Kristaq Shabani:EVIDENTIMI I POEZISË SË KONTRASTIT TË BUKUR-XËNËSJA POETE NGA PRIZRENI NË FOKUS

nga **Agim Gashi** Mon Feb 21, 2011 2:12 am

LETËRSIA PO TREGON PARËSINË E SAJ NË ZBULESËN , GRUPIMIN E TË TALENTUARVE... AJO ËSHTË TREGUES INDIKATIV I PROGRESIVES DHE I PËRPARIMIT TË NDËRGJEGJES NJERËZORE... DHE HEDH PIKETIME TË HUMANIZMIT DHE TË LIDHËSISË NJERËZORE…DUKE LËNË PAS ME "TABLETA" PAAFTESINE APO ZHURMIMIN DHE INSKENIMET E PAAFTESISE...

Rubrika
Të ftuarit specialë të Simpoziumit të katërt Ndërkombëtar “Lirizmi në Letërsi” 15-18 prill 2011 TIRANË -PRISHTINË
Kristaq Shabani:EVIDENTIMI I POEZISË SË KONTRASTIT TË BUKUR-XËNËSJA POETE NGA PRIZRENI NË FOKUS 180970_10150103809468186_678723185_6257038_124111_n

Kristaq Shabani:EVIDENTIMI I POEZISË SË KONTRASTIT TË BUKUR-XËNËSJA POETE NGA PRIZRENI NË FOKUS 180970_10150103809468186_678723185_6257038_124111_n

NXËNËSJA POETE NGA PRIZRENI NË FOKUS

EVIDENTIMI I POEZISË SË KONTRASTIT TË BUKUR

Nisjet pa stisje të krijimtarisë premtuese të vullnetizmit të talentit të Mirlinda Musaj
Nga Kristaq F. Shabani I.W.A, W.P.S

Mirlinda Musaj është një zbulesë e krijimit të vështirë poetik, e cila sjell një dritim të ri në aspektin e kapjes dhe shtrëngesës së fenomenit që përhumbet apo anashkalohet nga të të tjerët, të cilët i thurin lavde asaj që zotëron pa i këndvështruar thelbin... ka një këndvështrim të vetin që në zanafillë të krijimit të saj... Është vetëm 20 vjeçe... Mendoj se me krijimtarinë e shfaqur mbart një talent, i cili me një punë plot zgjuarsi dhe me një vullnet të madh të saj mund të arrijë në fanitje të bukur letrare..., pa dyshesë edhe me ndihmesën e profesionalizmit të pavështirë dhe human… Krijimet e saj kanë kontrastin mbizotërues , i cili krijon një semantike intriguese dhe gjendet fare pak ose i zbehtë te shumë krijues të tjerë edhe me përvojë, të cilët duan të shpalosin vlerat në lidhje, klube, forume, oda, sofra, muza, “kafene idesh”, shoqata krijuesish...
Një trajtesë individuale e Mirlindës , të cilën e përzgjedh selektivisht. Duke qendërzuar veten në rrëfenjën e saj poetike shpalos pikësynime, hedh dritëzim dhe ul ëelës kontrasti, pastaj ngrë nivel ndriëimi, zvogëlon volum zëri dhe në një përsiatje dinamike; ngrë nivel volumi të zërit të saj duke apeluar me forcë për ditënatën, dritëhijen dhe të kundërtën e saj, ka një sy që vëzhgon çuditërisht në skaje të pakapshëm nga sytë e të tjerëve për fenomenin që ndoshta është trajtuar paralelisht me të tjerët... Lidhësitë shpirtërore të saj të vendosura në pazazhe natyrore e tejndriëojnë pasazhin, krijojnë peizazhe me ngjyrime të shumta në prezencën e Diellit të tjetërsuar , të yllit të mbrëmjes të zvogëluar , të hënës të larguar nga hapësira e mbrëmjes dhe të vendosur në hapësirën e dritës duke zëvendësuar e shkëmbyer pozicionimin me diellin... Një gjendje e re në poezinë e Mirlindës, ku lirikja dinamizon në një formë tjetër të moderuar, ku dashuria të cilës i këndojnë shumë të tjera të gjinisë femërore nuk i kushtohet rëndësia e puthërimit, e përqafimit, e vonimit, e mosardhjes e shtërngimit e qiejve të tetë, e flatrimit në tejndjenja.. Ajo është e kursyer në këtë ecje, duke performuar me figurimin e saj që, në pamje të parë, nuk duket i ndritshëm, por kontrastimi e driton , duke vendosur përballë dy gjendje që ndryshojnë pozicionin dhe të tonet ngjyrore dhe paraqitëse duke krijuar të beftën. Në këtë lirizëm e gjen dashurimin dhe puthërimin të “fshehur “ diku” në perifrazimet ... Dhe kjo pasuri e kësaj vajze është shpalosur në dyqind krijimet e saj të ndërthuruara me këtë sens e me këtë tharm... Një piketim real ky që nuk ka nevojësi të "turfullohet" per zbulesën ... Kjo zbulesë erdhi dhe si rrejdhojë e mendimit talentor kritik te të shkrimtarit, studiuesit elita kritik zotit Prend Buzhalla....

