POEZI NGA ADEM ZAPLLUZHA (1)

nga **Agim Gashi** Tue Mar 22, 2011 3:02 am

Nga libri me i ri

POEZI NGA ADEM ZAPLLUZHA (1)
PËRTEJ TEJE

Loja me pikat e shiut
Prishtinë, 06.01.2011

UDHA

Kush je ti
Që troket në kokën time
Nuk durohet kjo zhurmë
Në bërthamën e pluhurit

Kjo natë që ikën
Askund nuk ndalet
Ne mbesim të vetmuar
Kur ecim nëpër jetën tonë

Ik, o ti, shpendkeq !
Mjellmat sonte i shkundën puplat
S’do mbetet më asnjë shteg
Deri te ëndrra e djerrinës

Më patën thënë
Se loti nuk buron nga syri
Por del nga kujtesa
Kur ajo e humb rrugën

Ikni nga gjumi im
Shkoni sa më larg
Vetëm një udhë e keni përpara
Ajo që s’ju çon askund

LEHJA E QENIT

Sa më duken qesharak njerëzit
Kur i ndërrojnë kapelat
Palltoja e shqyer
E kishte humbur ngjyrën
Në azilin e pleqve

Më ftuan mbrëmë
Në një orë letrare
Sa me mburrje lexohej
Poezia erotike

Nuk mbeti asgjë nga kujtesa
Itaka kallej flakë
Në rrethin e tretë të unazës

Sa përmallshëm lehte qeni
Kur erdhën dhëndurët
Ta ngrehin harkun
Në lotin e Penelopës

Dikur vonë, para mesnate
Kur binte një meteor
U zgjuan hallkat e hekurta
Në lehjen e pandërprerë të qenit

LOTI I PESHKUT

Sot nuk kam kohë
Të shkoj aq larg
Deti hyri në syrin tim
Me tërë forcën e shkumës së njelmët

Disa lloje peshqish
Pritnin te Kepi i Shpresës
Eklipsi i diellit
E harroi qeshjen diku në hapësirë

Neve nuk na mbeti asnjë përrallë
Në rrugën tonë të gjatë
Natën e zuri gjumi
Në syrin e peshkut të artë

Ju ikët nga ky realitet
Për t’u bashkuar me ëndrrat
Në lotin e peshkut
Hyri gjëma e detit

KUR I HUMBA KËPUCËT

S’dua të çaj kokën sonte
Për asnjë kokë të qethur
Lumin tim e shterën kaprojtë
Kur i humba këpucët

Do të rri në heshtje
Për të mos ja prishur gjumin vetmisë
Kjo ikje nga vetvetja
Nuk e ka rrugën e gjatë

Askund nuk mund të mbërrij
Me këto tuta të shqyera
Dita e leckosur
Vuan nga një xhelozi e panjohur

Ju lutem
Mos e hiqni pluhurin
Nga sëmundja e barojave
Netët janë të gjata këtu
Kur varrosen lumenjtë

GJUMI

Kjo grimcë e deltinës
I ka mbetur në sy poçarit
Kush na i shembi ëndrrat
Kur i bartnim shtambat e thyera

Sot nuk do t’i presim shirat
Në tiktakun e orës së vjetër
Shën Trinia e humbi udhën
Pa i njohur rrugicat e qytetit

Dikush mbrëmë
I ujiti zambakët me lotin e natës
Sot nuk çeli asnjë lule
Në shuplakat e kalldrëmit

Kur ju tregova miqve
Se netët këtu kurrë nuk përfundojnë
Ata e kishin fshehur gjumin
Në kujtesën e Lumëbardhit

KËTA JEMI NE

Asnjë mosmarrëveshje
Nuk pati me zërin e ujit
Ne edhe ashtu
Kurrë nuk i besuam njeri tjetrit

Kur shkoja kah lindje
Ti veç kishe mbërri në perëndim
Unë e kafshoja mollën
Ti i nxirrje dhëmbët e tua
Nga trungu i djegur

