Korrespondenc!

Korrespondenc!

Qëndrova një kohë të gjatë, me shikim në bardhësinë e monitorit.
U mundova të flas me kujtimet, u mundova t’i thërras në ndihmë copëzat e ëndrrave të ëndërruara tashmë, por s’ndodhi as biseda me kujtimet dhe as ardhja qoftë edhe e trishtë e fragmenteve të ëndrrave që s’i gjeja dot në jetë, e që më ishin shfaqur aq reale.
Në monitor hapja faqe të wordit të mbushura me shkronja që në këtë ditë s’më thonin asgjë, ndërsa nga vetja, në vete, se hapja dot asnjë faqe, asnjë!
E dëshiroj... dëshiroj të gërmoj në vehte, dëshiroj të jem i gatshëm që të depërtoj në thellësinë më të madhe të mundshme, për ti nxjerrë në faqen e bardhë të kompjuterit zotësinë e shkrimit që e kisha dikur ... por ja që se bëra, dhe se bëjë dot, këtë herë jo, sepse një kohë relativisht të gjatë ndërroj veç shikime të bardha me monitorin e kompjuterit, bardhësi e cila ka shkaktuar një pausë prej 20 viteve që shëmbëllen para meje si një virtyt që njeriu i’a krijoi kompjuterit dhe nga ai filloi ta bartë në vetvete në fund shekullin e shkuar dhe vijon ta bëjë të njëjtën edhe në shekullin e ri.
E kështu i dukem vetes edhe unë, sepse e fillova këtë faqe korrespondence duke kërkuar ndihmë nga kompjuteri, ndihmë që s’e gjej dot, prandaj do ta rifreskoj këtë faqe...