pikëlluar/në shportën time pemë e fletë/dhe shije gjumi./Kur të zgjohem do të iki/tash po vij në prehrin tënd, meme/tokë e zezë e lapidar, bajame e verdhë./Dashuri e paluar si arni në arkë/oh s'mund ta them/as ta rrëmbej./Tash po vij/por di se në ngjyrën e pelhurës vetëm pluhur/mbi buzëgazin tënd të shtrenjtë.”
Poezia “Libri i shenjtë” e këtij autori madje më kujton edhe një detaj të treguar në konfidencë nga shkrimtari Aleko Likaj. Një lidhje e hershme e mikut tim Likaj me të mirënjohurin Pandeli Koçi në vitin 1975 do të sillte një takim të papritur të redaktorit Koçi, Likajt dhe Jusuf Gërvallës. Ishte viti 1979, kur Gërvalla punonte redaktor i shtëpisë botuese “Naim Frashëri”. Në shtëpinë e tij, përballë “Mihal Durit” në Tiranë, ishte i ftuar Alekua, pasi Pandeliu ishte redaktori i parë i librit të tij të parë “Guximi”. Dhe krejt në mënyrë befasuese aty ndodhej edhe Jusufi me romanin e tij “Rrotull” dhe disa poezi, ku poezia “Libri i shenjtë” kishte sjellë disa detaje. Gërvalla në fjalën e tij kishte sjellë këto detaje që lidheshin me fatin e botimeve nën Serbi dhe nën diktatin serb, pasi poezinë “Libri i shenjtë” serbët dhe redaktori serb nuk donin t’ja botonin. Kështu ishte ky detaj i thjeshtë që më pas u pa në mjaft poezi të tij.
Madje tek “Lufta dhe arti” Gërvalla flet disi drejt: “Tutje gjithnjë akull/Këndej gjithnjë zjarr/Unë jam syri i Aladinit/E shoh veten si digjem/në betejën e tmerrshme/të fjalës/e të mendimit/Me shenjtëri të mallkuar/me përfytyrimin e qartë/e krijoj/Në mua shushurijnë dete/të qena/në ëndërr/S'po flas kotnasikot/Mund t'i merrni fjalët e mia/e të niseni nëpër botë/Unë s'kam guxim/Kuptoj se pa dritën e tyre/Nuk do/ta di rrugën nëpër dritë/Janë krijuar prej frenimesh/prej kthesash theqafjesh/dhiaresh të shenjta/zigzage/Unë nuk i shoh yjet/pështjellë në terr/Gjithësia e ftohtë/nuk e ka gji diellin/Sikur të mos e ftohte/ana e errët e planetit.”
Të njëjtën gjë ai plotëson edhe tek poezitë “Qenie, varr as frymë”; “Njeriu i zi” etj: “një shishe hermetike/grykëngushtë/lëfytgjatë/në murin prej argjile/në detin e ëmbël/në lëkurën me pore drite/në ballsam të largët egjipti/një një të miliontin yll/në çdo kristal/në çdo gur të çmuar/bima mugullon në terrin e tokës/në qullin e baltës/qenie, varr as frymë/sy i zbrazët/nga gjithë bukuria mbeti vetëm kjo/e prekshme e flakët dhe e pakuptueshme/seç po lebetitem po më dridhet buza/zëri im i djeshëm se ku u bë/amshim i zbrazët/si syri që më sodit me plotëninë e trilluar/i ndritshëm e i thatë si mermer i zi/dashuria e të çmendurit nga frika/mes të gjithëfuqishëmve/një gogol druri mbuluar me të tharat e vjeshtës/një leckë e një enë e ndryshkur/ca pulla sedefi/në shesh i nxora gjithë rekuizitat e parajsës/e syri i zbrazët në roje sodiste/dhe përgjonte pamundësinë time të mundshme”.
Poezitë e mëposhtme kanë një afërsi imagjinare dhe tepër domethënëse:
“Njeriu i zi”:
Jam i sigurtë, kurrë s'do të bëj vetëvrasje
Kaq i hekurosur, i mirëfilltë, si arsyeja
E kam vrarë orën e murit me armën e nxehtë
Dhe kam ikur prej librit të përhitur që më shëmton
Me bukurinë e tij
“Vdekja s'është dobi as moshë as lindje e re”:

Drurin e vjetër të tavolinës, shtizën, patericën
Boshtin e lavjerësin, rrapicën e bronztë, lëkenë
Nurin e derdhur si pluhur mbi dritare në mesnatë
Strallin e pikëlat e vesës që shpërthejnë
Me rrezen e parë të dritës në agun vjeshtor –

POEZI QË MORI BEKIMIN E NËNËS

Nga Pandeli Koçi

Në pemën e shëndetshme të poezisë shqiptare që kultivohet në Kosovë, në Maqedoni e në trojet e tjera shqiptare në Jugosllavi, poeti Jusuf Gërvalla është një degëz me fryte poetike të freskëta, e cila flet për talent të veçantë krijues e individualitet të spikatur poetik. Ka poetë që shpërthejnë me shkulme nëpërmjet vargjeve; ka të tjerë që dinë të prekin telat më të hollë të harfës së ndjenjave; ka disa të tjerë që kujtojnë një vatër të ngrohtë rreth së cilës bulojnë rrethimet e shtruara gjithë urtësi dhe mençuri. Poetët kanë profile e temperamente të ndryshme, por, kur fjala poetike është e ngjizur në botën e madhe të popullit të vet dhe rrezaton fuqishëm me art të vërtetë shpirtin e gjerë të kombit me idealet e shpresat, me ëndërrat e parealizuara e mendimet e thella, me dëshirat e interesat e tij jetike, ajo e gjen rrugën, hyn e mbetet në ndërgjegjen e popullit.
Jusuf Gërvalla ka ecur në hullinë e asaj poezie e cila brenda thjeshtësisë e transparencës së vargut fsheh vlera poetike me domethënie të pasur përmbajtësore. “Jusuf Gërvalla, – shkruan shkrimtari e kritiku Mehmet Kraja, - ka zgjedhur rrugën e komunikimit sa më të madh me lexuesin: të rrëfejë më shumë se të poetizojë, të këndojë më shumë se të vargnojë dhe t’i drejtohet më shumë qenies shpirtërore të lexuesit”. Duke njohur kushtet e mjedisin ku ka lindur e është rritur dhe nga se është ushqyer poezia e Jusufit, nënkuptohen e zbërthehen rrëfimi e mesazhi poetik, sistemi figurativ e nënteksti i qëllimshëm.
Kjo poezi dalohet për qetësinë sipërfaqësore, nën të cilën vlojnë gjakimet e ndezuara, lëvizja e papërmbajtur e ndjenjave të mprehta, qetësia e siguria e një mendimi që duket e zhduket, po gjithsesi është i qenësishëm e shtrihet i ngrohtë gati në çdo faqe të librave të tij. Dashuria e drithshme për jetë, etja e pashuar për dritë e lulëzim, malli i thekshëm për vendin, shpresa e gjallë për të ardhmen krijojnë shtratin e botës së tij, sa intime aq edhe shoqërore.
Çdo varg i poezive me motivet e vendlindjes është i përflakur nga dashuria për kullën e vatrën, për rrugët e përbaltura e me gjurmë qerresh, për të qarat e foshnjave dhe telat e çiftelisë. “Një tra i lagur e i nxirë me merimanga mbuluar” e bën të ndjejë mall e dhembje, por gjithsesi poeti është i bindur se jeta dhe dashuria, bukuria e bujaria janë të qenësishme në shtëpinë e tij, se:
“Aty ka dhe zëra të rinj
mes fletoresh të shkarravitura
duar shtalbe si fieri
Ka vajza të njoma,
nuse të bukura e gra të veja…”.
Dhe më tej: “ka në vatrën time plot prush mbuluar nga hiri”, çka shënon ekzistencën, edhe pse të pashfaqur, të vlerave që presin çastin e shumëpritur. Shtëpia - kullë ka marrë kuptimin simbolik të qëndresës dhe të prirjes së vetvetishme drejt dritës së përparimit:
“Ashtu e lartësuar ajo i bie territ si pirg drite