Asnjëherë
Nuk na u përputhën mendimet
Njëri i mëshonte gozhdës
Tjetri qeshte me patkoin

Ecnim paralel
Si binarët e trenit
Por kurrë nuk u takuam
As në mendimet tona

Nëse ti shkon në atë shtëpi
Me drita të kuqe
Dije miku im
Se unë do t’i drejtohem varrit

Prishtinë, 07.01.2011

KAFEJA

Kur i pastroj
Flokët e mia të thinjura
Nga çdo fije e zbardhur
Shtrydhi nga një tregim

Pastaj i fërkoj duart
Me një lloj bari magjik
Ose i spërkas muret
Me djersën e ujit

Çdo pore e trupit tim
Që derdhet në kanalizim
Me to qeshin ujërat e zeza
Deri sa e zgjojnë agimin

Gjumi i ikur në këtë mënyrë
Askujt s’i jep llogari
Trishtimi i qep arnat e kujtesës
Që mbetën mbrëmë të pa qepura

Kur me thërrasin miqtë
Ta pimë kafen e mëngjesit
U them se s’kam kohë
Se kafeja më piu pa i çelur sytë

KOHA

Në daç bisedo me fuqinë e ujit
Ose mbylli të gjitha portat
Lumin nuk e zë gjumi
Kur e thërret zëri i dheut

Kur më ftuan rrufetë
S’kisha kohë
As t’i numëroj yjet
Natën e kishin huazuar evgjitët

Hëna disi turpërohej
Nga kjo lojë e dyfishtë e meteorëve
Nuk na mbeti asnjë shteg
Për të mbërritur deri te ëndrrat tona

Mbeta kërcu i vetmuar
Duke e kafshuar errësirën
Dhëmbët e drunjtë i theu era
Kur e provuan shijen e drurit

TË ISHA GRUA

Mos e zgjat dorën
Për t’i kapur yjet
Sepse gjaku mbetet peng
Mes dy baladave

Sa shumë shpejt
E harrove prejardhjen tënde
Të isha grua
Ti do të flisje ende shqip

Për dy gisht të plasura
Harrove fis e emër
Kurse lokja plakë në Turqi
Ende flet atë gjuhë të lashtë me zemër

As dielli i Edrenesë
E as zalli i mykur i Detit të Zi
Nuk e shlyen nga kujtesa
Atë emër të bukur që quhet Shqipëri

KJO UDHË E GJATË

Nëse dhembjen time
e shikon në sy
Do të kuptosh se si deti
hap damarët
Dhe në të njëjtën kohë
e mbyll
Vetveten në guaskë

Nuk dua t’i rrëfehem
asnjë dallge
Kështu më ka mësuar fisi
Ta rruaj emrin tim

Nëse rastësisht lakohet plepi
Kurrë mos mendo
Se i nëpërkëmbin gjethet
Nga uji kanë mësuar
Se si ta mbijetojnë etjen

Erdhën lloj-lloj ushtarësh
Për të hyrë në qytet
Rruga kurrë nuk u gjunjëzua
As nuk është ulur kacule

Qëndronte krenare
Përballë frymës dhe zjarrit
Kjo udhë e jona e gjatë
Duke ja kallur datën Ferrit

KY VEND

Sa herë që lodhej stina
Aty ishin shpatullat e mia
E barta tërë qytetin
Deri te portat e ringjalljes

Ky vend sa i bukur
Në lashtësinë e tij
Sa i pashpirt është sot
Kur shpalon ndonjë histori

Ky vend sa herë që lodhet nga stina
Zbret në fund të kujtesës
Dhe i numëron të gjitha plagët
Që ja zënë frymën atdheut

Ky vend sa i mistershëm
Në përrallat tona të lashta
Sot është ulur në dy gjunjë
Këndon majë krahut, mbi shpatullat e malit

