T'JESH PRIND PUNË E RAND...

T’JESH’ PRIND, PUNË E RANDË...

Tek tani po e di, sa rand ashtë prind me kenë,
Edhe pse me pjell fmij, nuk ish fshtirë aspak...
Por kur t’rri me dert, se e keqja mund t’a gjenë,
frika m’hyn dej n’palcë, e zemra m’pulson gjak...
Rrënqethem prej tmerri, me t’mrapshtin mendim,
e n’arrë t’fytit m’shtrengon, asgja hiç pa i ndodhë...
T’jetosh me frikë t’ksaj humbje a thua ka kuptim,
a ma mir me t’ia lanë fatit, e trunin mos me lodhë...
Por ç’ti bajsh që n’dor t’fatit, fminë nuk e le kush,
se sa për këtë temen, disa herë unë e kam lanë,
mendja pa ma pre, se mund t’shkoi se qeni n’rrush,
“Ku rafsha mos u vrafsha”, shpesh vetit tuj i thanë...

Bashkim Buxhovi