ForumDilaver Goxhaj:NATO-ja e vetme nuk mund ta clironte Kosoven! A. Kurti Opozitari I vetem ne Kosove,Interviste,nga Raimonda Moisiu
Faqja 1 e 1
Dilaver Goxhaj:NATO-ja e vetme nuk mund ta clironte Kosoven! A. Kurti Opozitari I vetem ne Kosove,Interviste,nga Raimonda Moisiu
nga Agim Gashi Fri Sep 03, 2010 8:25 pm
NATO-ja e vetme nuk mund ta clironte Kosoven!
I N T E R V I S T E
ME ISH-ZEVENDES SHEFIN E SHTABIT TE USHTRISE ÇLIRIMTARE TE KOSOVES (UÇK), Dilaver Goxhaj,
(i njohur gjate luftes me emrin Shpetim Golemi)
Bisedoi: Raimonda Moisiu
Kolonel Dilaver Goxhaj,-alias-Shpetim Golemi,-ka lindur ne Gjirokaster dhe rritur ne zemer te Laberise, ne nje familje me ndjenjen e perkatesise kombetare, atdhetare e patriotike.Nje nga te paret e familjes patriotike GOXHAJ, ka hyre ne kenge njw shekull e gjysem me pare duke luftuar per mbrojtjen e Janines, bashke me vullnetare te ardhur nga Kosova. Atdhedashuria, per Shqiperine etnike, per Kosovwn e cuan ate krejt natyrshem ne rrugen per ne rradhet e luftetareve te UCK-se, madje ne krye te saj, prane Shtabit te Pergjithshem. Ai nuk kurseu asgje, ai vuri ne sherbim, jo vetem zemren, por edhe mendjen e penen, gjithw profesionalizmin e tij intelektual e ushtarak, duke na dhene te qarte genin e tij te te qenit shqiptar e nje atdhetar i flakte.Ky gen e beri Kolonel Dilaver Goxhaj ta shohe veten si pjese perberese e kontributit te tij ne lufte dhe te rreshtohet ne rradhet e UCK-se.
Lufta e UCK-se dhe e NATOS-tashme i perket historise dhe e njohur ne tere boten.Ne epiqender te kesaj interviste eshte Lufta dhe Fuqia e armatosur e saj, UCK-ja!
-Eshte shkendija-shprehet Shpetim Golemi, qe e detyroi faktorin nderkombetar te ktheje koken nga "treva e harruar", e Kosoves, qe vazhdonte te lengonte nen cmendurine millosheviciane.Per Kolonelin, UCK-ja eshte promotori qe vuri ne levizje fuqishem, ne zgjidhjen e ceshtjes kombetare.Ai eshte i bindur se :Nato pa UCK-ne , nuk mund ta clironte Kosoven!Akoma me i prere eshte kur vlereson kontributin e Albin Kurtit, si opozitari i vetem nw Kosove.
Per cdo shqiptar, por edhe per boten e jashtwme dihet drita realiste e tragjizmit, shpernguljes biblike, masakrat, heroizmi, epiciteti, e gjithw historia e pergjakur e popullit martir te Kosoves, nga egwrsia, mizoria e genocidi serb, ndaj njw populli te pafajshem.
Le te sherbeje kjo interviste -thote Kolonel Goxhaj, si nje kujtese, per ceshtjen kombetare dhe shqiptare, per te mos harruar te ardhmen e Kosoves e te kosovareve,- por edhe nje vleresim, per vepren e gjakun e tyre te ndershem.Kolonel Dilaver Goxhaj eshte analist, autor i shume librave analitike, biles ka botuar edhe nje doktrine, i shume leksioneve e metodikave, njohes i mire i anglishtes.Ka qene pedagog ne Akademinw e Mbrojtjes,- por mes gjithe ketyre qwndron madherishwm ne karakterin e tij;Modestia, atdhedashuria e patriotizmi.
-.-
-Ju jeni një nga kuadrot e UÇK-së .Si ndodhi që ju u bëtë pjesë e saj?
Ndoshta në kët përgjigje do të më duhet të zgjatem, pasi në përgjigjet e mëparshe që kam dhënë rreth kësaj pyetjeje, kam shpjeguar vetëm kronologjinë praktike të veprimeve. Para së gjithash duhet kuptuar se unë jam lindur e rritur në sistemin socialist, ku prona ishte e përbashkët. Si rjedhojë, unë nuk e kam njohur ndjenjën e fortë tërheqëse për nga vetja, që ka prona private dhe, si rjedhojë, të gjithë shqiptarët i ndjeja si vëllezër e motra, pa dallim krahine apo përkatësie fetare. Madje unë kam lindur në një familje muslimane në një fshat të besimit ortodoks. Duke qënë se moshën e adoleshencës e kalova në konvikte me shokë nga të gjitha fetë dhe krahinat e Shqipërisë, përfshi edhe kosovarë e çamë, nuk kam as edhe një ndjenjë antipatie apo përçmuese, si fetare ashtu edhe krahinore ndaj shqiptarëve. Entusiazmi im për UÇK-në dhe luftën çlirimtare në Kosovë ishte një ndër tiparet e mia më tërheqëse edhe pse në atë periudhë nuk isha oficer aktiv në radhët e ushtrisë, për mos të thënë isha i denigruar si i tillë nga qeveria e PD-së dhe më vonë e PS-së, të cilat mbajtën e rimorën në ushtri kryesishtë oficerat militantë të tyre, bashkëkrahinorë, bashkpuntorë ose të një feje, kryesisht mediokër dhe që kishin urrejtje ndërkrahinore, krahas ndjenjës së cmirës ndaj të aftëve. Këta tipa u shërbejnë verbërishtë partive, ndaj edhe ato i preferojnë. Unë nuk plotësoja as edhe një nga këto kritere.
Duke qënë entusiastë për të ardhmen e Kosovës, dëshiroja që, për të, të bëhej më shumë; kjo ndoshta nga bujaria e shpirtit tim kombëtar sesa për nga thellësia politike. Edhe prirjet e mia të theksuara intelektuale nuk ishin të llojit që lidheshin më shumë me filozofinë politike, por lidheshin me filozofinë e artit të luftës. Mos harrojmë diçka, që lufta çlirimtare e një populli është pika kulmore e një “infeksioni” që përshkon çdo shoqëri politike, që rrezikon të infektojë edhe antarët më të fortë, më të lumtur e më të shëndetshëm të saj. Si të tillë, unë e shihja qartë se lufta në Kosovë do të ishte një luftë e pamëshirshme, pasi Millosheviçi gëzonte një mbështetje të gjithëanëshme në Sërbi dhe ajo më bindi se po vërtetohej teoria e Klauzeviçit, i cili theksonte se sa më të rënda, sa më shumë mbështetje në popull që të kenë qëllimet përkatëse politike, aq më ekstreme, aq më e pamëshirshme, shkatërrimtare dhe e kushtueshme do të jetë lufta. Ndaj ndërhyri edhe NATO-ja, për ta frenuar atë forcë shkatërrimtare serbe, e cila bëhej nën pretekstin e ndëshkimit të “terrorizmit shqiptar”, term ky i përdorur edhe nga Rugova. Unë e dija se lufta nuk është shkencë, por kulmi i poshtërsisë së botës moderne, një aspekt i jetës politike dhe shoqërore, e lidhur ngushtë me jetën në konkurencë me popujt e tjerë. Por duke u bindur se vetëm lufta me armë do ta shpëtonte Kosovën, pavarësishtë se politikanët shqiptarë dhe ata evropjanë u trembën se mos ajo luftë merrte karakterin edhe të një revolucioni shoqëror i ndryshëm nga çka kanë ndër mend PD dhe PS në Tiranë, ndaj dhe e atemuan dhe më në fund e çarmatosën UÇK-në. E tillë ishte propaganda e politikanëve shqiptarë. Unë shkova në atë luftë pasi ajo ishte e justifikuar si e tillë, sepse nuk kish mbetur më as edhe një alterntivë tjetër, pasi nuk kish më as edhe një të mesme midis lirisë së Kosovës dhe shpopullimit të saj. Pra, lufta morri formën e të vetmit faktor ekstrem sublim, e cila do të mënjanonte ose do të parandalonte shpërnguljen dhe shpopullimin e Kosovës nga shqiptarët, do të parandalonte padrejtësitë dhe vuajtjet e llahtarshme që do të vinin nga ai shpopullim masiv. Ky mendim i sfumoi tek mua të gjitha prirjet apo pretekstet për të mos shkuar në atë luftë. E dija dhe e di se lufta nuk është në shlodhje e kulturuar. Unë isha i bindur se me atë veprim po bëja një vetësakrifikim, madje një vetëmohim për të ndihmuar në minimizimin e të këqijave të padurueshme kundrejt shqiptarëve. Por, në fund të fundit, ky është edhe patriotizmi. Të mendoje për të drejtën e bashkimit kombëtar në një shtet të vetëm, për mua në atë kohë do të thoshte që t’i kundërviheshe politikës së Tiranës e të Evropës për të drejtën e vetvendosjes për shqiptarët; do të thoshte që shqiptarët të kombinonin dhe të ristrukturonin skemat politike, diplomatike dhe ushtarake të veprimit, në përputhje me situatën në Ballkan dhe regullat e së drejtës ndërkombëtare, në kushtet e globalizimit nderkombëtar, duke vënë në plan të parë të drejtën e popujve sipas konventave ndërkombëtare. . Nga këndi im i vështrimit si ushtarak profesionist, duke parë tej kufijve të Kosovës, kisha kuptuar se ajo kish qenë e shtypur, e shfrytëzuar dhe e trajtuar pamëshirë dhe padrejtësishtë si nga regjimi i Titos ashtu edhe nga politika europiane, të paktën e atyre viteve ‘90-të. Dhe ajo çka unë shihja, ishte një pamje e thjeshtë njëngjyrëshe dhe e kuptova se kish qenë e keqe. Sepse Kosova në veçanti, dhe çështja shqiptare në përgjithësi, ishte një shembull i skajshëm i asaj çka ishte në esencë situate e përbashkët e gjithë kombeve të tjerë të Ballkanit, por edhe të Evropës. Edhe ato shtete të mëdha që dukeshin përparimtare, vura re se lufta e Sërbisë kundër shqiptarëve në Kosovë për ta nuk përbënte as edhe një lloj shqetësimi, të cilët ose vononin të flisnin ose nuk flisnin fare.
Për mua Kosova paraqeste një kombinim të emigracionit masiv, të detyruar nga prapambetja ekonomike dhe represioni serb, me një politkë të brendëshme, (por edhe në emigracion), thellësishtë pacifiste jo-aktive, nënshtruese, e cila ishte agresive vetëm kundër UÇK-së, gjë që mua më bënte të ndjeja dhimbje dhe turp të thellë pse politikanët e Prishtinës dhe të Tiranës tregoheshin të tillë. Kjo më dha shtysën të formuloja bindjen dhe pikpamjet e forta e të qarta për drejtësinë e luftës çlirimtare në Kosovë dhe ekzistencën e UÇK-së si dhe për lidhjet që ekzistonin midis politikës së Tiranës dhe asaj të Rugovës dhe bashkëpunimi i tyre me Evropën kundër UÇK-së. Me këtë pikpamje përpiqesha të hidhja hapin e parandalimit të luftës civile midis shqiptarëve në Kosovë, pasi dihet që pluralizmi politik në kushtet e një lufte çlirimtare të shpie drejt një luftës civile, sepse partitë, në të gjitha rastet e pluralizmit, i tradhëtojnë interesat kombëtare për interesat e ngushta partiake. Të gjitha vështirësite, dështime dhe tragjedi ushtarake e politike që ndodhnin çdo ditë në Kosovën e vitit 1998, gradualisht përbënë për mua një kusht të nevojshëm për të marrë rrugën vetmohuese e për të shkuar në radhët e UÇK-së, brenda në territorin e Kosovës; për të dhënë ndihmesën time modeste, sado të vogël, për të përballuar në mënyrë racionale sfidat e asaj lufte dhe asaj politike mjerane shqiptare përballë këtyre sfidave. Qëllimi më i fundit i këtij veprimit tim racional do të ishte një Kosovë e lirë për të vetëvendosur përmes votës së lirë e të sigurtë, një mrekulli që do të mbështetej edhe nga institucionet demokratike ndërkombëtare. Ky ishte shkaku motiv, frymëzues dhe intelektual i mjaftueshëm për të shkuar unë në atë luftë, sado me vonesë dhe sado dobët ekonomikisht që unë lija familjen në Tiranë, duke marrë rrugën për në UÇK. Kjo është edhe arsyeja pse unë dhe shumë nga bashkluftëtarët e mi quhemi idealistë, ngaqë kemi ëndëra për të ardhmen e kombit, e cila tek të tjerët krijon përshtypjen e utopistit.
-Po citoj titullin e një libri: "Një kolonel midis Tiranës dhe Prishtinës ", nga Ylli Polovina. Personazhi kryesor Shpëtim Golemi. Ç'ju lidh Ju me këtë libër dhe personazhin e tij?