IKJA

Në syrin tënd
Kurrë nuk e preka gjëmën
Ishe vet loti i dhëndërit
I lotit të nuses

Shikonim anijet kah zhdukeshin
Nëpër syprinën e rruazave të kuqe
Pulëbardhat vdisnin në fluturim
Nga etja e tepëruar e dhimbjes

Dita e vetmuar
Mbytej në dallgët e njelmëta
Aq bukur këndonin cirqet1)
Sa që mashtrohej ngjyra e shkumës

Asgjë nuk më than
Kur kalova nëpër peisazhin e kujtimeve
Ika nga qyteti i Lumëbardhit
Me të gjitha dhimbjet e mia

LOJA ME PIKAT E SHIUT

Ka njëqind vjet
Kjo orë që s’punon
Ty të kujtohet takimi i fundit
Kur rinim në shi

Dikur vonë
Sytë na i mbuloi shtreza1)
Atë mëngjes bretkosa
E humbi orientimin mes shavarëve2)

Ikëm edhe ne tok me frikën
Në rrugë na zuri nata
Errësira tundej si barka e humbur
Mes dallgëve mbytej vetmia

Këto kujtime të shkëputura
Në kupolën e orës
bisedojnë me yjet
Për lojën tonë me pikat e shiut

NUK KAM KOHË

Lëshoma dorën
Dua të iki me natën
Nuk kam kohë të rri me ty
Vetmia ime

Sonte do të shkoj
Deri në fund të botës
Edhe përtej fundit
Deri te ai fundi tjetër

Nuk ia vlen barra qeranë
Lëshoma dorën
Nuk jam aq i vetmuar
Sa që të rri me ty

Një ditë
Kur rastësisht takohemi
Ti sërish lëshoma dorën
Nuk kam kohë të rri me ty
O vdekja e ime

ÇAKAJTË

Kur u linde
Nuk më kujtohet se ku isha
Por u vonova shumë

Nata ma zuri rrugën
S’i numërova dot hapat e tunxhtë
Që ma shkelnin trurin

Mbërrina atë ditë
Me tërë fatalitetin tim
Ta solla një buqetë me lule

Ishte hera e parë
Kur dalluam djersitjet e xhamave
Në lotët e fëmijëve

Kur lindi yt vëlla
Atë ditë më morën çakajtë
Për të ma vrarë kujtesën

SOT TË GJITHË ANKOHEN

Sa herë që flas për këto rrugë
Më rëndohet ajri në gjuhë
Kur më prekin eshtrat
Ndjej një dhimbje koke

Mosha disi po më hakmerret
Ka filluar të lëshojë lëmashk
Këmbët nuk lëvizin
Një lodhje e rëndë po më dërmon

Bisedoj me miq
Për barërat që i përdorin
Me të dy duart e mbylli gojën
Mos ta vjelli ditën

Dje isha te mjeku im
Dhe më ankohej se s’kishte fjetur
Kollitja ma zinte frymëmarrjen
E atë e mundonte pagjumësia

Nuk di më nga të shkoj
Ku të kërkoj shërim
Sot të gjithë ankohen
Se mbrëmë s’kishin fjetur mirë

E HARRON QESHJEN

Ti edhe ecjen e ke patetike
I mbështetesh ajrit
Kur merr thua
Në këmbët e mushkonjës

Ecën pa lidhje
Nëpër trotuare
Herë u mbështetesh vitrinave
E herë njerëzve në kalim

Nuk shkon shumë larg
I numron hapat
Që për së koti e shkelin xhadenë
Barazohesh me trokun e kalit

Kur mendon
Se të kafshojnë mizat
Ndalesh shpesh
Në ato shitore ku reklamohen
Gjërat ekzotike

Dhe si i tillë
Nuk përton me qesh
Kur e sheh majmunin
Se ka veshur brekushe femrash

II.