Nga sytë e përlotur
e shoh qiellin e bukur,...
në atë qiell madhështor
ndihem e strukur!

MIRLINDA MUSAJ PRIZREN

I. Kurrë s’e ke kuptuar shpirtin tim…

1.
Më thua të zgjohem nga ëndrrat,
por t'i kurrë nuk e kupton,
sa do të doja te zgjohem
pa më thënë Ti!
2.
Më thua të ndiej dhimbjen,
por ti kurrë nuk mendove
sa do të doja të ndjeja
vetëm njëherë të vetme atë!
3.
Më thua të ndiej lumuturinë,
por t'i asnjëherë s’mendove
sesa do te doja të përjetoj këtë ndjenjë,
vetëm një moment të vetëm!
4.
Më thua të shkel tokën time,
pa menduar asnjëherë për mua,
se sa shumë do të doja
vetëm ta ndieja dheun e saj!
5.
Më thua të shikoj hënën,
pa me dëgjuar mua kurrë…
se sa shumë do të doja
të shohë vetëm hijen e saj!

6.
Më thua ti këto fjalë!
se ti s'më kupton dot mua,
ti s’më njeh aspak,...
më njeh vetëm nga ajo që sheh,
sepse kurrë s’e ke kuptuar shpirtin tim,
sepse s’ arrite të rrënosh barrierat e zemrës sime!
S’ arrite të paktën një herë të vetme
të kuptosh sesa shumë do të doja
të mos jem e ndërvarur nga ty!!!

II. PESHA E NJË KËRKIMFALJEJE

Para se të kërkosh falje
mendo se për çfarë e kërkon atë?

Mundohu ta kuptosh
a e meriton një kërkimfalje!

Para se të kërkosh falje
mundohu , në mes të një mijë arsyeve,
të gjesh vetëm një me të rëndësishme!

Para se të kërkosh falje,
mundohu, në mes të reve të zeza,
ta gjesh dritën e ngrohtë të diellit!

Para se të kërkosh falje
mundohu, në natën e errët,
të kundrosh dritën e bardhë të hënës!

Para se të kërkosh falje
mendo se a ia vlen një gjë e tillë!

Mendo sikur një kërkimfalje
do të mund të ndryshonte gjithçka!
Sikur vetëm një fjalë e thënë
do të ndryshonte një jetë të tërë!

Por, sikur të ndodhë e kundërta!
Sikur kjo fjalë e thjeshtë
të kishte peshën që s'mund ta mbajë as toka,
e s'mund ta durojë as qielli!

Para se të kërkosh falje
mundohu, nëpër mjegullat e dendura,
të gjesh rrugën të cilën e kërkon!
Sepse vetëm një kërkimfalje
mund të shkatërrojë gjithçka,
mund të rrënojë çdo mur të ndërtuar,
çdo pengesë mund ta largojë
dhe një shpresë të fjetur
mund ta zgjojë!!!

... para se të kërkosh falje
mendo një mijë arsye të forta
në arritjen e fitores së betejës
që kaherë ishte e humbur!!!

III. STINËT PA KOHË NË KONTRAST

a. Kontrasti i lindjes

Do të fillosh të më ndjesh,
atëherë kur dielli i ngrohtë
do të lindë nga Perendimi
dhe do të perendoj ë nga Lindja!

b. Kontrasti i ngrohjes

Do të fillosh të ndjesh mungesën time,
atëherë kur, në mes të verës,
s’do të ngrohë më dielli,
por do të mbërthej acari!

c. E papritura e Hënës...

