RUSIA, KJO ARMIKE E BETUAR E KOMBIT SHQIPTAR

Pikërisht këto përralla, të përziera me gojëdhëna mitologjike serbe, të cilat fshihnin në vetvete synimet e shovinizmit serbomadh, në dëm të trojeve etnike shqiptare, në Konferencën e Londrës i mbështeste me zjarr ambasadori i Rusisë cariste. Ministri i jashtëm britanik, Eduard Grei, në seancën e 22 janarit të vitit 1913, thekson: “Ambasadori i Rusisë thotë se qeveria perandorake ka për të paraqitur kundërshtimet më të rrepta kundër caktimit të qytetit të Shkodrës Shqipërisë, për shkak të çështjes dinastike. Populli malazias e kërkon këtë qytet që është dalja e vërtetë ekonomike e vendit dhe përbën nga pikëpamja politike dhe strategjike një mbrojtje nga më seriozet. Sipas informatave të sakta që kanë ardhur në Peterburg, duket si një gjë e sigurt se mbreti i Malit të Zi është në rrezik të humbasë fronin po qe se, pas përpjekjes ushtarake të kryer nga populli i tij, ai do të detyrohej t’i impononte një zhgënjim kaq të rëndë” (po aty, f.218).
Ambasadorët e vendeve pjesëmarrëse i paraqitën Konferencës hartat përkatëse, në të cilat dukej qartë se si fuqitë e mëdha bënin pazare dhe copëtonin trojet etnike shqiptare. Midis të gjitha hartave, binte në sy harta e paraqitur fillimisht nga ambasadori i Rusisë cariste. Lexuesve të respektuar iu rekomandoj të shfletojnë vëllimin II të sapocituar të prof. Arben Putos, në të cilin, mes faqeve 192-193, është botuar harta e paraqitur nga Rusia në atë Konferencë. Sipas asaj harte, jashtë kufijve të tanishëm të Shqipërisë, mbeteshin edhe Shkodra, edhe Tropoja, edhe Kukësi, edhe Dibra, edhe Pogradeci, edhe Korça, edhe Erseka, edhe Delvina, edhe Saranda.
Moris Paleologu, ish-ambasador i Francës në Rusi prej korrikut të vitit 1914 deri në maj të vitit 1917, në kujtimet e veta shkruan: “Sot në mëngjes (e shtunë, 21 nëntor 1914 - E.Y.) Sazonovi (asokohe ministër i jashtëm i Rusisë cariste - E.Y.) më tha: “Sovrani (cari Nikollaj II - E.Y.) ju pret në orën katër. Nuk ka asgjë për t’ju deklaruar zyrtarisht, por dëshiron të bisedojë me juve fare lirshëm dhe me çiltërsi. Ju paralajmëroj se audienca do të jetë e gjatë”. Në orën 3-10 nisem për në Carskoje Sjello me një tren ekspres… Perandori më pret me mirësjelljen e tij karakteristike, me përzemërsi dhe paksa me druajtje… Mandej, pasi shpalosi hartën e Gadishullit të Ballkanit, ai, në vija të përgjithshme, më parashtron këndvështrimin e vet se cilat duhet të jenë ndryshimet territoriale, të cilat ne, sipas vlerësimeve të tij, duhet t’i dëshirojmë: Serbisë t’i aneksohen Bosnja, Hercegovina, Dalmacia dhe pjesa veriore e Shqipërisë. Greqia të marrë Shqipërinë e Jugut, përveç Vlorës, e cila do t’i lihet Italisë” (Moris Paleolog. ”Carskaja Rossija vo vremja mirovoj vojnëj”, Mezhdunarodnëje otnoshenjija. Moskva, 1991, f. 125-126, 128-129). 
Pikërisht në frymën e rekomandimeve të carit të Rusisë, fuqitë e mëdha evropiane, nuk u mjaftuan vetëm me copëtimin e trojeve etnike shqiptare në Kongresin famëkeq të Berlinit dhe në Konferencën famëkeqe të Ambasadorëve në Londër. Ato, nën diktatin e Rusisë cariste, tashmë kërkonin zhdukjen tërësisht nga harta edhe të asaj ngastre të vogël Shqipërie që u kishte shpëtuar thikave të kasapëve të diplomacisë shoviniste evropiane në vitin 1913. Me këtë rast, Sergej Sazonov, ish-ministër i jashtëm i Rusisë cariste prej vitit 1910 deri në vitin 1916, shkruan:
“Që në ditët e fundit të tetorit (të vitit 1912 - E.Y.), i dërguari ynë në Beograd më njoftonte për planin që aleatët kishin hartuar për ndarjen e territoreve të pushtuara. Duke marrë parasysh informacionin e tij, mund të druheshe se në dëshirat e zjarrta serbe për të dalë në bregdetin shqiptar të Detit Adriatik, diplomacia austro-hungareze do të gjente shkaqe më se të mjaftueshme për të kundërshtuar… Për këtë arsye, nuk kishte asgjë për t’u habitur me fjalët që më shkruante N.G. Hartvig (ambasadori rus në Beograd - E.Y.), se mes kërkesave që ishin shtruar nga qeveritë aleate, figuronte edhe copëtimi i Shqipërisë mes Serbisë, Malit të Zi dhe Greqisë, madje Serbia llogariste si pjesë të présë së vet Shqipërinë e Veriut, me përjashtim të krahinës së Shkodrës, që i aneksohej Malit të Zi, bashkë me vijën bregdetare, që nga Shëngjini deri në Shkumbin, duke i lënë Greqisë Shqipërinë e Jugut (poshtë Shkumbinit - E.Y.). Këto kërkesa, më shkruante Hartvigu, fitimtarët ballkanikë kanë vendosur t’i mbrojnë me forcën e armëve… Kuptohet vetvetiu se nga ana e Rusisë copëtimi i Shqipërisë mes ballkanasve, në thelb, nuk mund të haste në kurrfarë kundërshtimesh… Lejimi i Serbisë për të pasur një dalje në Adriatik, gjatë një periudhe të gjatë kohe, u shndërrua në një problem qendror të politikës evropiane, megjithëse në vetvete ai kishte një rëndësi thjesht të karakterit lokal. Qëndrimi i zjarrtë ndaj këtij problemi i opinionit mbarëshoqëror serb, nuk vonoi të gjente jehonë edhe në Rusi. Disa qarqe të Petrogradit, shumë të afërta me oborrin e carit, dhe mbarë shtypi i kryeqytetit me kahje nacionaliste…nisën…një fushatë të bujshme, të shoqëruar me demonstrata nëpër rrugë dhe me mitingje, ku mbaheshin fjalime patriotike, në të cilat kërkohej fillimi i luftës në mbrojtje të interesave sllave…” (Sergej Dmitrijeviç Sazonov. “Vospominanjija”. Harvest. Minsk, 2002, f. 77-79).
Dhe më poshtë vazhdon: “…Konferenca e Ambasadorëve në Londër, pa ndonjë siklet të veçantë, ra në një mendje…për lënien në shfrytëzim të Serbisë të njërit nga portet shqiptare, me të drejtën e importimit dhe të eksportimit pa doganë të mallrave të saj, por, me këmbënguljen e qeverisë ruse, edhe të çdolloj furnizimi ushtarak dhe armatimi, si në kohë paqeje, ashtu edhe në kohë lufte. Për këtë qëllim, kihej parasysh që porti i parashikuar të lidhej me Serbinë me një rrugë hekurudhore, madje kjo rrugë hekurudhore duhej të ishte, gjithashtu, nën kontrollin e fuqive të mëdha” (po aty, f. 89-90).
Siç dihet, Traktati i fshehtë i Londrës (kjo njollë turpi në ballin e diplomacisë evropianoperëndimore dhe të Rusisë cariste), i nënshkruar më 26 prill 1915,  e zhdukte fare nga harta shtetin e pavarur shqiptar. Më 28 janar 1918, Shoqata “Vatra”, në letërprotestën e vet, drejtuar  kryeredaktorit të gazetës “Mançester Gardian”, ndër të tjera, shkruante: “Më 1912 shqiptarët ishin duke e fituar mëvetësinë kombëtare brenda kufijve të tyre etnikë. Atëherë shtetet ballkanike e shpejtuan luftën kundër Turqisë me qëllim që ta ndanin territorin shqiptar midis tyre, përpara se Shqipëria të arrinte të bëhej më vete. Italia dhe Austria e kundërshtuan këtë copëtim, por, si pasojë e presionit të ushtruar nga përfaqësuesit e carit të Rusisë dhe për shkak të dobësisë së treguar prej Fuqive të Mëdha, një pjesë e territorit shqiptar kaloi në duart e fqinjëve të saj” (Arben Puto, po aty, f.663).
Pra, fryma e debateve për çështjen kombëtare shqiptare në Kongresin e Berlinit, në Konferencën e Ambasadorëve në Londër në vitin 1913 dhe gjatë nënshkrimit të Traktatit të fshehtë të Londrës të vitit 1915, është orientuar tërësisht nga diplomacia ruse, e cila ka qënë në pararojë për marrjen e vendimeve që u firmosën.
Kur Lufta e Dytë Botërore po shkonte drejt fundit, Josif Stalini, në një takim që ka pasur më 9 janar 1945 me kryetarin e delegacionit të Komitetit Kombëtar të Çlirimit të Jugosllavisë A. Hebrang, do të deklaronte se “edhe shqiptarët janë sllavë për nga origjina” (“Shqipëria në dokumentet e arkivave ruse”. Botimet TOENA. Tiranë, 2006, f. 101).
Madje diplomati rus, Oleg Levitin, ka nënvizuar një fakt interesant: “Stalini i kërkonte delegacionit jugosllav në mesin e viteve 1940, t’i shpjegonte diçka për shqiptarët misteriozë, duke dhënë vetë shpjegime të pamjaftueshme dhe duke konkluduar se Moska nuk kishte asnjë interes në çështjet shqiptare” (Oleg Levitin. Brenda turbullirës së Moskës për Kosovën”, “Albania”, 10 janar 2001, f.6).