Kur të kalojnë
Të gjitha këto huqe
Merr me vete gazetën ditore
Dhe i mbështetesh stolit në park

Lexon tregime erotike
Duke kruar mjekrën e thinjur
E harron qeshjen
E shtrihesh mbi barin e vyshkur
Të vjeshtës së vonshme

KËTË ËNDËRR E KAM PARË PËR TY

Në botën time të dëshpëruar
Ajo erdhi
Dhe e mbolli depresionin
Pastaj iku
Në një lagje
Dhe i ndezi dritat e kuqe

Më mori me vete
Shkuam deri te ëndrra e saj
Më tha
Këtë ëndërr e kam parë për ty
Në daç shijoje si mollën
E kopshtit të Edenit

Kur i’u afrova degëve
Fluturuan disa lloje kandrash
Ikën edhe mushkonjat
Unë mbeta i ngjizur me rrënjën
Dhe ëndrrën
Që kurrë nuk e shijova

NATA ËSHTË E GJATË

Nëse e krijoj botën time
Çka ju mbetet juve
Në ekzistencën e rrejshme
Kur nuk dini t’u merrni erë luleve

Merreni me mend nëse një ditë
Ju ngarkojnë si gomarin
Dhe kërkojnë prej jush
Ta mësoni alfabetin e palljes

Kurse ju nuk jeni në gjendje
As të flisni shqip
Kjo është një rrugë e gjatë
Deri te vetëdija që nuk ju ngacmon

Por nëse nuk mund të duroni
Ikni ku të doni
Këmbët e lehta faqja e bardhë
Thotë populli

Gjuajeni ngarkesën për tokë
Nëse nuk ju pengojnë të lehurat
Nata është e gjatë
Kur karkalecat e pjekin rrushin

GISHTAT E VASHËS

Nga asgjëja
Nuk mund të krijoj diçka
Sa shumë shtërzime
Përjetoi qielli
Por nuk ra asnjë pikë shi

I gjithë fshati
Doli me kova në lëndinë
Poçari i solli
Shtambat e pa shitura
Nuk patëm fat
Të mbledhim as një grusht re

Iknin mjegullat
Ikte edhe shiu
Në tastierat e pianos
Loznin gishtat e thyera të vashës

KJO PAFAJËSI

Ishim së bashku
Dhe nuk gjetëm asnjë fjalë
Për bisedën tonë

Isha unë
Por nuk ishe ti aty
Nuk ishim ne
Vetëm vetmia e jonë
Fshihej në xhepat e natës

Çka kërkove ti atë ditë
Kur i përtype
Gjithë ato fjalë
Që nuk thanë asgjë
Përpos zhurmës
Që u fundos në qenien e pafajësisë

Kalova rrugës
Por nuk ishe ti askund
Ku mbete
Pasi që u zhduke
Nën hijen e padukshme?

Kjo pafajësi
E hijes dhe e zhdukjes
Herë del mbi ujë
E herë mbytet në ndërgjegje

KUR IKIN GËRMAT

Merr nga kjo shportë
Cilën pemë të duash
Nëse do
Që të mos të mpihen dhëmbët
Kafsho vetëm rrënjën

Ti nuk mund të kuptosh
Se si uji
Ta zë frymën
Kur vetë fryma e jote
Mbytet në gotën e kristaltë

Më tha im atë
Se ne nuk dimë asgjë
U ofendova aq shumë
Sa që m’u skuq kjo hundë topolake

Kur erdha në fund të rrugës
Fillova ta lexoj gazetën
Për së mbrapshti
Ikën të gjitha gërmat
Nga kujtesa ime

NA DALIN DHËMBËT

Kur i pyes njerëzit
Për dashurinë e tyre,
Çuditërisht !
Më me ëndje flasin
për urrejtje
Se sa për dashuri

Vetvetiu shëmtohen lulet
Kur e kafshojnë
Aromën e pranverës

Në botën e tyre të fshehtë
Fshihen
Të gjitha pisllëqet
Kurse në anën tjetër paraqiten
Engjëj

Janë të qetë kur bisedojnë
në rrugë
Zonjave të përdala
Ua mbajnë palltot në kafene
Kurse në shtëpi
Hungërojnë se qen të tërbuar

Kjo botë mashtruese
Sjell pas vetes
Disa lloje mjegullash
Të ujit
Dhe të mendjes

II.

