Albert Zholi:Ç’TË BËJ ME KËTË COPË JETË QË MË LANË

nga **Agim Gashi** Sat Jan 22, 2011 5:13 pm

C’TË BËJ ME KËTË COPË JETË QË MË LANË ?
Albert ZHOLI

Së bashku me një shokun tim po ngjisnim shkallët e spitalit “Evangjelizmo”, Athinë, kur akoma pa mbarritur tek hyrja, në të majtë të portës, na zunë sytë një njeri të mbështetur në mur, me krahët gjysmë të hapur, si në një ngrirje të detyruar.
Na tërhoqi vëmendjen ajo pamje njeriu dhe ndalëm përballë tijë. Ishte një djalë, aty rreth të njëzetave. Në fytyrë i kishin mbirë bulëza djerse, që s’donin të treteshin e të rridhnin nëpër faqe. Shikimin e kish të mjergulluar e pa përcaktim drejtimi Nuk ishte zor të kuptoje se ai ishte jashtë mundësive fizike e nga momenti në moment trupi i tij do të përplasej në rrokullisje, nëpër shkallët e spitalit. E kapëm prej krahëve dhe e ulëm në një stol aty pranë. Ai e respektoi ndihmën tonë dhe pa folur në buzë krijoi një gjysmë buzëqeshje, që ia plotësuan cepat e syve, e mollëzat e faqeve me lëvizje mirësie.
-Kini nevojë për ndihmë ? Me se mund t’ju ndihmojmë ? Nuk ndjeheni mirë?! – i folëm në gjuhën e vendit.
Ai e vonoi përgjigjen, na pa në sy, harkoi vetullat si pikëpyetje, shkurtoi qafën brenda supeve dhe foli vetëm dy fjalë në gjuhën greke : “ Jam shqiptar... nuk di greqisht”.
Unë dhe shoku im i folëm njëherësh: “ Edhe ne shqiptarë jemi !”Ai u cel i tëri, tundi disa herë kokën dhe tha disa fjalë falenderimi, në gjuhën tonë të përbashkët.
Pastaj duke biseduar na tregoi cc’i kishte ngjarë :
“...Më quajnë I.Q dhe jam nga veriu . Kam ardhur para disa muajve në Athinë. Punën kur e gjej, nuk punoj përditë. Banoja në një shtëpi të shembur, që s’është banesë, por halli...Vetëm një kënd muri kish mbetur në këmbë me një copë tavani si strehë... Aty mbrohesha nga era edhe nga shiu, por nga njeriu nuk u mbrojta dot ... Një mbrëmje, më vijnë tre njerëz me maska në fytyrë e me thika në duar ... Vetëm thikat kishin fytyrën e vërtetë. “Paratë se të vramë”, më foli njëri prej tyre. Ishin shqiptarë, se flisnin në gjuhën tonë dhe në dialektin tim. Mendova se bënin shaka, por nuk më lanë më kohë as të mendoja, as të flisja, e as të lëvizja. Kundërshtimi im ishte vetëm dhimbja e plagave të thikave. Më rrëmbyen portofolin me gjithë ç’kisha e më përplasën në tokë.” Merrjani të gjitha”, dëgjova një zë, që fliste në gjuhën tonë e në dialektin tim, dhe s’ndjeva më cc’u bë.
Ishte e martë atë ditë. Pastaj u gjenda në spital, ku më bënë dy operacione të vështira. Sot, pata fatin të dal nga spitali, por ku të shkoj? Ku të ha? Ku të pi? Ku të fle? Mi morën të gjitha, por jetën s’ma morën dot të gjithën. C’të bëj me këtë jetë që më lanë??! S’duam njeri-tjetrin...
Athin’ 1996

Mon	Tue	Wed	Thu	Fri	Sat	Sun
				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30