Puntorie Ziba:Nje rruge(kolosit te filmit,Bekim Fehmiut)

nga **Agim Gashi** Sat Nov 05, 2011 6:29 pm

Puntorie Ziba:Nje rruge(kolosit te filmit,Bekim Fehmiut) U1_PuntorieMuca-Ziba

Puntorie Ziba:Nje rruge

(Kolosit të filmit, Bekim Fehmiut)

Eh, ti ecje vetëm
drejt një rruge,
i djegur
pa pikë force
shtroje shputën mbi asfalt,
mbi gurë e baltë
mes shikimesh të përçudnuara
qensh e macesh rrugaçe
belgradase,
njëmijë vjet larg nga vendlindja
në mesin e ujqërve të kokës tënde
kalëroje udhën me këmbë odiseje
dhe të rëndonin pellgje gjakrash
mbi sy
bojë plumbi.
Si mbete gjallë
kur hapëroje kokulur
rrugës së Kalemegdanit
me këmbët e tua të vetmuara
kur anash pemët gojëliga
përqeshnin sharraxhinjtë e tu
e ju vëndonin nga një bisht.
Ah, si mbete gjallë!

( dimër, verë)

Gjithë ato vjeshta me baltë e shi,
gjithë ato verëra
pa një rreze,
verë e dimër narthje
të dridhej damari
mëngjeseve udhës së Beligradit
kur merrje nga pak ajër
mes shkurresh e egërsirash
larg mitrës së tokës tënde.
Jeta jote betejë,
rrugëtim me këmbë Odiseje
pa asnjë këngë në buzë
i uritur
për një copë bukë
nga hambari i Kosovës
me buzë të shkrumuara
pa stërkala qumështi
nga një dele Sharri
që të shijon si qumësht
i thithur nga gjinjë nëne,
ah, i thithur nga gjinjë nëne...

(Në dhomën e gjumit)

Edhe në shtrat
trupi yt i bukur
i zënë rob
nuk prehej
se rrinte varur në ajër
afër pjellës së farës së egër.
Çdo mëngjes të ftohtë
i dëgjoje si të shanin e të rrihnin
belgratshe
dhe çdo ditë
të futnin në altarin e vdekjes.
Si mbete gjallë
kur ti ecje,
ecje
se të shtynin
e të pështynin pas shpine
atje ku derdhje mushtin
pa një kokërr fjale të nënës tënde,
në amfiteatër,
brenda në boshësinë e shpirtit
ku t’i prenin kokat
e gjakut të derdhur lum
ku të ngulfaste zëri i të vdekurve
që nuk ju dihej varri.
Ti ishe gjithçka dhe askush,
i ngazëllyer dhe i trembur
me një zemër fluide
që si gur rëndonte ,
brenda lëkurës tënde.

( Larg teatrit)

Eh,
ti ike dhe e le
vetëm,
vetë vetë
dërrasën e Talias,
me këmbë druri ike
sa e doje atë dërrasë
ku ecje me këmbë lypësi e mbreti
pa këmbë shqiptari
dhe,
sytë dritë nuk të bënin më
s’shikoje as petale lule dushku
e lulebore
asgjë shqip ne Belgradin e sertënuar
ku ti e humbe limontinë,
aty ku zjarri e akulli
s’pjellnin pranverë
aty,
ku ditë e natë
dimër, verë
të rropën nga një copë lëkurë koke,
zemre e mushkërie.

(Në mes të ditës)

Mijëra copa ndjenjash,
kokrra lotësh
si kokrra breshëri
i binin tej për tej Kosovës tënde
dhe përplaseshin rrugëve
me asfalt Beligradi
pa ajër Prishtine
pa ajër Prishtine.
Dhe ti,
kolos i artit të shenjtë
edhe pas krismave të rrufeshme
pas dergjes së nënave
për sy biri
mbete i ngujuar aty
në Beligrad
derisa të vranë
në pellgun e gjakut të kokave tua
larg bukës amnore
i kacavjerur në mendime
pa një përqafim,
pa një puthje të tokës tënde
pa i shikuar ëndrrat
si jetoje brenda nesh
ti ëngjëll i kristaltë.

( vdekja të puthi me plumb)

Ku të mbeti arkëmortja
ti hero i kuq i krenarisë
së fisme.
( vaj populli )
I vdekuri ynë u bë hi
u fut në urnë
e doli përsëri.
Ikni korba mos na ngani,
sytë e zi mos ia hani
se ka mbetur një mall vashe
dhe nëneja pa e parë.

Mon	Tue	Wed	Thu	Fri	Sat	Sun
				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30