Kur i pyes njerëzit
Se ku gjendet një rrugë
Që nuk ekziston në qytet
Ata me një mirësjellje të përçudnuar
Të thonë:
shko majtas
kthehu djathtas
pastaj drejtë
Deri në theqafjen tënde

Këta jemi ne
Në botën tonë të fshehur
Kurse
kur shkojmë në shtëpi
Na dalin në pasqyrë
dhëmbët e ujkut

Prishtinë, 08.01.2011

DUKE VENDNUMËRUAR

E kujt është kjo udhë
Që e shkel çdokush
dhe askush

Ne ecim nëpër kujtesën tonë
Deri te fundi i vetëdijes
Dhe kthehemi
Pa ditur ku shkojmë
Dhe ku do të mbërrijmë

Udhën që e kemi përpara
Nuk na çon askund
Kurse ne ecim
Deri te rruga e vetëmohimit

Kur kthehemi aty nga erdhëm
Shohim
Se s’kishim lënë asgjë.
Po si mund të lëmë diçka
Kur filluam nga asgjëja?

Ndoshta e gabuam rrugën
Ajo udhë nuk ishte e jona
Ecëm me qindra vite
Duke vendnumëruar
Na u gjakosën thonjtë

ORA ËSHTË DY

Ora është dy.
Apo qenka ndalur !?
Kah po shkojnë këta njerëz
Ku do të pinë ujë
kur atje i pret etja
e ëndrrës?

Nga goja e errësirës
Burojnë dhëmbët e kohës
Dita na kafshon
Në çdo hap

Kjo plagë
Që s’e sheh askush
Kush mund t’ia ndjejë dhimbjen
Përpos meje?

Ora është dy
Sa qenka vonuar nata !
Kush do të takohet me ditën
Nëse ajo vjen nesër?

Ora është dy
Dy herë këndezi
Do të këndojë në tra
Deri sa të bjerë dita

KUJTOHU MIRË

Kjo rrugë
Nuk të çon askund
Për ku je nisur miku im,
Për ku ?

Ndalu
Dhe bisedo me kujtesën tënde
Ajo të tregon
Për prejardhjen e këtyre dhimbjeve

Nëse ti hesht
E kaluara zgjohet nga gjumi
Që asnjëherë nuk flen

Mblidhi ato kokrra tërshëre
Nga kjo tokë e thatë
Këtu asgjë nuk mbin

Kujtohu mirë
Se si e mbolle pemën e egër
Kur çdo gjë përtypej
Në tokën tonë të djegur

Mblidhi ato pak kokrra tërshëre
Ende kemi kohë
Të mbjellim
Dhe të korrim kujtesën e brishtë

ASGJË MOS MBYLL

Mos mbyll asgjë
Por ama as mos i hap dyert
Sa herë që trokëllijnë
Erërat

Mund të vijë kujtesa
Dhe t’i përkujton dhimbjet

Më mirë
Mbylli të gjitha portat
Mbyllu edhe ti
si të mundesh në fortesën e harresës
Nëse nuk di
Mësohu nga guaska

Edhe deti mbyllet
Kur vijnë dallgët e çmendura
Çdo peshk
Ikën në ëndërrën e brishtë
Të koraleve
Deri sa të kalojë shtrëngata

Mbyllu dhe ti miku im
Mbyllu në gjumin tënd
Fle
Deri sa këtë ditë
E mundojnë shtërzimet