Do të fillosh të më kujtosh,
atëherë kur, hëna e plotë
do të lindë në agimin e ditës
e jo në muzgun e mbrëmjes!

d. Qarje dhe lagështi dynotash

Do të fillosh të qash për mua,
atëherë, kur do fillojë shiu,
ta lagë trupin tënd të shkretë,
kur ti e urren më së shumti!

dh. E kuqërremta dhe zverdhja

Do të fillosh të mendosh për mua
atëherë kur, në marsin e pranverës,
natyra do të jetë e kuqërremtë
dhe gjethet do te zverdhen mbi tokë!

e. Më së fundi emri im...

Do fillosh ta thuash emrin tim
atëherë kur, në janar të dimrit,
dielli do ta flakë shpirtin tënd
që t'i s'do të mund ta durosh!

f. Bilbilim i heshtur

Do të fillosh të më dashurosh
atëherë, kur në tetor të vjeshtës,
do të lulëzojnë pemët e braktisura
e do të këndojë bilbili i heshtur!

g. Kërkim i vonuar...

Do të fillosh të më kërkosh,
atëherë kur do të vijë një çast
kur unë do jem shumë larg nga ty
dhe s'do të të kërkoj më dashurinë tënde!!!

IV. Apeli im për ndërgjegjen tuaj ...

1. Ekzistenca dhe mosekzistenca ime

Jetoj pranë lumit, ku etja me flak,
ku shpirti me digjet për një pikë të vetme uji!
Jetoj në një vend, ku ajri më helmon,
ku jam ngulfatur në realitetin e hidhur!

Jetoj në një qiell, ku s’ka diell
edhe pse më thonë se ai po ma ngroh trupin,
por unë nuk po e ndiej dot,
sepse po jetoj sipas instiktit të huaj,
që mua më pengon të ndiej!

Jetoj aty ku ëndrra ka mbetur hië më shumë:
vetëm një ëndërr e trishtuar,
sikur një ëndërr e zbehur
nga e lëna pasdore!!!

Jetoj aty ku shpirtërat ndjejnë urrejtje,
sikur të jetojë mes tyre djalli i pamboshtur!!
Jetoj këtu, në mes të një humnere të pathyeshme,
ku ngrica e akullnajave ka ftohur gjakun e përflakur!

Jetoj aty, ku shpirti më vret,
ku e djeshmja dhe e sotmja janë një!
Edhe pse thonë se gjithëka ka ndryshuar!
Por unë, a jam edhe unë një qenie
që shoh, ndiej e dëgjoj?

2. Ku është pëllumbi i përfolur i paqes?

Pse unë nuk i shoh këto ndryshime,
për të cilat më flisni çdo moment!
Unë ende nuk po e shoh pëllumbin e paqes,
ende nuk po e shoh atë që ju po shihni!
Pse të gjithë jeni kthyr nga rruga pa dritë,
e cila do t’ ju sjellë vetëm në mallkim?

2. E vërteta e shkelur

Pse po e përkrahni ferrin, kur e keni kaq afër parajsën?
Pse lejoni të jetoni, duke u zvarritur nëpër këmbët
e atyre që e shkelin të vërtetën?
A kaq shumë jeni të pafuqishëm,
kaq shumë të friksuar nga miku juaj,
të cilin po e lartësoni madhëri?
Madhëria e cila po ju ngulfat
në mos thënien e së vërtetës?!

3. E vërteta e mbyllur ...

Por unë s'dua të jetoj në barriera,
s'dua të jetoj në këtë realitet që s'do të doja
të ishte as ëndërr e tmerruar!
Sepse unë po jetoj në një vend,
ku e vërteta mbetet e mbyllur
në një arkë aq shumë të vjetër
sa që çelësi i saj është ndryshkur
Dhe s'do hapet deri atëherë,
kur ju do zgjoheni nga kjo ëndërr e brishtë!
Dhe ta kuptoni se pavarësia s’është e tillë,
se ne nuk luftuam për një LIRI me pranga!!

V. E BRAKTISUR

Kur gjithëka perëndon,
për mua lind një shpresë
një ndjenjë e vogël
për të cilën gjallë mbetem!