Ylli Polovina nuk më njihte dhe nuk e njihja. Unë kisha lexuar shkrime të tij publicistike, por nuk e njihja personalisht. Një ditë të bukur më thërret në telefon babai i një dëshmori të luftës në Maqedoni, i ati Skerdilajd Llagamit dhe më tregoi se Ylli kërkonte të njihej me mua, i cili po shkruante një libër për djalin e tij. Kështu u lidha më Yllin. Pas disa intervistave me mua, ai kërkoi të më intervistonte edhe më shumë rreth UÇK dhe më në fund vendosi që tregimet e mia t’i botonte libër më vete. Kështu lindi libri “Një kolonel midis Tiranës dhe Prishtinës”, ku protagonisti kryesor është Shpëtim Golemi, pseudonimi që unë mbaja gjatë luftës. Më hollësishtë lexuesi e gjen në libër gjithçka rreth meje dhe UÇK-së gjatë periudhës që unë isha në radhët e saj. Qëllimi i autorit është që të njohi opinionin e gjerë shqiptar e të huaj se cilat janë të vërtetat për UÇK-në, e cila është përfoluar në shumë varjante.
-Kur filluat të krijoni fillimisht në letërsi: në poezi, prozë , tregim apo publicistkë?
Fillimisht kam punime të karakterit studimor dhe shkencor-mësimor, kur më emruan pedagog. Më vonë pata studime analitike ushtarake në fushën e armës time rreth luftrave lokale që zhvilloheshin në botë, por gjithmonë në krahun e kundrajrorit dhe aviacionit. E kishim detyrim që çdo vit duhej që pedagogu të përgatiste jo më pak se dy artikuj shkencorë të fushës së tij, të cilat duhej të botoheshin ose në organe shkencore ose t’i dërgoheshin ushtrisë. Këto ishin ngarkesë jashtë ngarkesës së procesit mësimor. Kur isha pedagog duhej tyë jepja jo më pak se 600 orë mësim, ndërsa kur isha shef katedre dhe antar i këshillit shkencor të ushtrisë, duhej të jepja jo më pak se 400 orë mësim në vit, përveç detyrave të tjera. Kjo të detyronte që të shfrytëzoje jo vetëm 8 orarëshin, por të punoje jo më pak se 6 orë pas orarit të punës.
Pastaj erdha deri tek përpilimi i një doktrine, që është kulmi i arritjes së një studjuesi ushtarak për një armë të veçantë.
Pas lirimit nga ushria jam marrë me analiza të luftimeve të ndryshme të historisë së mbrojtjes kundrajrore dhe të aviacionit, por edhe të fushave të tjera të artit ushtarak, deri sa erdha tëk analizat politico-ushtarake për luftën në Kosovë në vitin 1998.
Gjajtë luftës në Kosovë hartova Strategjinë e mundëshme të UÇK-së në kushtet e bashkveprimit me NATO-n, në dy varjante: edhe në kushtet e veprimit të NATO-s vetëm nga ajri, si dhe atë në kushtet e veprimeve të NATO-s me forca tokësore.
Gjithashtu, gjatë asaj lufte, krahas drejtimit të luftimeve të formacineve të UÇK-së, në rolin e koordinuesit midis zonave dhe brigadave si dhe krahas mbajtjes së bashkëveprimit midis UÇK-së dhe NATO-s, bashkveprim i cili ishte i pandërprerë gjatë 24 orëve, hartoja edhe analiza dhe studime për veprimet luftarake të UÇK-së, krahas komunikatave ditore për tërë ushtrinë, të cilat i nisja për botim në shtypin ushtarak të Tiranës. Fatkeqësishtë, aty nga fundi i luftës, në rrethana që kurrë nuk e morra vesh, më humbi çanta e luftës dhe nuk i kam të gjitha dorëshkrimet. Është një humbje e madhe. Madje edhe ato që më janë botuar janë botuar me shkurtime jashtëzakonisht të dhimbëshme. Por nuk kam ç’t’i bëj.
Përsa i përket librit “UÇK dhe Kadare” jam munduar të nxjerr në pah veprimtarinë e UÇK dhe kontributin e saj të pallogaritshëm për çlirimin e Kosovës, duke dalë në përfundimin se as UÇK-ja e vetme dhe as NATO-ja e vetme nuk mund ta çlironin Kosovën, duhej bashkveprimi luftarak midis tyre që të arrihej ajo fitore. Fatkeqësia është se shtetet pjesmarrëse në NATO dhe ajo vetë e mohuan atë bashkveprim të domosdoshëm me UÇK-në.
- Cilat mund të jenë arsyet e këtij mohimi dhe pse duhej të behej një gjë e tillë? Më duket si diçka e pabesueshme, pavarësishtë se ju tek libri “UÇK dhe Kadare” e trajtoni shkurt, madje duke cituar edhe disa vargje të Kadaresë për Laokontin e Luftës së Trojës.
Menjëherë porsa mbaroi lufta dhe sëbashku me trupat e NATO-s në Kosovë erdhën dhe udhëheqësit e saj politikë e ushtarakë, një pyetje e ngjashme më këtë u është bërë edhe atyre nga gazetarët vendas. Çudia është se të gjithë ata politikanë të NATO-s, që i kanë kthyer përgjigje kësaj çështjeje, kanë qenë në akordancë, duke u shprehur afërsishtë: Nuk e njihnim dhe ende nuk e dimë se cila ishte ideologjia dhe botkuptimi i UÇK-së. Por unë mendoj se një nga arsyet e mëdha, për mos të thënë kryesorja, pse ishte paraparë qysh herët që UÇK-ja të shkrihej menjëherë pas lufte, madje edhe në Rambuje dhe jo vetëm në Rezolutën 1244 të OKB-së, ishte dhe është se: Fitorja e UÇK-së ata i trembte se mos ajo fitore trajtohej si një fitore tjetër islamike kundër një force jo-islamike, madje kundër një force ateiste, sikundër ishte në atë kohë ushtria e Sërbisë.
E them këtë pasi edhe humbja e ish Bashkimit Sovjetik në Afganistan në vitet ’80-të, e cila solli edhe shpërbërjen e tij, nga historia ushtarake nuk është konsideruar si fitore afgane, por si një fitore islamike kundër një supërfuqie jo-islamike, e për më tepër kundër një ushtrie ateiste. Këtë gjë e pranojnë gjithë analistët civilë e ushtarakë të botës. Ja se si shprehet amerikani George Friedman në librin e tij “America’s secret ëar”, botim i vitit 2004: “Eksperienca në Afganistan do të shihej si një ngjarje kyçe në historinë e Islamit... Lufta e Afganistanit ishte e para luftë në shekuj, ku një forcë islamike kish mundur një forcë jo-islamike. Forca sovjetike nuk ishte vetëm jo-islamike por edhe ateiste. Ajo nuk ishte thjeshtë një vend a një shtet i zakonshëm, por një superfuqi. Ajo nuk ishte thjeshtë një super fuqi, por një superfuqi që u shëmb pas disfatës. Më e rëndësishmja është se kjo u pa si një fitore Islamike më tepër se një fitore afgane. Ushtarët që mundën Bashkimin Sovjetik ishin forca multinacionale të luftëtarëve islamikë, të paktën pjesërishtë, dhe sigurisht u bë një legjendë islamike. Paratë që u paguan për luftën ishin tërhequr prej vendeve islamike. Ideja u shndërua se luftëtarët islamikë i dhanë fitoren e tyre Amerikës kundër Sovjetikëve”, pavarësishtë se amerikanët nuk ishin pjesmarrës të drejtëpërdrejtë në atë luftë. Pra kësaj frike iu frikësuan jo vetëm europjanët por edhe Amerika, se mos edhe lufta e UÇK-së të mund të trajtohej si fitore islamike, pasi edhe në Bosnjë lufta kish përfunduar në favor të boshnjakëve islamikë, aq më shumë që lufta e tyre pat marrë ngjyra islamike ndërkombëtare, pasi patën ardhur vullnetarë nga shumë nacionalitete islamike. Edhe luftën në Bosnjë ishin amerikanët që I dhanë fund, pasi Evropa duke qenë se vriteshin muslimanët bënte sikur interesohej të ndalej lufta. Mirëpo edhe në Kosovë pjestarët e UÇK-së ishin pothuajse qindpërqind të besimit islam, me përjashtim të disa individëve që ishin katolikë të Kosovës. Edhe vullnetarët nga shteti amë dhe trevat e tjera shqiptare në Ballkan, si dhe ata që erdhën nga diaspora shqiptare, ishin qindpërqind të bësimit islam, asnjë i krishter. Të gjitha këto e trëmbën Evropën por edhe Amerikën se mos lufta e jonë merrte ngjyrimet e një fitore të islamikve kundër të krishterëve, edhe pse Shtabi i Përgjithshëm i UÇK-së qysh në fillim të luftës nuk i kish pranuar një grup luftëtarësh vullnetarë nga vendet islamike që patën marrë pjesë në luftën e Bosnjës, dhe këtë NATO-ja e dinte shumë mirë. Kësaj imagjinate të pabazë i vinte në ndihmë edhe propaganda e Rugovës dhe e partisë së tij me qëllimin e vetëm që bota demokratike të mos e përkrahtë UÇK-në, duke botuar madje në gazetën e tyre “Rilindja” edhe një emblemë të rreme të UÇK-së me betim ndaj Allahut. Madje Rugova, edhe kur lufta mbaroi, ai vuri kusht se nuk kthehej në Kosovë pa u çarmatosur edhe ushtari i fundit i UÇK-së. Gjithashtu, disa vite më pare ai e pat deklaruar hapur se ishte konvertuar në katolik, ndaj dhe shishen me uiski nuk e ndante nga tavolina, si shenjë përforcimi të atij konvertimi.
Ashtu si në Afganistan, ku SHBA u panë si një forcë drejtuese në organizimin e rezistencës dhe ku pa SHBA, sovjetikët do t’ kishin mundur muxhahedinët, pavarësishtë se amerikanët nuk u thanë as edhe një fjalë vullnetarëve islamikë, edhe në Kosovë, në rast se UÇK-ja do të ishte ruajtur e paprekur, SHBA i trembeshin faktit se mund të akuzoheshin nga Evropa dhe e gjithë bota jo-islame se ishte ajo që e organizoi dhe e furnizoi UÇK-në. Megjithëse për luftëtarët e UÇK-së përkrahja diplomatike amerikane dhe ajo nëpërmjet NATO-s kish qenë e rëndësishme, është fakt që amerikanët nuk i dhanë UÇK-së as edhe një mendim. Edhe në luftën tonë amerikanët, njësoj si dhe në luftrat e tjera në Afganistan e Bosnjë, ishin të paparashikueshëm në formën e aleancave, duke pretenduar pa ndonjë bazë se luftëtarët e UÇK-së do të mund të përbënin një marrëveshje me SHBA, ndërkohë që ajo ishte e para që ishte për shpërbërjen e UÇK-së. Ky ishte çelësi i ndarjes. Pra, këto janë dy nga arsyet më kryesore: që lufta e jonë dhe UÇK-ja të mos quheshin fitore islamike dhe që SHBA të mos akuzoheshin se kishin bërë aleancë me UÇK-në “islamike” për ta shfrytëzuar më tej në Kosovën Lindore, në Maqedoni dhe Mal të Zi. SHBA ishin këmbëngulësit kryesorë që UÇK të shkrihej, dhe këtë e paramenduan qysh në projektmarrëveshjen para Rambujesë. Madje për këtë pikë u prishën me Adem Demaçin.
Nuk duhet të harrojmë edhe faktin tjetër që fillimisht SHBA nguruan ta sulmonin të vetme Irakun kur ai pushtoi Kuvajtin në vitin 1990, nga frika se mos akuzohej si një akt solidariteti i Amerikës për të shpëtuar një vend islamik, si kundër ishte Kuvajti. Pr ishin interesat e SHBA në Arabinë Saudite dhe frika e kësaj të fundit nga Sadami që i detyroi amerikanët të ndërhynin ushtarakisht në favor të Kuvajtit. Por megjithatë, për të mos u etiketuar si superfuqi solidare e vendeve islamike, SHBA angazhuan OKB-në. Kështu vepruan edhe në Bosnjë. Kështu vepruan edhe në Kosovë, me të vetmin qëllim që të mos akuzoheshin nga krishtërimi botëror si përkrahëse e vendeve islamike.
Kjo është edhe arsyeja pse SHBA, kudo që kanë dërguar trupa të tyre, në vende me popullsi islame si në Kosovë, Afganista, Maqedoni, Mal të Zi, Bosnjë, Shqipëri etj, ka dërguar e dërgon misionarë të përhapjes së fesë së krishterë, për të bindur aleatët e saj se nuk është në mbrojtje të islamizmit. E megjithatë, që ta frenojnë sa më shumë Amerikën, Europianët vazhdojnë ta akuzojnë angazhimin e saj në Kosovë si angazhim për botën islame.
Ju keni qënë përkthyes dhe mësues i gjuhës angleze. Zotërimi i një gjuhë të huaj, sa ka ndikuar në krijimtarinë dhe jetën Tuaj?
Zotërimi i gjuhës angleze më ka ndihmuar në punën time si pedagog , më ka ushqyer pas lirimit nga ushtria dhe pas mbarimit të luftës deri në vitin 2005, gati 10 vjet. Sot më ndihmon të lexoj të huajt për luftën në kosovë dhe çështjen shqiptare. Ç’t’i kërkoj më shumë!
Cilat jane raportet e Dilaverit me shtetin e sotëm të Kosoves, pasi kontributi juaj në atë trevë konsiderohet me shume se sa patriotik e atdhetar?