Asgjë mos mbyll
As mos i hap portat
Kur trokëllin errësira

EGOIZMI

Çfarë ka ky egoizmi im?
Nga cila sëmundje vuan?
Shpeshherë kjo pyetje
Me mua po luan

Kurrë nuk e pyeta vetveten
Se kush jam unë
Më duket se
Ende jam në gjumë

Çfarë po ndodh me ne
Kur i mbyllim
Dhe i hapim dritaret
Si na humbi ecja e jonë
Ende nuk dimë
Se ku e kemi hapin

TË KUJT JANË

E kujt është kjo natë
Që fle në lehjen e qenit
Ajo lakuriqe
Lahet në breg të liqenit

Të kujt janë këto duar
Që bisedojnë me balada
Do të eci me ty
Dhe kurrë s’kemi me u nda

Të kujt ishin ata sy të zinj
Që i buzëqeshnin hënës?
Unë kërkojë vetveten
Në zërin e bërthamës

DO TË VIJMË NJË DITË

Në vrushkujt e ujit
Fshihet gjumi i albatrosit
Deti në atë pafundësi
I përpin anijet

Njelmësia e dehur
I lëpin buzët e thara
Sa pak ujë ka deti
E sa shumë etje në syrin e ditës

Nëse na ngacmojnë kujtesën
Do t’i kalojmë këto ujëra
Asnjë det nuk na ndal
Të mbërrijmë deri te ëndërra e jonë

Do të vijmë një ditë
Na prit o i dashuri atdhe
E nëse nuk kthehemi të gjallë
Të lutem na rruaj një trastë dhé për ne

KJO PIKË SHIU

Sot më nuk jemi
Ku ishim dje
Por në një ditë tjetër
Që mund të ikë
Sa çel e mbyllë sytë

Ose në ndonjë hapësirë
Pa shije dhe pa ngjyrë
Ku e prekim zhgjëndrrën tonë

Ditët na ikin si jeta
Pa lënë asnjë shenjë në horizont
Çka na mbeti prej asaj grimce
Që iku në harresë

Ku i kemi pra ditët
Që na ikën në moskthim
Edhe sot
Do të mbetemi më të varfër
Se një çast ose një qeshje

Kjo pikë shiu
Që e lan dhe e shlyen
Kujtesën tonë
Nëse mund ta quajmë kujtesë
Kah shkon
Në cilën ëndërr derdhet
Ëndërra e brishtë e jetës

KJO DITË

Ju nuk mund të kuptoni
Se si shiu
Gërryen vetminë time
I vetëm jam
Unë dhe hija ime

Kur më zë gjumi
druri nuk e njeh vrasësin
Në dimensionin e harresës
Shfaqen disa lloje barojash1)

Dita e mugtë
Asnjë sëmundje nuk shëron
Përpos që vetminë time
Dhe plagën e kësaj kohe
Nëpër xhepa e kërkon

ANATEMA

Kjo lule e vogël
Që rritet në këtë gur
Verdhësi e huazuar
Mes kujtimesh

Kur erdhën dallgët
U shemb edhe kjo urë
Mbetëm të vetmuar
Në këto mote trishtimesh

Ne mbetëm në vetmi
Si krizantema1)
Na gërryen vitet
Nëpër çdo stuhi

Pas nesh na vinte
Si dallgët anatema
Hyji na mallkoi
Të jetojmë në vetmi

PAK MË NDRYSHE

Pak më ndryshe se sot
Ka qenë dashuria e jonë
Aq shumë etje
Kishin sytë
Sa që u verbuam

Ecnim me kilometra
Deri te lumi
Por kurrë nuk pimë ujë
Vetëm një prekje e dorës
Mjaftonte të jetojmë
Edhe për disa ditë

Pak më ndryshe
Ishte thirrja në zemrat tona
Vetëm kënga e degëve
Na e prishte ëndërrën