Komunistët shqiptarë, duke i lejuar vetes të përdoreshin si mashë e komunistëve rusë, do të përkrahnin pa rezerva komunistët grekë gjatë luftës civile në Greqi. Pikërisht për interesat e veta gjeostrategjike në Evropën Juglindore, Bashkimi Sovjetik do të pranonte të bënte edhe pazare të rrezikshme me shovinizmin grekomadh, në dëm të tërësisë territoriale të vendit tonë. “Më 7 korrik 1948…përfaqësuesi sovjetik në Greqi (Çernjishev - E.Y), kishte propozuar fillimin e bisedimeve midis qeverisë sovjetike dhe qeverisë greke për zgjidhjen e problemeve që kishin dalë. Kushti i parë ishte premtimi i Caldarisit që t’i zhvillonte bisedimet personalisht në fshehtësinë më të madhe, pa e përmendur çështjen me asnjë njeri në qeverinë greke. Ishte lënë të kuptohej se sovjetikët ishin përgatitur të diskutonin jo vetëm marrëdhëniet e përgjithshme të Greqisë me fqinjët veriorë, por gjithashtu edhe çështjen e Epirit të Veriut… Kjo ofertë e Bashkimit Sovjetik për qeverinë greke, nxjerr në pah si mungesën e sinqeritetit të qeverisë sovjetike në marrëdhëniet me Shqipërinë, ashtu edhe rëndësinë e papërfillshme që kishte Shqipëria në planet dhe në objektivat sovjetike… Pra, përpara interesit madhor të Shqipërisë dhe respektimit të integritetit të saj territorial, sovjetikët vinin ruajtjen  dhe mbijetesën e forcave komuniste greke… Këtë konkluzion e përforcon edhe propozimi që i kishte bërë Stalini Gjilasit në shkurt të vitit 1948, që Jugosllavia ta gëlltiste Shqipërinë. Pra, Stalini e llogariste Shqipërinë si një copë tortë, që do t’ua vinte përpara komunistëve deviacionistë jugosllavë për të ndjekur politikat e vijën e tij, ose të djathtëve shovinistë grekë për të ndalur ofensivën dhe për të zbutur qëndrimin e tyre ndaj komunistëve dhe influencës sovjetike” (Prof.dr. Beqir Meta. “Tensioni greko-shqiptar”. 1939-1949. GEER. Tiranë 2002, f. 612, 613, 614).
Fakti që Stalini i ka kërkuar Gjilasit që Jugosllavia ta gëlltisë Shqipërinë, jepet në një mënyrë pak më të zgjeruar në një tjetër burim. Kështu, sipas diplomatit Shaqir Vukaj, asokohe (shkurt 1948 - E.Y.) delegacioni jugosllav (i përbërë nga M. Gjilasi, K. Popoviçi dhe V. Tempoja) u prit nga Stalini dhe midis tyre qënka zhvilluar kjo bisedë, në të cilën, sipas shënimeve që ka mbajtur vetë Gjilasi, Stalini u qenka drejtuar jugosllavëve me fjalët e mëposhtme:

vijon

“- Atje tek ju, në Shqipëri, po vriten anëtarët e Komitetit Qëndror. Kjo është keq, shumë keq. - Unë fillova ta sqaroja se Nako Spiru ka kundërshtuar lidhjen e Shqipërisë dhe  Jugosllavisë, ai ishte vetizolua në Komitetin e vet Qëndror. Pa përfunduar, papritmas, Stalini më ndërpreu: - Në Shqipëri ne nuk kemi interesa të veçanta. Ne jemi dakord që Jugosllavia ta gëlltisë Shqipërinë! - Dhe ai mblodhi gishtat e dorës së djathtë dhe i afroi te goja, sikur po kapërdihej. Mua më çuditi, pothuajse më turbulloi kjo mënyrë shprehjeje e Stalinit dhe gjesti i tij…Unë përsëri fillova t’i shpjegoj: - Nuk duam ta gëlltisim, por të bashkohemi. - Këtu ndërhyri Molotovi: - Po, kjo do të thotë ta gëlltisni. - Ndërsa Stalini - përsëri me gjestin e tij: - Po, po, ta gëlltisni. Dhe ne jemi dakord me këtë, ju duhet ta gëlltisni Shqipërinë dhe sa më shpejt, aq më mirë” (Shaqir Vukaj. “Rusia dhe Kosova. (Shënime të një diplomati)”. Tiranë 2007, f. 104).
Pikërisht ky Stalini i Kremlinit, që me gjak të ftohtë bënte një deklaratë të tillë shoviniste kundër Shqipërisë  Londineze, disa muaj më parë, dhe tamam në korrik të vitit 1947, priste për vizitë në Moskë vetë Enver Hoxhën, kryetarin e shtetit shqiptar, udhëheqësin e një vendi sovran, i cili, si pjesë e koalicionit antifashist në Luftën e Dytë Botërore, lirinë e kishte fituar me gjakun që derdhën bijtë e tij më të mirë. Gjatë takimit që Stalini pati me Enver Hoxhën, në bisedë e sipër, këtij të fundit i deklaroi: “Shqipëria duhet të eci me këmbët e veta, sepse ajo i ka të gjitha mundësitë” (Enver Hoxha. “Me Stalinin. Kujtime”. Shtëpia Botuese “8 nëntori”. Tiranë. Dhjetor 1979. Botim në gjuhën ruse, f. 95).
Kurse ca muaj më vonë, pra, në shkurtin e vitit 1948, po ky Stalini i Kremlinit i kërkonte Jugosllavisë titiste që kjo ta gëlltiste Shqipërinë sa më shpejt që të ishte e mundur. Në këto kushte, nuk e besoj se mund të haset në botë shfaqje më e pastër e një pabesie të kulluar, si ajo që kreu i Kremlinit manifestonte ndaj një vendi të vogël sovran, si Shqipëria, e cila asokohe ishte anëtarja më besnike e të ashtuquajturit kamp socialist. Megjithatë, në këtë mes nuk ka asgjë për t’u habitur. Stalini, si kreu i një shteti shovinist, siç ishte Bashkimi Sovjetik, pabesinë e kishte praktikë pune, sepse ai ishte vazhdues besnik i pabesisë, të cilën cari i dikurshëm i Rusisë, Pjetri I, ua kishte lënë si  trashëgim në Testamentin e vet brezave që do të vinin pas tij. Pikërisht në përmbajtjen e atij Testamenti zbulohet  arsyeja themelore se pse politika dhe diplomacia e Kremlinit, që nga koha e Pjetrit I dhe deri në ditët tona, vazhdon të vërtitet në qerthullin e pabesisë.
Për të kënaqur kërshërinë e lexuesve, këtu po mjaftohem me citimin e një fragmenti të shkurtër, të nxjerrë nga Testamenti i famshëm i Pjetrit I, në mënyrë që ata të kuptojnë se ç’është  tradita e shovinizmit rusomadh, i cili është manifestuar dhe vazhdon të manifestohet në mënyrën më të egër kundër kombit shqiptar.
“…Për momentin, duhet t’i propozojmë në fshehtësi shumë të madhe, së pari, Versajës e më pas Oborrit të Vjenës, për të ndarë me ta perandorinë e Universit. Nëse vetëm njëra prej tyre do të pranojë, gjë që është e pashmangshme, atëherë duhet t’i përkëdhelen ambiciet dhe krenaria dhe të përdoret njëra për të shkatërruar tjetrën. Më pas, me radhë, ta shkatërrojmë atë që mbetet, duke i hapur luftë, përfundimi i së cilës nuk lë më vend për dyshim, përderisa Rusia zotëron gati gjithë Lindjen dhe pjesën më të madhe të Evropës. Nëse që të dyja do të refuzojnë ofertën e Rusisë, gjë që është tepër e pamundur, atëherë duhet të jemi të zotët të nxisim armiqësi midis tyre dhe ata të bluajnë njëri-tjetrin. Pastaj, duke përfituar nga çasti vendimtar, Rusia do të lëshojë trupat e saj, tashmë të grumbulluara, drejt Gjermanisë…Flota jonë detare do të përparojë, duke përshkuar Mesdheun dhe Oqeanin, do të pushtojë, nga njëra anë, Francën e, nga ana tjetër, Gjermaninë. Me t’u pushtuar këto zona, ç’mbetet nga Evropa do të bjerë lehtë e pa qëndresë nën kontrollin tonë. Ja si mund e duhet nënshtruar Evropa” (Citohet sipas përkthimit nga frëngjishtja dhe anglishtja të zotit Pandeli Pasko dhe të botuar në gazetën “Bashkimi”, datë 8 prill 1995, f.4).
Pas prishjes me Jugosllavinë në vitin 1948, Kremlini u kujtua për Shqipërinë, për këtë prapavijë të largët të kampit socialist. Por u kujtua jo për interesat e Shqipërisë dhe aq më pak të kombit shqiptar. Ai u kujtua për të për interesat e veta gjeostrategjike, se kërkonte të ngrinte një bazë të fuqishme detare në Gjirin e Vlorës, siç edhe e ngriti në realitet,  me të cilën të mbante nën kontroll gjithë pellgun e Mesdheut.
