Haxhi Muhaxheri:Zgjedhja për Ju-Cikël poetik nga Lediana Kapaj

nga **Agim Gashi** Mon Apr 04, 2011 1:12 am

Haxhi Muhaxheri:Zgjedhja për Ju-Cikël poetik nga Lediana Kapaj

1) Udhëve të paudha.

Udhëve të paudha si të humbur shtegtojmë,
kryq e tërthor dhe e uritur çapitet shpresa.
Endërrat në ëndërra të lënduar kërkojmë.
stërgjaten pa mëshirë si tërkuzë,dëshira e mbresa.

Mëndje e njëmëndët si e çmendur marrohet,
labirinteve të pafund të pa anë e pa fill.,
zemër e s'provuar si Borëbardha harrohet,
në të ashpërin,të brengosurin dhe të errëtin pyll.

Vetmi e mallkuar si kuçedra pareshtur sëmbon,
në shpirtin e brengosur dhe të tharë të çdo udhëtari,
Dëshira e lënduar dhe e etur shteron,
duke lene pas saj një mjegull...ku sundojnë veç gurë varri.

Persiatje e përçartur më në fund mbaroj,
pa gjurmë e zhurmë dhe si shumë herë të tjera,
si zogu i pranverës në agim, shpirti vetë fluturoj ,
në krahë trishtësinë,e përndoqi një çast era!!

2) Pluhuri i harresës!

Do mbulohemi një ditë,nga vetë pluhuri i harresës,
do na zhduket krejt papritur dhe vetia e kujtesës,
do na fshihen gjurmët, që mes hallesh lamë në jetë,
më s'do mundemi të shikojme sa i bukur është ky det....

Se kam friken që të fle,më trishton mos jem e zgjuar,
më tremb dita kur do iki,diku larg për tu harruar,
nuk e di në ç'botë do shkoj, ku e ka misterin vallë,
a ka dritë,a do ketë ujë,dashuria është më gjallë?!....

Dhimbje kam që më mos shoh, lebetitem mos kem lot,
s'mund të lë ata që dua,s'mund të rri pa i parë dot,
e përbuz të vrazhdë qetësinë,zhurmën dua të dëgjoj,
dua ti shijoj unë tingujt,dua këngën ta lëndoj...

Dua diellin që ta shoh,dua yjet ti veshtroj,
dua shiun të më lagë,dua boren të më mbuloj,
dua luleve tu mbaj erë,dua gonxhen lehtë të çelë,
dua të qesh,dua të shkruaj,dua frutat vetë ti vjelë....

Nuk e di a do kem ftohtë,shumë e dua ngrohtësinë,
a do jem e robëruar,a do kem aty lirinë,
a mos vallë do jem e vetme dhe me shpirt te përcëlluar

3) Ku kam gabuar ?!

Nëse nga dhimbja jam tjetërsuar,
dhe lotëve endem pa hijeshi,
mos më gjykoni ku kam gabuar,
se mbi të gjitha jam veç "njeri".....

Nëse në gjunjë, nje çast më shihni,
Dhe klithmat buzët po mi përshkojnë,
mos ligështoni...mëshirë mos kini!
Në dashuri dot s'komandojmë...

Nëse nga malli ëndrrat brengosen,
dhe nata e ftohtë duket "lubi",
mos i qortoni, pse më plagosën,
se dhe zhgënjimi quhet.."njeri"....

Nëse nga etja gjakun ma morën,
dhe trupin, mëndjen ma vunë në gjumë,
nëse shikoni që shpirtin vodhën,
mos u trishtoni...ngelem po "Unë".....!

4) Për ty Elodie...

Bëj të shkruaj...s'më bën dora,
bëj të qaj....zemra më plas..
bëj të flas ...fjalët pengohen,
bëj të hesht....Po uluras.....

"Brymat" e faqeve të tua si pika uji i sjell në mëndje,
buzëqeshjen e ëmbël më dhuroje..moj shpitmirë,
dy sy që përhapnin gjithkund aromë dashurie,
Elodi....vogelushja me shpirt të pastër dhe të lirë...

Erdhi prilli i mallkuar...plot 2 vjet që s'të kam parë,
nënën shoh si të vajton, të mjeruar le babanë,
zogjtë i shoh si po këndojnë, mbi mermerin të lotuar,
bukuria i magjepsi....ndaj vajtojnë të pikëlluar....!