Së pari, Kosova nuk është shtet që të drejtohet si çdo shtet, është një shtet sipas planeve, por jo sipas rezolutave dhe të drejtave ndërkombëtare. Së dyti, ekziston një fjalë e urtë: E hodha lumin, të dhj..... kalin! Mirënjohja nuk ka mbrritur ende te politikanët e të gjithë krahëve të Kosovës, por edhe të Tiranës; ajo është një lloj fshati që nuk njihet nga kjo kategori shqiptare.
Asgjë. Unë nuk ekzistoj për ta. Po ashtu edhe bashkëvullnetarët e tjerë.
Si e perjetuat luften dhe në se nuk përbën më sekret, disa nga veprimet më të guximshme të UCK-së në atë trevë përballë militarizimit serb.
Kur mbaron lufta nuk ka sekrete. Madje edhe në luftë sekreti ekziston deri në fillimin e sulmit. Filloi sulmi, mbaroi sekreti. Unë isha i familjarizuar psikologjikisht me luftën, pasi kisha dekada që merresha me përgatitjen për luftë dhe me teorinë e zhvillimit të luftës. Ndaj dhe nuk më befasuan edhe përpjekjet e para në luftë. UÇK-ja ka disa luftime nga më të suksesëshmet, përveç luftës së Prekazit, ku luftoi Adem Jashari me familjen e tij si dhe luftës së Glloxhanit, ku luftoi Ramush Haradinaj me familjen e tij. Kemi dështimin e Operacionit “Patkoi” në Drenicë, në Pagarushë, në Dukagjin, ku secila pati veçori ndryshe nga tjetra. Kemi luftën dy ditore në Budakovë në fillim të prillit 1999, kemi atë 4 ditore të Topillës në mesin e Majit 1999, kemi luftën tre mujore në rrethim të Br121 në mbrojtje të vendndodhjes së Shtabit të Përgjithshëm, Qeverisë së Përkohëshme, të Radio Kosova e Lirë, të agjensisë Kosova Press si dhe bazën kryesore logjistike të UÇK-së, të cilat ndodhëshin në Malin e Berishës, në Drenicën e Poshtme. Kemi Ioperacionin “Shigjeta” i cili u ndërmuar në dy faza nga forcat e UÇK-së të grumbulluara e stërvitur në territorin e shtetit amë. Kemi luftimet sulmuese të pandërprera të Br153. Kemi luftimet në Kaçandoll të Shalës së Bajgorës. Kemi trasportimin e 35 të plagosurve prej Grykës së Rugovës, në Rozhajë, në Mal të Zi , në Mal të Shkëlzenit-Tropojë dhe marrja e tyre atje me helikopterat e ushtrisë shqiptare në dimërin e muajit prill 1999 gjatë të cilit nuk reshti as edhe një ditë pa rënë borë. Kemi zhbllokimin e rrethimit të institucioneve kryesore të Luftës në rajonin e malit të Berishës në 31 mars 1999 dhe kalimin e forcave tona nga të rrethuar në rrethuese. E plot të tjera, pa përmendur bashkveprimin e shkëlqyer me NATO-n, ku në 12 qershor 1999 na dërguan një faks, ku na përshëndesnin me fjalët: “Ka qenë bashkveprimi më i mirë që ka patur NATO me UÇK-në në tërë historinë e stërvitjeve të saj”. Mos harrojmë që ishte 50 vjetori i saj. Por ajo që më ka mbetur gjithnjë në kujtesë është bashkveprimi me komandën e Divizionit të Kukësit të Ushtrisë Shqiptare për thyerjen e sulmeve të ushtrisë serbe kundër territorit të shtetit amë, e cila shtjellohet gjerësishtë në librin e Ylli Polovinës.
Cilet nga figurat patriotike të Kosovës keni patur në krah pergjate asaj periudhe?
Kam patur shumë: Bislim Zyrapin, Hashim Thaçin, Ramë Bujën, Sokol Dobrunën, Sulejman Selimin, Rexhep Selimin, Agim Çekun, Sokol Bashotën, Kadri Veselin, Ahmet Qeriqin, Berat Luzhën, Ekrem Rexhën (Drinin), Lum Haxhinë, Fatmir Limën, Jakup Krasniqin etj.
Pjesa e Dyte
Albin Kurti Opozitari I vetem ne Kosove
-.-
Si do t’i vleresonit disa nga drejtuesit e asaj lufte që sot janë në qendër të politikës së shtetit të Kosovës dhe pse disa prej drejtuesve te saj sot kane pozicione te ndryshme, (Thaçi-Haredinaj)?
Unë Hashim Thaçin e kam kontaktuar për herë të parë në Tiranë, në dhjetëditorin e fundit të muajit Janar 1999 dhe më tej, disa nga momentet kryesore të bashkepunimit tim me atë janë shtjelluar në librin e Ylli Polovinës, me përjashtim të ditëve të bisedimeve midis UÇK dhe NATO në malet e Berishës, 18-20 qershor 1999, për të cilat kam planifikuar të shkruaj më gjerësishtë në ndonjë shkrim apo libër të veçantë, gjë që ende nuk e kam fiksuar. Për Ramushin kisha dëgjuar shumë më herët se për Hashimin. Për atë flisnin luftëtarët e ardhur në Shqipëri për mjekime apo furnizime, duke e cilësuar si një njeri që nuk e zinte plumbi edhe pse luftonte në ballë; ishte shëndrruar gati në mit. Gjatë luftës kam komunikuar shumë herë, pothuajse çdo ditë, por vetëm në telefon, ndërsa fizikisht e kam takuar për herë të parë aty nga fillimi i Majit 1999, kur erdhi për disa orë në shtab, në Divjakë.
Unë jam i bindur se ndoshta Hashim Thaçi gjatë luftës ishte i gatshëm të jepte edhe jetën për Kosovën, Ramushi po se po, por, bazuar në ato ç’kam vërejtur tek Hashimi gjatë luftës, por më së shumti, duke parë veprimet e tij prej 20 qershorit 1999 e deri më sot, mund të them se Hashim Thaçi dhe ata që e rrethojnë me verbëri, është gati ta shesë Kosovën për interesa të ngushta të tij dhe të forcës së tij politike. Këtë nuk mund ta them për Ramushin. Idealizmi që ka luftëtari i thjeshtë i lirisë tek Hashimi u zevendësua shumë më herët me praktiçizmin e politikanit, praktiçizëm i cili menjëherë pas lufte dhe në vijim u shfaq në formën më të lartë të mirëqënies së tij dhe të afërmve të tij. Politikani Hashim, por edhe Ramushi, i kryejnë detyrat e tyre sot si politikanë me të njëjtin përkushtim si dikur në luftë por me një ndryshim, pa asketizmin e e një idealisti atdhetar. Përdryshe, do të thoshja se, duke u shkëputur nga idealet e UÇK-së ata gradualisht u shkëputën edhe nga idealet shpirtërorë, pasi pa një shkëputje të tillë nuk mund t’i shërbehet politikës. Hashimi nuk mund të mbetej Hashimi i idealeve të asaj lufte. Ai dhe Ramushi nuk mund t’u drejtohen më bashkëluftëtarëve, pasi ata, (luftëtarët), përveç pasurisë shpirtërore nuk kanë asnjë pasuri tjetër; ndërsa këta të dy tashmë kujdesen vetëm për pasuesit besnikë të tyre dhe përfitues, të cilët ndjekin rregullisht të gjitha rregullat e politikanit: të mbjellësh për të gjithë dhe të korrësh veç për vete. Ata tashmë Ata tashmë nuk kanë asnjë konflikt me ndërgjegjen e tyre në lidhje me braktisjen
që u kanë bërë idealeve të luftës, të dëshmorëve dhe të atyre që luftuan, dhe e justifikojnë veten po me atë lehtësi me të cilën justifikonë pasurimin në mënyrë të padrejtë të tyre dhe të miqve e shokëve që u shkojnë prapa. Idealizmi i Hashimit mbaroi sëbashku me luftën, për mos të thënë qysh në Rambuje;ndërsa idealizmi i Ramushit mbaron pak më vonë, kur filloi të mendojë për t’u marrë me politikë. Madje unë do të thoshja se Ramushin e nxitën A. Çeku dhe ndërkombëtarët që e sollën Agim Çekun ditët e fundit të luftës në UÇK, që Ramushi ta linte TMK-në, sepse jetonte ende me idealet e luftës, krejt ndryshe nga Agim Çeku, Thaçi, Limaj, J.Krasniqi, Xh. Haliti, A. Syla etj. Duke qënë se Ramushi nuk ishte xhveshur nga ato ideale, ai do t’u prishte punë si këtyre ashtu edhe ndërkombëtarëve, pasi jo vetëm që TMK-në nuk do të pranonte kurrë që ta shuanin, por do të përpiqej ta shëndrronte atë në një ushtri të rregullt e me të gjitha komplentimet që ka nevojë një ushtri. Ai do ta bënte këtë sepse kish guximin, trimërinë dhe idealin e gjakut të vëllezërve të tij, kish të drejtën morale, ndërkohë që Hashimit me shokë u mungonin të gjitha këto. Duke e parë se ai mund t’i bënte këto, i përkëdhelën sedrën, duke i thënë se mund të jesh shumë më i suksesëshëm në politikë. Pra këtu ndryshojnë Hashimi me Ramushin përsa i përket kufirit të fundit të botës së idealit të tyre. Prej atyre momenteve ata u kthyen në politikanë, në praktiçistë, duke bërë hesap se çfarë leverdie personale do t’u sillte në xhepat e tyre kalimi në politikanë dhe braktisja e UÇK-së dhe e idealeve të saj.
Me këtë transformim ata fitonin përkrahjen e ndërkombëtarëve prezentë në Kosovë dhe, si rjedhojë, edhe në fushatat zgjedhore do të merrnin aq vota se ndërkombëtarët do të vlerësonin shkallën e largimit të tyre nga idealet e luftës që ata bënë. Kur ndërkombëtarët e panë se Hashimi hodhi poshtë jo vetëm idealet e luftës por ishte gati të hidhte poshtë edhe interesat e gjithë shqiptarëve në Kosovë ( pas vdekjes së Rugovës, pasi në këtë pikë nuk ia kalon dot Rugovës), ndërkombëtarët i dhanë vendin e parë në zgjedhje. Ai e bëri këtë i vendosur, edhe pse e kishte të qartë se i humbi një herë e përgjithmonë votat e popullit idealist, që është shumica e tij, por e kishte edhe më të qartë se fitonte diçka më të rëndësishme: përkrahjen e vendosur të ndërkombëtarëve. Për këtë , ndërkombëtarët bënë ligjin që nuk ka rëndësi nëse në zgjedhje nuk do të marri pjesë shumica e zgjedhësve; boll edhe sikur të dalin në votime vetëm kandidatët për deputetë të të gjitha partive dhe zgjedhjet quhen të rregullta. Me këtë lloj ligji Hashimi, Ramushi dhe LDK-ja do të jenë gjithnjë në vend të parë, të dytë apo të tretë, sipas devotshmërisë në nënshtrimin ndaj ndërkombëtarëve që tallen me interesat e shqiptarëve. Hashimi vetëm me 105 mijë vota që morri partia e tij në vitin 2007 u bë kryeministër, që do të thotë vetëm me 7% të votave të të gjithë votuesve në Kosovë. Ja se si e mbështesin ndërkombëtarët. Në këto kushte, ç’është nevoja që ata të vrasin mendjen për UÇK-në dhe Kosovën kur leverdia duket sheshit? Pushteti të pasuron. Këtu është edhe arsyeja pse ata ndahen midis tyre. Mirëpo, pikërishtë këtu ata kanë gabuar, nuk kanë menduar se në jetë ekziston edhe një gjyq tjetër, gjyqi i historisë, e cila do t’i njollosi jetë e mot, dhe që ka filluar shumë shpejtë ta bëjë këtë.
Po, ku mund ta ketë burimin ky deformim i tyre në ideale?
Këtë, në radhë të parë duhet ta kërkojmë teke moszhvillimi i mjaftueshëm kulturor i tyre, pasi dihet se nga një pemë e thatë nuk mund të presësh një degë të njomë. Lakmia për t’u pasuruar ndoshta e ka burimin edhe tek fëminia e tyre pak a shumë e varfër, pasi dihet se dëshira për të qenë gjithnjë i parë dhe i pasur me çdo lloj formash, kur trashëgon varfëri brezash, të shtyn për herë në rrëmbime postesh dhe rrëmbime të tjera të mirash materiale. Përjashtuar disa veprime të tyre heroike gjatë luftës, (për Ramushin mund të them se u shëndrrrua gati në legjendë dhe qëndron shumë më lartë se të gjithë ata rreth Hashimit sëbashku), të gjitha veprimet e tyre të deritshme, të çojnë në përfundimin se gjithë
qëllimi i Hashimit ka qenë pushteti, lavdia dhe pasuria, qysh në fillesat e tij të ilegalitetit, ndërsa Ramushi është transformuar shumë më vonë, sikundër e shtjelluam më lart. Për Hashimin mjafton të sjellim si provë kapitullimin pa kushte të UÇK-së, ku edhe ka pranuar të nënshkruaj marrëveshjen tonë me NATO-n, duke ia hequr fare edhe fjalën “marrëveshje”, sikundër ishte deri në fund të bisedimeve, dhe e ka nënshkruar atë duke e zëvendësuar me fjalën “Zotim për çarmatosjen dhe trasformimin e UÇK-së”.