Por Rusia komuniste, edhe më vonë, i vazhdoi pazaret edhe me shovinizmin grekomadh në dëm të tërësisë tokësore të Shqipërisë. Kështu, Venizellosi, më 5 qershor 1960, “i kërkoi Hrushovit ndërmjetësimin e tij që udhëheqja shqiptare të pranonte autonominë e “Epirit të Veriut”. Shefi i Kremlinit i deklaroi atij se “partitë komuniste e përshëndesin idenë se çdo minoritet duhet të jetë autonom, me qëllim që të jetë në gjendje të zhvillojë kulturën dhe gjuhën e tij, sipas dëshirave të veta. Ai u angazhua se do t’ia transmetonte këto gjëra E. Hoxhës kur ta takonte në Bukuresht. Këtë bisedë me Hrushovin, Venizellos e bëri atëherë publike në shtypin grek dhe ajo nuk u përgënjeshtrua nga ndonjë burim sovjetik” (Prof.dr. Beqir Meta. “Shqipëria dhe Greqia”. 1949-1990. Paqja e vështirë. Shtëpia Botuese Koçi. Tiranë 2004, f. 165).
Megjithatë, si “gur i fundit i provës” për të gjykuar nëse ka pësuar sadopak ndryshime qëndrimi i politikës dhe i diplomacisë ruse ndaj çështjes ende të pazgjidhur kombëtare shqiptare në Evropën Juglindore, do të shërbente trajtimi që ajo do t’i bënte çështjes së Kosovës. Për fat të keq, politika dhe diplomacia ruse vërtetoi edhe një herë faqe botës se në qëndrimin ndaj çështjes kombëtare shqiptare, ajo është shumë larg qëndrimeve parimore dhe objektivitetit shkencor, se në gjykimin e kësaj çështjeje ajo ka manifestuar dhe vazhdon të manifestojë njëanshmëri absurde, se në themel të bindjeve të saj paradoksale qëndrojnë gënjeshtrat, shpifjet dhe trillimet mitologjike të shovinizmit serbomadh dhe të kishës shoviniste serbe. Njëanshmërinë e politikës dhe të diplomacisë ruse e pohon edhe vetë zoti Levitin. Ai shkruan:
“Unë kam ndjekur shumicën e takimeve mes Kozirevit (ish-ministër i jashtëm rus - E.Y.) dhe Millosheviçit në mesin e viteve ’90. Me aq sa di unë, pala ruse kurrë nuk nisi ndonjë diskutim serioz për Kosovën në këtë kohë. Në këto raste, kur përmendej kjo çështje, Kozirevi e kufizonte veten vetëm në dëgjimin e versionit të Millosheviçit, që në të vërtetë ishte shumë larg realitetit. Në momente të tilla, unë ndihesha si një udhëtar që dëgjoja “Bisedat me Stalinin”, të mbajtura mend mrekullisht nga Milovan Gjilasi” (po aty).
Përrallën e kahmoçme serbe se Kosova na qenka “djepi” i Serbisë, politika ruse vjen dhe e shtjellon, e zhvillon dhe e zgjeron më tej, duke realizuar kësisoj ngulitjen, rrënjosjen në mendësinë e mbarë opinionit publik rus të një psikologjie të dëmshme që qëndron shumë larg të vërtetës historike. Megjithatë, njëanshmëria proverbiale e politikës dhe e diplomacisë ruse në trajtimin e marrëdhënieve mes popullit serb dhe popullit shqiptar të Kosovës, nuk shpjegohet vetëm me transformimin e përrallave dhe të miteve serbe për Kosovën në të “vërteta historike të mirëqena”. Arsyen e vërtetë, në këtë mes, të politikës dhe të diplomacisë ruse, e zbulojnë dy politikanë të mirënjohur rusë, të cilët bien në sy për antiamerikanizmin dhe antishqiptarizmin e tyre të ekzaltuar. Këta janë Nikollaj Rizhkov (ish-funksionar i lartë i nomenklaturës së kuqe të Moskës, i cili gjatë viteve 1982-85 ka mbajtur postin e Sekretarit të KQ të PKBS dhe atë të kryeministrit sovjetik gjatë viteve 1985-90) dhe Vjaçeslav Tetjokin, të cilët deklarojnë: “Serbia është pararoja e qytetërimit tonë. Është kjo arsyeja që palca e Ballkanit, e populluar nga sllavët e jugut, gjatë shekujve ka qenë objekt i një presioni të pandërprerë nga ana e Perëndimit” (N.I. Rizhkov, V.N. Tetjokin. “Jugosllavskaja gollgofa”. Moskva 2000, f. 22).
Personalisht, deri tani, kam qenë i bindur që pararoja e qytetërimit sllav është Rusia. Çuditërisht, dy autorë rusë, na bëkan një “zbulim” të ri, duke e zhvendosur në Serbi pararojën e këtij qytetërimi! Të deklarosh që Serbia na qenka “palca” e Ballkanit, do të thotë që kombet e tjera na qekan “bërsitë” e këtij gadishulli. Sigurisht që kësisoj mund të gjykojnë vetëm studiues megallomanë rusë, të brumosur me ideologjinë e shovinizmit rusomadh dhe me shkencën e urrejtjes për kombet e tjera josllave. 
Besoj se nuk ka nevojë për komente të tepërta një deklaratë e tillë butaforike, në të cilën Serbia na paraqitet si “varfanjakja e Qabesë”, që “tradicionalisht” na paska qenë “e persekutuara e madhe” e Perëndimit. Faktet historike, siç u përmendën edhe më lartë, tregojnë se Serbia, përkundrazi, ka qenë dhe vazhdon të mbetet e përkëdhelura e madhe e Perëndimit. Se po të mos kishte qenë kështu, atëherë fuqitë e mëdha evropiane dhe Rusia cariste nuk do t’i kishin aneksuar asaj një pjesë të mirë të trojeve etnike shqiptare, duke ia dyfishuar kësisoj sipërfaqen e territorit të saj të vërtetë, i cili, historikisht, përfshihej brenda hapësirave që zinte Pashallëku i Beogradit. Po të mos kishte qenë kështu, forcat e NATO-s, pas përfundimit të bombardimeve të Serbisë, këtë, si një shtet agresor, që kishte shpërthyer disa luftëra pushtuese në Evropën Juglindore (kundër Sllovenisë, Kroacisë, Bosnjë-Hercegovinës dhe Kosovës) dhe që kishte kryer masakra, gjenocid dhe spastrim etnik të pashembullt në historinë e Evropës pas Luftës së Dytë Botërore, duhej ta kishin pushtuar tërësisht territorin e saj dhe të bënin ndarjen e tij në zona pushtimi, pikërisht ashtu siç u veprua në vitin 1945 kundër Gjermanisë naziste.
Autorët e lartpërmendur, duke iu përmbajtur praktikës serbe të falsifikimit të historisë, arrijnë deri aty sa të kuturisin të shkruajnë edhe monstruozitete të tilla: “…që në Konferencën e Londrës shqiptarët filluan të paraqitnin pretendime territoriale ndaj Greqisë dhe Serbisë” (f.38) Ose më poshtë: “Sipas disa të dhënave, që nga prilli i vitit 1941 deri në gushtin e vitit 1942, shqiptarët vranë rreth 10 mijë serbë, më shumë se 100 mijë veta (serbë - E.Y.) u përzunë nga territori i krahinës. Njëkohësisht, përafërsisht po kaq shqiptarë u zhvendosën nga Shqipëria dhe u vendosën në Kosovë” (f.39).
Ja edhe një tjetër përrallë argëtuese e dy autorëve të sipërpërmendur. “KFOR-i duhej t’i ruante kufijtë e krahinës. Por, në vend që ta bënte një gjë të tillë, ai i hapi këto kufij për Shqipërinë. Një mori e madhe njerëzish nga Veriu i Shqipërisë u zhvendosën drejt Kosovës. Mendohet se 200 deri në 250 mijë shqiptarë nga viset veriore të Shqipërisë, u dyndën drejt Kosovës dhe u ngulën atje në zona të ndryshme. Ministria e Punëve të Jashtme të Jugosllavisë i paraqiti të dhënat e duhura Sekretarit të Përgjithshëm të OKB-së, duke ngulur këmbë që qytetarët e Shqipërisë të largohen nga Jugosllavia” (f.149).
Por qëndrimin armiqësor, më të koncentruar, të politikës dhe të diplomacisë ruse ndaj çështjes së Kosovës e manifeston Evgjeni Primakov, ish-kryeministër dhe ish-ministër i Punëve të Jashtme i Federatës Ruse: “Qëndrimin e vet, i cili karakterizohet kryesisht nga tre elemente, Rusia e ka mbrojtur vijueshmërisht gjatë gjithë kohës së krizës (kosovare - E.Y.): së pari, Kosova është çështje e brendshme e Jugosllavisë; së dyti, për shkëputjen e krahinës nga Jugosllavia as që mund të bëhet fjalë; së treti, është e nevojshme të ndërpriten aktet armiqësore dhe të fillojnë bisedimet për statusin e Kosovës brenda Jugosllavisë” (Evgjeni Primakov. “Godëj v bolshoj politike”. Izdatjelstvo SOVERSHENNO SEKRETNO. Moskva 1999, f. 342).
Gjatë kohës që president i Federatës Ruse ishte Boris Jelcin, të krijohej përshtypja sikur ai do ta vlerësonte në një mënyrë më realiste edhe vetë Millosheviçin për qëndrimin që mbante ndaj Kosovës, duke pasur parasysh edhe krimet e rënda që ai pati kryer gjatë luftës në Bosnjë-Hercegovinë. Por, fatkeqësisht, edhe presidenti Jelcin nuk u shkëput dot nga mendësia burokratike e politikës ruse, e cila avazin “prit të presim”  tradicionalisht e ka pasur si praktikë të punës së saj, deri sa kjo vjen e mahiset keq e më keq. Një mendësi të tillë e vë shumë mirë në dukje edhe zoti Levitin. Ai thotë:
“Arsyeja kryesore e kundërshtimit të Rusisë për t’u bashkuar në një diskutim serioz sa i përket statusit legal të Kosovës, rrjedh jo nga distanca në pozicione mes Rusisë dhe Perëndimit, por nga zakoni i inercisë së Rusisë, vonesat dhe frika për të marrë vendime” (po aty).
