Sakineh Mohammadi Ashtiani: I thoni gjithë botës se kam frikë me vdekë

nga **Agim Gashi** Fri Sep 03, 2010 1:02 am

Sakineh Mohammadi Ashtiani: I thoni gjithë botës se kam frikë me vdekë

Botë islamike:

I thoni gjithë botës se kam frikë me vdekë.

Botue nga: JO VRASJES ME GURË TË Sakineh Mohammadi Ashtiani

“Si janë në gjendje të përgatiten që të marrin në shej fytyren time e duert e mia, të më gjuejnë me gurë? Përse? Jam Sakineh Mohammadi-Ashtiani. I thoni gjithë botës se kam frikë me vdekë. Nga burgu i Tabrizit falnderoj ata që mendojnë për mue".

Janë fjalët e fundit të besueshme me të cilat gruaja iraniane, 43-vjeçare, nanë e dy fëmijëve, kërkon ndihmë. E dënueme për tradhëti bashkëshortore e për përfshimja në vrasjen e të shoqit, mbas atyne frazava të nxjerra nëpërmjet një organizate humanitare nga burgu, Sakineh ka qenë e shtërngueme të bajë një rrëfim falls në tv dhe avokati i saj, Mohammed Mostafei, asht detyrue të iki në Norvegji.

Qysh kur Mostafei ia ka ba të njohun botës ngjarjen e Sakineh, janë shumëfishue apelimet dhe kërkesat, edhe zyrtare, drejtue qeverisë së Teheranit, që grueja të mos vritet. Nisma e fundit, që sot mund të firmohet tek Repubblica. It (asht fjala për datën 26 gusht 2010, shënimi im, D.G.), asht një letër e intelektualëve francezë që i kërkojnë Teheranit që "t’u japë fund këtyne lloj metodash si ky ndëshkim i padrejtë dhe barbar ", tue ba thirrje edhe për "respektimin e dinjitetit e të lirisë të të gjitha iranianeve të shtypuna apo të kërcënueme ". Ndërmjet firmuesëve janë, sociologu Edgar Morin, historianët Elisabeth Roudinesco e Max Gallo, shkrimtari Marek Halter, filozofët Daniel Schiffer e Michel Serres.

Në vijim të mobilizimit ndërkombëtar të javëve të fundit kundër egzekutimit të saj, Ambasada iraniane në Londër ka lëshue një deklaratë me date 8 korrik 2010, tue pohue se dënimi i Sakineh Mohammadi Ashtiani nuk do të bahet nëpërmjet gjujtjes me gurë. Megjithate, pozicioni i saj ligjor nuk asht i qartë, sa kohë që avokati i saj nuk ka marrë asnjë njoftim për ndryshimin e egzekutimit të saj me vdekje.

Gjatë procesit, Sakineh Mohammadi Ashtiani ka dhanë një "rrëfim" të lëshuem nën kërcënim gjatë marrjes në pyetje dhe ka mohue akuzën e tradhëtisë bashkëshortore. Dy prej pesë gjyqëtarëve e kanë shpallë gruen të pafajshme, tue thanë se ajo i ishte nënshtrue edhe ma parë rrahjes me kamxhik e tue shtue se nuk ishin gjetë provat e nevojëshme të tradhëtisë bashkëshortore në ngarkim të saj. Megjithate, tre gjyqtarët tjerë, në mes të cilëve edhe kryetari i gjykatës, e kanë konsiderue te fajshme mbi bazën e "njohjes së gjyqtarit", një dispozitë e ligjit iranian që u lejon gjyqtarëve të shprehin gjykimin e tyne subjektiv e ndoshta arbitrar për fajsinë edhe kur mungojnë provat e sigurta e vendimtare. E gjykueme fajtore nga shumica e pesë gjyqrtarëve, Sakineh Ashtiani Mohammadi u dënue me vdekje nëprmjet gjuejtjes me gurë.

Si do të vdiste Sakineh, e dënueme me vdekje me gjuejtje me gurë, nëse presioni i opinionit publik ndërkombëtar nuk do t’ia dalë mb’anë me bllokue dorën e xhelatëve të saj? E mbështjellun në një shami të bardhë prej lini, do të varrosej deri në gjoks e do të vritej nga të afërmit e të pranishëm tue e goditë me gurë të përmasave të tilla që nuk duhet t’i sjellin vdekjen e menjëherëshme. Gurët duhet të jenë të madhësisë së tillë që të mund të garantojnë një kohëzgjatje egzekutimi prej rreth tridhjetë minutash. Që llahtari i paimagjinueshëm që të sjell ky lloj egzekutimi i detyrohet barbarisë së tij, asht diçka që merret me mend: por çka e ban edhe ma të mënershëm asht një konsideratë tjetër, që, siç ndodhë shpesh, lidhet me historinë. Dënimi me vrasje me gurë nuk ka ba pjesë kurrë në kulturën tonë juridike. Në botën klasaike, ku janë rrajët e së drejtës sonë, «ndëshkimi me gurë» (“kitoni” si e quen Hektori tek “Iliada”) ishte një formë drejtësie popullore jashtë çdo kontrolli institucional, që nuk qé pranue në «kopështin e ndëshkimkeve» as greke e as latine. Vdekje me gurë ishte një shpërthim i zemrimit popullor, që bahej nga grupe spontane, pa asnje verifikim paraprak të fajsisë. Nuk ishte nje institucion juridik: «drejtësinë” nuk e jepnin persona të tretë të painteresuem. Pjesëmarrja e palës së fyeme në këtë lloj ndëshkimi ishte e papranueshme e në kontrast me kërkesat e Shtetit që po lindte për të kapërcye fazën e hakmarrjes e për të kalue në ate të së drejtës. Qoftë edhe për këte ideja e dënimit me vrasje me gurë na godet në mënyrë të veçantë. Sepse na kthen në prehistori të së drejtës që kishim iluzionin se ishte kapërcye një herë e përgjithmonë.

Simbas komitetit ndërkombëtar kundër dënimit me vrasje me gurë nga viti 1979 e deri më sot janë krye 150 egzekutime të tilla.

Për ZSH: Daniel Gazulli

Mon	Tue	Wed	Thu	Fri	Sat	Sun
				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30