Pas lufta, në veshtrimin e një ushtaraku si ju.
Shumë e paqartë. Deri tashti gjasat tregojnë se Kosova do të ndahet në një heshtje të madhe dhe do të trumbetohet si fitore historike. Politikanët e saj e kanë shitur Kosovën. E vetmia opozitë në Kosovë tashti është Lëvizja Vetëvendosje, e udhëhequr nga Albin Kurti,i cili është burgosur disa herë nga “demokratët” e OKB-së dhe të BE-së, armiku kryesor për Qeverinë dhe politikanët e Kosovës, sepse kërkon që gjithë populli që ndodhet në Kosovë dhe ai në Kosovën Lindore (Preshevë, Bujanovc dhe Medvegjë) të lejohet të organizoi dhe të zhvilloi referendum për vetvendosje nën monitorimin e ndërkombëtarëve, duke u para shtruar disa pyetje, por
ndërmjet tyre të jetë edhe pyetja: Dëshironi shtet më vete apo bashkim me Shqipërinë? Dhe tjetra: Shtet më vete apo bashkim me Sërbinë? Këtë referendum na e premtoi Medlin Ollbrajt qysh në Rambuje dhe u tha se do të bëhej pas tre vitesh nga mbarimi i luftës. Mirëpo as e bënë dhe as politikanët e Kosovës të dalë nga lufta nuk e kanë kërkuar dhe nuk e kërkojnë. Prandaj populli ata i quan tradhëtarë të idealeve të luftës. Pse na u premtua referendumi ndaj dhe UÇK-ja pranoi të çarmatosej, duke bërë gabimin më fatal të saj dhe që historia nuk do t’ia fali kurrë. Por jo vetëm ata në Prishtinë, por edhe këta në Tiranë nuk e duan bashkimin, pasi më mirë secili të jetë i parë në pjesën e ndarë, se po u bashkuam e dinë që nuk janë më kurrë të parë.
Cili ka qene sipas jush ndikimi i politikes shqiptare në teatrin e veprimeve te drejtuesve te rinj kosovarë për rrugen drejt pavarsise?
Një zero me xhufkë.
Ne vitin 2000-2001 ka qene nje tjeter vater e nxehte e luftes per liri e shqiptareve te pertej kufirit, kete here ne Luginën e Preshevës. Dilaver Goxhaj ka patur ndonje angazhim te ri luftarak?
Po. Edhe për këtë flitet hollësishtë në librin “Një kolonel midis Tiranës dhe Prishtinës”. Në atë luftë më së shumti dhe drejtpërsëdrejti u angazhua djali im, i cili luftoi një kohë gati një vjeçare në afërsi të Vranjës, në zonën e Qarrit me pikëmbështetje te “KKodra e Shën Ilias”, sikundër quhet vendi. Ka qenë zevendës i komandantit të asaj zone.
Po në luftën në Maqedoni gjatë vitit 2001?
Jo. Atë ditë që disa nga organizatorët e asaj lufte erdhën në takim me mua, atë ditë shteti shqiptar më arrestoi djalin. Të jetë rastësi? Nuk e besoj, pasi dhjetë ditë pasi u arrestua djali im nga policia e Tiranës, në Shqipëri erdhi Solana dhe në konferencën e shtypit që ai dha pas takimit me kryeministrin Ilir Meta, ky i fundit, midis të tjerave u shpreh: “Edhe një ushtarak që ne kemi patur në Luginën e Preshevës, i raportova zotit Solana se e kemi ndaluar këto ditë”. Kjo deklaratë u bë më 9 shkurt 2001, ndërsa djali im u arestua më 29 janar 2001. Të nesërmën, në 10 shkurt, djalit i zhvillohej gjyqi i dytë i përcaktimit të masës së sigurisë dhe iu dha ndalim me burg, pa afat. Madje disa ditë më vonë që shpërtheu lufta në Maqedoni nga shqiptarët Ilir Meta ndodhej në Paris dhe prej andej deklaroi: “E dënoj atë luftë, e cila inicohet nga disa enveristë pa mend.” Megjithatë unë dhashë një ndihmesë me mendime në disa lëvizje dhe takime që unë bëra si në Prishtinë, në Dibër dhe Tiranë.
-Kanë thënë për Dilaver Goxhajn....alias Shpëtim Golemi..
Kanë thënë e ç’nuk kanë thënë; kanë thënë se bëri heroizëm; kanë thënë se vajti për para; kanë thënë se luftoi si mercenar; kanë thënë se ishte i dërguar i Fatos Nanos; kanë thënë se ishte i dërguar i komunistave; kanë thënë se ishte i dërguar i “komiteteve rebele” të vitit 1997; kanë thënë se ishte i serbëve; kanë thënë se ishte i grekërve, e plot e plot të jera. Madje Hashim Thaçi e kompani kanë thënë se pas lufte përgatiste dhe përgatit grupe terroriste në Kosovë, për këtë i kanë dërguar edhe informacion me shkrim UNMIK-ut dhe KFOR-it, të cilat janë botuar edhe në shtypin e Kosovës. Plot kanë thënë e plot do të thonë. Por ka edhe nga ata që kanë ditur ta vlerësojnë punën time. Një nga ata është shkrimtari shumë i talentuar, mjaft i ëmbël në të lexuar, Ylli Polovina, që druhem të them ato që ai meriton sepse do të thonë se e bëj për servilizëm. I jam shumë mirënjohës.
-Cilat janë marrdhëniet me fëmijët Tuaj. Sa ju mbështetën bashkëshortja dhe fëmijët kur ju ju bashkuat UCK-së?
Mardhëniet e mia familjare janë të mrekullueshme, secili e ndjen veten të barabartë midis të barabartëve. Gruaja nuk e morri vesh se unë do të shkoja në luftë. Kur e mësoi u rrebelua disa ditë dhe pastaj unë e morra në telefon. Më vonë më mbështeti në çdo kërkesë që unë u bëja. Djali dhe vajza më mbështetën kur e mësuan se isha në luftë, me gjithçka. Grumbullonin lajmet nga disa gjuhë të huaja dhe ato shqip, m’i sistemonin dhe në ora 02.00 të çdo dite m’i dërgonin në faks ose m’i lexonin dhe unë i regjistroja në manjetofon, të cilat i shfrytëzoja për komunikatën ditore të mëngjezit për ushtrinë tonë çlirimtare. Gjithashtu, kur na bllokohesh dërgimi i fakseve për bashkveprimin me NATO-n në të gjitha pikat e kontaktit me atë, faksin e nisja në shtëpi dhe djali ua jepte amerikanëve, me të cilët punoi prej 29 marsit 1999 deri në fund të luftës, dhe ata ia trasmetonin aviacionit të NATO-s që të godiste objektivat. Bashkëshortja ime dhe vajza shkonin dhe merrnin familjet e bashkëluftëtarëve të mi kosovarë dhe i sistemonin natën e parë në shtëpinë tonë, derisa u gjenin një strehim tjetër. 18 familje kanë sistemuar në këtë mënyrë. Më vonë djali erdhi edhe vetë në luftë në Kosovë e më vonë shkoi në Kosovën Lindore, por me thënë të vërtetën, unë nuk dëshiroja ta lija, por nuk më dëgjoi. Ai nuk e kish ndjerë ende zhgënjimin tim të pasluftës.
-Cfarë ju lidh me "Heroin e Popullit", Xheladin Beqiri-Karadaku? Besën dhe amanetin e tij, ju e realizuat. Ç'mund të na thoni për këtë?
Unë për Xheladin Beqirin, i njohur gjatë luftës NÇl me emrin Karadaku, pata lexuar dikur një monografi të shkurtër për jetën e tij dhe dija gjithçka rreth tij. Në 25 korrik të vitit 1999, një muaj pasi kish mbaruar lufta në Kosovë, isha i ftuar nga komuna e Vitisë të merrja pjesë në mitingun madhështor që ajo organizonte në fshatin Tërpezë të krahinës së Karadakut, me rastin e kthimit në Atdhe pas 54 vjetësh të patriotit të madh Hysen Tërpezës. Unë mbrita me vonesë në miting, kishin folur dy-tre persona. Me të mbritur në tribunë, menjëherë njoftuan publikun se do t’i përshëndeste koloneli nga Shqipëria, ku ishte mbledhur gjithë krahina, mbi 15 mijë njerëz, ndoshta edhe më shumë. Ishte mitingu i parë i pasluftës. Ishte dhe hera e parë që une ftohesha të flisja në një grumbullim të tillë. Nuk dija ç’të flisja, isha i papergatitur, pasi atë ditë më njoftuan se do të isha i vetëm si përfaqësues i Ministrisë së Mbrojtjes së Kosovës. Mirëpo prezantuesi foli fjalë shumë të larta për mua dhe më vuri në pozitë të vështirë. Që të zhvleftësoja sado pak ato lavdërime që u thanë për mua, menjëherë më shkoi mendja që unë ndodhesha në krahinën e Xheladin Beqirit dhe vendosa të flisja për të, dhe, midis të tjerash, thashë: “Faleminderit parafolësit që tha ato fjalë aq të mira për mua, por unë nuk kam bërë ndonjë gjë të veçantë, vetëm se i kam kthyer borxhin një djalit të krahinës tuaj. Do të thoni ju se cili është ai? Ai është Xheladin Beqiri, i cili në kohën e regjimit të Zogut qe larguar nga Kosova për të mos e arrestuar serbët për një vrasje të një xhandari që e kish rrahur. Pat ardhur në Labërinë timë, në Kurvelesh. Kur filloi lufta jonë nacionalçlirimtare ai ishte ndër të parët që u rreshtua në radhët e çetës së Kurveleshit, çeta e dytë në Shqipëri, pas asaj të Pezës, bashkë me babanë tim. Në luftën për mbrojtjen e Kongresit të Përmetit ai u vra bashkë me një nga dajot e mi që ishin partizanë të Brigadës së Parë Sulmuese Shqiptare. Është i pari Hero i Popullit i shpalluar në Shqipëri pas asaj lufte. Kështu që unë nuk kam bërë asgjë, vetëm se i ktheva borxhin djalit të krahinës tuaj, Xheladin Beqirit, i cili mbante për pseudonim emrin e krahinës nga ai ishte: Karadaku”. Ky ishte edhe fjalimi im, i cili u prit me duartrokitje të pafundme, ndërsa patrioti Hysen Tërpeza qante dhe nuk më shqitej nga kraharori.Të nesermen e pasqyruan edhe gazetat. Mirëpo, sa xhelozë u bënë ca të tjerë!
-Keni lindur në Gjirokastër, sot jetoni në Tiranë. Sa jeni sot të lidhur me Kosovën, me çështjen kombëtare, si një kontribues në Pavarësinë e Kosovës?
Më vjen keq që ma bën këtë pyetje, por unë hyj në të harruarit, si dhe gjithë shokët e mi bashkëvullnetarë e bashkëluftëtarë. Nuk e di në se i keni lexuar vargjet e poetit Ali Asllani? Po ua citoj: “Ç’do të thotë patriot, / Sot për sot në Shqipëri? / Një tufë Ah.. e një tufë lot. / Një njeri i pa njeri.” Kjo është ligjësia shqiptare për patriotët dhe më vjen keq që nuk e dini. Unë e kam ditur para se të shkoja në luftë, por ja që s’më la shipri idealist shqiptar. Ky shpirt më detyron që herë pas here të marr penën e të trajtoj probleme të çështjes kombëtare apo të politikës shqiptare.
- Ne se do te perdornim në këtë rast një shprehje frazeologjike, nga nje arme e ushtrise ku keni qene edhe ju i inkuadruar per 33 vjet: "Nendetsja u kthye ne baze.Vertet ç'fare po ndodh me Dilaverin gjate kesaj periudhe qe po bisedojme?
Nëndetsja po ndryshket.
Ju faleminderit !
Intervistoi : Raimonda Moisiu
Tirane, Mars 2009
I N T E R V I S T E
ME ISH-ZEVENDES SHEFIN E SHTABIT TE USHTRISE ÇLIRIMTARE TE KOSOVES (UÇK), Dilaver Goxhaj,
(i njohur gjate luftes me emrin Shpetim Golemi)
Bisedoi: Raimonda Moisiu
Kolonel Dilaver Goxhaj,-alias-Shpetim Golemi,-ka lindur ne Gjirokaster dhe rritur ne zemer te Laberise, ne nje familje me ndjenjen e perkatesise kombetare, atdhetare e patriotike.Nje nga te paret e familjes patriotike GOXHAJ, ka hyre ne kenge njw shekull e gjysem me pare duke luftuar per mbrojtjen e Janines, bashke me vullnetare te ardhur nga Kosova. Atdhedashuria, per Shqiperine etnike, per Kosovwn e cuan ate krejt natyrshem ne rrugen per ne rradhet e luftetareve te UCK-se, madje ne krye te saj, prane Shtabit te Pergjithshem. Ai nuk kurseu asgje, ai vuri ne sherbim, jo vetem zemren, por edhe mendjen e penen, gjithw profesionalizmin e tij intelektual e ushtarak, duke na dhene te qarte genin e tij te te qenit shqiptar e nje atdhetar i flakte.Ky gen e beri Kolonel Dilaver Goxhaj ta shohe veten si pjese perberese e kontributit te tij ne lufte dhe te rreshtohet ne rradhet e UCK-se.