Por burokratizmi politik rus del edhe më shumë në pah nga një bisedë telefonike që  presidenti Jelcin ka pasur asokohe me presidentin Klinton, pak para fillimit të bombardimeve të NATO-s kundër Serbisë. Jelcini shkruan: “Unë i thashë Billit: “Nuk mund të lejohet që për qejfin e një njeriu të vetëm të vriten qindra dhe mijëra njerëz, që fjalët dhe veprimet e tij të na shërbejnë neve si orientim. Duhet të arrijmë që rreth tij të jenë të tjerë njerëz, në mënyrë që atij t’i bëhet e pamundur të sillet në atë mënyrë, siç po sillet tani. Në këtë mes mund të bëhen shumë gjëra, përfshirë këtu edhe aspektin e zbulimit të jashtëm. Për hir të së ardhmes së marrëdhënieve tona dhe të së ardhmes së sigurisë në Evropë, të lutem që të pezullohet ky bombardim. Ne mund të takohemi në ndonjë territor tjetër dhe të përpunojmë taktikën e luftës kundër Millosheviçit. Ne jemi më të zgjuar dhe më të matur dhe me siguri që do të mund ta arrijmë një gjë të tillë. Duke e parë problemin më gjerë, kjo duhet bërë për hir të marrëdhënieve tona dhe të paqes në Evropë. Nuk dihet se kush do të vijë pas nesh. Kam parasysh ata që do të merren me shkurtimin e armatimeve strategjike bërthamore. Veçse është e qartë se çfarë duhet të bëjmë vetë ne, - t’i shkurtojmë dhe të vazhdojmë t’i shkurtojmë këto male me armatime. Ja se me çfarë duhet të merremi ne”.

vijon

Mbaj mend se në bisedë e sipër unë mundohesha t’i shqiptoja fjalët sa më shkoqur. Përpiqesha që të ndikoja disi sa më emocionalisht mbi bashkëbiseduesin tim. Klintoni m’u përgjigj se nuk e pranon optimizmin tim lidhur me metodat që mund të përdoren për të ndikuar mbi Millosheviçin. Kjo nënkuptonte fillimin e luftës… Nga ana njerëzore, unë nuk kisha pretendime ndaj Billit. Në zërin e tij ndjeva madje simpati. Ama si president i SHBA, ai, në një mënyrë të ashpër dhe të njëanshme, të linte të kuptoje: bisedimet nuk kanë asnjë kuptim. Ky ishte gabim. Një gabim shumë i madh. Klintoni solli edhe një argument nga më seriozët për mua: Millosheviçi është diktatori i fundit komunist, i cili dëshiron t’i vërë kazmën aleancës mes Rusisë dhe Evropës, është kundër demokratizimit të kontinentit. Por edhe unë kisha argumentet e mia: “Populli ynë do të mbajë një qëndrim shumë të keq ndaj Amerikës dhe NATO-s. Më kujtohet se me çfarë sikleti e kam ndryshuar qëndrimin e njerëzve të thjeshtë dhe të politikanëve këtu, në Rusi, ndaj SHBA dhe Perëndimit. Ka qenë shumë e vështirë, por këtë arrita ta realizoj. Dhe tani të gjitha këto të shkojnë dëm?”… Kjo bisedë zhvillohej në ato çaste, kur aeroplanët e NATO-s tashmë ndodheshin në ajër. Të nesërmen do të fillonte lufta” (Boris Jelcin. “Presidentskij marafon”. Izdatjelstvo ACT. Moskva 2000, f. 282-283).
Nga kjo bisedë telefonike mes dy presidentëve, del qartë se sa larg ishte mendësia ruse nga mendësia amerikane në trajtimin e një problemi aq tragjik, sa ç’ishte çështja e Kosovës. Një popull i tërë po masakrohej në mënyrën më barbare, bash në atë mënyrë si trupat naziste patën masakruar qindra mijë qytetarë sovjetikë në ditët e para të sulmit hitlerian kundër Bashkimit Sovjetik, kurse presidenti rus e ftonte presidentin amerikan për të vazhduar bisedimet për çarmatimin! Koha vërtetoi se “ora” e politikës dhe e diplomacisë ruse kishte mbetur shumë prapa nga “ora” amerikane në trajtimin e çështjes së Kosovës.
Zhvillimi i mëtejshëm i ngjarjeve të kujton po ato skena që përshkruan ish-ministri i jashtëm carist Sazonov, të cilat u përmendën më lart. Skena të tilla pati në mbarë Rusinë gjatë bombardimeve të NATO-s kundër Serbisë. Ja se si i përshkruan ato vetë Jelcini në Moskë: “Në Moskë situata u bë me të vërtetë shqetësuese. Pranë mureve të ambasadës amerikane turmat e njerëzve nuk përmbaheshin dot. Dritaret qëlloheshin me shishe dhe me gurë. Nëpër mure shkruheshin fjalë të ndyra… Në ato çaste, policia ndaloi një grup ekstremistësh, të cilët po kalonin me makina pranë ambasadës amerikane, me një granatëhedhës në duar. Vështirë se mund të përfytyroheshin pasojat e një të shtëne të tillë. Parlamenti aprovonte njërën rezolutë pas tjetrës… Filloi rekrutimi i vullnetarëve për luftë në përkrahje të serbëve. Politikanë të të gjitha ngjyrave mundoheshin të fitonin pikë nga konflikti i Kosovës. Për shembull, kryetari i Bashkisë së Moskës, Juri Llushkov, doli haptazi në përkrahje të demonstruesve pranë mureve të ambasadës amerikane… Tragjedinë jugosllave njerëzit e konsideronin si një tragjedi të tyre… Agresioni i NATO-s… për rusët, nga ana psikologjike, qe një tronditje e vërtetë. Në Beograd artistët tanë vazhdonin të jepnin koncerte, gazetat dhe revistat qenë mbushur cep më cep me artikuj antiamerikanë” (po aty, f.285-286).
Është e çuditshme kur e mendon se si ka mundësi që mbarë politika dhe diplomacia ruse, mbarë populli rus, që nga Balltiku deri në Paqësor, mbarë mjetet e informimit pamor dhe shtypi rus nuk e prishën fare terezinë atëherë kur Millosheviçi vrau qindra mijë njerëz të pafajshëm në Bosnjë-Hercegovinë, kur ditën për diell u krye masakra e Srebrenicës, kur në Kosovë u dogjën 70% e shtëpive të banimit të shqiptarëve, në mënyrë që spastrimi etnik të bëhej një fakt i kryer?! Disa gazetarë rusë, të cilët i shoqërova si përkthyes në Kosovë në nëntor të vitit 1999, në fshatin Grejkoc të Komunës së Prizrenit, i panë me sytë e tyre shtëpitë e djegura nga paramilitarët serbë (që po i riparonin ushtarët gjermanë të KFOR-it) dhe dëgjuan me veshët e tyre fjalët e zëvendëskryeplakut të fshatit, zotit Kadri Canaj, i cili tha: “Paramilitarët serbë këtu armatosën me automatikë edhe nxënësit serbë të moshës 14-vjeçare për të terrorizuar popullsinë e fshatit. Këtu, në mes të fshatit, paramilitarët serbë, bashkë me oficerë mercenarë rusë të shërbimit aktiv, pushkatuan dy nxënës shqiptarë dhe mandej kufomat e tyre i dogjën me benzinë. Prandaj rusëve nuk dua t’ua shoh bojën, qoftë gazetarë apo kushdoqoftë”.
Gjat gjysmës së dytë të vitit 1999, më qëlloi tri herë të shoqëroja, si përkthyes, grupe gazetarësh ukrainas dhe një herë grupin e lartpërmendur të gazetarëve rusë, gjatë shërbimeve që ata patën në Kosovë. Gazetarët ukrainas më lanë përshtypje të mira, për objektivitetin që treguan në pasqyrimin e atyre të vërtetave që panë me sytë e tyre në Kosovë, për dashamirësinë që manifestuan ndaj shqiptarëve, gjatë takimeve që patën me ta. Të njëjtën dashamirësi ata manifestuan edhe ndaj serbëve. Madje më dërguan edhe gazetat ku kishin botuar reportazhet e tyre. Për të vërtetat lakuriq që pasqyroi në gazetën “Sevodnja” të Kievit, gazetarja Tatjana Stepanjenko u pushua nga puna, pas ndërhyrjes këmbëngulëse te autoritetet e gazetës në fjalë të ambasadorit jugosllav në Kiev!  M’u bë qejfi pa masë kur gazetarët ukrainas blenë shumë distinktivë kosovarë dhe sidomos simbole të UÇK, flamuj shqiptarë, kanotiera dhe kapele me mbishkrimet UÇK. Kurse qëndrimi i gazetarëve rusë ishte më i rezervuar ndaj shqiptarëve dhe tepër i përzemërt ndaj serbëve. Nuk mësova dot asgjë se çfarë patën shkruar në reportazhet e tyre për përshtypjet që patën nga Kosova. S’më dërguan ndonjë gazetë. Prandaj kur u ktheva në Tiranë, në disa numra të gazetës “55”, botova një reportazh të gjatë me titull “Dertet e një përkthyesi”. 
Si është e mundur që qytetarët e Moskës nuk organizuan ndonjë protestë masive pranë ambasadës jugosllave, në përkrahje të popullit të pafajshëm boshnjak? Apo boshnjakët që vriteshin nga agresorët serbë ishin myslimanë dhe kur në Evropën Juglindore kriminelët e “qytetërimit” serb, këta shtetas të “palcës” së Ballkanit, vrisnin myslimanë, në Moskë dhe në mbarë Federatën Ruse shpirtërat e njerëzve nuk u trazuakëshin nga emocionet? Po si është e mundur që nuk u gjetën qoftë edhe 50 apo 100 rusë, që të protestonin në përkrahje të popullit shqiptar të Kosovës? Populli rus,  me sa duket, i paska harruar masakrat që i shkatoi makina ushtarake e nazizmit gjerman!