Me vesën e mëngjesit
jeta ime çdo herë ka fillimin,
kur dielli mbi kodra lind
gjithëka më përsjell gëzimin...!

Por diëka më ndal,
më sjell ngurimin ,
gjithëka më shuhet
e s’më lejon zgjimin!

Kur në parajsën e ëndrrave
më kaplon dashurimi,
në ato çaste gënjeshtare
një klithmë më detyron zgjimin!

Nga sytë e përlotur
e kundroj qiellin e bukur,...
në atë qiell madhështor
ndihem e strukur!

Më kaplon një ndjenjë,
sikur jeta më ka braktisur,
sa që zemra ime e përgjakur,
bëhet e thepisur!

Pasditeve plot zjarr
rrezet e diellit më dritojnë,
ndjenjat e trishtimit
ato m’i largojnë!

Por mbrëmjeve të freskta
me qiellin plot yje,
kur ua hedh shikimin
lidhen e bëhen nyje!

Pse sytë e mi të shkretë
peizazhin e shkatërrojnë
nga lindja e mëngjesit
e deri mbrëmjen e vonë?!

Atëherë thellë në shpirt
e ndiej që jam shuar,
si shkatërrimtare e Universit
e pafuqishme për të jetuar !

E atëherë edhe ajo fije shpresë
për të cilën jam gjallë,
kur edhe ajo më fiket
trupin ma mbërthen një acar!

Shpirtin tim të urryer
një fatkeqësi e kaplon,
e një uragan i pathyeshëm
gjakun ma turbullon!

S'kam forcë më të përballoj
as dhimbjen më të vogël,
jam thyer e jam copëzuar,
si një vazo e pambrojtur!

VI. SUNDIMI I HESHTJES ?!
1.
Zgjohem në mëngjesin tim,
kur dielli perëndon,
kur hëna e trazuar
me vështirësi ndriçon!
2.
Kur edhe dielli i mëngjesit
nga unë friksohet,
kur edhe heshtja ime
ka frikë të shkatërrohet!
3.
Nga një natë ngjyrë korbi,
nga një ëndërr pa realitet,
kur zgjohem e heshtur
edhe pse diçka më vret!
4.
Kur ylli i mbrëmjes sime
nga sytë e mi friksohet,
nga heshtja ime e gjatë
ai ka frikë e tërbohet!
5.
Kur pranvera zhduket,
e zogu këngën e ndalon,
kur edhe flladi i vjeshtës
heshtjen time s’e shqetson!
6.
Kur vetë jeta ime
ka frikë jetimin!
Nuk e duron më dot
të heshtjes sundimin!

VII. FATI IM IM I VARUR NË SHTATË SHTYLLA
1.
Në agimin e ditës,
kur qielli ndriçon
në ato rreze dielli,
më fillon muzgu,
s'mundem dot ta duroj
gjithë atë mirësi...
nuk e durojnë dot
këta syt e mi,
2.
Syt e mi të përlotur
s’e durojnë dritën ,
për muzgun e mbrëmjeve
shtojnë preferimin...

Peizazhin e natyrës sime
sa shumë e kam mall,
si një femijë jetim
me mall për mamanë!
3.
Ah! ç’ pëlhurë e rëndë kohe
sytë m’i ka mbuluar,
ëdo gjë para meje
e ka errësuar,
në fund të një pafundësie
mezi shihet
një trup i cunguar!?
4.
S'mundem dot ta shoh qartë
a është mirësi e krijuar?
Apo është një djallëzi
që mua më ka shtrënguar?

Në mes të pyllit të shkretë,
në mes të mjegullave të dëndura
e shoh një dritë pa fund...
por të vazhdoj,
s'më thotë dot zemra!
5.
Sepse këto këmbë shkëmbore
e këta sy të verbuar,
ta shijoj aromën e jetës
asnjëherë nuk më lejuan!
6.
Të shoh kaltërsinë e qiellit,
të shoh dritën e diellit,
të shoh dritën e hënës,
është sikur
të ndjesh dashurin e nënës!!!
7.
Por kjo dashuri amnore
gjithë jetën më ka munguar,
dhe pa dashurinë e shpirtit
jeta ime s’është jetuar!!!

