Cikël poetik nga Mazllum Saneja

ArsPoetica







/ dëshironi të jem i qartë /




/ Ewa Smietanskes /



dëshironi të jem i qartë

të përshkruaj drejt realitetin

derisa mbi mua

rrota makinash sillen para syve

hapësirë e përhime struket në errësirë

nata shkëputet nga shtrati



ndiej qarkullimin e gjakut në damar

dhe sirenën e automobilit të shpejte

frika zmadhon bebëzën e syrit

thuajse ndalon frymëmarrjen



në vend të turmës së madhe të njerezve

që shkon para meje

dhe mban parulla

unë shoh

gruan e sëmurë

e cila me vështirësi zvarritet nëpër tokë



në vend të qytetëve të mëdha

rrokaqiejve ashensorëve

dhe shkallëve lëvizëse

unë shoh

kasollën e mjerë në fshat

dhe njeriun e çmendur nga dashuria për tokën

njeriun e moshuar

i cili nuk lëviz më

nga vendi



në botën time të shqetësuar ka tronditje

ju lutem të mos i rregulloni fotografitë dhe rrangullat



Varshavë,

Tetor 1999



/ në mes jetës dhe artit /



/ Ali Podrimjes /





në mes jetës dhe artit

fluturon zogu magjik



atëbotë kur i afrohet jetës

jeta furishëm shkëlqen



atëbotë kur i afrohet artit

arti furishëm artësohet



asnjeri zogun nuk e kishte parë kurrë

pakkush vetëm di

se zogu ghithnjë rri në prehër të nuses



megjithatë gjithmonë gjendet dikush

që gjuan zogun



nëse ndodh ta qëlloj

njerëzit humbin sytë



bota pastaj kredhet në mugëtirë

arti bëhet mjegull



po jetë më nuk ka



Varshavë,

tetor 1999



/ në mes jetës dhe vdekjes /



/ Agim Bycit /



në mes jetës dhe vdekjes

sillet arti



atëbotë kur I afrohet jetës

jeta shndërohet në flakë



nga brendësia hidhen

vrasësit dhunuesit mashtruesit gënjeshtarët

njerezit e rremë profetët demaskuesit shpifësit lajkatarët

tradhëtarët frikacakët kriminelët

persona të dyshimt xhandarmë hiena

budallej gra budallaqe



dhe mesi I jetës

përmbushet me qartësi të madhe



ata që shikojnë

nga jashtë

çuditen

për të papritura

bien e ngrihen



dhe jeta rrjedh

përmbi ujera përmbi tokë

globi I ndritshëm

kometa



konstelacioni I humbur I pikëllimit

shpie kah perjetësia



atëbotë kur arti I afrohet vdekjes

nj2 hije e gjatë bie para nesh



kjo vdekje me ata jerëz të rremë aq furishëm zhduket

nën shikimin tënd



Varshavë,

tetor 1999



/ në mes të jetës dhe artit /



/ Ferhat Bicurrit /





në mes të jetës dhe artit

sillet vdekja



dora e zezë e karpateve barbare



gjatë nuk I afrohet jetës

në fillim yjet

që të frymojnë me përjetesinë

me të bukuren me llahtarinë



pastaj errësirën

që njeriu të mësohet me përulësinë



zogjtë

që të gjakojë për pafundësinë



hijet e botave të perënduara

që të njoh pasigurinë e fatit



të vdekurit

që të jenë pasqyrim I fshehtësisë



pastaj hapësirën e paanë

që të caktoj kufijt e mendimeve



kohën

që të kumbojë me çelësa

portave të fundit të ëndrrave



pastaj të qeshurit

përqeshjen

talljen

dhe mosbesimin



zbrazëtirën

indiferencën

heshtjen

dhe më në fund

urtinë





atëbotë kur vdekja I afrohet jetës

jeta kthehet së prapthi



e përmbusur me përbuzje

skepticizëm

me qeshje tallëse

shkon para vetvetes

me sy të mbyllur

sikur të njihte udhën

përmes pavdekësisë



atëbotë ku vdekja I afrohet artit

hapet humnera e kozmosit



dhe së andejmi

një bletë e vogël fluturon



Varshavë,

mars 2000



/ në mes të artit dhe vdekjes /



/ Artur Kowalsit /





në mes artit dhe vdekjes

sillet jeta



atëbotë kur I afrohet artit

arti përmbushet me dhembje

vetmi nostalgji

me absurd me mjegull



nga portrete vënë kokat

kelthitjet në shkretëtirë

duart e shtrira të fundosura në oqëeane

këmbët e përshkuara përmes flakës



nga një muzikë e rëndë

fëshfërin kozmosi



pastaj degjon zëra të vdekurish

dhe këngën e zogjve në fluturim



nga librat lindin

fantazma frika tmerre

ëndrra halucinacione ankthe

nët të varura në pritje në yje

pika të mëdha të djersës të gjakut



dhe një hidhërim I madh

përshkron hapësirën lartësitë



atëbotë kur jeta i afrohet vdekjes

gurët nuk rënkojnë në qetësi

pyjet nuk shkretërohen

qielli nuk ngurtësohet

fushat befas nuk thinjen



dhe nga arti fluturon veçse ajo flutur e bardhë

dhe lundron përmes aortes së heshtur të botës



dhe vdekja hap gjerë e gjatë

buzët e përjetësisë





dhe në mes të njerezve

një vrimë

vendi për presje

në gramatiken e librit të gjinisë



atje madje nuk ka vend

as për pikëpyetje



Varshavë

mars 200





/ gjithnjë më pyesin… /



/ Stefan Starczewskit /





gjithnjë me pyesin

përse nuk shkruaj vjersha

përse nuk botoj libra

vitet shkojnë e ti asgjë



diku afër dëgjoj vërshëllimën e gjarprit

ky mjedis krijues vërshëllen nga gëzimi

zgjat qafën kah metafizika



unë hesht

sepse nuk kam asgjë askujt për t’i thënë

nganjëherë dëgjoj si me pushon zemra

si fashitet pulsi

nganjëherë mendoj mbi zotin që nuk është



nganjëherënë fanitje shoh gjakun e derdhur të njeriut

nganjëherë zogj të zez

nganjëherë foshnjen duke klithur

nganjëherë të verbërin



tulatem pas murit

nuk mund të fle

nuk mund të marr frymë

asgjë nuk dua

asgjë nuk ëndërroj

vështroj errësirën



askush nuk troket te porrta

në këtë shtëpi nuk ka dyer







Varshavë,

prill 2000