CIKEL ME POEZI NGA ANJEZA SAKAJ

nga **Agim Gashi** Tue May 03, 2011 10:49 pm

Une quhem Anjeza Sakaj .Kam lindur ne qytetin e Corovodes te rrethit Skrapar me 3 qershor te vitit 1982.Studimet fillore ,tetevjecare dhe te mesme i kam kryer ne vendlindje ndersa me pas kam vazhduar studimet e larta ne qytetin e Gjirokastre

Bashke me shiun.

Te pashë të zhdukeshe bashkë me shiun ,
Shiun e more ti me vete!
Nuk me dhe kurrë nje moment,
Nje shanc qe duhej të ma jepje!

E sot me erdhi prapë fati,
Qe ty përballë të të kem,
Nje çast mendova si u ndamë ,
Dhe prane teje me s'do të jem!

Doja të kisha unë për jetë,
Po prapë të shoh që je i lumtur,
Nuk je me mua je me një tjetër,
Po prape se prape eshte gje e bukur!

Unë që mendoja të të kisha përjetë,
Që të të falja veç lumturi,
Tani e kuptoj që nuk do të ketë,
As edhe njeherë unë edhe ti!...

NUSE PO SHKOJ !

Lot me rrjedhin mbi faqe
sot une nuse do të shkoj
shikoj fustanin tim te bardhë
dhe per çudi dot nuk gëzoj ???????????

Se ty nënë këtu s' të kam
të më shohësh nuse sot
ndaj me një plagë t’ thellë n’ zemer
do vajtoj me mijra lot !!!!!!!!!!!!

Sa e vogël kur më le
tash jam bërë nuse
do marr’ taksinë do t’ shkoj
mijra rrugë do t’kaptoj....

Me një sy sot le të isha
edhe ty pranë të kisha
veç kështu mos t’ jetoja
këtë çast ta shijoja.

Kur të dal’ unë tek porta
kokën pas do e kthej
do të kërkoj edhe njëher’
dhe mbase diku mes dasmorëve
buzqeshjen tënde do të gjej.....

KOHA E MARREZISE

Një pikë loti rrëshkiti prej syrit të yllit
mbi buzën e dallgës qëndroi,
E përtypi vala e shkumbuar,
Ne tretësirën e kaltërsisë e lëshoi.

Ne brengën e natës ylli brente,
mendimet e një kohe të marrë,
e lotët i shkeputeshin pa ndier,
herë mbi valë e herë mbi zjarr.

Mbi zjarret e ndezura të marrëzisë,
Të kësaj kohe të ëmendur ziliqare
Në atë dhe të zhuritur të shkretë
Ku bëheshin me mijra pazare.

Mbi eshtra mbi trupa mbi shpirtra
Të gjallë po nga realiteti të mpirë
Në këtë natë të egër të përhumbur
Në pritjen e agut ,rrënjët per ti shtrirë!!!!!!!!!!!!!

ZONJA PUNE !

Mora skafin e u nisa
Nëpër detin plot stuhi,
Dhe as vetë unë nuk e dija,
Se isha bërë dallgë e tij !

Sa net unë jasht kalova,
Në të ftohtë e në furtunë,
Po kurrë nuk u dorëzova,
Pranë kisha zonjën Pune !

Djalë i vetëm unë isha,
Kisha lënë larg një nënë,
Përmbi zemër unë e kisha,
Kur qe natë e kur qe hënë!

Më kujtohet si tani o Mage,
Kur të thashë se do të ikja,
Lotët e tu më shëruan plagët,
Tani e di se çfar’ është dhimbja!

DALLANDYSHJA.

Një ditë të bukur vere
kur dielli me rrezet ndriçonte,
mbi dritaren time të vogël,
Një dallandyshe folen ndërtonte.

Vinte e shkonte mikja puntore
çdo çast duke punuar,
Sa herë bëja ti flisja,
e shikoja që përsëri kishte shkuar.

Një ditë vendosa ta prisja
një pyetje prej kaq ditësh më brengonte,
Mos vallë mikja ime
prej vendlindjes sime kalonte?

Me tha se atije kish shtëpinë
dhe atje jetonte me shoqe
ne dritaret e bukura shumëngjyrshe
netëve të gjata me njerezit kuvendonte.

Me tregoi se përsëri do të kthehej ,
atë moment kur vjeshta të afronte
në mbremjet e bukura që kalonim
mallin e shpirtit ma qetësonte.

Ditët kaluan pa u ndier
dhe një mengjes miken e shoh që n’xham çukit
Më tha se i duhej të largohej
po ti perseri në vere më prit.

E putha ngadalë dallandyshen,
një amanet duke i lënë
nëse më sheh familjen
tregohu që malli i madh m’ka zënë.

Në krahët e saj preha ëndrrat
në gjirin që gulçonte dashurinë,
në sy vendosa lotin...
e i thashë ti lëshonte në sokakun tim......

LOTI I ÇAMERISE.

Në cepin e syrit ku prehej shpresa
Jetë na i trete endrrat.....
Në gryken e tharë të netëve të etur
Ende vazhdon e na lëndon.....
Në kembët e zbathura me gjysëm këpuce ecim,
në fund të ketij tuneli mbase dielli na ndriçon....
Të drobitur ecim të tërë burra, gra pleqe fëmijë,
Kerkojm’ ti shpëtojm’ tmerrit, që mbolli katrani mbi Çameri.
Foshnja u drodh në barkë të nënës
tek sa bajonetat mbi trupa pa faj shponin
Asgjë s'bëm’ askënd s'lënduam !!!!!!!!!!!
Vallë përse po na lëndonin?????????

E me lotët e dhimbjes shtruam udhën,

Greminave ku u endëm pa pushim,
te rrëmbenim t’merrnim një mjet ç'të mundnim...
duke të lënë pas ty djepi i vendit tim......
Sot jam kthyer e vargun e lotëve pas ndjek,
me çon dikur ku ka qenë sofra e vjetër,
Atje ku nëna m’ solli n’jetë
Atje ku foshnjë ëndrrën zjarri ma ka djeg.
Po tash asgjë s'shoh, veç kujtimet n’ dheun që n’ heshtje hesht
Flaka i përpiu t’gjitha dhe hija duket sikur ende më përqesh.
Në gjunjë ulem e zë vajtoj me grushte e pafuqishme
tokën nga gjumi dua ta zgjoj!!!!!!!!!!!
Përse kaq e padrejte jeta ? Përse nga vatra valle na deboi???????
Kë vallë kishim shqetësuar? Që mbi krye na prehu kët’ mallkim?
Kush kaq shumë na paska urryer? Aq sa buzëqeshjen n’ buze na e ngrinë?
E ende me zërin e drejtësisë kerkojmë
atë çka është e jona dhe atë çka brez pas brezi do e trashëgojmë,
Shpresën nuk do e lëmë kurrë pas të mbesi
se kjo është Çamëria djepi i shqiptarit.....
është dhimbja, zemra, ëndrra amaneti i të parit......

Pregaditi:Kujtim Stojku

Mon	Tue	Wed	Thu	Fri	Sat	Sun
				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30