Fran Buzhala: Muri që po lëvizë pa dritën e syve!

nga **Agim Gashi** Sun Nov 07, 2010 2:24 am

REFLEKSIONE

Loja në pallatin e kostumeve, me nji gjeografi të çmendur!!!

Muri që po lëvizë pa dritën e syve!

Nga Fran Buzhala

Dhimbja te qon te e vërteta, e vërteta është që ju nuk e dini se çfarë do të ndodhë nesër? Jeta është një udhëtim i çmendur, dhe asgjë nuk është e garantuar,te bësh nji analizë në ndërgjegjeje ne jetën tende.

-Shtëpia ishte e gjallë,muri ishte me letra!

-Edhe kur nji ,,Gomar i egër”pjell njeriun,qe behet gazi i botes!

-Ata qe ndezën ,,zemërimin e atdheut”janë te sigurtët e zotit!

Jeta vazhdon,është jashtë fushës sime ,mu kujtua si te ishte dje kur qaja,qaja...

Si zë dot besë ironisë...nga nji herë bëhet nxehtë pas shiut , peshku u freskua lakuriq para frigoriferit,ter natën copëtova nji ,,akull te ngrirë“,

nuk njoh ketë bot te thatësisë...do te bisedoj sy me sy... Shikoni furtuna e reflekseve janë te macave te zeza...fëmijët largoi nga rruga,fluturakja e armikut është ne shënjestër,është drita e kuqe,,nji zë i vogël mua me thotë” është ide e keqe e ka marr kostumin e huaj mund te jesh rob i robit...

Me lapsin e madhë me te dy duart,diku në nji vend e rrahin për gjdo dit.

E´h nëna ime e dashur,nji dit do te jemi te gjithë se bashku në nji shtëpi ...

Argëtim te pastër,pa ndjenja gjykimi,çka ndodhur ne botën tënde e timen kur u përzien bashkë ...diçka e tillë me djeg ne shpirt,ne dhomën e ditës ,sytë i kam te mbyllur,shtëpia ende është rrëmujë...tingëllon ashpër duhesh te dish edhe si te argëtohesh ,derisa shpirti i nënës te qetësohet ne varr ,është edhe faji i im...

Ndoshta mund te fluturojmë bashkë,duke mësuar shkronjat e vogla te arta...

Arritëm te bëjmë edhe melodinë e këngës,shtëpia ishte e gjallë,muri ishte me letra, ne treg e quajnë skenar përfituesi,dikush e përdor rrugën nji anësore,,ligjin për rinin e padëgjueshme”këto perde janë bërë modë...

Publiku donë nji hero...

Heshtja pohon,ndonjë portë me stuhi,mos rri mërzitur te jesh rob i jetës tënde!

Hapi krahët ne pluhurin magjik...Dikur kishim skllav te skenografive! Kërkofshim shpatën e Gjergjit për ti mposhtur tiranit...

Nëse do te errësohej dritarja e makinës tënde ne udhëtim do te humbësh drejtimin, erën...Motivues turmash,skenografia me e shpejt e trenave ne hekurudha...

Goja e heshtur mbyt anijen me njerëz te fateve tragjike,turma te shkreta qe ju ,,pëlqen mjerimi...”Për botën shëndrrohen ne heronj...Publiku donë nji hero shpëtimtar ne orën e dëshpërimit te atdheut te revoltuar...

Gjuetaret ende vazhdojnë...

Bota vëzhgohet nga inteligjenca ,njerëzit vazhdojnë jetë te shumëllojshme , të ftohtë ,armiqësi,miqësi...!Nuk është me keq se nji thyrje ligjesh,dera është mbyllur,thuaj nënës te dërgoi shumë puthje dhe përqafime...Nji lajm ne erë,në hapësira po me pret, nuk është lamtumireshe... Nji ëndërr e keqe po vjen jashtë shtëpisë në natyrë,përballje,, me ajrin e helmuar...”Gjuetaret ende vazhdojnë...