Lufta e UCK-se dhe e NATOS-tashme i perket historise dhe e njohur ne tere boten.Ne epiqender te kesaj interviste eshte Lufta dhe Fuqia e armatosur e saj, UCK-ja!
-Eshte shkendija-shprehet Shpetim Golemi, qe e detyroi faktorin nderkombetar te ktheje koken nga "treva e harruar", e Kosoves, qe vazhdonte te lengonte nen cmendurine millosheviciane.Per Kolonelin, UCK-ja eshte promotori qe vuri ne levizje fuqishem, ne zgjidhjen e ceshtjes kombetare.Ai eshte i bindur se :Nato pa UCK-ne , nuk mund ta clironte Kosoven!Akoma me i prere eshte kur vlereson kontributin e Albin Kurtit, si opozitari i vetem nw Kosove.
Per cdo shqiptar, por edhe per boten e jashtwme dihet drita realiste e tragjizmit, shpernguljes biblike, masakrat, heroizmi, epiciteti, e gjithw historia e pergjakur e popullit martir te Kosoves, nga egwrsia, mizoria e genocidi serb, ndaj njw populli te pafajshem.
Le te sherbeje kjo interviste -thote Kolonel Goxhaj, si nje kujtese, per ceshtjen kombetare dhe shqiptare, per te mos harruar te ardhmen e Kosoves e te kosovareve,- por edhe nje vleresim, per vepren e gjakun e tyre te ndershem.Kolonel Dilaver Goxhaj eshte analist, autor i shume librave analitike, biles ka botuar edhe nje doktrine, i shume leksioneve e metodikave, njohes i mire i anglishtes.Ka qene pedagog ne Akademinw e Mbrojtjes,- por mes gjithe ketyre qwndron madherishwm ne karakterin e tij;Modestia, atdhedashuria e patriotizmi.
-.-
-Ju jeni një nga kuadrot e UÇK-së .Si ndodhi që ju u bëtë pjesë e saj?
Ndoshta në kët përgjigje do të më duhet të zgjatem, pasi në përgjigjet e mëparshe që kam dhënë rreth kësaj pyetjeje, kam shpjeguar vetëm kronologjinë praktike të veprimeve. Para së gjithash duhet kuptuar se unë jam lindur e rritur në sistemin socialist, ku prona ishte e përbashkët. Si rjedhojë, unë nuk e kam njohur ndjenjën e fortë tërheqëse për nga vetja, që ka prona private dhe, si rjedhojë, të gjithë shqiptarët i ndjeja si vëllezër e motra, pa dallim krahine apo përkatësie fetare. Madje unë kam lindur në një familje muslimane në një fshat të besimit ortodoks. Duke qënë se moshën e adoleshencës e kalova në konvikte me shokë nga të gjitha fetë dhe krahinat e Shqipërisë, përfshi edhe kosovarë e çamë, nuk kam as edhe një ndjenjë antipatie apo përçmuese, si fetare ashtu edhe krahinore ndaj shqiptarëve. Entusiazmi im për UÇK-në dhe luftën çlirimtare në Kosovë ishte një ndër tiparet e mia më tërheqëse edhe pse në atë periudhë nuk isha oficer aktiv në radhët e ushtrisë, për mos të thënë isha i denigruar si i tillë nga qeveria e PD-së dhe më vonë e PS-së, të cilat mbajtën e rimorën në ushtri kryesishtë oficerat militantë të tyre, bashkëkrahinorë, bashkpuntorë ose të një feje, kryesisht mediokër dhe që kishin urrejtje ndërkrahinore, krahas ndjenjës së cmirës ndaj të aftëve. Këta tipa u shërbejnë verbërishtë partive, ndaj edhe ato i preferojnë. Unë nuk plotësoja as edhe një nga këto kritere.
Duke qënë entusiastë për të ardhmen e Kosovës, dëshiroja që, për të, të bëhej më shumë; kjo ndoshta nga bujaria e shpirtit tim kombëtar sesa për nga thellësia politike. Edhe prirjet e mia të theksuara intelektuale nuk ishin të llojit që lidheshin më shumë me filozofinë politike, por lidheshin me filozofinë e artit të luftës. Mos harrojmë diçka, që lufta çlirimtare e një populli është pika kulmore e një “infeksioni” që përshkon çdo shoqëri politike, që rrezikon të infektojë edhe antarët më të fortë, më të lumtur e më të shëndetshëm të saj. Si të tillë, unë e shihja qartë se lufta në Kosovë do të ishte një luftë e pamëshirshme, pasi Millosheviçi gëzonte një mbështetje të gjithëanëshme në Sërbi dhe ajo më bindi se po vërtetohej teoria e Klauzeviçit, i cili theksonte se sa më të rënda, sa më shumë mbështetje në popull që të kenë qëllimet përkatëse politike, aq më ekstreme, aq më e pamëshirshme, shkatërrimtare dhe e kushtueshme do të jetë lufta. Ndaj ndërhyri edhe NATO-ja, për ta frenuar atë forcë shkatërrimtare serbe, e cila bëhej nën pretekstin e ndëshkimit të “terrorizmit shqiptar”, term ky i përdorur edhe nga Rugova. Unë e dija se lufta nuk është shkencë, por kulmi i poshtërsisë së botës moderne, një aspekt i jetës politike dhe shoqërore, e lidhur ngushtë me jetën në konkurencë me popujt e tjerë. Por duke u bindur se vetëm lufta me armë do ta shpëtonte Kosovën, pavarësishtë se politikanët shqiptarë dhe ata evropjanë u trembën se mos ajo luftë merrte karakterin edhe të një revolucioni shoqëror i ndryshëm nga çka kanë ndër mend PD dhe PS në Tiranë, ndaj dhe e atemuan dhe më në fund e çarmatosën UÇK-në. E tillë ishte propaganda e politikanëve shqiptarë. Unë shkova në atë luftë pasi ajo ishte e justifikuar si e tillë, sepse nuk kish mbetur më as edhe një alterntivë tjetër, pasi nuk kish më as edhe një të mesme midis lirisë së Kosovës dhe shpopullimit të saj. Pra, lufta morri formën e të vetmit faktor ekstrem sublim, e cila do të mënjanonte ose do të parandalonte shpërnguljen dhe shpopullimin e Kosovës nga shqiptarët, do të parandalonte padrejtësitë dhe vuajtjet e llahtarshme që do të vinin nga ai shpopullim masiv. Ky mendim i sfumoi tek mua të gjitha prirjet apo pretekstet për të mos shkuar në atë luftë. E dija dhe e di se lufta nuk është në shlodhje e kulturuar. Unë isha i bindur se me atë veprim po bëja një vetësakrifikim, madje një vetëmohim për të ndihmuar në minimizimin e të këqijave të padurueshme kundrejt shqiptarëve. Por, në fund të fundit, ky është edhe patriotizmi. Të mendoje për të drejtën e bashkimit kombëtar në një shtet të vetëm, për mua në atë kohë do të thoshte që t’i kundërviheshe politikës së Tiranës e të Evropës për të drejtën e vetvendosjes për shqiptarët; do të thoshte që shqiptarët të kombinonin dhe të ristrukturonin skemat politike, diplomatike dhe ushtarake të veprimit, në përputhje me situatën në Ballkan dhe regullat e së drejtës ndërkombëtare, në kushtet e globalizimit nderkombëtar, duke vënë në plan të parë të drejtën e popujve sipas konventave ndërkombëtare. . Nga këndi im i vështrimit si ushtarak profesionist, duke parë tej kufijve të Kosovës, kisha kuptuar se ajo kish qenë e shtypur, e shfrytëzuar dhe e trajtuar pamëshirë dhe padrejtësishtë si nga regjimi i Titos ashtu edhe nga politika europiane, të paktën e atyre viteve ‘90-të. Dhe ajo çka unë shihja, ishte një pamje e thjeshtë njëngjyrëshe dhe e kuptova se kish qenë e keqe. Sepse Kosova në veçanti, dhe çështja shqiptare në përgjithësi, ishte një shembull i skajshëm i asaj çka ishte në esencë situate e përbashkët e gjithë kombeve të tjerë të Ballkanit, por edhe të Evropës. Edhe ato shtete të mëdha që dukeshin përparimtare, vura re se lufta e Sërbisë kundër shqiptarëve në Kosovë për ta nuk përbënte as edhe një lloj shqetësimi, të cilët ose vononin të flisnin ose nuk flisnin fare.
Për mua Kosova paraqeste një kombinim të emigracionit masiv, të detyruar nga prapambetja ekonomike dhe represioni serb, me një politkë të brendëshme, (por edhe në emigracion), thellësishtë pacifiste jo-aktive, nënshtruese, e cila ishte agresive vetëm kundër UÇK-së, gjë që mua më bënte të ndjeja dhimbje dhe turp të thellë pse politikanët e Prishtinës dhe të Tiranës tregoheshin të tillë. Kjo më dha shtysën të formuloja bindjen dhe pikpamjet e forta e të qarta për drejtësinë e luftës çlirimtare në Kosovë dhe ekzistencën e UÇK-së si dhe për lidhjet që ekzistonin midis politikës së Tiranës dhe asaj të Rugovës dhe bashkëpunimi i tyre me Evropën kundër UÇK-së. Me këtë pikpamje përpiqesha të hidhja hapin e parandalimit të luftës civile midis shqiptarëve në Kosovë, pasi dihet që pluralizmi politik në kushtet e një lufte çlirimtare të shpie drejt një luftës civile, sepse partitë, në të gjitha rastet e pluralizmit, i tradhëtojnë interesat kombëtare për interesat e ngushta partiake. Të gjitha vështirësite, dështime dhe tragjedi ushtarake e politike që ndodhnin çdo ditë në Kosovën e vitit 1998, gradualisht përbënë për mua një kusht të nevojshëm për të marrë rrugën vetmohuese e për të shkuar në radhët e UÇK-së, brenda në territorin e Kosovës; për të dhënë ndihmesën time modeste, sado të vogël, për të përballuar në mënyrë racionale sfidat e asaj lufte dhe asaj politike mjerane shqiptare përballë këtyre sfidave. Qëllimi më i fundit i këtij veprimit tim racional do të ishte një Kosovë e lirë për të vetëvendosur përmes votës së lirë e të sigurtë, një mrekulli që do të mbështetej edhe nga institucionet demokratike ndërkombëtare. Ky ishte shkaku motiv, frymëzues dhe intelektual i mjaftueshëm për të shkuar unë në atë luftë, sado me vonesë dhe sado dobët ekonomikisht që unë lija familjen në Tiranë, duke marrë rrugën për në UÇK. Kjo është edhe arsyeja pse unë dhe shumë nga bashkluftëtarët e mi quhemi idealistë, ngaqë kemi ëndëra për të ardhmen e kombit, e cila tek të tjerët krijon përshtypjen e utopistit.
-Po citoj titullin e një libri: "Një kolonel midis Tiranës dhe Prishtinës ", nga Ylli Polovina. Personazhi kryesor Shpëtim Golemi. Ç'ju lidh Ju me këtë libër dhe personazhin e tij?
Ylli Polovina nuk më njihte dhe nuk e njihja. Unë kisha lexuar shkrime të tij publicistike, por nuk e njihja personalisht. Një ditë të bukur më thërret në telefon babai i një dëshmori të luftës në Maqedoni, i ati Skerdilajd Llagamit dhe më tregoi se Ylli kërkonte të njihej me mua, i cili po shkruante një libër për djalin e tij. Kështu u lidha më Yllin. Pas disa intervistave me mua, ai kërkoi të më intervistonte edhe më shumë rreth UÇK dhe më në fund vendosi që tregimet e mia t’i botonte libër më vete. Kështu lindi libri “Një kolonel midis Tiranës dhe Prishtinës”, ku protagonisti kryesor është Shpëtim Golemi, pseudonimi që unë mbaja gjatë luftës. Më hollësishtë lexuesi e gjen në libër gjithçka rreth meje dhe UÇK-së gjatë periudhës që unë isha në radhët e saj. Qëllimi i autorit është që të njohi opinionin e gjerë shqiptar e të huaj se cilat janë të vërtetat për UÇK-në, e cila është përfoluar në shumë varjante.
-Kur filluat të krijoni fillimisht në letërsi: në poezi, prozë , tregim apo publicistkë?
Fillimisht kam punime të karakterit studimor dhe shkencor-mësimor, kur më emruan pedagog. Më vonë pata studime analitike ushtarake në fushën e armës time rreth luftrave lokale që zhvilloheshin në botë, por gjithmonë në krahun e kundrajrorit dhe aviacionit. E kishim detyrim që çdo vit duhej që pedagogu të përgatiste jo më pak se dy artikuj shkencorë të fushës së tij, të cilat duhej të botoheshin ose në organe shkencore ose t’i dërgoheshin ushtrisë. Këto ishin ngarkesë jashtë ngarkesës së procesit mësimor. Kur isha pedagog duhej tyë jepja jo më pak se 600 orë mësim, ndërsa kur isha shef katedre dhe antar i këshillit shkencor të ushtrisë, duhej të jepja jo më pak se 400 orë mësim në vit, përveç detyrave të tjera. Kjo të detyronte që të shfrytëzoje jo vetëm 8 orarëshin, por të punoje jo më pak se 6 orë pas orarit të punës.
Pastaj erdha deri tek përpilimi i një doktrine, që është kulmi i arritjes së një studjuesi ushtarak për një armë të veçantë.