Si është e mundur që politika, diplomacia ruse dhe mbarë populli rus të mos e kuptonin që udhëheqja serbe millosheviçiane qëndronte mbi një shoqëri të bazuar mbi dhunën dhe i përcillte asaj shoqërie shumë nga pasionet e veta primitive, shtazarake? Si është e mundur që intelektualët rusë të mos e kuptonin që, në Serbi, pranimi kolektiv i dhunës dhe i urrejtjes kolektive ndaj kombit shqiptar kishte bërë që udhëheqja serbe vazhdimisht të bënte për vete sa më shumë njerëz me nivel të ulët moral, si Millosheviçi, Shesheli, Arkani, Karaxhiçi, Mlladiçi dhe tërë -viçët e pafund të sorollopit serb?
Në këto kushte, politika dhe diplomacia ruse, intelektualët dhe mbarë populli rus, duhet të kthjellohen një herë e mirë dhe të binden përfundimisht se morali i dhunës dhe shkenca e urrejtjes ndaj një kombi tjetër janë krejt të huaja për botëkuptimin filozofik të popullit shqiptar të Kosovës, prandaj ky e shikon veten si të huaj në një shoqëri serbe, e cila, gjithmonë ka pëlqyer mbi kryet e veta vetëm demonë!
Në librin e sipërpërmendur, Nikollaj Rizhkov dhe Vjaçeslav Tetjokin shprehin shqetësimin se mos vihen në jetë “planet e kahershme të krijimit të “Shqipërisë së Madhe”. Pasojat e një politike të tillë për paqen në Ballkan mund të rezultojnë katastrofike” (po aty, f. 151). Kot shqetësohen zotërinjtë Rizhkov dhe Tetjokin. Çështja kombëtare shqiptare, ende e pazgjidhur deri më sot, nuk mund të vazhdojë të mbetet përjetësisht e pazgjidhur. Ecuria objektive e zhvillimit të ngjarjeve në Evropën Juglindore nuk mund të kuptohet dhe as të përfytyrohet dot pa zgjidhjen e çështjes kombëtare shqiptare, e cila duhet kuptuar, para së gjithash, si çështje e shkolonizimit të trojeve tona etnike përtej kufijve të Shqipërisë Londineze.
Librin e lartpërmendur, Rizhkovi dhe Tetjokini e kanë mbushur cep më cep me përralla dhe me mitologji serbe për Kosovën, por këtu dëshiroj të ndalem edhe në njërën prej tyre, që është një xhevahir i vërtetë: Ja se ç’shkruajnë ata: “Po e theksojmë që në fillim se krahina gjeografike e Kosovës dhe Metohia asnjëherë nuk kanë qenë pjesë e ndonjë shteti shqiptar. Një gjë e tillë dihet botërisht” (po aty, f.36).
Së pari, Shqipëria, me mbarë trojet e saj etnike, që mbas vdekjes së Skënderbeut, ra nën sundimin e Perandorisë Otomane, derisa u shpall e pavarur në vitin 1912. Së dyti, trojet etnike shqiptare, siç u përmend më lart, Evropa dhe Rusia cariste filluan t’i copëtonin fill pas nënshkrimit të Traktatit të Berlinit. Por edhe sapo Shqipëria u shpall e pavarur, përsëri Evropa dhe Rusia u turrën me “hanxhar” në dorë, për të vazhduar copëtimin e trojeve etnike shqiptare, për llogari të sllavogrekëve. Kështu që ajo ngastër Shqipërie që shpëtoi “gjallë” vetëm me ndërhyrjen e presidentit amerikan Uillson në Konferencën e Paqes në Paris, pas përfundimit të Luftës së Parë Botërore, s’kishte se si ta administronte Kosovën, si pjesë të territorit të saj. Por e keqja në këtë mes nuk qëndron në faktin se pse na zbavisin me përralla  këta dy autorë rusë, me profesion njëri inxhinier mekanik (Rizhkovi) dhe tjetri fillimisht xhenerik makinash e më pas i arsimuar si përkthyes në një institut pedagogjik të gjuhëve të huaja. E keqja është se këta dy zotërinj, të paktën, t’ua lënë fjalën historianëve rusë [se këtyre “u shkon” shumë më tepër për shtat shtrembërimi i së vërtetës historike për çështjen e Kosovës, siç i “shkon” sidozot prof.dr. Vollkovit, drejtor i Institutit të Sllavianistikës, i cili, në qershor të vitit 1999, në intervista dhe shkrime të ndryshme, në një mënyrë fare të pacipë, deklaronte poshtë e përpjetë se “UÇK-ja e ka treguar veten një organizatë terroriste…”, se “në të ka pasur edhe mercenarë, edhe të ashtuquajtur vullnetarë të huaj-moxhahidinë nga vendet arabe” (Shaqir Vukaj, po aty, f. 435)], e jo të kërkojnë të bëhen vetë historianë “me paterica”. Për dijeninë e këtyre dy autorëve, përfaqësuesi i Perandorisë Otomane në Kongresin e Berlinit, Mehmed Ali Pasha, mes çështjeve që propozoi për shqyrtim në seancën e 26 qershorit 1878, nënvizonte: “…kazatë shqiptare të Vuçiternit, të Kurshumlisë, të Urkupit (Prokuples) dhe të Leskovcit të mos shkëputen nga perandoria, dhe në rast se Kongresi do të vendosë të shkëputet ndonjë pjesë, gryka e Prepolacit…midis Kurshumlisë dhe Prishtinës dhe ajo e Grdelicë-Xeva që ndodhet midis Leskovcit dhe Vranjës t’i mbeten, në çdo rast Turqisë, meqenëse janë të domosdoshme për mbrojtjen e rretheve të Prishtinës dhe të Vranjës që, në këtë mënyrë, do të formonin nga kjo anë kufirin verior të perandorisë” ( Prof. Arben Puto, po aty, vll.I, f.153).

vijon

Po ashtu, në memorandumin që disa shqiptarë, atdhetarë të shquar (mes tyre edhe Sami Frashëri dhe Seid Toptani), ia dërgonin Kongresit të Berlinit nga Stambolli më 20 qershor 1878, thuhej: “Ne mjaftohemi të tregojmë këtu kufijtë e saj (e Shqipërisë - E.Y.) që fillojnë nga Tivari, Shkodra me të gjitha malet e banuara nga katolikë, nga Peja, Kurshumlia, Prishtina, Leskovaci, Vranja, Shkupi, Përlepi, Manastiri, Follorina, Kosturi, Grebeneja, Pindi, Kalarita dhe Narta dhe mbarojnë në gjirin e Ambrakisë. Ky vend, i përfshirë midis pikave të lartpërmendura dhe detit dhe që përbën historikisht, gjeografikisht dhe etnografikisht Shqipërinë, ka qenë prej katër shekujsh pjesë përbërëse e Perandorisë Otomane dhe e ka bashkuar historinë e vet ushtarake me historinë e Turqisë” (po aty, f. 151).
Por që dy zotërinjtë e lartpërmendur të binden, po të duan, për kufijtë e vërtetë të Shqiprisë Etnike, le të shfletojnë edhe burime shkencore ruse. Ju rekomandoj të shfletojnë Fjalorin Enciklopedik Rus, të botuar në Sankt-Peterburg në vitin 1896. Ja se çfarë shkruhet në zërin “Albania”: “Albania (në gjuhën shqipe Shqipëria, në gjuhën turke Arnaut) është emrtimi i pjesës perëndimore dhe jugperëndimore të zotërimeve të drejtpërdrejta të Perandorisë Otomane në Evropë. Duke përfshirë krahinat e Epirit të lashtë dhe të Ilirisë së lashtë, ajo vazhdon përgjatë brigjeve të Detit Jon dhe  të Detit  Adriatik, që nga Gjiri i Artës, deri në zonën që shtrihet matanë lumit Buna, nga 39 deri në 42 gradë të gjerësisë veriore. Në veri kufirin e saj e formon krahina që i është aneksuar Malit të Zi (Dulqinja) dhe Sanxhaku i Novipazarit që i ka kaluar Austrisë, në jug kufizohet me Gjirin e Artës dhe me mbretërinë e Greqisë, me të cilën Shqipërinë, që nga viti 1881, kur iu shkëputën ca territore, e ndan lumi i Artës. Në lindje…Shqipërisë i takojnë një pjesë e Thesalisë dhe e Maqedonisë. Sipërfaqja e këtij vendi …arrin në 130 mijë kilometra katrorë” (Russkij Encikllopediçeskij Sllovar. Sankt-Peterburg, 1896, f.359).
Rizhkovi dhe Tetjokini le të lexojnë me kujdes veprën e prof. Nina Smirnovës (të vetmes historiane ruse që është udhëhequr kryekëput nga objektiviteti shkencor në trajtimin e çështjes kombëtare shqiptare) me titull “Kosova. Aspekte ndërkombëtare të krizës”. Moskë 1999, ku theksohet se  Kosova nuk ka qenë kurrë pjesë e Serbisë dhe se “Kosova për herë të parë ka hyrë në përbërje të Serbisë mbas Luftës Ballkanike 1912-1913” (f. 79. Citohet sipas: Shaqir Vukaj. Po aty, f. 592) dhe mandej të mendojnë mirë para se të kuturisin të na tregojnë përralla në një natë shënëndreu se kujt i përket Kosova.
