BASHKIM BUXHOVI - AH, Ç'MË MUNGON...

AH, Ç’MË MUNGON...

Ah, ç’më mungonë gjithë ajo kënaqësi shpirti
që atëherë unë ndjeja, pothuajse për çdo imtësi,
m’u desht kohë e gjatë që t’kuptoja më së mirti,
se veç dhuratë e kohes, mund të jetë kjo mrekulli...

Një vit jetë do ndërroja me t’asaj kohe një orë...
Prej tyre dhjet minutat e para, veç për një imtësi
im at kur n’koken time, më vente t’ngrohten dorë,
m’dukej se energji kosmosi po lironte dorë e tij...

Dhjet minuta tjera, vitit t’ri do t’ia kushtoja,
mes familjes sime t’madhe, sërish duke festuar,
n’koncertet variete, estradë nuk do t’lëshoja,
e sidomos n’të Shkodres, Gëzim Krujen pa shiquar, ...

Minutat që do mbesin, do t’shkoja me shoqëri
rezinave nëpër shkurra, të nduk ndoj monaferrë,
o për t’zënë ndoj peshk, n’Erenik apo në Dri
çoft ndër mellë do futem, jasht unë për t’a nxjrrë...

kjo ndjenj që kurrë nuk kthehet, quhet lumturi,
që as me pasurinë e botës ate s’mund e kthen,
që mund ta ndjej veç shpirti, që ende s’është i nxi,
nga flakë e kësaj bote, që kend pa djegë nuk lenë...

Bashkim Buxhovi