Pas lirimit nga ushria jam marrë me analiza të luftimeve të ndryshme të historisë së mbrojtjes kundrajrore dhe të aviacionit, por edhe të fushave të tjera të artit ushtarak, deri sa erdha tëk analizat politico-ushtarake për luftën në Kosovë në vitin 1998.
Gjajtë luftës në Kosovë hartova Strategjinë e mundëshme të UÇK-së në kushtet e bashkveprimit me NATO-n, në dy varjante: edhe në kushtet e veprimit të NATO-s vetëm nga ajri, si dhe atë në kushtet e veprimeve të NATO-s me forca tokësore.
Gjithashtu, gjatë asaj lufte, krahas drejtimit të luftimeve të formacineve të UÇK-së, në rolin e koordinuesit midis zonave dhe brigadave si dhe krahas mbajtjes së bashkëveprimit midis UÇK-së dhe NATO-s, bashkveprim i cili ishte i pandërprerë gjatë 24 orëve, hartoja edhe analiza dhe studime për veprimet luftarake të UÇK-së, krahas komunikatave ditore për tërë ushtrinë, të cilat i nisja për botim në shtypin ushtarak të Tiranës. Fatkeqësishtë, aty nga fundi i luftës, në rrethana që kurrë nuk e morra vesh, më humbi çanta e luftës dhe nuk i kam të gjitha dorëshkrimet. Është një humbje e madhe. Madje edhe ato që më janë botuar janë botuar me shkurtime jashtëzakonisht të dhimbëshme. Por nuk kam ç’t’i bëj.
Përsa i përket librit “UÇK dhe Kadare” jam munduar të nxjerr në pah veprimtarinë e UÇK dhe kontributin e saj të pallogaritshëm për çlirimin e Kosovës, duke dalë në përfundimin se as UÇK-ja e vetme dhe as NATO-ja e vetme nuk mund ta çlironin Kosovën, duhej bashkveprimi luftarak midis tyre që të arrihej ajo fitore. Fatkeqësia është se shtetet pjesmarrëse në NATO dhe ajo vetë e mohuan atë bashkveprim të domosdoshëm me UÇK-në.
- Cilat mund të jenë arsyet e këtij mohimi dhe pse duhej të behej një gjë e tillë? Më duket si diçka e pabesueshme, pavarësishtë se ju tek libri “UÇK dhe Kadare” e trajtoni shkurt, madje duke cituar edhe disa vargje të Kadaresë për Laokontin e Luftës së Trojës.
Menjëherë porsa mbaroi lufta dhe sëbashku me trupat e NATO-s në Kosovë erdhën dhe udhëheqësit e saj politikë e ushtarakë, një pyetje e ngjashme më këtë u është bërë edhe atyre nga gazetarët vendas. Çudia është se të gjithë ata politikanë të NATO-s, që i kanë kthyer përgjigje kësaj çështjeje, kanë qenë në akordancë, duke u shprehur afërsishtë: Nuk e njihnim dhe ende nuk e dimë se cila ishte ideologjia dhe botkuptimi i UÇK-së. Por unë mendoj se një nga arsyet e mëdha, për mos të thënë kryesorja, pse ishte paraparë qysh herët që UÇK-ja të shkrihej menjëherë pas lufte, madje edhe në Rambuje dhe jo vetëm në Rezolutën 1244 të OKB-së, ishte dhe është se: Fitorja e UÇK-së ata i trembte se mos ajo fitore trajtohej si një fitore tjetër islamike kundër një force jo-islamike, madje kundër një force ateiste, sikundër ishte në atë kohë ushtria e Sërbisë.
E them këtë pasi edhe humbja e ish Bashkimit Sovjetik në Afganistan në vitet ’80-të, e cila solli edhe shpërbërjen e tij, nga historia ushtarake nuk është konsideruar si fitore afgane, por si një fitore islamike kundër një supërfuqie jo-islamike, e për më tepër kundër një ushtrie ateiste. Këtë gjë e pranojnë gjithë analistët civilë e ushtarakë të botës. Ja se si shprehet amerikani George Friedman në librin e tij “America’s secret ëar”, botim i vitit 2004: “Eksperienca në Afganistan do të shihej si një ngjarje kyçe në historinë e Islamit... Lufta e Afganistanit ishte e para luftë në shekuj, ku një forcë islamike kish mundur një forcë jo-islamike. Forca sovjetike nuk ishte vetëm jo-islamike por edhe ateiste. Ajo nuk ishte thjeshtë një vend a një shtet i zakonshëm, por një superfuqi. Ajo nuk ishte thjeshtë një super fuqi, por një superfuqi që u shëmb pas disfatës. Më e rëndësishmja është se kjo u pa si një fitore Islamike më tepër se një fitore afgane. Ushtarët që mundën Bashkimin Sovjetik ishin forca multinacionale të luftëtarëve islamikë, të paktën pjesërishtë, dhe sigurisht u bë një legjendë islamike. Paratë që u paguan për luftën ishin tërhequr prej vendeve islamike. Ideja u shndërua se luftëtarët islamikë i dhanë fitoren e tyre Amerikës kundër Sovjetikëve”, pavarësishtë se amerikanët nuk ishin pjesmarrës të drejtëpërdrejtë në atë luftë. Pra kësaj frike iu frikësuan jo vetëm europjanët por edhe Amerika, se mos edhe lufta e UÇK-së të mund të trajtohej si fitore islamike, pasi edhe në Bosnjë lufta kish përfunduar në favor të boshnjakëve islamikë, aq më shumë që lufta e tyre pat marrë ngjyra islamike ndërkombëtare, pasi patën ardhur vullnetarë nga shumë nacionalitete islamike. Edhe luftën në Bosnjë ishin amerikanët që I dhanë fund, pasi Evropa duke qenë se vriteshin muslimanët bënte sikur interesohej të ndalej lufta. Mirëpo edhe në Kosovë pjestarët e UÇK-së ishin pothuajse qindpërqind të besimit islam, me përjashtim të disa individëve që ishin katolikë të Kosovës. Edhe vullnetarët nga shteti amë dhe trevat e tjera shqiptare në Ballkan, si dhe ata që erdhën nga diaspora shqiptare, ishin qindpërqind të bësimit islam, asnjë i krishter. Të gjitha këto e trëmbën Evropën por edhe Amerikën se mos lufta e jonë merrte ngjyrimet e një fitore të islamikve kundër të krishterëve, edhe pse Shtabi i Përgjithshëm i UÇK-së qysh në fillim të luftës nuk i kish pranuar një grup luftëtarësh vullnetarë nga vendet islamike që patën marrë pjesë në luftën e Bosnjës, dhe këtë NATO-ja e dinte shumë mirë. Kësaj imagjinate të pabazë i vinte në ndihmë edhe propaganda e Rugovës dhe e partisë së tij me qëllimin e vetëm që bota demokratike të mos e përkrahtë UÇK-në, duke botuar madje në gazetën e tyre “Rilindja” edhe një emblemë të rreme të UÇK-së me betim ndaj Allahut. Madje Rugova, edhe kur lufta mbaroi, ai vuri kusht se nuk kthehej në Kosovë pa u çarmatosur edhe ushtari i fundit i UÇK-së. Gjithashtu, disa vite më pare ai e pat deklaruar hapur se ishte konvertuar në katolik, ndaj dhe shishen me uiski nuk e ndante nga tavolina, si shenjë përforcimi të atij konvertimi.
Ashtu si në Afganistan, ku SHBA u panë si një forcë drejtuese në organizimin e rezistencës dhe ku pa SHBA, sovjetikët do t’ kishin mundur muxhahedinët, pavarësishtë se amerikanët nuk u thanë as edhe një fjalë vullnetarëve islamikë, edhe në Kosovë, në rast se UÇK-ja do të ishte ruajtur e paprekur, SHBA i trembeshin faktit se mund të akuzoheshin nga Evropa dhe e gjithë bota jo-islame se ishte ajo që e organizoi dhe e furnizoi UÇK-në. Megjithëse për luftëtarët e UÇK-së përkrahja diplomatike amerikane dhe ajo nëpërmjet NATO-s kish qenë e rëndësishme, është fakt që amerikanët nuk i dhanë UÇK-së as edhe një mendim. Edhe në luftën tonë amerikanët, njësoj si dhe në luftrat e tjera në Afganistan e Bosnjë, ishin të paparashikueshëm në formën e aleancave, duke pretenduar pa ndonjë bazë se luftëtarët e UÇK-së do të mund të përbënin një marrëveshje me SHBA, ndërkohë që ajo ishte e para që ishte për shpërbërjen e UÇK-së. Ky ishte çelësi i ndarjes. Pra, këto janë dy nga arsyet më kryesore: që lufta e jonë dhe UÇK-ja të mos quheshin fitore islamike dhe që SHBA të mos akuzoheshin se kishin bërë aleancë me UÇK-në “islamike” për ta shfrytëzuar më tej në Kosovën Lindore, në Maqedoni dhe Mal të Zi. SHBA ishin këmbëngulësit kryesorë që UÇK të shkrihej, dhe këtë e paramenduan qysh në projektmarrëveshjen para Rambujesë. Madje për këtë pikë u prishën me Adem Demaçin.
Nuk duhet të harrojmë edhe faktin tjetër që fillimisht SHBA nguruan ta sulmonin të vetme Irakun kur ai pushtoi Kuvajtin në vitin 1990, nga frika se mos akuzohej si një akt solidariteti i Amerikës për të shpëtuar një vend islamik, si kundër ishte Kuvajti. Pr ishin interesat e SHBA në Arabinë Saudite dhe frika e kësaj të fundit nga Sadami që i detyroi amerikanët të ndërhynin ushtarakisht në favor të Kuvajtit. Por megjithatë, për të mos u etiketuar si superfuqi solidare e vendeve islamike, SHBA angazhuan OKB-në. Kështu vepruan edhe në Bosnjë. Kështu vepruan edhe në Kosovë, me të vetmin qëllim që të mos akuzoheshin nga krishtërimi botëror si përkrahëse e vendeve islamike.
Kjo është edhe arsyeja pse SHBA, kudo që kanë dërguar trupa të tyre, në vende me popullsi islame si në Kosovë, Afganista, Maqedoni, Mal të Zi, Bosnjë, Shqipëri etj, ka dërguar e dërgon misionarë të përhapjes së fesë së krishterë, për të bindur aleatët e saj se nuk është në mbrojtje të islamizmit. E megjithatë, që ta frenojnë sa më shumë Amerikën, Europianët vazhdojnë ta akuzojnë angazhimin e saj në Kosovë si angazhim për botën islame.
Ju keni qënë përkthyes dhe mësues i gjuhës angleze. Zotërimi i një gjuhë të huaj, sa ka ndikuar në krijimtarinë dhe jetën Tuaj?
Zotërimi i gjuhës angleze më ka ndihmuar në punën time si pedagog , më ka ushqyer pas lirimit nga ushtria dhe pas mbarimit të luftës deri në vitin 2005, gati 10 vjet. Sot më ndihmon të lexoj të huajt për luftën në kosovë dhe çështjen shqiptare. Ç’t’i kërkoj më shumë!
Cilat jane raportet e Dilaverit me shtetin e sotëm të Kosoves, pasi kontributi juaj në atë trevë konsiderohet me shume se sa patriotik e atdhetar?
Së pari, Kosova nuk është shtet që të drejtohet si çdo shtet, është një shtet sipas planeve, por jo sipas rezolutave dhe të drejtave ndërkombëtare. Së dyti, ekziston një fjalë e urtë: E hodha lumin, të dhj..... kalin! Mirënjohja nuk ka mbrritur ende te politikanët e të gjithë krahëve të Kosovës, por edhe të Tiranës; ajo është një lloj fshati që nuk njihet nga kjo kategori shqiptare.
Asgjë. Unë nuk ekzistoj për ta. Po ashtu edhe bashkëvullnetarët e tjerë.
Si e perjetuat luften dhe në se nuk përbën më sekret, disa nga veprimet më të guximshme të UCK-së në atë trevë përballë militarizimit serb.