Kalonim kah çezma
Nuk dinim
A i dashuronim duart e vashave tona
Apo shtambat
Që freskonin ëndrrën e poçarit

ËNDËRRA

Ju lutem
Mos m’i prekni me gishta flokët
Sonte kam të ftohtë
Po më ngrijnë thonjtë

Ky acar i shpirtit
Që po kacafytet me drunjtë
Pret për ta mbërthyer
Afshin e prushit të lisit

Mos ma prekni skeletin
Do të më shkapërderdhen eshtrat
Ky lumë i çmendur i rinisë
Derdhet në kujtesën e dalldisur

Mjaftë për sot
Po kam dhimbje koke
Kjo qeskë e najlonit
Paska mbetur pa fund

Kërcasin dhëmbët
Duke i prerë lisat e kujtesës
Asnjë ëndërr nuk përsëritet
Që nga fëmijëria ime

RRËNQTHJA

Kur më bien ndërmend
Se si
Dhe ku e kalove natën
Më zë një rrënqethje

U mbërtheva për pikat e djersës
Etja desh më mbyti
Sa e gjatë ishte nata
Kur i mprehnin thikat

Aty pranë një stoli të vjetër
Dremiste uria
Mbështetur për muri
Vetëm hungërima e sterrës
Pështillej nëpër sytë e errësirës

Mbetëm atë çast të hutuar
Na gozhduan si Krishtin
Pikë gjaku s’na doli nga ëndrra
Deri sa i numëronim plumbat

AUTOBUSI

Pak si shumë
Po vonohen autobusët
Pritja po na dërmon
Intinerari e ka humbur rrugën

Kemi mbetur si të them
Të vetmuar nën këtë shi
Ky stacion i fundit
E ka humbur fillimin

Një nënë me një foshnjë
Qajnë dhe mallkojnë
Pikat e shiut nuk e lodhin kokën
Për vonesat e autobusëve

Ja një autobus i vjetër
Që i pikon çatia
Shiu hyri në mesin tonë
Me tërë ftohtësinë e tij

Një i moshuar fare s’lodhej
Kishte takim me Godonë
Orën e vjetër e kishte ndalur
Në xhepin e tij të djathtë

MË LENI TË QETË

Mes këtyre kafkave
Çdo fjalë na duket e virgjër
Qyteti i ndezi llambat
Nëpër rrugë vërshuan
Disa lloje njerëzish

Prift e profet
Eremit e ku ta di unë
Se çfarë djalli sillet këtej
Nën dritat e kuqe
Dhunohet kjo kohë e shëmtuar

Më leni të qetë
Sonte dua të fle nën plepa
Këtu nuk ndërzehen delet
Nata më duket një shekull
Kur i vrasin zogjtë

Rrini me mua
Nëse doni t’i ringjallim kujtimet
Sonte do të lindi hëna
Në pjesën e kundër të qiellit

ERRËSIRA

Këto piktura
Të shtrira për tokë
Kanë një takim
Me pikat e para të shiut

Kornizat ka vjedhur një flutur
Errësira
Fluturon kah lindja

Dhimbja rënkon
Mbi një kërcu
Përmallshëm dënesin nuset
Duke i krehur flokët e Mona Lizës

TREGOMË

Tregomë ku mund të gjej
Një lule
Që s’i përkulet asnjë tufani

Ku ta kërkojë dhimbjen
Që nuk ofshan
Edhe kur ja presin kokën

Tregomë cilën sofër e shtrove
Me dashurinë e dheut
Që i do kaq shumë njerëzit

Tregomë o, të lutem
më trego
Ku është fillim i kësaj rruge
Që i janë këputur penjtë

Tregomë
O, të lutem më trego
Si mund të mbërrij
Pa e humbur udhën
Deri te ëndërra e jote

Prishtinë, 09.01.2011

VETMIA

Kam përshtypjen
Se dita po më kafshon
Ndjej
Se një ingranazh po m’i ndrydh
Këto pak eshtra
Që më kanë mbetur në trup

