Cikël poetik nga Ramiz Bojaj:Ramiz BOJAJ

nga **Agim Gashi** Sat Sep 10, 2011 9:52 pm

Cikël poetik nga Ramiz Bojaj:Ramiz BOJAJ

KRONIKË E SHEKULLIT TIM

Kur njeriu vrau qenësinë e tij
Fëmija pas një zogu rivritej përsëri
Nga mallkimet e etnisë

PARANTEZË

Kur ndjeja lotët e parë
Më priste fundi botëlindur
Thikat e ortodoksisë

Buzëhollë etjeje
Njelmoseshin pikimet murim
Se kuptoja pse me prenë belbëzimet
Fjala mbetej ne fyt plot qumështim

Lotët në faqe pikonin ëndërrmerzitur
Unë përkëdhelesha akullisht
Në kohtë të nxirë futë
Ku liria e plumbi lindnin bashkë

KOSOVË

Një pikë shi pikon mbi ty
Nga qielli i hapur

Pikëkuqe që rrjedhin si lumë
Oqean lotësh

Belbëzimi i parë hijeshon biografinë tënde
Me emrin ILIR

Dardani a Shqipëri
Lulekuqe e qelur në horizont…

GONXHES

Rritur në mimiuka nina-nënash arbërore
Etjen shove në ujin e bokave të lashta
Uratë Dardanie jetësi në Kalkutë
Nënëmadhe e bëmirësisë së përbotshme
Njomë buzët shkumb në oqeane lotësh
Yll drite në zemrat e thyera të botës së egër

Ëndërr universi mbuluar me dashuri

ARBDHE

Të ndjeva në zemër
Mishërim gjaku
Arbdhe
Planeti im
Deti im
Lindja dhe varri im

Dashuri e pafund më je
Më e zjarta më e flakta më e bardha
Mes jetës dhe amshimit

JETO ME MUA

Merr ujë nga vorba ime prej balte
Bukën merre nga qerepi im
Mbi shkrepa të ashpra trimërore
Në kodra të vrerëshme
Endu si kalorës I vjetër ilir

Jeto nga gjaku I fisit tim të lashtë
Në qenësi universi-fitimtar
Unë e ti jemi një
Përse nuk ma thua këtë…

ME DASHURINË TËNDE

Ma jep një yll
Nga qielli i botës sime
Të ngroh zemrën, vetëm një qast

Ma jep hënën
Të ledhatoj mbrëmjet e vona
Heshtje vrarë

Ma jep një rrezediell
Të ngroh tërë trupin tim plagëhapur

Një lule qe dua ma jep
Kurorë universi të bëhëm

Ma jep një puthje
Të vdes mbi dashurinë tënde të përhershme

PORTRET NË ZEMËR
(Major Feriz Bojajt, luftëtarit të Shaban Polluzhës)

Kujtim fisi në faqe historie
Në teatrin e shkujve tragjik
Ku digjej e përvëlohej zemra e fisit
Shqipe flakëpërgjakur
Mes grilave sllavërie
Ngurtësuar në mish e gjak arbëtari

Mëngjeseve kur qel rrezeagu
Stinëve mushtin ua merr

Jeta jote lapidar lirie
Homazh të bëjnë kohërat
Betejat lulëkuqet
Rrugëtimi yt flijim
Zemër që frymon
Liri për brezat

SUPERKOHË

Supernjeriu modern
Me intuitë supervdekjeje

Lindje e thjeshtë vdekje primitive
Në kohëra mizore

Për hirin tënd
Flijim çdo fundshekulli
Botë e grisur

PORTO ROMANO

Vjetërsi motesh shkelur
Porto romano
Rrethim xhemboresh
Guaca ngul thellë në baltën e zezë
Ëmbëlsi valëdeti
Dallgëplasë tmerr dhe bunker

FATI IM

Nga jeta në jetë
Me vendin tim
Me lotin tim
Me gurin tim
Me ashtin tim

Qëndisur me gjak
Libri im
Ashti im

Arkeologji e thyer
Në shekuj jetim

LOT MBI MURANË

Në gjirin tënd muranë
Qumësht erdha të pi
Qumësht që shëron përgjithmonë
Pamjen e syve të mi të verbuar
Stinëve të djegura nga malli

Kur të dua ty përlcet djalli

Muranë në zerën dhesisë

Muranë e gjakut
Muranë e jetës
Muranë e vdekjes

EKSPOZITË E HAPUR

Muze vrimash me skeletal kafkash
Me dhimbje harresash e lot
Krimbat ia shponin ashtin odiseut
Në zgavrat e qelura vallëzonin orgjitë
Në rrugët e djegura shkrumb e hi

Renkonte qielli mortor
Kafkat kullonin gjak pa ndalë

Ftesë për liri shekuj e shekuj
Ekspozitë e hapur qiellit
Mbi Kosovë

LIRIA E RREMË

Vrarë më ka qenësimi im
Kur imitonim lirinë e rreme
Kur me shpjegonin në hartë
Copat e ndara të atdheut

Një det urrejtje tinëz më mblidhej në shpirt
Të pëlcas thosha
Ndonëse gati isha i vrarë

Vdekja ishte vrarë qindra herë
Por edhe dashuria ime e vjetër

I huaj bëhesha në tokën time
Në pragun tim me baltë
E hile kurrë nuk kasha për be
Me bukë e lotkripe të nënëlokës së plakur
Bëhesha ANTE…

ÇAMËRI

Shpirtë i gjallë betejave flijim
Heshtja se ndinte peshën e fajësisë
Kur nëntoka e verbër ia thithte gjakun bijve të çmerisë
Mbi tempujt e përgjakur të arbërores së lënduar

E lotova historinë e lashtë
Gjurmë gjaku të tharë
I etur nga plagomat e trupit tim

Për një emër lirie
Historinë e lava sërish ma gjakun tim të njomë

Legjendë
(Kur harrohet të vdiset)

Xhamadani lëshuar krahëhapur
Shekujt rëndonin zvarrë në qafë
Baladat shkruheshin në ballin e burrë dheut
Frengjitë dritonin shtegtim guri
Netët nevrastënie plasnin ç’do natë
Gurët bëheshin prush kulla zjarr
Fytas kapëshin mitet e rremë
Shigjetat ngulur në kullë gurë
Rrufetë zjarr shuheshin në valë gjak
Shqipja nxirrte kthetrat në folenë e vet
Neperkat vargoheshin zvarrë në lëvozhgat e trungut të vjetër
Zogjtë e posaçelur merrnin forcë e krye
Fjalët dritëronin në kullë
Shkronjat alfabetonin thëmele shekulli
Lehtarët binin në tokë për vdekje
Kohërat e palara jargonin puthjet dhëmbë thyer
Motet nuk dinin të falnin kurrë…
Shpirtë pafajësie lëshonte shtat në rritëdjep
Në krahëror shkruheshin një fjalë biografi
Shqipja flakëronte lirshëm mbi kulm në flamur
Asht e kafkë kullonin gjak motërzimesh
Trup mbështjellë aromë toke të vjetër

(Kjo poezi u kushtohet hernjove në Prekaz të cilët u bënë pranverë të lirisë shqiptare)

(Marrë nga permbledhja potike: “Lot mbi muranë”, botuar nga SHB, ‘Kadare’, Prishtinë-2003)

Mon	Tue	Wed	Thu	Fri	Sat	Sun
1	2	3	4	5	6	7
8	9	10	11	12	13	14
15	16	17	18	19	20	21
22	23	24	25	26	27	28
29	30