Kur mbaron lufta nuk ka sekrete. Madje edhe në luftë sekreti ekziston deri në fillimin e sulmit. Filloi sulmi, mbaroi sekreti. Unë isha i familjarizuar psikologjikisht me luftën, pasi kisha dekada që merresha me përgatitjen për luftë dhe me teorinë e zhvillimit të luftës. Ndaj dhe nuk më befasuan edhe përpjekjet e para në luftë. UÇK-ja ka disa luftime nga më të suksesëshmet, përveç luftës së Prekazit, ku luftoi Adem Jashari me familjen e tij si dhe luftës së Glloxhanit, ku luftoi Ramush Haradinaj me familjen e tij. Kemi dështimin e Operacionit “Patkoi” në Drenicë, në Pagarushë, në Dukagjin, ku secila pati veçori ndryshe nga tjetra. Kemi luftën dy ditore në Budakovë në fillim të prillit 1999, kemi atë 4 ditore të Topillës në mesin e Majit 1999, kemi luftën tre mujore në rrethim të Br121 në mbrojtje të vendndodhjes së Shtabit të Përgjithshëm, Qeverisë së Përkohëshme, të Radio Kosova e Lirë, të agjensisë Kosova Press si dhe bazën kryesore logjistike të UÇK-së, të cilat ndodhëshin në Malin e Berishës, në Drenicën e Poshtme. Kemi Ioperacionin “Shigjeta” i cili u ndërmuar në dy faza nga forcat e UÇK-së të grumbulluara e stërvitur në territorin e shtetit amë. Kemi luftimet sulmuese të pandërprera të Br153. Kemi luftimet në Kaçandoll të Shalës së Bajgorës. Kemi trasportimin e 35 të plagosurve prej Grykës së Rugovës, në Rozhajë, në Mal të Zi , në Mal të Shkëlzenit-Tropojë dhe marrja e tyre atje me helikopterat e ushtrisë shqiptare në dimërin e muajit prill 1999 gjatë të cilit nuk reshti as edhe një ditë pa rënë borë. Kemi zhbllokimin e rrethimit të institucioneve kryesore të Luftës në rajonin e malit të Berishës në 31 mars 1999 dhe kalimin e forcave tona nga të rrethuar në rrethuese. E plot të tjera, pa përmendur bashkveprimin e shkëlqyer me NATO-n, ku në 12 qershor 1999 na dërguan një faks, ku na përshëndesnin me fjalët: “Ka qenë bashkveprimi më i mirë që ka patur NATO me UÇK-në në tërë historinë e stërvitjeve të saj”. Mos harrojmë që ishte 50 vjetori i saj. Por ajo që më ka mbetur gjithnjë në kujtesë është bashkveprimi me komandën e Divizionit të Kukësit të Ushtrisë Shqiptare për thyerjen e sulmeve të ushtrisë serbe kundër territorit të shtetit amë, e cila shtjellohet gjerësishtë në librin e Ylli Polovinës.
Cilet nga figurat patriotike të Kosovës keni patur në krah pergjate asaj periudhe?
Kam patur shumë: Bislim Zyrapin, Hashim Thaçin, Ramë Bujën, Sokol Dobrunën, Sulejman Selimin, Rexhep Selimin, Agim Çekun, Sokol Bashotën, Kadri Veselin, Ahmet Qeriqin, Berat Luzhën, Ekrem Rexhën (Drinin), Lum Haxhinë, Fatmir Limën, Jakup Krasniqin etj.
Pjesa e Dyte
Albin Kurti Opozitari I vetem ne Kosove
-.-
Si do t’i vleresonit disa nga drejtuesit e asaj lufte që sot janë në qendër të politikës së shtetit të Kosovës dhe pse disa prej drejtuesve te saj sot kane pozicione te ndryshme, (Thaçi-Haredinaj)?
Unë Hashim Thaçin e kam kontaktuar për herë të parë në Tiranë, në dhjetëditorin e fundit të muajit Janar 1999 dhe më tej, disa nga momentet kryesore të bashkepunimit tim me atë janë shtjelluar në librin e Ylli Polovinës, me përjashtim të ditëve të bisedimeve midis UÇK dhe NATO në malet e Berishës, 18-20 qershor 1999, për të cilat kam planifikuar të shkruaj më gjerësishtë në ndonjë shkrim apo libër të veçantë, gjë që ende nuk e kam fiksuar. Për Ramushin kisha dëgjuar shumë më herët se për Hashimin. Për atë flisnin luftëtarët e ardhur në Shqipëri për mjekime apo furnizime, duke e cilësuar si një njeri që nuk e zinte plumbi edhe pse luftonte në ballë; ishte shëndrruar gati në mit. Gjatë luftës kam komunikuar shumë herë, pothuajse çdo ditë, por vetëm në telefon, ndërsa fizikisht e kam takuar për herë të parë aty nga fillimi i Majit 1999, kur erdhi për disa orë në shtab, në Divjakë.
Unë jam i bindur se ndoshta Hashim Thaçi gjatë luftës ishte i gatshëm të jepte edhe jetën për Kosovën, Ramushi po se po, por, bazuar në ato ç’kam vërejtur tek Hashimi gjatë luftës, por më së shumti, duke parë veprimet e tij prej 20 qershorit 1999 e deri më sot, mund të them se Hashim Thaçi dhe ata që e rrethojnë me verbëri, është gati ta shesë Kosovën për interesa të ngushta të tij dhe të forcës së tij politike. Këtë nuk mund ta them për Ramushin. Idealizmi që ka luftëtari i thjeshtë i lirisë tek Hashimi u zevendësua shumë më herët me praktiçizmin e politikanit, praktiçizëm i cili menjëherë pas lufte dhe në vijim u shfaq në formën më të lartë të mirëqënies së tij dhe të afërmve të tij. Politikani Hashim, por edhe Ramushi, i kryejnë detyrat e tyre sot si politikanë me të njëjtin përkushtim si dikur në luftë por me një ndryshim, pa asketizmin e e një idealisti atdhetar. Përdryshe, do të thoshja se, duke u shkëputur nga idealet e UÇK-së ata gradualisht u shkëputën edhe nga idealet shpirtërorë, pasi pa një shkëputje të tillë nuk mund t’i shërbehet politikës. Hashimi nuk mund të mbetej Hashimi i idealeve të asaj lufte. Ai dhe Ramushi nuk mund t’u drejtohen më bashkëluftëtarëve, pasi ata, (luftëtarët), përveç pasurisë shpirtërore nuk kanë asnjë pasuri tjetër; ndërsa këta të dy tashmë kujdesen vetëm për pasuesit besnikë të tyre dhe përfitues, të cilët ndjekin rregullisht të gjitha rregullat e politikanit: të mbjellësh për të gjithë dhe të korrësh veç për vete. Ata tashmë Ata tashmë nuk kanë asnjë konflikt me ndërgjegjen e tyre në lidhje me braktisjen
që u kanë bërë idealeve të luftës, të dëshmorëve dhe të atyre që luftuan, dhe e justifikojnë veten po me atë lehtësi me të cilën justifikonë pasurimin në mënyrë të padrejtë të tyre dhe të miqve e shokëve që u shkojnë prapa. Idealizmi i Hashimit mbaroi sëbashku me luftën, për mos të thënë qysh në Rambuje;ndërsa idealizmi i Ramushit mbaron pak më vonë, kur filloi të mendojë për t’u marrë me politikë. Madje unë do të thoshja se Ramushin e nxitën A. Çeku dhe ndërkombëtarët që e sollën Agim Çekun ditët e fundit të luftës në UÇK, që Ramushi ta linte TMK-në, sepse jetonte ende me idealet e luftës, krejt ndryshe nga Agim Çeku, Thaçi, Limaj, J.Krasniqi, Xh. Haliti, A. Syla etj. Duke qënë se Ramushi nuk ishte xhveshur nga ato ideale, ai do t’u prishte punë si këtyre ashtu edhe ndërkombëtarëve, pasi jo vetëm që TMK-në nuk do të pranonte kurrë që ta shuanin, por do të përpiqej ta shëndrronte atë në një ushtri të rregullt e me të gjitha komplentimet që ka nevojë një ushtri. Ai do ta bënte këtë sepse kish guximin, trimërinë dhe idealin e gjakut të vëllezërve të tij, kish të drejtën morale, ndërkohë që Hashimit me shokë u mungonin të gjitha këto. Duke e parë se ai mund t’i bënte këto, i përkëdhelën sedrën, duke i thënë se mund të jesh shumë më i suksesëshëm në politikë. Pra këtu ndryshojnë Hashimi me Ramushin përsa i përket kufirit të fundit të botës së idealit të tyre. Prej atyre momenteve ata u kthyen në politikanë, në praktiçistë, duke bërë hesap se çfarë leverdie personale do t’u sillte në xhepat e tyre kalimi në politikanë dhe braktisja e UÇK-së dhe e idealeve të saj.
Me këtë transformim ata fitonin përkrahjen e ndërkombëtarëve prezentë në Kosovë dhe, si rjedhojë, edhe në fushatat zgjedhore do të merrnin aq vota se ndërkombëtarët do të vlerësonin shkallën e largimit të tyre nga idealet e luftës që ata bënë. Kur ndërkombëtarët e panë se Hashimi hodhi poshtë jo vetëm idealet e luftës por ishte gati të hidhte poshtë edhe interesat e gjithë shqiptarëve në Kosovë ( pas vdekjes së Rugovës, pasi në këtë pikë nuk ia kalon dot Rugovës), ndërkombëtarët i dhanë vendin e parë në zgjedhje. Ai e bëri këtë i vendosur, edhe pse e kishte të qartë se i humbi një herë e përgjithmonë votat e popullit idealist, që është shumica e tij, por e kishte edhe më të qartë se fitonte diçka më të rëndësishme: përkrahjen e vendosur të ndërkombëtarëve. Për këtë , ndërkombëtarët bënë ligjin që nuk ka rëndësi nëse në zgjedhje nuk do të marri pjesë shumica e zgjedhësve; boll edhe sikur të dalin në votime vetëm kandidatët për deputetë të të gjitha partive dhe zgjedhjet quhen të rregullta. Me këtë lloj ligji Hashimi, Ramushi dhe LDK-ja do të jenë gjithnjë në vend të parë, të dytë apo të tretë, sipas devotshmërisë në nënshtrimin ndaj ndërkombëtarëve që tallen me interesat e shqiptarëve. Hashimi vetëm me 105 mijë vota që morri partia e tij në vitin 2007 u bë kryeministër, që do të thotë vetëm me 7% të votave të të gjithë votuesve në Kosovë. Ja se si e mbështesin ndërkombëtarët. Në këto kushte, ç’është nevoja që ata të vrasin mendjen për UÇK-në dhe Kosovën kur leverdia duket sheshit? Pushteti të pasuron. Këtu është edhe arsyeja pse ata ndahen midis tyre. Mirëpo, pikërishtë këtu ata kanë gabuar, nuk kanë menduar se në jetë ekziston edhe një gjyq tjetër, gjyqi i historisë, e cila do t’i njollosi jetë e mot, dhe që ka filluar shumë shpejtë ta bëjë këtë.
Po, ku mund ta ketë burimin ky deformim i tyre në ideale?
Këtë, në radhë të parë duhet ta kërkojmë teke moszhvillimi i mjaftueshëm kulturor i tyre, pasi dihet se nga një pemë e thatë nuk mund të presësh një degë të njomë. Lakmia për t’u pasuruar ndoshta e ka burimin edhe tek fëminia e tyre pak a shumë e varfër, pasi dihet se dëshira për të qenë gjithnjë i parë dhe i pasur me çdo lloj formash, kur trashëgon varfëri brezash, të shtyn për herë në rrëmbime postesh dhe rrëmbime të tjera të mirash materiale. Përjashtuar disa veprime të tyre heroike gjatë luftës, (për Ramushin mund të them se u shëndrrrua gati në legjendë dhe qëndron shumë më lartë se të gjithë ata rreth Hashimit sëbashku), të gjitha veprimet e tyre të deritshme, të çojnë në përfundimin se gjithë
qëllimi i Hashimit ka qenë pushteti, lavdia dhe pasuria, qysh në fillesat e tij të ilegalitetit, ndërsa Ramushi është transformuar shumë më vonë, sikundër e shtjelluam më lart. Për Hashimin mjafton të sjellim si provë kapitullimin pa kushte të UÇK-së, ku edhe ka pranuar të nënshkruaj marrëveshjen tonë me NATO-n, duke ia hequr fare edhe fjalën “marrëveshje”, sikundër ishte deri në fund të bisedimeve, dhe e ka nënshkruar atë duke e zëvendësuar me fjalën “Zotim për çarmatosjen dhe trasformimin e UÇK-së”.
Pas lufta, në veshtrimin e një ushtaraku si ju.
Shumë e paqartë. Deri tashti gjasat tregojnë se Kosova do të ndahet në një heshtje të madhe dhe do të trumbetohet si fitore historike. Politikanët e saj e kanë shitur Kosovën. E vetmia opozitë në Kosovë tashti është Lëvizja Vetëvendosje, e udhëhequr nga Albin Kurti,i cili është burgosur disa herë nga “demokratët” e OKB-së dhe të BE-së, armiku kryesor për Qeverinë dhe politikanët e Kosovës, sepse kërkon që gjithë populli që ndodhet në Kosovë dhe ai në Kosovën Lindore (Preshevë, Bujanovc dhe Medvegjë) të lejohet të organizoi dhe të zhvilloi referendum për vetvendosje nën monitorimin e ndërkombëtarëve, duke u para shtruar disa pyetje, por
ndërmjet tyre të jetë edhe pyetja: Dëshironi shtet më vete apo bashkim me Shqipërinë? Dhe tjetra: Shtet më vete apo bashkim me Sërbinë? Këtë referendum na e premtoi Medlin Ollbrajt qysh në Rambuje dhe u tha se do të bëhej pas tre vitesh nga mbarimi i luftës. Mirëpo as e bënë dhe as politikanët e Kosovës të dalë nga lufta nuk e kanë kërkuar dhe nuk e kërkojnë. Prandaj populli ata i quan tradhëtarë të idealeve të luftës. Pse na u premtua referendumi ndaj dhe UÇK-ja pranoi të çarmatosej, duke bërë gabimin më fatal të saj dhe që historia nuk do t’ia fali kurrë. Por jo vetëm ata në Prishtinë, por edhe këta në Tiranë nuk e duan bashkimin, pasi më mirë secili të jetë i parë në pjesën e ndarë, se po u bashkuam e dinë që nuk janë më kurrë të parë.
Cili ka qene sipas jush ndikimi i politikes shqiptare në teatrin e veprimeve te drejtuesve te rinj kosovarë për rrugen drejt pavarsise?