Cilat mund të qenkan këto pasoja katastrofike për paqen në Ballkan me krijimin jo të “Shqipërisë së Madhe”, por të Shqipërisë Etnike, në trojet e saj etnike? S’ka për të pasur kurrfarë pasojash katastrofike. Këto janë përralla të serbëve që janë majmur dhe vazhdojnë të majmen me troje etnike shqiptare dhe që politika dhe diplomacia ruse kërkon t’i bëjë edhe më të besueshme për opinionin publik rus, për ta mbajtur të ndezur urrejtjen kundër kombit shqiptar. Problemet që Moska ka me etnitë e tjera brenda Federatës Ruse, të pushtuara që në kohën e carëve të Perandorisë Ruse, nuk ka pse i lidh me çështjen kombëtare shqiptare. Në letrën e sipërcituar të Shoqërisë “Vatra” thuhet: “Shqiptarët u detyruan t’i përuleshin vendimit të Evropës, por ata nuk i quajnë tokat e aneksuara si të humbura përgjithmonë” (po aty, f. 663). Këto fjalë vazhdojnë të kenë një tingëllim të fuqishëm aktual edhe sot e gjithë ditën. Diskutimi i çështjes çame në Kongresin amerikan dhe në Këshillin e Evropës nuk është aspak i rastësishëm. Ekspertja e çështjeve ballkanike, zonja Miranda Vickers, në një punim me titull “Çështja çame -, në ç’vend tani?”, të publikuar nga Qendra Kërkimore e Studimit të Konfliktit dhe të realizuar me mbështetjen e Akademisë së Mbrojtjes të Mbretërisë së Bashkuar, para do kohësh ka pas deklaruar: “Nëse nuk merren hapa për zgjidhjen e këtij problemi, kjo mund të nxisë grupet radikale ekstremiste në Shqipëri dhe gjetkë” (Gazeta “Shekulli”, 20 janar 2007, f.5). Politika dhe diplomacia ruse le të vazhdojnë ta bëjnë veshin të shurdhër para kambanave të tilla!
Kur shqiptarët, në mbarë trojet e tyre etnike, natën duke u gëdhirë 12 qershori 1999, po prisnin me padurim futjen e trupave tokësore të NATO-s në Kosovë, në efir u dha lajmi se dyqind trupa ruse, të nisura nga Bosnja, gjatë tërë natës, hipur në transportues të blinduar, pasi kishin përshkuar një largësi prej 500 kilometrash, kishin zbarkuar në aerodromin e Prishtinës, para se atje, siç qe parashikuar, të arrinin trupat angleze. Po cila ishte arsyeja që rusët e ndërmorën një hap të tillë në fshehtësi të plotë, natën, si puna e hajdutëve që nisen për kusari? Ja se ç’përgjigje japin burimet ruse:
“Ato (trupat ruse - E.Y.) hynë në Kosovë tri orë e gjysmë më herët se pararoja e trupave paqruajtëse - anglezët -,  duke shkelur, po t’i marrësh për të vërteta ato që thotë Perëndimi, një marrëveshje të fshehtë që ishte arritur më 3 qershor në Helsinki, sipas së cilës, të parat në Kosovë do të hynin forcat e NATO-s. Por marrëveshjet e fshehta, dhe aq më tepër të bëra me gojë, dallojnë prej marrëveshjeve të dokumentuara, se ato mund të shkelen pa kurrfarë pasojash. Dikur, një vit e gjysmë para përfundimit të Luftës së Dytë Botërore, në Konferencën e Teheranit, aleatët e koalicionit antihitlerian u morën vesh që në Berlin do të hynin të parat trupat sovjetike. Por në majin e vitit 1945 atë marrëveshje, që ishte e dokumentuar, e shkelën amerikanët, anglezët dhe francezët, që hynë të parët në Berlin. Kurse në qershorin e vitit 1999 rusëve s’keshje ç’u bëje, t’u merrje veç pleshtat” (Leonid Velehov, Aleksandër Golc. “Marsh-demarsh”. Revista “Itogi”, 22 qershor 1999, f. 22)
Ndërkohë, gazeta moskovite “Sevodnja” e datës 15 qershor 1999 shkruante: “Një zyrtar i lartë i Shtabit të Përgjithshëm i bëri këtë deklaratë korrespondentit tonë: “Pikërisht në saje të vendosmërisë dhe hapave praktike që ndërmori Shtabi i Përgjithshëm, në Kosovë u krijua një situatë e re, për të cilën tani në NATO duhet të mendohen mirë. Ne mbërritëm të parët në Prishtinë, ashtu si dikur në Berlin”” (Shaqir Vukaj. Po aty, f.426).
Kësisoj, zyrtari i lartë ushtarak rus, për të ngritur sa më lart krenarinë e opinionit publik rus për forcat ushtarake ruse dhe për të nxitur edhe më shumë përkrahjen e atij opinioni për vendimet që merr kasta ushtarake ruse, nuk e ka për gjë të gënjejë në mënyrën më të pahijshme për të vërtetën e hyrjes së trupave ushtarake sovjetike në Berlin në maj të vitit 1945. Kjo gënjështër e këtij funksionari të lartë të hierarkisë ushtarake ruse dëshmon më së miri për praktikën e zakonshme të mashtrimit që Kremlini e përdor rëndom në raport me opinionin shoqëror rus,  sa herë që zihet ngushtë me politikën e vet dritëshkurtër. Siç u përmend edhe më lartë, revista “Itogi” e sqaronte fare mirë se cilat trupa hynë të parat në Berlin më 8 maj 1945.
Shqiptarët, sigurisht, nga natyra e tyre, nuk janë të prirur për të organizuar protesta spontane, të paplanifikuara, të atypëratyshme, kundër diçkaje të padëshirueshme, siç ishte rasti pas atij akti “inatçor” të trupave ruse. Megjithatë, një protestë e brendshme, e përcjellë me zemërim dhe me përbuzje ndaj Rusisë, nuk mund të mos shpërthente në qenien e çdo shqiptari atdhetar në mbarë trojet tona etnike. Aq më tepër që trupat e NATO-s priteshin nga populli shqiptar i Kosovës si çlirimtarë të vërtetë, me lule dhe me brohoritje, kurse për trupat ruse askush nuk jepte dot një përgjigje të saktë se pse duhej të ndodheshin në aeroportin e Prishtinës!
Edhe fakti që trupat ruse hynë të parat në aerodromin e Prishtinës, për inat të perëndimorëve që i paskan prerë në besë lidhur me atë marrëveshjen e Teheranit të fundnëntorit dhe të fillimdhjetorit të vitit 1943, sipas së cilës trupat sovjetike duhej të hynin të parat në Berlin (duhet pranuar pa asnjë mëdyshje se trupave sovjetike, simbolikisht, u takonte merita të hynin të parat në Berlin, meqenëse Bashkimi Sovjetik mbajti mbi supe peshën më të rëndë të luftës kundër nazizmit gjerman), Kremlinit nuk ia rrit fare kredinë politike në sytë e opinionit publik shqiptar. Mërinë kundër Perëndimit, ta mbashë të fshehur thellë në qenien tende për 56 vjet me radhë, me mendimin që një ditë do të hakmerresh po në atë mënyrë, por në një mjedis krejtësisht tjetër dhe aspak të përshtatshëm për kredinë e politikës dhe të diplomacisë tënde, do të thotë që të udhëhiqesh nga motive me të vërtetë inatçore, të cilat të zbulojnë, si padashur, ca komplekse inferioriteti para Perëndimit dhe sidomos para trupave të NATO-s. Motivet inatçore mund t’u shkojnë për shtat shteteve të tilla shoviniste, si Serbia apo Greqia, të cilat kanë dhënë prova bukur të bollshme për urrejtjen e tyre të kahershme kundër kombit shqiptar, por jo Rusisë, që është një supershtet me shumë peshë në arenën ndërkombëtare.
Megjithatë, edhe trupat ruse që hynë vjedhurazi në aeroportin e Prishtinës, bashkë me ato që u vendosën më pas përkrah KFOR-it, në lindje të Kosovës, e nisën dhe e përfunduan misionin e tyre sipas asaj fjalës së urtë ruse që thotë “naçali so zdravija, a konçili za upokoj”, që në gjuhën shqipe mund të përkthehet “e nisën mbarë, e mbaruan shtarë”. Rusia nuk kishte “këllqe” të përballonte dot shpenzimet e trupave të veta në Kosovë, që arrinin deri në 36 milionë dollarë në vit dhe prandaj u detyrua t’i largonte prej andej përfundimisht në muajt e parë të vitit 2003. 
Dy autorët e lartpërmendur, ashtu si edhe mbarë politika dhe diplomacia ruse, deri te presidenti Putin, moszgjidhjen e çështjes kombëtare shqiptare kërkojnë ta mbajnë peng të problemeve që kanë në federatën e tyre, duke u druajtur se shembullin e Kosovës mund ta ndjekin edhe etnitë joruse brenda saj. Me këtë rast, gjatë “një bisede telefonike për problemin e Kosovës, ish-ministri i jashtëm Ivanov i ka thënë Sekretares së Shtetit të SHBA Madlen Ollbrajt: “Madlen, si nuk e kuptoni ju se sa Kosova të tilla ka në Rusi?”” (Shaqir Vukaj. Po aty, f. 189).
