Nga Keze (Kozeta) Zylo

nga **Agim Gashi** Sun Jan 30, 2011 12:54 am

Nga Keze (Kozeta) Zylo

Në kujtim të prof.Lazër Radit, Intelektualit prej Prizreni, të burgosur, internuar me gruan dhe fëmijët e mrekullueshëm, për 50 vite me radhë nga diktatura komuniste.
Në kujtim të një eruditi të vërtetë, njohës i shkëlqyer i disa gjuhëve, i cili i kishte mbaruar studimet në universitetin e Romës për drejtësi, profesion që se ushtroi kurrë.
Në kujtim të mikut tim të shquar prof.Lazër Radit, që pata fatin të komunikoj dhe të miqësohem familjarisht për disa vite, por që fatkeqësisht, viti i mbrapshtë i 97-ës na ndahu përgjithmonë nga kjo botë.
Në ditën e 17 Shkurtit, në Ditën e Pavarësisë së Kosovës, të kujtova të parin, pasi shpesh, ose për disa kohe pothuajse cdo ditë kur takoheshim dhe bisedonim vecanërisht për Letersinë dhe Politikën, e kishje ëndërr clirimin e Kosovës, e kishje ëndërr ta shihje së bashku me Shqipërinë! Prehu i qetë prof.Lazër Radi se Kosova është e Pavarur, Kosovën që e deshe aq shumë, por që ike me brenga në shpirt për të dy vendet, vende që s’jua gëzove kurrë Lirinë...!

Requiem për Prof. Lazër Radin

Në netët e burgut, si burre qëndrove,
Edhe pse duartë t’i lidhën, 50 vjet
Me kanxha të ndryshkura,
Ngjyrë e gjakut të tyre!
Tinëzisht infektonin ajrin e ndytë,
Brenda ciklonit të qelive,
Që gelltisnin tingujt në zanoret e Lirisë.
Por ti flisje dhe përbuzje,
Pështyje në gromësirat e urdhërave të tyre,
Kur gjëmonin si hungërrima nga xhelatët mesjetarë,
Për Lirinë që ndëshkonin në gijotinë.
Sythet e Lirisë kishin filluar të buisnin,
Në shkrepa vetëtimash që çanin tokën e zhuritur…
O Burgu nëmun,
Në udhëtimin e jetës, miku im të kujtoj,
Për çfarë ti më rrëfeve në vuajtjet e tua,
Edhe pse helm për ta s’lëshove kurrë,
Por si në legjendat e moçme, u fale mëkatet,
Që si mjegull pikëllimi vishnin sytë e tu!
Shpirtin e kishje të nyjëzuar me Prizrenin,
Me vendin ku u linde,
Dhe qiellin e Shqipërisë e spërkatje me yjet e Kosovës.
E unë vazhdoj t’i kem kujtimet e tua,
Si xixëllonja në ballë,
Që shndrisin pa kuptuar se në c’stinë janë.
T’i ndjeva dhimbjet gjer në asht,
Edhe pse ato lëshonin rrënjë,
Ti luteshe të t’i groposnin,
Me dheun e Prizrenit, për t’u falur mëkatet,
Për burgjet që ju mbytën të gjallë,
E unë jashtë burgut shumë më e lirë se ju,
S’ja mpiva dot dhëmbët me helm gjarpërit.
Por prapë t’i falje, sic falin burrat gjakun,
Mbushur me morte për hakmarrje.
I rënduar ndjeje në supe blozën e viteve,
Por Zanat arberore,
Ta shkundnin në liqen loti, llumin e zi!
Si gjethe të pista në akuarium notonin,
Ca copëza dëshmie, parë që i ri!
Më ngelën bisedat me ty, si shkëndija stralli,
Që shkrijnë ngricat në thellim e acar,
Do tregohen ato në netët e dimrit,
Lene pergjysme, nga viti i mbrapshte, 97-te
Për Lazër Radin, një burrë i rrallë.

New York
Shkurt, 2008

Mon	Tue	Wed	Thu	Fri	Sat	Sun
		1	2	3	4	5
6	7	8	9	10	11	12
13	14	15	16	17	18	19
20	21	22	23	24	25	26
27	28	29	30	31