Një zero me xhufkë.
Ne vitin 2000-2001 ka qene nje tjeter vater e nxehte e luftes per liri e shqiptareve te pertej kufirit, kete here ne Luginën e Preshevës. Dilaver Goxhaj ka patur ndonje angazhim te ri luftarak?
Po. Edhe për këtë flitet hollësishtë në librin “Një kolonel midis Tiranës dhe Prishtinës”. Në atë luftë më së shumti dhe drejtpërsëdrejti u angazhua djali im, i cili luftoi një kohë gati një vjeçare në afërsi të Vranjës, në zonën e Qarrit me pikëmbështetje te “KKodra e Shën Ilias”, sikundër quhet vendi. Ka qenë zevendës i komandantit të asaj zone.
Po në luftën në Maqedoni gjatë vitit 2001?
Jo. Atë ditë që disa nga organizatorët e asaj lufte erdhën në takim me mua, atë ditë shteti shqiptar më arrestoi djalin. Të jetë rastësi? Nuk e besoj, pasi dhjetë ditë pasi u arrestua djali im nga policia e Tiranës, në Shqipëri erdhi Solana dhe në konferencën e shtypit që ai dha pas takimit me kryeministrin Ilir Meta, ky i fundit, midis të tjerave u shpreh: “Edhe një ushtarak që ne kemi patur në Luginën e Preshevës, i raportova zotit Solana se e kemi ndaluar këto ditë”. Kjo deklaratë u bë më 9 shkurt 2001, ndërsa djali im u arestua më 29 janar 2001. Të nesërmën, në 10 shkurt, djalit i zhvillohej gjyqi i dytë i përcaktimit të masës së sigurisë dhe iu dha ndalim me burg, pa afat. Madje disa ditë më vonë që shpërtheu lufta në Maqedoni nga shqiptarët Ilir Meta ndodhej në Paris dhe prej andej deklaroi: “E dënoj atë luftë, e cila inicohet nga disa enveristë pa mend.” Megjithatë unë dhashë një ndihmesë me mendime në disa lëvizje dhe takime që unë bëra si në Prishtinë, në Dibër dhe Tiranë.
-Kanë thënë për Dilaver Goxhajn....alias Shpëtim Golemi..
Kanë thënë e ç’nuk kanë thënë; kanë thënë se bëri heroizëm; kanë thënë se vajti për para; kanë thënë se luftoi si mercenar; kanë thënë se ishte i dërguar i Fatos Nanos; kanë thënë se ishte i dërguar i komunistave; kanë thënë se ishte i dërguar i “komiteteve rebele” të vitit 1997; kanë thënë se ishte i serbëve; kanë thënë se ishte i grekërve, e plot e plot të jera. Madje Hashim Thaçi e kompani kanë thënë se pas lufte përgatiste dhe përgatit grupe terroriste në Kosovë, për këtë i kanë dërguar edhe informacion me shkrim UNMIK-ut dhe KFOR-it, të cilat janë botuar edhe në shtypin e Kosovës. Plot kanë thënë e plot do të thonë. Por ka edhe nga ata që kanë ditur ta vlerësojnë punën time. Një nga ata është shkrimtari shumë i talentuar, mjaft i ëmbël në të lexuar, Ylli Polovina, që druhem të them ato që ai meriton sepse do të thonë se e bëj për servilizëm. I jam shumë mirënjohës.
-Cilat janë marrdhëniet me fëmijët Tuaj. Sa ju mbështetën bashkëshortja dhe fëmijët kur ju ju bashkuat UCK-së?
Mardhëniet e mia familjare janë të mrekullueshme, secili e ndjen veten të barabartë midis të barabartëve. Gruaja nuk e morri vesh se unë do të shkoja në luftë. Kur e mësoi u rrebelua disa ditë dhe pastaj unë e morra në telefon. Më vonë më mbështeti në çdo kërkesë që unë u bëja. Djali dhe vajza më mbështetën kur e mësuan se isha në luftë, me gjithçka. Grumbullonin lajmet nga disa gjuhë të huaja dhe ato shqip, m’i sistemonin dhe në ora 02.00 të çdo dite m’i dërgonin në faks ose m’i lexonin dhe unë i regjistroja në manjetofon, të cilat i shfrytëzoja për komunikatën ditore të mëngjezit për ushtrinë tonë çlirimtare. Gjithashtu, kur na bllokohesh dërgimi i fakseve për bashkveprimin me NATO-n në të gjitha pikat e kontaktit me atë, faksin e nisja në shtëpi dhe djali ua jepte amerikanëve, me të cilët punoi prej 29 marsit 1999 deri në fund të luftës, dhe ata ia trasmetonin aviacionit të NATO-s që të godiste objektivat. Bashkëshortja ime dhe vajza shkonin dhe merrnin familjet e bashkëluftëtarëve të mi kosovarë dhe i sistemonin natën e parë në shtëpinë tonë, derisa u gjenin një strehim tjetër. 18 familje kanë sistemuar në këtë mënyrë. Më vonë djali erdhi edhe vetë në luftë në Kosovë e më vonë shkoi në Kosovën Lindore, por me thënë të vërtetën, unë nuk dëshiroja ta lija, por nuk më dëgjoi. Ai nuk e kish ndjerë ende zhgënjimin tim të pasluftës.
-Cfarë ju lidh me "Heroin e Popullit", Xheladin Beqiri-Karadaku? Besën dhe amanetin e tij, ju e realizuat. Ç'mund të na thoni për këtë?
Unë për Xheladin Beqirin, i njohur gjatë luftës NÇl me emrin Karadaku, pata lexuar dikur një monografi të shkurtër për jetën e tij dhe dija gjithçka rreth tij. Në 25 korrik të vitit 1999, një muaj pasi kish mbaruar lufta në Kosovë, isha i ftuar nga komuna e Vitisë të merrja pjesë në mitingun madhështor që ajo organizonte në fshatin Tërpezë të krahinës së Karadakut, me rastin e kthimit në Atdhe pas 54 vjetësh të patriotit të madh Hysen Tërpezës. Unë mbrita me vonesë në miting, kishin folur dy-tre persona. Me të mbritur në tribunë, menjëherë njoftuan publikun se do t’i përshëndeste koloneli nga Shqipëria, ku ishte mbledhur gjithë krahina, mbi 15 mijë njerëz, ndoshta edhe më shumë. Ishte mitingu i parë i pasluftës. Ishte dhe hera e parë që une ftohesha të flisja në një grumbullim të tillë. Nuk dija ç’të flisja, isha i papergatitur, pasi atë ditë më njoftuan se do të isha i vetëm si përfaqësues i Ministrisë së Mbrojtjes së Kosovës. Mirëpo prezantuesi foli fjalë shumë të larta për mua dhe më vuri në pozitë të vështirë. Që të zhvleftësoja sado pak ato lavdërime që u thanë për mua, menjëherë më shkoi mendja që unë ndodhesha në krahinën e Xheladin Beqirit dhe vendosa të flisja për të, dhe, midis të tjerash, thashë: “Faleminderit parafolësit që tha ato fjalë aq të mira për mua, por unë nuk kam bërë ndonjë gjë të veçantë, vetëm se i kam kthyer borxhin një djalit të krahinës tuaj. Do të thoni ju se cili është ai? Ai është Xheladin Beqiri, i cili në kohën e regjimit të Zogut qe larguar nga Kosova për të mos e arrestuar serbët për një vrasje të një xhandari që e kish rrahur. Pat ardhur në Labërinë timë, në Kurvelesh. Kur filloi lufta jonë nacionalçlirimtare ai ishte ndër të parët që u rreshtua në radhët e çetës së Kurveleshit, çeta e dytë në Shqipëri, pas asaj të Pezës, bashkë me babanë tim. Në luftën për mbrojtjen e Kongresit të Përmetit ai u vra bashkë me një nga dajot e mi që ishin partizanë të Brigadës së Parë Sulmuese Shqiptare. Është i pari Hero i Popullit i shpalluar në Shqipëri pas asaj lufte. Kështu që unë nuk kam bërë asgjë, vetëm se i ktheva borxhin djalit të krahinës tuaj, Xheladin Beqirit, i cili mbante për pseudonim emrin e krahinës nga ai ishte: Karadaku”. Ky ishte edhe fjalimi im, i cili u prit me duartrokitje të pafundme, ndërsa patrioti Hysen Tërpeza qante dhe nuk më shqitej nga kraharori.Të nesermen e pasqyruan edhe gazetat. Mirëpo, sa xhelozë u bënë ca të tjerë!
-Keni lindur në Gjirokastër, sot jetoni në Tiranë. Sa jeni sot të lidhur me Kosovën, me çështjen kombëtare, si një kontribues në Pavarësinë e Kosovës?
Më vjen keq që ma bën këtë pyetje, por unë hyj në të harruarit, si dhe gjithë shokët e mi bashkëvullnetarë e bashkëluftëtarë. Nuk e di në se i keni lexuar vargjet e poetit Ali Asllani? Po ua citoj: “Ç’do të thotë patriot, / Sot për sot në Shqipëri? / Një tufë Ah.. e një tufë lot. / Një njeri i pa njeri.” Kjo është ligjësia shqiptare për patriotët dhe më vjen keq që nuk e dini. Unë e kam ditur para se të shkoja në luftë, por ja që s’më la shipri idealist shqiptar. Ky shpirt më detyron që herë pas here të marr penën e të trajtoj probleme të çështjes kombëtare apo të politikës shqiptare.
- Ne se do te perdornim në këtë rast një shprehje frazeologjike, nga nje arme e ushtrise ku keni qene edhe ju i inkuadruar per 33 vjet: "Nendetsja u kthye ne baze.Vertet ç'fare po ndodh me Dilaverin gjate kesaj periudhe qe po bisedojme?
Nëndetsja po ndryshket.
Ju faleminderit !
Intervistoi : Raimonda Moisiu
Tirane, Mars 2009
Agim Gashi- Administrator
- Numri i postimeve : 45955
Age : 70
Location : Kosovë
Registration date : 17/11/2008
Similar topics» Dilaver Goxhaj:Grimca mendimesh mbi krijimtarinë poetike të Raimonda Moisiut
» Raimonda Moisiu:SONTE VETËM PUTHJE DUA!
» Muharrem Sfarqa:LDK ISHTE DHE ËSHTË ALTERNATIVA E VETME PËR KOSOVËN-intervistë me Qazim Bajgoraliun
» Raimonda Moisiu: Intervistë me poeten dhe shkrimtaren Fatime Kulli
» Kumbimi i këmbanave ndodh që vonon,Intervistë me shkrimtarin e poetin Thani Naqo,Bisedoi:Raimonda Moisiu
» Raimonda Moisiu:SONTE VETËM PUTHJE DUA!
» Muharrem Sfarqa:LDK ISHTE DHE ËSHTË ALTERNATIVA E VETME PËR KOSOVËN-intervistë me Qazim Bajgoraliun
» Raimonda Moisiu: Intervistë me poeten dhe shkrimtaren Fatime Kulli
» Kumbimi i këmbanave ndodh që vonon,Intervistë me shkrimtarin e poetin Thani Naqo,Bisedoi:Raimonda Moisiu
Faqja 1 e 1
Drejtat e ktij Forumit:
Ju nuk mund ti përgjigjeni temave të këtij forumi|
|
|
» IDRIZ ZEQIRAJ - SHIPTARËT NUK JANË "ME BYTHË NË PRUSH", PËR TË FALUR TOKAT
» Akuzat kundër Shefqet Krasniqit Prokurorisë ia kishte konfirmuar edhe BIK-u (Dokument)
» Aktakuzë kundër imamit Shefqet Krasniqi
» Zbulohen tensionet gjatë dialogut në Bruksel, Nikoliqi Thaçit: Ti je kriminel
» Faruk Tasholli - RJEPENI NANËN
» FAMILJA E HAKI IMERIT: AI U VRA NË KOHËN KUR NË PUSHTET ISHIN HASHIM THAÇI E REXHEP SELIMI
» AGIM GASHI - O NE TREN PËR MITROVICË
» Vëllai i tij u pajtua me Thaçin, por ja si ishte kidnapuar Haki Imeri në Brojë e më pas ishte vrarë
» Fadil Maloku:Aferim, Prokurori e Kosovës!
» Djali i Haki Imerit del kundër axhës: Nuk ia fali Thaçit, nuk dua drejtësi kanunore
» IDRIZ ZEQIRAJ:Copëza biografike dhe kujtime për Ibrahim Rugovën
» Presidenti Thaçi i “lahet me 124 pleq” Imer Imerit se nuk ka gisht në vrasjen e vëllait të tij
» Adem Salihaj akuza të rënda ndaj Hashim Thaçit, ja si po mundohet të shpërlahet nga krimet e shumta që ka bërë
» Ndodh edhe ky skandal: Njeriu që grisi fotografinë e Presidentit Rugova merr certifikatën e veteranit të UÇK-së
» BERAT ARMAGEDONI:Lamtumirë, Joshua i Pejës!
» Biografia e Presidentit Rugova - Biografi e shkurtër
» ILIR MUHARREMI : Treni provokativ, artistët në gjumë
» Përveç ROSU-së, ky është shqiptari që rrezikoi jetën për ta ndalur trenin e Serbisë
» ENVER PETROVCI - IN MEMORIAM SEFEDIN NUREDINIT- SEFA