Sytë e lëbyrtë
Ikën nga gropëzat e ballit
Ky diell pak po e ngroh
Lëkurën time të zeshkët

Nga jashtë një zhurmë e padurueshme
Po depërton në gjakun tim
Ky acar që hajnisht
Po futet thellë
Deri te vetëdija
Nuk e ka harruar belbëzimin

Nuk di më
A jam unë apo dikush tjetër
Po luan me mua
Kur sot kam mbetur si kërcu
I vetmuar
Me vetminë time

MUND TË PREKËSH

Çdo gjë mund të prek sonte
Kur dënes hëna
Në pikat e shiut noton kujtimi

Ajo iku
Më la ma vetminë time
Heshtja i vrau të gjitha ëndërrat

Çka do të bëjë sonte
Me duart e mia prek kocka
Errësira bluan të kaluarën
S’durohet kjo qetësi e llahtarshme

Mund të prekësh
Nëse do edhe plagën që kullon
Por mos e ngacmo kujtimin
Që fle nën bli

JETONI KËSHTU TË LUMTUR

Të gjithë ju një ditë
Do të pajtoheni me vdekjen time
Dhe do të qeshni
Që nuk ju lash asgjë
Përpos këtyre vargjeve

E di
Do t’i hidhni nëpër dysheme
Sepse as sot s’i lexoni
Juve as që j’u ka interesuar poezia

Kaherë këtë e kam mësuar
Andaj
Edhe kurrë nuk i kam ngucur
Ëndrrat e juaja

Keni qenë aq të lirë nga ana ime
Sa që kurrë asgjë
Nuk ju kam imponuar në jetë

Me vetëdijen më të thellë
Mbolla në shpirtin tuaj pemën
Që e quaja liri
Jetoni kështu të lumtur
Si deri më sot
Ju të dashurit e mi

RRETH HIÇIT

Do të sillemi
Dhe pështillemi rreth hiçit
Kjo rrugë s’na çon askund
Përpos në Ferr

Dita zbehet
Kur hijet zbresin në katakomb
Ai varr i vetmuar
Ka mbetur një hiç

E ne përtej hiçit
Kërkojmë diçka që nuk ekziston
Dhe takohemi me vetveten
Dhe hiçin
Diku në fund të rrugës

Kur na zë në befasi një hiç
Ndalemi buzë udhës
Dhe qeshim
E këndojmë hiçëçe

NESËR

Sa jemi vetjakë
Kur mendojmë se profecia e jonë
Është mbushur
Si gota e kristaltë me verë

Nëpër kujtesë i kërkojmë
Dromcat e fëmijërisë
Që i kemi hedhur nëpër qoshet
E muranave të rrënuara

Egoizmi i pafund
As që di të ndalet diku
Ai kaherë hyri në gjakun tonë
Dhe po e kryen misionin si mos më mirë

Në kokë i tundim
Të gjitha kujtimet
Që të mos na befasojnë nesër
Me derdhjen e gotës së zbrazët

LE TË FLEJË NJË KOHË

Kjo trastë me pluhur
Paska pak eshtra
Varrin e kujt e hapën çakejtë
Kur hënën e dhunonin meteorët e zi

Sonte do të zbresim
Deri në fund të tregimit
Të lexojmë për së mbari
Historinë e kafshuar

Këto kocka nuk janë pa emër
Shikoni më mirë
Kjo trastë mund të ketë edhe lotë
Shpirti i cilës nënë
Fle mes këtyre grimcave të padukshme

Sonte
Do të kthejmë historinë
Në shtratin e saj
Le të flerë një kohë
Pastaj
Kur të vijnë pinjollët tanë
Mund t’j’a nxjerrin gjumin

Per "Sofra poetike", Haxhi Muhaxheri

Mon	Tue	Wed	Thu	Fri	Sat	Sun
				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30