Tia Vushi: Çliruar !

Tia Vushi: Çliruar !

Syte te kuq te buhavitur
trupi i bardhe , i paushqyer
veshtrohesh ne pasyre
per te njohur pak veten .
Ne shtepi , ne spital
e shoqeruar nga fallsiteti i nje harmonie
mister qetesia e familjareve , mjekeve.
Por cdo objekt le nje njolle
ne jeten tende, ne fantazine e femijeve.
Derisa erresira te mos shnderrohet terror
fytyra e scavuar , bardhesi vdekje
e zeze e mbushur, zemra jote.
Shijon qetesine, fryma te merret
duart djersitin, mblidhesn ne trup
si iriqi qe sdo ta prekesh.
Udhetojne ne mendje
memorie te momenteve te kaluara
e lumtur ,
te tremb,
pafajsia e te panjohures.
Asgje ska vlere , ndjen ne goje
guston e ftohte , hidherimin e zbuleses.
E rrethuar mbi koke
nje ekip i tere mjekesor
dritat te verbojne , kartela jote klinike
si nje kerkim shkencor
per te gjetur fajtorin apo shkakun e mekatit,
apo te asaj semundje .
Dhe ti me veten flet
sa e vogel natura humane , lotet te lagin fytyren
kenete behen ,me dhimbjen bashkohen .
Veshtrimi im i c'armatos , ndjejne keqardhje
por une femijeve te mi ,c'tu them
c'tu tregoj, c'tu rrefej
ndersa presin me kureshtje
prezencen time o deshperimin qe kam perqafuar????
Forca s'te mungon per te sfiduar fatin
trupi te pergjigjet, krenaria te behet mike.
NGa ky moment , nga keto peripeci
njeriu kupton , vlereson te qenit
i madh apo i vogel,i mire apo i keq,
cfare ka krijuar dhe cfare sdo te kete.
Dehesh me dashurine e familjareve
c'mendesh me dhimbjen
por kerkon ndoshta shume ,
nje perkedhelje , nje buzeqeshje
nga ata femije qe mezi i rrite.
Kjo qe ju tregoj , jane , ishin
ankthet e historise time
jetuar dikur ..............
Ka shume dhimbje jeta
te larmishme , jane nuancat, rruazat e e viteve
qe tashme s'do ti kujtosh
por qe te bejne te reflektosh
me shpirt e me mendje .
Dhimbja behet force , behet guxim
eshte deshire per te jetuar
me ata qe te presin
dhe qe s'duan kurre te te humbasin.
Ndersa pastiliet(kokrrat -ilacet)
zhyten ne uje , dashuria ime zjen ne siperfaqe
tretet ne gote , humbet ne trup
per te lehtesuar plaget e dhimbjes.
Mbaj librat mbi komodine
shoqeri me bejne ndokund
une oret e gjata te vetmise fluturoj
me personazhet ne udhetimet qe skane fund.
Nje stereo-cd me ngushellon
muzika eshte ushqimi , kura e qetesise.
Adhuroj cdo kenge , me shume etje
i ridegjoj sikur sdo kem kohe apo deshire ti degjoj.
Ajo q e me shume acaron
serumi pa pushim dhe zvarre e terheq
nen kembe , mbi krahe dhe ne banje kur shkon.
EH, sa shume kam dashur te shkruaja,
sa shume te trasmetoja , por s'mundesha
sepse ajo qe ti ke brenda vetes
eshte vetem dhurate e jotja .
Eshte semundje e keqe , po
por me e keqe eshte te behesh viktime e jetes
dhe atyre qe ty te asistojne .
Si te gjithe dhe une kisha nje deshire
ves ta them me sinqerisht.
Me bejne te ndihem si fllad, si flutur, si femije
Lulet , ah , jane pasioni im.
Ah , sa dite , ah sa nete
une bluaja ne koke , pyetje beja vetes
kerkoja pergjigje dhe shume shpjegim.
Perse me denon ?
Perse tek une ?
Perse tani ne kete moshe ?
Perse ata qe jeten dashurojne ?
Kur ti lexoni keto vargje
me gjykoni per ata te semure
qe fiken dhe mbrapa s'kthehen .
Une luften time e bera
te gjate , e perballova
dola fatlume apo ndoshta me shume shkrimtare.
LArgohesha nga te gjithe ,
s'pergjigjesha ne telefon
urreja ate keqardhje , qe s'vlen pe r ty
por vetem behet ngarkese emocionale.
Nuk ju a uroj askujt
dhe as ja dedikoj por vec nje mesim te madh
nje premtim i bera vetes
nese lindim pa mekate
eshte nje signal , eshte nje qellim
te ecim perpara e te luftojme .