Muzika me zë te heshtur, nji instrument i komplikuar me pesë tela,te gjithë te dalim ne natyrë ta shikojmë ylberin ka nevojë për ne...

Fytyra e njeriut te ,,shpërblimeve sekrete...”

Sna zuri te gjithëve anija,shkojmë bëjmë ,,Pazar ne treg...”Ka njerëz qe janë egërsira do ta hedhin gjdo gjë qe është e bardhe ne det...Gjeten minierën e art qe kërkuan...Nji miqësi e mirë është thesari pa çmueshëm,hakmarrja e juaj është për tu ngritur. Dështimi është nji konkurenc...U rrita pran vendit ku keni lindur ju...Medaljoni i art me shqiponjë do te me mbroj tërë jetën ne udhëtime...

Se patëm edhe nji,,loje”për ti ,,zhdukur gjurmët e kujtesës”Ne kujtesën e njeriut te rrahur pse po rrinë me te burgosurin politik...Ja hidhja nji sy hartës se Ilirisë,asnjë qeveri nuk bazohet ne vullnetin e njerëzve... Unë jam shefi,do ja kujtoi ditën ter jetën, do bëni çka vetëm unë te flas...Gjatë ditëve te javës eshtrat e djaloshit te rebeluar te rivarrosur e presin ne funeral bashkë me literaturën e ndaluar,i rrethuar nga turmat.

Fytyra e njeriut te ,,shpërblimeve sekrete...”,parashikimi i motit; është radha e juaj te na tregosh pran ,,zyrave te censurave...”.E pret tërë bota ketë qastë te na tregosh ç´far kohe do te jetë nesër;njeriu i idiotësirave sekrete integrohet ne politik,nji qen laraman qe kam njohur dikur...

Unë isha udhëtari i zgjuar....

Duke jetuar për te ëndërruar ,nji paqe i erdhi fundi...Nga gjdo goditje qe kisha marr bëhesha edhe më i fortë, si nji shpirt binjak,përzierja e çajit natyror po i humb shija. Nji gazet qe është vet shteti duke ligjëruar, herë ne të djathtë ,herë ne të majtë,herë... Plagët shpien ne gjurmët e Skënderbeut të qesh me shpatën krenare ,zjarrin e heroit, komandantit legjendar me mjekër te artë,beteja e politikanëve,shpirtrat e mallkuar të ferrit politik,,udhëtojnë te maskuar” me krahët e shpatës se zhveshur... Te preferuar me ide te ligësive te ndihmojnë te ,,Pafajshmit”lugetërit na lëshuan hijen e shtrigave deri ne fund te botës ...Unë isha udhëtari i zgjuar....

Kërkojnë te rrimë prapa diellit...

Fantastike e çmendur,gomari me pleshta qe infektoi me mijra te tjerë...

Shpirtrat djallëzor te natës na djegën librarit, për ti humbur gjurmët e lashtësisë...

Nji fuqi e shpirtit nuk vdes kurrë,ne rrugën e shërimit te dhimbjeve te atdheut...

Kërkoje derën e bioblotekes, zoti e hapë nji dritare...Do ta gjesh shpatën e drejtësisë se Kastriotit...Gjuetaret e shtëpive,kopilet e Karpateve me mjekra te zeza te Anadollit janë pran nesh...Kërkojnë te rrimë prapa diellit...Nëse se mbajmë fjalën qfar luftëtarësh jemi...Era emir e maleve,me kërkuan aromën e atdheut për ta bashkuar...

Të heshtur si nji varrë i sekreteve ,s’do ti shpejtojmë kurrë nënshtrimeve...

Na bashkon e njëjta dhimbje,ti shohë sytë me plotë dritë duke dëgjuar këngën e zogjve nga dritarja e shtëpisë,, zhurma njerëzish”përball tufë egërsirash...