Endem vargjeve e brengosur,më lër pak që të flas,
të ti puth të ëmblat duar...Të më dali ky maraz..
Të të përqafoj me mall dhe të them sa na mungon,
ah kjo humbje zemra vogël...shpirtin po na përcëllon...

Shumë pranvera të përkisnin...shumë pak kishe kaluar,
para ishte vetë jeta...u largove pakuptuar,
sot në foto të shikoj...bëlbëzoj dhe psherëtij,
e mjeruar shoh nga zoti..."Pse lë vdekjen që të vij"?!

Asnjëherë s'mora përgjigje dhe pse ëngjëjt i lakmova,
askush s'diti të më thoshte dhe pse zinë me zë mallkova,
padrejtësia më lëndoj dhe papritmas..U tërbova!
"Përse...Përse vogëlushe..."?!...Dhe mbi klithmat u rrëzova....

Këtë poezi ja kam kushtuar vajzës së shoqes time të ngushtë
e cila u nda nga kjo botë para dy vjetësh në një kohë që ishte
vetëm 14 vjeçe ....Bashkohem me hidhërimin e familjes dhe uroj
që shpirti i Elodit të prehet në paqe...

Të duam shume Elodie.....Të puth fort....
Per Elodi Selami Limaj

5) Më trëmbi vetëtima.

Ngarkova mbi kurriz një thes me psherëtima
dhe nisa udhëtimin në brigjet e vetmisë,
kalova shkretëtirë...gëlltita vetëtima ,
e vetme kisha mbetur, si peng e dashurisë...

U ndesha nëpër vite me dhimbjen e mallkuar,
pa ditur se ku shkoja...në pritje të qetësisë,
megjithëse plagët mora, jo shpirtin kurrë s'ma mundën,
mes ëndrrash të përhumbura..ju luta lumturisë..

Stuhia më ka shtyrë..nuk dija ta ndaloja,
me erën kam vrapuar...shëtita gjithësisë,
rrufetë i hasa rrugës...më trembi vetëtima,
një skllave e pabindur në pritje të qetësisë....

Ngarkova përmbi supe ca vargje që rënkonin,
nuk munda që ti thurja kurrë lavde tradhëtisë...
zhgënjyer..por me shpresa dhe zemër të pashuar,
kam pritur ti shikoja pak dritën " madhështisë"....

6) Lënduar endem...

O Zot....Përse më bëre?...Lënduar endem vetëm,
përmallur nga dëshira, të fle me shpirt të qetë,
dhe ndonëse kalimtarë në rrugën tende mbetëm,
me shpresat po luftoj,të ndjej pak fjalën " jetë"!

Po shkrihem e përmbytur në ujërat e misterit,
ky trupi i përhumbur mes brengave më nget,
se di kur te vije vdekja..!!!A do jem pjesë e ferrit,
se di...!! Mos vetë parajsa me ngrohje po më pret?!

O Zot...jam lebetitur....! Pse shpirti u është tharë?
Të gjithë ata që desha, kurrizin më kanë kthyer,
nuk dua të më quajnë..." të ligë"..dhe as të "marrë",
mes mureve prej kujtimesh, një pjesë zemre është thyer!!

Por zoti s'më përgjigjet ...vetë ëngjëjt janë të zënë,
mes lotëve përgjërohem...s'po di kë të thërras,
jam mbytur në mendime..gërthas..." Ku je moj nënë"?
mallkimi po më ndjek...!! Ky shpirti po më plas....

7) ( Kushtuar motrës së një miku)

Ah ky mall i përvëluar, shpirtin tim mes zjarrit tret,
ikën ditë e ikën muaj...dhimbja, brenga po më vret.
I hutuar shoh nga qielli, një takim me ty kërkoj,
si dikur moj motra ime...Kam dëshirë të bisedoj!

Iku viti i mallkuar...zemra, syri të kërkon,
si t'ia bëj...? Të lutem thuam..Pritje gjatë...Me gllabëron!
Pres të vish..dhe pse s'dëgjon...mi prano lutjet e mija,
kemi lindur prej një gjaku...Po më ha e trishtë vetmia....