Duke bërë një analogji të tillë mes Kosovës dhe etnive joruse brenda Federatës Ruse, zoti Ivanov zbulon (besoj se pa dashje) një të vërtetë tragjike rreth marrëdhënieve të Kremlinit me etnitë në fjalë. Me sa duket, edhe Kremlini ato etni i trajtuaka po në atë mënyrë, siç e ka pas trajtuar Kosovën edhe Beogradi, deri në mëngjesin e 12 qershorit të vitit 1999. Prandaj Kremlini shkëputjen e Kosovës nga Serbia e konsideruaka si fillimin e shkallmimit të strukturës së Federatës Ruse. Derisa etnitë joruse apo republikat autonome brenda asaj federate, sipas fjalëve të zotit Ivanov, përfaqësuakan, secila, një Kosovë më vete, kjo do të thotë se, me kalimin e kohës, vetë Kreëmlini do t’u bëka shkaktari kryesor i shkallmimit të themeleve të Federatës Ruse. Në qoftë se Kremlini nuk e paska të qartë që themelet e perandorisë sovjetike i shkallmoi vetë shovinizmi rusomadh me politikën që ndoqi për rusifikimin e ish-republikave sovjetike, atëherë atij nuk ia ka  kush fajin për dritshkurtësinë e asaj politike që praktikoi për gati 70 vjet. Në qoftë se Kremlini nuk e paska të qartë që themelet e mikroperandorisë jugosllave i shkallmoi vetë shovinizmi serbomadh me politikën që ndoqi për serbizimin e ish-republikave dhe ish-krahinave autonome jugosllave, atëherë atij nuk ia ka kush fajin për dritëshkurtësinë e asaj politike që praktikoi gjatë viteve ’90 të shekullit që kaloi për mbajtjen domosdo më këmbë të ngrehinës së kalbur me emrin “Federatë Jugosllave”.

vijon

Faktet janë kokëforta. Ato dëshmojnë fare qartë së dritshkurtësia e politikës së Kremlinit dallohet për pastërtinë e saj shembullore. Këtu poshtë po radhisim disa prej këtyre fakteve dhe lexuesit e respektuar le të gjykojnë vetë për to. Ato janë nxjerrë nga libri i sipërcituar i zotit Shaqir Vukaj, libër ky që është me vlera të jashtëzakonshme për zbulimin e shumë të vërtetave të padiskutueshme rreth qëndrimit armiqësor të Rusisë ndaj çështjes kombëtare shqiptare, qëndrim ky që e prezanton atë fare pastër si armike të betuar të kombit shqiptar.
Së pari, organi i përditshëm “Njezavisimaja Gazeta” e datës 18 qershor 1999 shkruante: “Po përfundon me turp epopeja jugosllave edhe për propagandën, edhe për diplomacinë ruse: humbjet profetike dhe kërcënimet ndaj NATO-s dhe BE-së dolën zëra të kota. Nuk luajti mendsh Perëndimi dhe nuk u fut ai në rrugë pa krye, por “elita” politike ruse. Dhe kjo elitë ka një pjesë të përgjegjësisë për konfliktin në Kosovë. Në qoftë se qysh në fillim Millosheviçi nuk do të kishte përkrahjen e Rusisë, si zor që ai të vendoste të hidhte poshtë planin e paqes të NATO-s dhe të BE-së në Paris” (f.433).
Sigurisht, “Njezavisimaja gazeta” shpreh revoltën a saj për dritëshkurtësinë e politikës ruse ndaj Perëndimit për çështjen e Kosovës. Ama revoltën e vet në këtë rast ajo e manifeston “në inat e sipër” për pazotësinë e Kremlinit për t’i diktuar Perëndimit vullnetin e vet. Dhe këtë, nënkuptohet, e bën e nisur jo nga vlerësimi objektiv i situatës në Kosovë, por nga motive inatçore. Se sikur kjo gazetë të udhëhiqej nga vlerësime objektive, atëherë ajo nuk do të shpifte në mënyrë aq shembullore për krimet në Raçak, për të cilat, në numrin e saj të datës 25 gusht të vitit 2000 do të shkruante: “…kurrfarë vrasjesh nuk ka pasur në Raçak…” (f.502). Po kështu, simotra e saj, “Rossijskaja Gazeta”, në numrin e saj të datës 21 shkurt 2001, i mban avazin po së njëjtës shpifjeje, duke dalë me një deklaratë edhe më të turpshme: “Ngjarja e Raçakut ishte një provokacion i përbindshëm i shqiptarëve dhe i shërbimeve të fshehta të NATO-s, ku serbët nuk kishin fare gisht” (f. 546). Duket që mekanizmi i shpifjes kundër kombit shqiptar ka qenë i kurdisur dhe vazhdon të jetë i kurdisur me shumë kujdes në të gjitha strukturat e Rusisë neocariste, që poshtë, në “bazë”, deri në Kremlin.
Së dyti, gjatë një takimi që ish-ambasadori ynë në Moskë, zoti Shaqir Vukaj, ka pasur me ambasadorin amerikan atje, ky i fundit ka bërë një vlerësim të tillë për politikën e Rusisë ndaj çështjes së Kosovës: “Ne mendojmë se në qëndrimet e Rusisë për problemin e Kosovës, që me fillimin e bombardimeve kundër Jugosllavisë, rusët kanë gabuar shumë herë. Për mendimin tonë, fajin kryesor e ka kasta ushtarake, e cila po dominon politikën e jashtme. Ne vërejmë se këtu ka mjaft politikanë realistë që në biseda private shprehen qartë dhe drejt, por që në qëndrimet zyrtare ndryshojnë krejtësisht, gjë që, sipas nesh, shpjegohet me faktin se vetëm në këtë mënyrë ata mund të mbeten në politikë. I tillë, për shembull, mund të konsiderohet edhe ministri i jashtëm, Ivanov, i cili në takime me Ollbrajtin e me të tjerë ka shprehur pikëpamje e propozime mjaft konstruktive, por në publik është shprehur ndryshe dhe kjo vetëm për të qenë në unison me ushtarakët, duke dalë nga vetja e tij e duke mos bërë figurë të mirë” (f. 441).
Ky pohim i ambasadorit amerikan hedh dritë mbi një të vërtetë kuptimplote për faktin që në Kremlin sundon realisht kasta ushtarake që rri në prapaskenë, çka dëshmon për një traditë të kahershme në qeverisjen e Rusisë, që nga koha e carizmit. Eshtë pikërisht kjo arsyeja që Rusia edhe sot vazhdon të jetë e kapluar nga ethet e shovinizmit rusomadh, i cili, në mënyrën më të shkëlqyer, është manifestuar në qëndrimin ndaj kombit shqiptar në tërësi dhe ndaj popullit shqiptar të Kosovës në veçanti.
Së treti, ditët e para të qershorit të vitit 2000, ministri i punëve të jashtme të Shqipërisë, zoti  Paskal Milo, bëri një vizitë në Moskë. Gjatë takimit të zotit Milo me ish-ministrin e jashtëm rus, zotin Ivanov, ish-ambasadorit Vukaj i ka lënë mbresa një pyetje e çuditshme e zotit Ivanov: “Bëri përshtypje një ndërhyrje e Ivanovit në bisedë e sipër, që pyeti se a është Kosova shqiptare?” (f.  497).
 Një pyetje e tillë mund t’i shkonte për shtat një ministri të jashtëm të ndonjë shteti të largët të rruzullit tokësor, si fjala vjen, të zonës së Oqeanisë, por që një pyetje të tillë ta bëjë ministri i jashtëm i një supershteti të tillë në Evropë, si Rusia, kjo të bën të dyshosh se në këtë rast kemi të bëjmë me një shpërfillje të kulluar të tij që buron nga një botëkuptim shovinist për Kosovën, se nuk mund të vihet në dyshim kurrsesi formimi i tij kulturor,  intelektual.
Së katërti, Kremlini ka pas ngulur këmbë deri në një kokëfortësi paradoksale që “të ruhet Jugosllavia, që të mos shkohet drejt ndarjes, sepse mund të ketë pasoja shumë të rreziksjhme. Askujt nuk i duhen shtete lilipute në Ballkan” (f. 525). “Moska nuk është dakord për ndarjen e Malit të Zi, çka e ka shprehur shumë herë qartë e prerazi” (f. 539).
Në praktikë u vërtetua se sa dritshkurtër ishte politika e Kremlinit. Mali i Zi u pavarësua dhe nuk pati asnjë pasojë të rrezikshme. Kremlini ka frikë nga krijimi i shteteve “lilipute”, sepse druhet se mos “liliputëzohet” federata e tij e stërmadhe. Dhe u dashka që haraçin e druajtjes së Kremlinit ta paguaka Kosova. Frikën e Kremlinit që buron nga pavarësimi i Kosovës, e cila mund të pasohet nga “liliputëzimi” i Federatës Ruse, e ka shprehur haptazi kryetari i komisionit të jashtëm të Dumës ruse K. Kosaçov, i cili, më 21 gusht 2007, deklaroi me një vetëbesim të mahnitshëm: “Rusia nuk do të lejojë kurrë që Kosova të bëhet shtet…” (f. 661). Kremlini është mirë të përsiat nëse duhet të vazhdohet edhe shumë gjatë të mbahet më këmbë ose jo një e tillë federatë-“stërmadhinë”, si Federata Ruse, duke zbatuar të tilla praktika shoviniste ndaj etnive të tjera joruse, siç është rasti i Çeçenisë.
Së pesti, pas arrestimit të Millosheviçit dhe dërgimit të tij në Hagë, Kryetari i Dumës Shtetërore Ruse, G. Seleznjov, bëri këtë deklaratë paradoksale: “Kur flitet për gjenocid, nënkuptohet dhënia e urdhrave për të vrarë njerëz, por as Millosheviçi dhe askush tjetër nuk kanë dhënë ndonjë urdhër të tillë” (f.566). Sigurisht, duhet të jesh politikan rus që të bësh deklarata të tilla revoltuese kundër skenave tragjike që u luajtën në Kosovë, dëshmitare e të cilave ka qenë mbarë bota përmes mjeteve të informimit masiv.