me ato shkallë që përherë shpien lartësive”.
Mbi kullën shqiptare kanë vërvitur ndër shekuj hekur, zjarr e helme dhe në themelet e saj janë derdhur lumenj gjaku, e megjathatë ajo jo vetëm që ka qëndruar në këmbë, po edhe më tepër është forcuar e lartësuar. Ndaj poeti këndon:
Nën themelet e saj rrjedh ujë i ëmbël
dhe nën çdo dritare përvjet rritet nga një mollë”.
Poet beson tek e ardhmja, beson se:
“nga dritaret e vogla do të lihet më shumë hapësirë
pastaj për çdo skutë do të ketë më shumë dritë
do t’i lihet rrugë diellit më shpesh të vijë për drekë
në dysheme tek rrinë këmbët e gjyshes, s’do të ketë më lagështi”.
Lidhjet shpirtërore të heroit lirik me tokën e vet kanë gjetur shprehje të qartë poetike me mjaft poezi, po sidomos në “Rruga që shpie në livadh”, “Muret, dritaret, uji…”, “Shtatë net në Dubovik”. Atdhe, populli yt është ai që të ushqen me aspirata të bulura njerëzore, që s’të tradhton kurrë. Poeti është i entuziazmuar sepse:Ö
“…ti ke ecur - ecur
Drejt gjakut tim, ndër damarë më ke qarkulluar
Plot jetë, plot dritë, plot kthjelltësi”.
Etniteti kombëtar, liria, krenaria e të qenit shqiptar janë të paprekshme; ato qëndrojnë mbi jetën dhe vdekjen. Domethënia e porosia e vargjeve:
“gjakun që vlon në fjalë,
që prek borën
që djeg gjethin
mos e harro.
Është amaneti yt, baba!”
burojnë nga një bindje e thellë në drejtësinë e idealit atdhedashës.
Syri vëzhgues i poetit pasqyron, po edhe zhbiron në dukuritë e ralitetit që përjeton gjallërisht. Këtë e kupton mirë nga disa reflekse imazhesh, si ajo e endacakut me setër të grisur, e emigrantit që endet për një copë bukë nëpër botë, e ironisë therrëse të gjyshit (“kur s’ke çka ha, nuk lipset ngi?”), e vrasjes së dyshimtë në shtëpinë e Lecit, që pandehej se kishte fshehur thesar, e zhgënjimit të nuses së murosur në urë, që, e thradhtuar, u gjet në agim e rrëzuar dhe në sa e sa detaje e hollësi realiste. Siç shihet, vargu i Jusuf Gërvallës karakterizohet nga një qëndrim veprues ndaj jetës. Kur e lexon atë të krijohet së pari përshtypja sikur ai pikturon “natyra të qeta”, po kur thellohesh në to, të bie në sy prirja për të përsiatur, për të kaluar nga detajet e figurat konkrete, në mendime e përgjithësime, që, edhe pse shprehen me gjuhë alegorike e metaforike, përsëri ia arrin qëllimit. Pavarësisht se poeti dëshmor nuk arriti ta mbrojë ligjërimin e vet, përsëri ai na thotë se përjetësisht vjen drejt nesh
“me një det këngësh që më vlojnë në gji”.
Le ta mbyllim këtë fjalë me vlerësimin e kritikut të njohur Ali Aliut për Jusuf Gërvallën:
“Po, është fare e sigurt se fjala është për një botë dhe për një sensibilitet tejet të pasur, të ndjeshëm dhe të nuancuar poetik që disponon aftësi dridhjeje edhe nga ngacmimet më të padukshme, nga disonancat më të lehta në jetë e të njeriut. Dhe pikërisht kjo është ajo që lë të besohet dhe të shpresohet për të nesërmen e këtij poeti…”

________________
Materiali i publikuar eshte mbledhur nga faqe te ndryshme shqiptare ne internet.

Mon	Tue	Wed	Thu	Fri	Sat	Sun
		1	2	3	4	5
6	7	8	9	10	11	12
13	14	15	16	17	18	19
20	21	22	23	24	25	26
27	28	29	30	31