Lule je....lule të fal...A i ndjeh si kundërmojnë?
folmë pak...përqafomë...! Engjëjt lart të ledhatojnë.
Nuk të quaj dot " të ikur"...! Po më lodh kjo plogështia...
falmë fjalët...Falma lotin... më pikojnë nga dashuria..!!

Poetit...

Të jesh poet..do të thotë që zemra,
me vargun vetë është mrekulluar,
të kesh një botë si vetë kristali,
me fletën, penën ...je dashuruar!

Dhe rreshtat mbushin...mjeshtrit e ndjenjës,
të pasionuar...plot bukuri,
duke kërkuar të gjejnë mes tyre,
të ëmblën ëndërr plot mirësi!

Të jesh poet...do të thotë që shpirtin,
ta kesh të madh...padjallëzuar,
të shtypësh cmirën, shkelësh urrejtjen,
të presësh mallin...kur rri "vetmuar"....

Të japësh shumë...të vetëflijohesh,
ta mbushësh jetën si me magji,
të bëhesh shok me djallin vetë,
duke e bindur...ta bësh njeri!

Të falësh bukën kur sheh të mjerin,
të japësh krahun, të dhurosh ndihmë,
të shuash zjarrin që mban vetë "ferri",
në vënd te hirit të mbjellësh bimë...

Të buzeqeshësh dhe kur vetë dhimbja,
të hyn në trup...për të përpirë,
me mjeshtëri ta derdhësh vargun,
të shohësh diellin edhe pa gdhirë....

Mos kërkosh shumë...se ke gjithçka,
mos të mbulojë kurrë zymtësia
të mposhtësh fatin dhe të ngresh kokën..
...Të ka bekuar vetë perëndia!

9) Bija ime!

Të shoh si trupin hedh o trëndafil behari,
ti prek të bukurat flokë si rreze ngjyre ari,
nga ty moj bija ime, vetë mrekullinë takova,
që ditën kur si prind në gji fort të shtrëngova....

Me ty dhe vetë u rrita, me ty u bëra "nënë,
tek sytë e tu vogëlushe pashë yje edhe hënë,
thesar ke qënë për mua,tek ty veten kam parë,
oh lotë nuk po nxjerr dot...Gezimi i ka tharë!

Dhe rruga ime jetës nuk ishte aq e lehtë,
por njësh me ty u bëra...më bëre të kem "fletë",
i preva hovin djallit që dhimbja mos afrohej,
të mbrojta ty si ëngjëll ...kur shpirti më lëndohej...

Mesnatës shpesh jam ngritur.."Mos vallë nuk po merr frymë"?
dhe ftohja më përshkonte...mëngjeseve plot brymë,
ah frika mos të humbja, nga shpirti kurrë s'është ndarë,
një frut i bukur ishe....Në dashurinë e vrarë!

Por koha iku shpejt...vështroj sa shpejt je rritur,
sa shumë me ty krenohem ...akoma je e mitur,
kështu do të qëndrosh gjithmonë " e vogla ime",
dhe befas lotët dalin...më futin në mendime..!

Dhe koha prapë të vetën...! Nga unë do të largohesh,
por zemra hapur mbetet...do presë të ledhatohet,
si sot kur më pushton dhe thua..." Sa të dua",
një ditë me zor do pres...të rrish pakëz me mua....

10) Dhimbja shfaqej nëpër gërma!

Me ka ndodhur nëpë netë, vargut papushim ti flisja,
plot sekrete e kam mbushur..si e marrë, "shpëtim" therrisja!
Me keqardhje më shikonte por i mjeri dot s'vepronte,
dhe mes lotësh, rreshtat mbushte,"terapinë" në shpirt kërkonte!!

Nuk kuptoja gjithë misteret....e çuditshme dukej jeta,
pse lëndohej njerëzimi, pse varrosej e vërteta?!
Pse përbuzej vetë e mira,pse plagosej dashuria?
Por i mjeri s'kish ç'te thoshte....i sunduar nga habia!

Dhimbja shfaqej nëpër gërma...Këmbëkryq rrinte me mua,
si ulkonja turfullonte...kur një ëndërr thosh: "të dua",
brengën donte të pershkruaja...Sa u lodha! Kisha gjumë!
Ja keshtu kalonin orët...Përmbi letër flija unë!