Ti je dashuria ime e parë, atdheu i im

Kujdes mund te rreshqates ,sikur je duke vallëzuar ide te çmendura,te copëtohet gjdo fije trupi pa shërim....Nga këto rrugë qe erdhët, me kishte ndodhur mua para shumë viteve...Nuk i ngjan dashurisë sime te humbur para pesqindviteve...

Nji zonjë ka braktisur botën e saj te jashtme,nga frika qe mos po e varrosin te gjallë...

Na i muaren nji fije floku ne detin e trazuar qe përfitoi peshkatari ,,shejtani” me djallin e Karpateve...

Nji shtëpi qe përngjan tërë botes,ne njërën anë ç´do gjë nga turmat e besimeve dhe te pabesimtëve...Pa krah,pa këmbë, pa zemër si mund te imagjinosh ti jetën, gjallëria është krijesa me bukur,nji shkrimtar ka humb sytë,nji luftëtar dorën,nji mësues këmben...

Duke pastruar hirin gjetëm me mijra zëmra ne nji dhomë te çuditshme, eshtrat e luftërave...Dëgjohet nji zë qe bie si nji tingull i muzikës se kambanave...

Nji shtëpi nga kishim hyr, e njëjta dalje,nji këngë e re përshtatshme,nji ide tërheqëse...

Ja filluan po këndojnë edhe bilbilat, te gjithë te jemi te ajo shtëpi se bashku...

Lulet e mija qe udhëtuan u ndalen aty,ja filluan me qel përsëri që po hyjnë ne sy te njerëzve se bashku me bletët qe po bëjnë zhurmë...

Është bukur te jetosh ne mes personazheve te dhimbshëm ne çdo cep te tokës sime ku goditen ne zemrat e popullit tim ,po rrjedh lot...

Kur te ktheheni nga shtëpia e botës do ju presim ne shtëpinë tuaj,timen,aty ku qielli rendonte tërmete mbi kullat tona....Dikur ishin mjerimet,tani janë zogjtë e ringjallur! Figura e te penduarve te dikurshëm të turpëruar mbajnë kokën poshtë!

Shqiponjat nga qielli po trokasin ne dritaret tona...Do bëj zogjtë,pëllumbat,dallëndyshet te këndojnë me zërin e atdheut tim te nderuar.

Po përpiqem ti bashkoi copat e copëtuara nga nji ,,borë” qe krijoi akullnajat e mëdha për mos u ngrirë pemët, lulet trandofilat,qe flakët te mos ju ngjiten përsëri ...

Maxhit e shtrigave dhe hijet e lugetërve kanë filluar për me u thye,bilbilat,pëllumbat tanë vazhdojnë të këndojnë ne vatrat tona ku janë lindur ne flakët e luftës...

Ti je dashuria ime e par atdheu i im,puthja e fundit ishte me nënën time...

Për nji,,Teatër te qëndrueshëm...!”

Njeriu i pafajshëm por me ligësi,ju jeni padroni unë jam skllavi i yt fali gruan e pabesë,sekreti i udhëtimit mbetet peng...Ma dhuro nji buzëqeshje te bukur,nuk mund te durosh ,,rreptësinë”e vërteta te leverdis qe ti ikësh telasheve, duke u shtri si nji,,engjëll”të mos ju ikën buzëqeshjet ne fytyrën tënde, le te dalë nji herë ,,lepuri i fshehur”ne at kapelën tënde te zezë qe po mbani ne kokë,,Aksidente te parashikueshme”Uniteti dhe dinjiteti,,Aleatë pa kushte”.Papritmas shpërtheu nji stuhi; për nji qastë i shpëtova ,nga përpjekja për te shpëtuar rashë ne nji përrua,ku me mposhti dhe me fshiu kujtimet, pese sekonda mu kthye memoria,rashë ne kujtime i vinte ,,erë gardianesh “ as shantazhet me lule s’ju benë punë...

Mbajeni ,,unazën “e juaj se po mi djeg duart, nuk jam nji shpirt i humbur....

Atdheu i im ka mbetur shumë kohe pa u parë, e ta dyfishojmë kohen e humbur, te debatojmë si,,dy miq me plot zjarrë”nji festë te paharrueshme.

