Cikël poetik nga Hyqmet Hasko

nga **Agim Gashi** Thu Aug 18, 2011 10:15 pm

Vullnet Mato, Hyqmet Hasko dhe Agim Gashi- Tiranë

Cikël poetik nga Hyqmet Hasko

MARANGOZI

(Mikut tim që u nda nga jeta para pak ditësh)

Tani fli miku im në gjumin e gjatë.
Se gjithë jetën nuk pushove fare.
Këmisha jote me djersë larë,
përhap aromë pishe dhe arre.

Pse buzëqesh, ëndrra ç’të thotë,
kur molla nga era fletët përpjek?
Mos zdrukthi yt t'u bë zog,
me një dru bredhi në sqep?

Zemra s’pushoi dhe pse ti vdiqe,
me dorën tënde bëre djepe.
Dashurinë e gjithë njerëzve,
përkundin nënat, fëmijët e kësaj jete.

Tek ëndrrat e tua fëshfërinë
një pyll i ri krejt i gjelbër,
se ti deshe të përtërije dashurinë,
si njeri i mirë në zemrat e njerëzve.

GRUAJA QË MË GËZON JETËN

Isha djalë e kur të ndiqja ty e pësova paq,
harrova punën e përditshme, vjershat
por në të gjitha takimet me ty isha i saktë
dhe mendoja se sakrificat që beja ishin pak

Te premtova, për ty do shkruaja gjithë jetën,
se ti ke qenë frymëzimi im përherë.
S'të premtova se do të sfidoj kometën,
nga ti me mjafton një puthje dashurinë të ndjej.

Ti je gruaja që më gëzon jetën, të adhuroj.
Ti ke në sytë e tu dritën që unë shikoj.
Ne zemrën tënde kam ditët që gëzoj.
E gjithë qenia jote është jeta që jetoj.

Ti je e vetmja grua që ma gëzon jetën,
të dy bashkë si lisi me rrënjët e degët
fëmijët degët e këtij lisi do të mbeten,
në rrënjët e trungut ku ata gjejnë veten.

MALL PËR MYZEQENË TIME

Do t’i heq këpucët të eci zbathur në baltë.
të ndjej përkëdheljen tënde si dikur,
do të ulem këmbëkryq, fare pa merak,
dhe deri në palcë le të bëhem qull.

Sa shumë ndjej për ty, moj Myzeqeja ime!
Të kam pasur dhe të kam mall të zemrës time.
Dua të më përkëdhelësh ëmbël këto dy duar,
Me valëzimin e artë të fushës së dallgëzuar.

Do ta pi gjithë vesën tënde të gjelbër, do ta pi
dhe përsëri do të mbetem në shpirt i etur.
Do të rri përherë me zemër pranë teje do të rri,
dhe përsëri do mbetem nga malli i djegur.

Kush të ëndërron më shumë sa unë biri yt,
për atë zemër bujare me të cilën ti i do të gjithë,
kush të futet dhe nuk del dot thellë në shpirt,
si unë që më ke ushqyer me qumësht gjiri e pak drith.

Sot paskam shumë mall kokën ta mbështes,
tek fusha jote e gjerë, me mall pambarim,
se dua që biri yt sot e përgjithmonë të mbes,
me këmbët zbathur tokës t’ia ndjej dashurinë.

Si the të vi përsëri, po unë këtu jam përherë tek ti,
se malli për ty, moj ballëkrenarja Myzeqeja ime,
edhe kur jam i kudondodhur, mendja tek ti më rri,
se më ke bir e të kam nënë të shtrenjtë të zemrës sime.

ME ÇUDIT KJO DASHURIA

Me cudit kjo dashuria,
zhytet tretet neper enderra,
ajo eshte vete bukuria,
plot me ndjenja ndizet zemra.

Ta rreben shpiritn e zjarrte,
te shtyn te futesh brenda,
te ben te flasesh percarte,
dhe te keput ne mes ndjenja.

Te del para te ze rrugen,
dhe te flet me sy dhe mendje,
flakerim ta ndez buzen,
te kendon nje male me kenge.

Nuk te le te jetosh me enderra,
futet thell ne jeten tende,
se per te flet shum zemra,
kur ka driten e nje mendje.