VIII. QYQJA E MADHËSHTISË

1. KORB, UJK , QYQE…

Në natën e Korbit
frika më kaplon,
shpirti më trazohet
zemra gjak pikon!

Ulërima e Ujkut
më dobëson fuqinë,
kënga e trishtë e Qyqes
më ngërthen në mallëngjim!

2. DIÇKA MË VRET SHPIRTIN

Hijen e kodrave
e vështroj me mallkim,
retë mbulur hënën
mbetur pa frymë, ndriçim…

Dëgjoj disa klithma,
sikur më thërret mallkimi,
në atë orë të zezë,
diëka më vret shpirtin!

3. ZËRI I MALLKIMIT

Në natën e vdekjes
vetëm Qyqja dëgjohet,
e më krijohet bindja
nata nga ajo sundohet!

Nga ngjyrat e një zëri
që lëshojnë vetëm mallkim,
natyra bëhet e ngrysur
sikur bota
s’paska më shpëtim!

Në ato ligësi e ndiej
sikur Universi përfundoi,
Misteri u zbulua,
jeta më tradhtoi!

4. ËNDRRA TË SHUARA

Në një pëlhurë merimange
Lumturia rri ngujuar,
Në këtë natë të korbit
qyqja e ka ndëshkuar!

Një hije e vdekjes
trupin ma ka mbuluar,
pesha e rëndë e saj
sytë m’i ka verbuar!

Kodra madhështore
mbi liqen ka fjetur,
Gjethet e kuqërremta
të vyshkura janë tretur!

Gjumi i braktisur
Nata katranosur,
Ëndrrat janë shuar
Mendja alivanosur!

Në mesnatën e ftohtë
Trishtimi ka aguar,
Qielli është i brishtë,
pa yje i trazuar!

5. NATA E BRAKTISUR NË VAJTIM QYQEJE

Në këtë të pafund
po vajton Mirësia,
në këtë natë të braktisur
feston Ligësia!

Me magjitë e zeza
Qyqja ka mallkuar,
çdo krijesë të gjallë
me forcë e ka trazuar!

Pse këtë natë të Ferrit
duhej ta përjetoja,
Errësirën ta ndjeja
vajtimin e Qyqes ta dëgjoja?!

6. JAM E HARRUAR

Sikur më ka harruar Hëna,
sikur më ka braktisur Dashuria,
Ëndrra është arratisur,
s'më do as Lumturia!

Por do vazhdoj kështu
deri sa Shpresa të më tradhtojë,
atëherë këtë Mister nate
me një shpirt hua do ta zbuloj!...

IX. PARAJSA E JETUAR

Peizazhi
i pikturuar me syrin tim

Një yll gjigant më kundron nga qielli,
drita e tij me ty më ngjason!
Në pafundësinë e qiellit
gurrëron shumë shkelqim
e në ato momente
ndiej mallëngjim!
Nën kaltërsinë e qiellit
më shumohen shpresat,
me rrezet e diellit
më ëmbëlsohet jeta.
Pranë lumit të kulluar
ndihem naive e mallëngjehem
në çastin kur rrjedha e tij
tatëpjetë gurëzohet!
Zhurma e tij frymëzuese
me kujton fillimpranverën
me dashuri cicëron këngën
ku bilbili i freskët!

PLOTËSI HËNE...

Netëve të qeta,
netëve të ngrohta
më ndriton freskia e hënës
më këndon
pasioni dhe dashuria
në këtë plotësi hene!

Kur nga një puhi e lehtë
valvitet gjethja e këputur,
nga ajo dalldisje gjigante
seë trazohet një flutur!

Flladi i ngrohtë i verës
flokët më lëmon,
trupi më rrëqethet
dhe një shpresë më lëshon!
Shpirtin naiv e të dlirë
mbush më shumë me dashurim
shpresën ma ngurtëson
e vetmja mirësi!!!

JETOJ NË BOTËN E MISTERTË.....

Jetoj në malet e pastërta,
jetoj me hënën e plotë,
jetoj nën rrezet e ngrohta të diellit,
jetoj vetëm në një botë!
Botën në të cilën
më së shumti e admiroj,
çka të dëshirojë shpirti im
në këtë mister mund ta shijoj!!!

Mon	Tue	Wed	Thu	Fri	Sat	Sun
				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30