Sytë e enjtur nga të qarët, lart nga dielli i dërgoja,
të më ngohte me ca rreze...ngrohtësinë ta shijoja,
dhe kur drita më përshkoi...ledhatarja tha ca fjalë :
" Shkruaj mike mos pusho, mirësinë e ke të gjallë!

11) Gjumë me humbjen!!

E kishin kryqëzuar dashurinë,
e permalluar shumë dukej,
e heshtur,
e vrarë,
buzëtharë....

Dhe pak më tutje..
Nënqeshte,
fitimtar trishtimi...

Nën këmbë kishte ndjenjën...
Turfullonte si i marrë..!!!

E kishin gjykuar.. dënuar dashurinë..
" të përdalë"...
"mëkatare"..
"fort e shtirur".." e mallkuar"!
"zemërvrarë"....!!

Gojëkyçur e ëmbla dot nuk fliste,
dhe mes lotësh,
ndjenjën ndillte...
Për ta parë..!!!

Gurët hodhën pa meshirë mbi të,
për ta zhdukur,
turpëruar,
sakatuar....
Si përbindëshat diabolikë,
" Nënshtrim"!_ Thërrisnin!
Për ta vdekur,
për ta tharë..
gjunjëzuar....!!
Dëshmimtare mes turrmës isha,
dhe thërrisja,
bëlbëzoja...
shpirtëtharë...
Ngrita sytë e përhumbur,
shi kërkova..
plagët,
ëndrrat,gjakun...
Për t'ia larë sa më parë!!
...Befas hapa sytë!
Dreq o punë!....isha në gjumë!
Fshiva sytë e lemeritur...
‘Mos me humbjen flija unë"?!!!

12) Me magjinë kam "flirtuar"!

Qerpikët mbylla e babëzitur,
veten përkunda qiellit me hënë,
me njërën dorë jastëkun preka,
hije vetmie mbi të kish rënë.....

Shtrëngova sytë e mallëngjyer,
me ëndrrën vetë," duel" kërkova,
kish kohë pa ardhur pakëz tek unë,
befas zhgënjimin me shpirt mallkova!...

Më kafshonte natë e ftohtë,
gjumi trëmbur ish tërbuar,
brengën ndjeja nëpër deje,
prej besimit .. e mashtruar....!!

Parajsën ndjeva tek po vinte,
ëngjëjt rresht mbi sup mu ndalën,
më bekuan "plagëzemrën",
tufa ndjenjash...seç më falën!

Puthjet ndjeva të më ngrohnin,
dashuria...rridhte lumë,
trëndafilat më rrethonin,
sa të bukura!...Oh sa shumë!

Zhurmë dëgjova .. hapa sytë,
Oh sa keq!! ....Isha në gjumë!
dritën ndeza e përlotur,
me mërzitjen flija unë!

Nëpër ëndrra do zvarritem,
aty jam... E dashuruar,
dhe pse zemra më është vrarë,
me magjinë.. kam "flirtuar"..

13) Për ty POET....

Përse tek zoti kërkon shërim,
përse vetë forca në baltë ka rënë,
përse vetvetes si jep shërim?!
Një kokë me thinja përtokë ka rënë...

Poet i madh,i frymëzuar,
i pasionuar pas dashurisë,
me penën tënde ke pikturuar,
vargjet plot shpresë të lumturisë..

Kjo botë ka humbje por dhe fitore,
vetë ti këto fjalë seç mi ke thënë,
ndaj zhduk trishtimin,vrite vetminë,
se shume akoma ke për të dhënë....

Nuk dua vargu të të shterojë,
nuk dua poezine të thahet,
nga shpirti yt le të burojë,
vullkani shpresës dhe kurrë mos ndalet...

14) Nuk vidhet shpirti

Askush s'mundet që të marrë,
atë shpirt që ka poeti,
është njëlloj sikur të thuash,
që pa ujë është dhe vetë deti!!!!

Askush s'mundet të vjedhë vargjet,
që krijon penda e artë,
ndaj të lutem mos humb forcën,
kokën ngrije sa më lart...

Askush s'mund të marri shpresën,
as dhe Zoti s'ka te drejtë,
ftoji vargjet,të vallëzojnë,
dhe pse brenga s'kalon lehtë...

Kujto vitet që kaluan,
a tu dukte gjithçka "rreng"?
I pamposhtur dashurove,
ndaj kët' jetë mos e ki peng...

