Suzana Kuqi: Jemi në të njëjtën pikë gjaku, Kosovë

nga **Agim Gashi** Mon Feb 16, 2009 11:17 pm

Jemi në të njëjtën pikë gjaku, Kosovë

]Nga Suzana Kuqi

Nuk kisha parë ndonjëherë aq dëshpërim njerëzor të mbledhur bashkë. Një varg njerëzish të moshuar, gra e fëmijë në rrugët e qytetit. Duhej të ishte fillim i bukur pranvere, qielli ishte i pastër, por shkëlqimi i tij ishte zbehur në ata sy... Ishte grupi i parë i refugjatëve të luftës së Kosovës në qytetin tim... Refugjatë... aspak e drejtë kjo fjalë, kishin gjakun e kësaj toke...
Zemra mu ndrydh në krahëror. Edhe unë po përgatitesha të... ikja, të emigroja me familjen time. Do të mbart edhe unë këtë trishtim, pyeta veten. E largova këtë mendim, ishin larguar për të ruajtur atë që ishte më e shtrenjtë...jetën.
Njerëz të dëshpëruar e lajme akoma më të dëshpëruara. Në rradhët e postave, njerëz, zemra shtërnguar në morsën e ankthit që prisnin të flisnin e të merrnin një lajm. Dikush largohej me zemër të lehtësuar, dikush me ankthin e rritur, diku... ngasherima të mbytura ngritur nga shpirti e gishtërinj që mblidheshin mbi fytyrë e flokë në ngërçin e dhimbjes...
Ishte dita e pare dhe e fundit që i pashë ashtu, qyteti im hapi dyert e shtepive dhe u sistemuan. Ashtu siç ishte e drejtë, ishin vëllezërit tanë...

Punoja në degën e Tatim taksave të qytetit e zyrat tona ishin afër portit. Ditët në vazhdim pashë njerëz të ulur buzë trotuarit, motra e nëna që prisnin bijtë e vëllezërit e tyre që mblidheshin e vinin nga vendet e Europës. Vetëm pak minuta çmalljeje e pastaj... djem në lulen e rinisë merrnin rrugën e luftës...[/size]

-o-

Burrë e grua të moshuar me dy vajza të vogla, ishte familja që u strehua në shtëpinë time. Njëra ishte e vogël, nuk i kish ende të pesë vjetët, tjetra moshatare me bijën time, pak gjë mbi dhjetë vjetët. Ishte shumë e bukur, flokëverdhë e sykaltër, personifikim i pranverës... ndërsa pranvera nuk donte të vinte...
- Si të quajnë? - e pyeta duke i përkëdhelur faqen.
- Lule,- ma ktheu ajo duke buzëqeshur.
-
Mbesa ime,- foli burri e i bëri shenjë të largohej e vajza e bindur doli nga dhoma. Gruaja fshiu tinës një pikë loti që bëri rrugë ndën qerpikë.- Babai i saj është atje... për të luftuar, nusja nuk dëgjoi të largohet pa të. Ndërsa e vogla... - këtë rradhë loti bëri rrugë ndën qerpikun e tij,- ...djalin tjetër ma morën me burrat e fshatit dhe... U larguam... të shpëtojmë këta fëmijë...

-o-

Përgatita e servira kafene me duar te dridhura tek degjoja e gëlltitja me lotët e fshehur dëshpërimin,
dhimbjen për ata bij të vrarë që nuk mundnin t'ua respektonin as vdekjen sipas zakonit, të mos u dinin varret, atë absurditet të luftës që u çirrte zemrat e që për botën, për nje vit, kish qenë veç një statistikë me të cilën hapnin lajmet e ditës...
Nga dhoma tjetër dëgjova një të qeshur kumbuese. Ishte Lulja. Sytë e saj kishin shkëlqimin e munguar të qiellit të atyre ditëve.
- Të pëlqen këtu Lule?- i buzëqesha.
- Ah, sa bukur është këtu...- sytë e saj mu ngulën në shpirt,- këtu flitet kudo shqip, këtu gjithkush flet shqip...

- o -

U larguam pas dy ditësh, ndërsa ajo familje qëndroi në shtëpinë time disa muaj. Nuk u pamë më dhe nuk mora lajme prej tyre, nëse do të thuhej kështu. Sepse në fakt, çdo lajm për Kosovën, lidhej me ta, çdo lajm i mirë, çdo shpresë që ndizej, ishte për ta. Ndoqa në televizor festimet që filluan në mbrëmjen e gjashtëmbëdhjetë shkurtit, dhe pastaj shpalljen e pavarësisë më shtatëmbëdhjetë shkurt. Cdo vajzë e re në rrugët e Prizrenit, le të ishte sykaltër apo syzezë, për mua ishte... Lule... Krenohesha me ato bij e bija të gjakut tim. Ishte ajo krenari që ka bërë fole në zemrën, tokën, gjuhën e traditat tona, në atë pasuri të paçmueshme që shekujt me kuçedrat e tyre kanë dashur të na e mohojnë e të na e çrrënjosin për sa mban mend historia. Për sa mban mend historia... është diçka tjetër që ka kujtesë më të gjatë e më të saktë.
Dita e madhe e shpalljes se pavarësisë së Kosovës, e përvjetorët e saj, marrin shkëlqimin e syve të Lules e melodinë e zërit të saj. Marrin kuptimin e asaj gjëje të shenjtë e të pavdekshme, që dinë ta shprehin aq bukur në pafajësinë e tyre femijet, filizat, që do të sakrifikojnë prapë nëse do të jetë nevoja... Sepse e kemi në ADN e gjakut e të shpirtit që kur jemi krijuar. Sepse fjala është e para... e pranë saj është Zoti...
-Sa bukur, kur flitet shqip!

Sepse... jemi në të njëjtën pikë gjaku, në atë që është derdhur për liri e në atë që bën të rrahë zemrat tona, që thërret, që bën jehonë, me të cilën është shkruar e do të shkruhet historia dhe e bekuara gjuha jonë...

Mon	Tue	Wed	Thu	Fri	Sat	Sun
		1	2	3	4	5
6	7	8	9	10	11	12
13	14	15	16	17	18	19
20	21	22	23	24	25	26
27	28	29	30	31