Me cudit kjo dashurija,
kur eshte nate ta ben dite,
dimrin ta ngroh zjarrtesija,
jeta ka me shum drite.

SHKENCA E DASHURISË

Është e vërtetët shkencëtar nuk jam,
për shkenca ekzakte nuk kam studiuar
por për shkencat e tjera njohuri kam
me shkencën poetike jam i mrekulluar.

Shkencëtarë të nderuar ju mos më gjykoni,
me saktësinë e ligjeve që sjellin zhvillim
se në jetë veç shkencës, ju dashuroni,
një femër që shkencës i jep mrekullim.

Unë mendoj, se nuk e kam gabim,
se shkenca para të tjerave, njeh dashurinë.
Në tabelën e Mendelejevit keni harrur të shënoni,
elementin me te sakte GRUA, që dashuroni.

Di që ju shkencëtarë kërkoni shekuj me radhë,
pluhurin e rërës ta ktheni në ar dhe argjend.
Shkenca juaj ka forcën e mendimit të madh,
ajo kthen ne dashuri të qenësishme çdo send.

Çdo gjë që ekziston në të gjitha format shkencërisht,
mban në dimension lartësinë e mendimit poetik,
se vargu dhe poezia me njeriun dhe për njeriun jetojnë,
shkencërisht e provuar shkenca i thotë jetës të dashuroj.

MOS IK SONTE, PRIT DHE PAK

Prit dhe pak, sonte dua të mos ketë ndarje,
mos me thuaj natën e mirë, moj gjeraqinë,
se nuk dua zemrës t’i mungojnë këto fllade,
me ndarje të trishtuar nuk e dua dashurinë.

Mos ik prit dhe pak, moj lozonjare e bukur,
magjinë e kësaj nate me lot mos e lag,
më afër se kjo natë ti kurrë s’më je dukur,
si oksigjeni më je futur në shpirt e në shtat.

Unë ta njoh mirë dritën, që brenda syve ti mban,
sepse tek ajo dritë jam i fokusuar edhe unë.
Unë ta njoh mirë zemrën me dashuri sa një oqean,
Thellësinë së cilës nuk ia gjej fundin askund.

Sonte në oqeanin e lumturisë po lundrojmë,
erdhi kjo dashuri për të mos u larguar kurrë,
prit mos ik, gjithë mëngjeset bashkë t’i zgjojmë.
me dashurin tonë të përflakur si dy lule bozhur.

PUTHJE E LAGUR ME SHI

Bo-bo ! ç'bëra ! qortonte veten pareshtur,
si dreqin harrova, përsëriste me ngulm !
Jashtë binte një shi përzier me breshër.
Ai nuk mori çadër, do jetë bërë qull !...

Nga dritarja shihte veç mbretëreshën errësirë,

me flakët e vetëtimave të herëpashershme,
Eh, ç’bëra unë, ç'bëra, përsëriste me shqetësim,
me merakun e madh të një gruaje të kujdesshme.

Ai u kthye dhe vërtetë ishte bërë qull i tëri,
Ajo e ndërroj, e puthi në buzë me shpejtësi ere.
Nga një rrebesh ata u njomën të dy përsëri,
nga dy një shpirtra që e dashuroheshin kësaj here...

POEMË E NJË JETE ME DRITË E MADHËSHTI
(Për poetin e verbër BËRHAN KURTAJ)

Ditët i përcjell me dridhje zemre,
Në çdo gjë i gatshëm për të sakrifikuar,

Por artin poetik ajkën e një ëndrre,
Pa dritë në sy po me dritën e shpirtit i dashuruar.

Në shpirtin tënde zogjtë hapin krahët për fluturim,
Pemët të freskojnë me hije e me fllad.

Gruaja jote - dielli që të jep shikim.
Ti s’je i verbër se zemra të pikon art.

Dritaret dhe portat e shikimit të hapen vetiu,
Ligjëron poezia dhe bukuria prej njeriu,

Mbretëron arti yt dhe merr jetë,
Vargu yt në syrin e diellit shikim i vërtetë.

Dhe më i fuqishëm se miliona sy.
Poemë e një jete me dritë e madhështi.

Mon	Tue	Wed	Thu	Fri	Sat	Sun
				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30