Merre penën poet zjarri,
prapë këndoji dashurisë,
"ti do ktheje Doruntinën,
pse sot bisht i bën stuhisë"?!

15) Përse mos qaj?!

Përse mos qaj,...
copë_copë është zemra,
jam dorëzuar në agoni,
përse të qesh kur syte janë skuqur,
si ta mund valle kët'ë dreq vetmi?

Përse mos vuaj,
kur dhimbja vetë,
të gjithë gjymtyret mi skllavëron,
përse të hiqem,
plot mospërfillje,
kur ditë jete më gllabëron?!....

Përse të dua,
kur shumë jam vrarë,
përse më vlen?! ...Jam e helmuar,
o Perëndi!
Pa fol një herë...!

16) Pak vënd!

Ah yll i bukur i hapësirës,
me vellon tende po më tërbon,
a e mban mënd sa të kam folur,
a ma sheh shpirtin sa shumë rënkon?

Ushtar i fatit me plagë të thella,
e gjunjëzur për dashuri,
nga ty kam pritur e përlotuar,
një drite,një shpresë,një ngrohtësi.

Nga lart me dhimbje më ke vështruar,
po s'jam e vetme në këtë botë,
pale sa lutje do kesh dëgjuar,
pale sa brenga do ketë kjo tokë!

Jam mrekulluar nga qielli kaltër,
që si një nënë ju mban ne gji,
i artë,i bukur....me dritën tënde,
si perëndi në "Gjithësi"...

E kam lakmuar tek ti një vënd,
në këtë planet jam dëshpëruar,
më lër të vij...në "detin" tënd
e mjerë po ndihem ...Sa e hutuar...!!

17) Arrna plagësh!

Vetmi e shkretë dhe vajtimprurëse,
në shpirtin tim ke "mbretërinë",
vetmi e etur dhe gllabëruese,
më more ëndrrat,zhduke "magjinë"....

Trishtim i mjerë,i çoroditur,
mes lotëve të mi je ngatërruar,
më thuaj vallë.. ç'kërkon nga unë,
përse në botë kaq të mallkuar?!...

Me arrna plagësh kjo zemër...mbledhur,
është djegur fare,është përvëluar,
s'arrij të di se ç'është kjo gjëmë,
ku vetë gëzimi është hidhëruar?!...

Më thoni miq ku të mjekohem,
pse qënka brenga... e pashëruar?!
Dhe pse mundohem përfund ta vë,
zinxhirët mishin ma kanë copëtuar...
. . .

Quhem Lediana Kapaj.Kam lindur ne Tirane.Femijeria ime ka qene teper e dhimbshme,pasi prinderit i kam patur te ndare. Jam rritur me shume veshtiresi nga nena dhe disa vite edhe nga gjysherit e saj,me mungesen e dashurise se tim . Jam larguar nga Shqiperia ne vitin 1990 kur u hapen ambasadat,atehere kur akoma isha femije dhe vuaja nga mentaliteti dhe opinioni,i cili denonte dhe perbuzte femijet jetim dhe te paperkrahur.
Franca eshte shteti qe me hapi krahet dhe me mbajti si nje nene e dyte.Jetoj ne kete shtet qe prej tashme 20 vjetesh dhe po ketu kreva shkollen e mesme dhe te larte.Punoj prej vitesh si eksperte dhe perkthyese ne Gjykaten e Larte te Apelit.
Qe ne moshe te vogel kam shkruar poezi dhe tekste patriotike,per atdheun dhe vendlindjen,por nuk kam publikuar kurre. Duke shkruar poezi dhe proze ndjeva endrren e munguar,dashurine dhe jeten vete.Kam vendosur ti shkruaj dashurise,ndjenjes,dhimbjes,lumturise,te cilat i solla para lexuesit ne nje botim te pare titulluar "Dallge dashurie" ne shkurt 2010. Librin tim te pare ja fala dhe dedikova shoqates se femijeve jetime ne Shqiperi megjithe te ardhurat qe vinin prej tij.
Ne fund te tetorit doli libri im i dyte botuar nga shtepia botuese "Ada" i titulluar "Fllad dashurie".

. . .

Poezitë u huazuan nga ALBPOEM
. . .
Për "Sofra poetike", Haxhi Muhaxheri

Mon	Tue	Wed	Thu	Fri	Sat	Sun
				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30