Bashkim Buxhovi

RIDISPONIM...

Mbrëmë, m’u duk se nata ishte me katër sy,
në skuten më të errët ku strukë isha n’ballkon,
m’pa ashtu fëtyrë ngrysur e t’futur në mendime,
ktheu hënen nga unë, e detyroi që t’më ndriqon...

Si në skenë e ndjeja vetin, yjtë i kisha publikë,
thua se nga unë prisnin t’iu them ndonjë dëshirë...
ç’e do kur më e madhja kahmot veç po m’rri fikë,
se kjo botë me më t’dobtit nuk paska mëshirë...

Një puhi e freskët deshti ndjenjat që t’mi freskoi,
me erë jorgovani m’kthjelli, thua se e kishte ditë,
aromë kjo më e këndëshmja ndër ato që adhuroj,
një lulë shumë e përhapur, n’qytetin ku jam rritë...

Nga liqeni aty afër, n’vesh më erdhë një simfoni,
zhuzhurimë karkaleci, n’kor bretkocash përcjellë,
e njejta është muzikë, që e dëgjoja edhe n’vogjëli
kënaqësi e së kaluares, n’shpirtë e ngulur thellë.

Bashkim Buxhovi