ABDULLAH ZENELI:NJËQIND PLAGËT E TRIMIT(Kambanë kujtese për Zahirin)

nga **Agim Gashi** Thu Sep 09, 2010 9:58 pm

Abdullah Zeneli

URIME
Poezia qe para-prinë në revistën letrare RINGJALLJA u nderua më çmim...

Poezia e cila i para-prinë revistës letrare RINGJALJA e shkruar nga shkrimtari llapijan zotri . ABDULLAH ZENELI , me 07.09. 2010 në manifestimin tradicional Tahir Desku në Klinë e nderuan më çmim.
Në emër të Klubit Letrar Zahiri në Podujevë dhe në emër timin përsonal si kryetar klubi RUZHDI BERISHA – RUDI ndjehemi të gëzuar qe në radh të parë fitoi çmim shkrimi qe përherë të parë ajo poezi është botuar në revistën tonë llapijone RINGJALLJA. Dhe në emër të Klubit Letrar Zahiri zotri. Abdullah Zenelit i dëshiroj çdo të mirë në jetë, dhe sukseset e tij nuk mungojn, zotri. Zeneli serish dëshmoi që është një figur e veçant ne shkrimet e tij.

ABDULLAH ZENELI:NJËQIND PLAGËT E TRIMIT(Kambanë kujtese për Zahirin) Pajazitit

ABDULLAH ZENELI:NJËQIND PLAGËT E TRIMIT(Kambanë kujtese për Zahirin) Pajazitit

ABDULLAH ZENELI

NJËQIND PLAGËT E TRIMIT

(Kambanë kujtese për Zahirin)

Zahirin nuk ishte aq vështir ta njihje atëbotë
Ishte kudo ai kahdo që duhej në atë kohë rrëmet
Në pikun e ditës thellësinë e natës shiut e borës

Zahiri po ishte kalorës që mjegullën nuk e donte
Në mjegull thoshte trimi e tradhtari janë një
S’ka më mirë e paq se një betejë frontale

Me armikun aty e veten jo më larg se përballë tij

Zahiri vetëm me vetëm gjithë shokët e tij një nga një
Njihte çdo pëllëmbë të tokës ajrit zgafellë e ujëvara
Ku thyheshin e loznin ëndrrat që i kishte me plotëni

Zahiri i ëndrrave me komandantët e një pëllëmbe dore
Se pëllëmba tjetër larg o sa larg njëqind vjet larg
E ai në mes aty ku kishte selinë Justiniani i kanunit

Para se të merrte rrugë drejt përjetësisë divine

Zahiri gjithçka të falte pa më të voglën drithërimë
Të falte sytë të falte zemrën të falte vetminë
Të falte ngurrimin të falte frikën të falte mosdijen

Zahiri të falte etjen, të falte urinë të falte dashurinë
Të falte dasmën të falte po edhe metelikun e fundit
Të falte fajin e pafaj të falte buzëqeshjen në vaj

Po nuk të falte jo kurrë nuk të falte tradhtinë

Zahiri shëtiste nëpër të gjithë damarët e atdheut
Vetë i tretë kur duhej vetë i njëmijtë kur kërkohej
Se asgjë nuk matej as me numra as me fjalë

Zahiri po ishte gjithmonë ku duhej për t’i dalë ballë besës
E s’ishte jo ku s’duhej se instinkti s’e tradhtone kurrë
Pos një dite ah një ditë të kobshme në atë veturën ruse

Tek po kthehej nga një betejë të fituar krejt nazethyer

Zahiri s’pëlqente ngazëllimin as kremten as zhgënjimin
I menduar siç qe po pa as më të voglën mëdyshje
Derisa numëronte orëpafundmet lugje e brigje të ilegales

Zahiri s’ishte kockë as mish për epshet e përtejgrilave
E ku duron burri prangat ditë m’drekë e gjithë natën e lume
Jo jo ai këmishën kishte burg si plisin n’dollapin e fëmijërisë

Mbytur me ëndrrazhgëndrrat e pafundme të lirisë

Zahiri po Zahiri zgjohej kur të tjerët binin në gjumë
Kur të tjerët ngopnin barkun e lëpinin kockat e majmërisë
Dhe mbyteshin thellë sa thellë në dafrungat e marrëzisë

Zahiri përplotësonte mozaikun e madh të zisë të euroazisë
Gjithherë me një aksion të fituar a një koloni të asgjësuar
Një plani të prishur ardhësish hajdutërisht të çakërdisur

Aq i qetë qe trimi sa mbështillte duhanin kaçak dalëngadalë

Zahiri ky dalëzotës i ditëve të para mu para plojës e batërdisë
As prekte me këmbë në tokë as kokën s’e kishte në qiell
Ishte gjithkund ku ishte kushtrimi i palcës së rinisë e idealit të lirisë

Zahiri i ndërgjegjes tharmuar në gjëegjëzat lak të zgjuarsisë
Ç’është një shtëpi pa zot një shtëpi pa çati diku në këtë rropulli
Ç’është një njeri pa tokë një njeri pa fe një njeri pa atdhe

Kosova tha me klithmë Zahiri dhe pa e parë më vete jo as deshi
Me ato njëqind plagë sytë t’i mbylli aty ku lisi i la vend një pylli

E BOTUAR NË REVISTËN LETRARE RINGJALLJA NË PODUJEVË

Mon	Tue	Wed	Thu	Fri	Sat	Sun
		1	2	3	4	5
6	7	8	9	10	11	12
13	14	15	16	17	18	19
20	21	22	23	24	25	26
27	28	29	30	31