Jemi si ,,binjak”te flas me nji gur,pse se ke ndezur zjarrin,është unike e paharrueshme...

Lotët ta pastrojnë shpirtin, si nji ilaç kundër dhimbjeve.Ne vend te nji përralle mijëvjeçare ta bëjmë nji marrëveshje për fundin e ëndrrës, për nji,,Teatër te qëndrueshëm...!”

Muri qe po lëvizë pa dritën e syve!

Ti je afër kufirit,qëndron aq larg syve te tu!

Ne zëmër te je nji shkëmbi je ulur more tradhtar i mallkuar! Mësimin mos e gjyko, librin vetëm nga kopertina!Ne trungun qe jem ulur,papritmas u këput nji rrënjë qe në sytë e saj shndrit shenjtëri...Sytë e tu shohin midisin e tempujve,mos u anko për syrin e kaltër qe shohin terë boten me sy...Ti je afër kufirit,qëndron aq larg syve te tu.Ne tunelin e thellë aty disa minj ishin duke e varur veten....

Ngritja e hijes se nji lugati ne lartësi,aq me e dhimbshme rënia e turpit te tij!

Nji mallkim pranë flakës se zjarrit,sikurse po prek retë me duar... Gur te kristaltë,letra te vuajtura,Gërsher te Zgjuara!

Nji ,,peshk shumë ngjyrësh” pran valëve te detit mund te zemërohet nëse shkrimtari shkruan drejt!Mund te fyej inteligjencën e kronikave te zeza...Është nji arratisje tjetër ne ,,çarjet e tokës”.Sot do te jetë qyteti im i rrethuar me mure te bardha, me ballkone,aty ku me rriti qumështi i nënë?Pran rrugës se Arbrit,do ti kërkoj Gjergj Kastriotit te na i bashkoi duart tona...Muri qe po lëviz pa dritën e syve! Duke dëgjuar thirrjen e shpëtimtareve, rrobat e tyre me japin fuqi...Dëshmia për Atdheun tonë po rilind çdo dit...

Loja ne pallatin e kostumeve, me nji gjeografi te çmendur!!!

Sa herë qe filloi me qesh,unë nuk dua te ma rrëmbesh krahun tim, te mos lëvizi me trurin...Koha e varfërisë ku jetoja...Dikush është duke kaluar nëpër ,,Fazën e Njejt”!Jetëso se cilin muskul te trupit tënd,je si nji ,,kullos dhe miliona yje”, qe janë ne qiell duke ju mbrojtur...Është drita e një ure te shenjt qe ndërtuan Gjyshërit Tan...Tingujt e qetësimit të ,,Përroi i Lumturisë...”Lufta e gjarpërinjve! Është nji dit e keqe ne skenën e teatrit!Nji shikim i burgusorë ne fytyrën tënde, ne ,,Pallatin e Kostumeve...!Papagalli shpërblehet ,pse shpëtoi njeriun me shumë ,,kostume ngjyrëshe”.Mendova te përqafoi njeriun e ftoftë paqësor, me tha; largohu se je djegur pranë zjarrit........

Kush do ti shpëtoi dëshirave te ,,Peshkaqenëve te mëdhenj” te mallkuar!

Kush do te mbetet e do te humbet nga dëshirat e tyre ne ,,Pallatin e Kostumeve!

Çka do na sjell ne ,,Teatër”shfaqja e ardhshme për publikun ne lumin e trazuar!

Sqarim për lexuesit:

(ketë shkrim e kam kombinuar me tekstet e poezive te mija, mendova se i përshtatet kohës se sotme!)

Fran Buzhala

5-11-2010

ESSLINGEN-SHTUTGART

Mon	Tue	Wed	Thu	Fri	Sat	Sun
		1	2	3	4	5
6	7	8	9	10	11	12
13	14	15	16	17	18	19
20	21	22	23	24	25	26
27	28	29	30	31