MIHO GJINI:TE “LISI…“ I REXHEP SHAHUT

nga **Agim Gashi** Thu Oct 06, 2011 11:28 am

MIHO GJINI:TE “LISI…“ I REXHEP SHAHUT
(mbresa rreth librit te ri poetik “Lis i vetëm në fushë” të Rexhep Shahut)

MIHO GJINI:TE “LISI…“ I REXHEP SHAHUT U1_RexhepShahu-LISIVETEMNEFUSHE

Lisi, si pemë shekullore, përmes feshfërimave të veta, duket sikur përcjell jehonën e viteve që shkuan, bëhet rrëfyes i bëmave e ngjarjeve të së kaluares dhe duket sikur flet me zogj e me njerez…
Ndaj edhe poeti Rexhep Shahu e zgjedh atë si figurë - motiv që shpërfaq meditimet e imazhet e jetës së vet, po edhe ëndrrat që ka e që i vërtiten në kokë e në shpirt.
Libri i tij i ri “Lis i vetëm në fushë“, krijon freski e hapsirë për lexuesin, duke dalur nga vetja e duke u zhytur rrishtazi brenda vetës. Natyra bën kështu ciklin e vet (tokë, qiell, tokë) dhe aty pleksen që të gjitha : dashuritë, ëndrrat, tradhëtitë, rënia e rrufeve, shkrumbëzimi, vdekja, hiri e varri. Dhe ringjallja. Poeti do që ti preki që të gjitha, ti shfaqë e ti shprehë me gjuhën e tij të thjeshtë, fare të qetë, por mikluese e të figurshme, hera herës ngazëllyese. Ndonëse i dyzuar si njeri ai e ndjen vetminë e tij tragjikisht. Ndjejme aty “peshën“ e një dhimbjeje të përhershme që e mundon poetin, po edhe freskinë nën gjethet e një lisi të moçem, e një lisi të vetmuar, në degët e të cilit “varen ëndrra“…
Te dy motivet vërtiten aty : ai i lisit të vetmuar që qendron si i brengosur në mesin e fushës dhe i ëndrrave të poetit që rrinë “varur nëpër degë“ si të ishin njerez…. E, midis tyre, shpirti i poetit, po kaq i vetmuar e i dërmuar nga jeta, që diku-diku e sheh vetën të “përcëlluar nga rrufetë“ afër trungut, jo pak herë si një “gur i brejtur“ nga erërat e rrebeshet e motit. Dhe e sheh vetën të “varrosur së gjalli“, poshtë “zemërimeve qiellore“. Mirëpo poeti është poet, është edhe zog edhe njeri, që e do lisin, për tu bërë hije njerëzve. Ndaj ka keqardhje kur rrufeja bie mbi të dhe e djeg, e shkrumbëzon gjer në atë shkallë, sa të mos mbijë në trungun e vet asnjë filiz e të mos këndojë asnjë zog nëpër degë. Kësisoj, poeti, është e mbetet njeri “që ha përditë fatin e vetës“ së vet dhe përsëri ngrihet mbi “hirin e vetvetës, për t’u bërë rishtazi i gjallë“. Edhe pse e rrëmben pesimizmi (“Në ëndrrat e mia – kam vdekë e - jam varrosur qindra herë“, duke shkuar me vetën për dore - drejt asgjësë“, nën hijen e këtij lisi, ai do të gjejë edhe cicërima zogjsh gjithfarësh, si edhe do të ndjejë zërin e së dashurës e do të thërrasë: “mi sill zogjtë e zemrës, - te mos vdes ...”. Se, lisi i tij, “ende dëgjon gjithëçka – nga bëmat e botës“, - sidoqë është i vetmuar, “gjysmë i plakur e gjysmë i kalbur“! Do të mbijë kështu një lis i ri, filiz jete, në rrjedhën e përroit të fshatit malor a në mesin e lëndinës së blertë, kundër “natyrës tip”, “ditës tip”, “njeriut tip”, poshtë “qiellit idjot“ dhe përbrenda “kornizave ku na kanë vënë”. Kemi të bëjmë pra, me një poet, që del nga vetja për të qenë jashtë “kornizave të vetvetës“, jashtë tipave të zakonshem që i “kacavirren jetes“ si ai kërmilli quravec trungut të një lisi të shëndetshëm.. (Oh, sa është e mbushur kjo djallo jetë me të tilla kreatyra të neverriteshme !)… Dhe, të gjorit poet, për të mos e “shtyrë jetën“ me pahir, i duhet që “ta pijë detin me fund“. Sikundër i bëri llogaritë Ksanti për t’i dredhuar Ezopit. Prandaj ai do të dalë edhe kundra rrufeve që bien mbi lis, duke ja ndërruar kahjen goditjes (“Rrufetë i kam ndezë zjarre - Me ngrohe veten“).
Në këtë libër të Rexhep Shahut, i cili e kaloi fëmijërinë e tij midis brigjeve të lumenjëve Drini i Zi e Drini i Bardhë, i kridhur i teri në gjelbërimin e flladitjen e përjetëshme të bregoreve të atjeshme, ka këtu po atë dritë e gjallëri, paçka se nganjëherë e rrëmben trishtimi i : “ujrave të jetës”. Ai është një poet i imazheve të qarta, që zgjojnë asocacione të gjëra dhe hapin “shtigje“ në horizontin poetik. Poezia e tij është e thjeshtë, konkrete dhe e prekshme. Emocionale dhe meditative njëherësh. Poet që e besojmë dhe e ndjejmë. Bile na duket sikur e “dëgjojmë“ të zëshëm, tek i thotë poezitë e veta atje, nën degët e lisit, kur “ia kërcet“ kënga e gjinkallave në cërrin e vapës. Dhe, tek e dëgjon, do që të marrësh me vete katër vargje poetike,si keto :
“Shqyeje edhe ti një copë qiell,
Të jetë si të jetë,
Dhe më mbulo me të
Kur të vish…”.
Bukur. Keshtu po. Mund të shkruash e të botosh libra me poezi. Jo vargezime pa fund, si ato që hidhen “lumë“ e pa përgjegjësi në internet e pastaj “rëndojnë” raftet e librarive, gjersa t’i mbulojë pluhuri e harresa.

Athinë, 3 tetor, 2011

Mon	Tue	Wed	Thu	Fri	Sat	Sun
				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30