Pas deklaratës se Seleznjovit, bëhet publike një tjetër deklaratë, jo më pak “zbavitëse” e ish-ministrit të jashtëm, Ivanov: “Është e nevojshme që të likuidohet fare Gjykata Ndërkombëtare për ish-Jugosllavinë, e cila nga mekanizëm juridik është shndërruar në një instrument politik presioni ndaj Beogradit” (f. 567). Kësisoj, ish-ministri i jashtëm rus kërkonte që t’u vihej kapak krimeve të shovinizmit serbomadh në Ballkan dhe kriminelët të mbeteshin pa u ndëshkuar.
Së gjashti, vazhdën e dy deklaratave të fundit e ndjek edhe Këshilli i Federatës së Kuvendit të Rusisë, i cili në maj të vitit 2001 doli me deklaratën e mëposhtme në mbrojtje të Millosheviçit: “Ne, anëtarët e Këshillit të Federatës së Kuvendit Federativ të Federatës Ruse e konsiderojmë detyrë qytetare të mbështesim Deklaratën e Grupit të politikanëve, shkencëtarëve, përfaqësuesve të inteligjencies mbi krijimin e Komitetit Shoqëror Rus në mbrojtje të Sllobodan Millosheviçit…” (f. 577).
Po ku ishte ky farë Komiteti Shoqëror Rus dhe ky farë Këshill i Federatës së Kuvendit Federativ të Federatës Ruse, ku ishin intelektualët rusë dhe mbarë opinioni publik rus, ku ishin mjetet ruse të informimit masiv, ku ishin shkencëtarët-historianë rusë kur Shesheli, gjatë vizitës së tij zyrtare në Moskë, ku mbërriti më 30 tetor 1998, deklaronte publikisht se “…problemi i Kosovës mund të zgjidhet lehtë: duke vrarë një milion shqiptarë dhe duke përzënë nga Kosova një milion të tjerë?” (f. 464).
Ajo që ka rënë  më shumë në sy në qëndrimin e Kremlinit është histeria mbarëruse kundër mbarë kombit shqiptar edhe pas përfundimit të bombardimeve kundër Serbisë. Të gjitha mjetet e informimit masiv u vunë tërësisht në shërbim të ndezjes së urrejtjes kundër gjithë shqiptarëve në mbarë trojet e tyre etnike, me të vetmin synim që Kosova të mos shkëputet nga Serbia kurrsesi. Në  shënimet e diplomatit Vukaj, të mbajtura gjatë kohës që ishte ambasador në Moskë, lexojmë edhe këto rreshta (të hedhura në letër më 12 tetor 2001): “Siç kam përsëritur shumë herë, këtu është folur e shkruar aq shumë për “terrorizmin” shqiptar, sa, kur përdoret fjala “terrorizëm”, rusit të thjeshtë  që ka ndjekur lajmet a ka lexuar shtypin rus gjatë këtyre viteve të fundit, menjëherë i shkon mendja te ne, shqiptarët. Shprehja “terrorizëm shqiptar” përdoret vend e pa vend. Shprehjet “terroristët shqiptar”, “UÇK-ja terroriste”.., “terroristët shqiptar të Kosovës”, “terroristët shqiptarë të Maqedonisë”, “terroristët shqiptarë të Shqipërisë”, “udhëheqësit terroristë të shqiptarëve të Kosovës” etj. etj. kanë mbushur lajmet televizive, shkrimet e gazetave e revistave aq sa rusët e thjeshtë, kur marrin vesh se jemi shqiptarë, na shohin me habi”!  
Më 15 gusht 1999, ambasadori Vukaj  pati dhënë një intervistë në kanalin televiziv TVC. Intervistën ia pati marrë  gazetari i njohur rus A. Bovin. Të nesërmen zoti Vukaj i paska telefonuar zotit Bovin për ta pyetur për përshtypjet që kishte lënë te teleshikuesit  intervista e djeshme. Gazetari Bovin i qenka përgjigjur se “asnjëherë nuk kishte pasur telefonata më shumë se mbrëmë. Shkaku ishte emisioni i djeshëm. Shumica e atyre që e kishin marrë në telefon ishin personalitete të fushave të ndryshme - politike, historike, shoqërore etj. dhe pothuajse të gjithë i kishin bërë vërejtje se përse e kishte lejuar shqiptarin të fliste siç donte ai, në kundërshtim me të vërtetën dhe përse nuk e kishte ndërprerë…” (f. 461)
Ky fakt vërteton qartë se politika dhe diplomacia ruse, si edhe mjetet e informimit masiv, e kishin indoktrinuar deri në pore mbarë opinionin publik rus, duke e edukuar atë me ndjenjën e urrejtjes kundër kombit shqiptar. Dhe shprehja më e koncentruar e urrejtjes kundër kombit shqiptar përmblidhet në pak rreshta të njërit prej mesazheve anonime që asokohe i janë dërguar me faks ambasadës sonë në Moskë. Në të shkruhej: “Shqiptarë të ndyrë! Ju duheni mbyllur në Shqipëri si në kafaz dhe në rast se doni të dilni, duheni vrarë si qen të tërbuar. Gratë tuaja duhen sterilizuar, që të mos mund të lindin më si lepujt. Dhe në qoftë se ju do të vendosni të vini në Kosovën serbe, do të ngrordhni. Toka do t’ju helmojë. Kombi juaj duhet zhdukur. Le t’ju marrin amerikanët atje, në Amerikë. Ngordhni sa më shpejt në Rusi. Juve do t’ju therim” (f. 415).
Kërcënime kaq të egra, deri edhe me zhdukjen  tonë nga faqja e dheut, ambasadës sonë në Moskë i dërgoheshin me faks pikërisht në një mjedis rus, të mbarsur me urrejtje kundër nesh dhe ku shkenca e urrejtjes kundër kombit shqiptar kishte arritur në kuota të papara ndonjëherë. 
Politika dhe diplomacia e sotme ruse, si ndjekëse besnike e politikës dhe e diplomacisë cariste në qëndrimin ndaj kombit shqiptar, kërkon të ruajë të paprekur pikërisht trashëgiminë e politikës dhe të diplomacisë cariste, duke e mishëruar atë në ngrirjen e copëtimit të trojeve tona etnike.
Po të mos ishte e vërtetë një gjë e tillë, ministri i tanishëm i punëve të jashtme të Rusisë, Sergej Llavrov, nuk do të ngrihej e të bënte një deklaratë të tillë shoviniste: “Duhet të jetë e qartë…se…për ne ekzistojnë ca “vija të kuqe”: kjo ndodh kur lind një rrezik serioz për sigurinë tonë kombëtare ose për rendin ekzistues juridik ndërkombëtar…Në listën e çështjeve të tilla përfshihen planet e vendosjes së bazave të SHBA të sistemit global të mbrojtjes kundër raketave, si edhe zgjidhja e çështjes së Kosovës” (Fjalim i mbajtur në Institutin Shtetëror të Marrëdhënieve Ndërkombëtare të Moskës me rastin e fillimit të vitit të ri arsimor. 3 shtator 2007). Kësisoj, sipas Lavrovit, pavarësimi i Kosovës përbëka “rrezik serioz” për sigurinë kombëtare të Rusisë, a thua se Kosova qenka një shtet fqinj me Federatën Ruse, e cila  ndodhet disa mijëra kilometra larg saj.
Ndërkohë, presidenti Putin, për t’i vënë “vulën e Kremlinit” moszgjidhjes asnjëherë të çështjes së Kosovës përmes pavarësimit të saj, bën një deklaratë të tillë, thelbi i së cilës zbulon lakuriq mendësinë cariste të politikës së sotme ruse në raport me çështjet ballkanike dhe rolin negativ të Rusisë në trajtimin e tyre, ashtu siç manifestohej ky rol edhe pak para fillimit të Luftës së Parë Botërore: “…ne jemi për zgjidhje të tilla që të kënaqin si Beogradin, ashtu edhe Prishtinën” (Konferencë shtypi për përfundimin e bisedimeve me Kancelaren e RF të Gjermanisë Anxhela Merkel. Soçi. 21 janar 2007). Pra, sipas presidentit Putin, zgjidhja e çështjes së Kosovës duhet të lihet për ditën e moskurrit. Duke e njohur mendësinë paradoksale që manifeston Kremlini në qëndrimin ndaj çështjes së Kosovës, për të cilën ai ngul këmbë për “gjetjen” e kompromisit mes Beogradit dhe Prishtinës, një gazetar i gazetës “Figaro”, jo pa qëllim, i drejton presidentit Putin pyetjen “asgjësuese” që vijon: “Unë do të dëshiroja të reagoja lidhur me atë që u tha për punën e Kosovës. Unë nuk shikoj ndonjë mundësi për kompromis. Më jepni një ide se ç’lloj kompromisi na qenka i mundur në këtë mes. Vendi ose është i pavarur, ose është i varur. S’po e marr vesh se çfarë kompromisi qenka i mundur këtu. Ku e shikoni Ju mundësinë e kompromisit?” Dhe presidenti Putin i jep gazetarit të “Figaro”-s një përgjigje mjerane: “Po ta dija, do ta kisha propozuar me kohë” (Intervistë e presidentit Putin në Gjermani me gazetarë të mjeteve të informimit masiv të vendeve anëtare të “Grupit të Tetëshes”.  4 qershor 2007).
Kur njihesh me deklarata të tilla të krerëve kryesorë të politikës dhe të diplomacisë ruse për çështjen e Kosovës, nuk mund të mos fillosh të dyshosh për “trurin e Kremlinit”, të cilin e paska mësyrë një “plevit i rëndë”. Dikur, para fillimit të Luftës së Parë Botërore, ministri i jashtëm carist Sazonov, sipas kujtimeve të sipërcituara, pati deklaruar se “…shteti rus kishte harxhuar një shekull e gjysmë, gjatë të cilit i ishte dashur të zhvillonte luftëra të pafundme në veri dhe në jug që të çante deri në brigjet detare dhe që deri në ditët tona këtë detyrë ende nuk e ka zgjidhur në një mënyrë të kënaqshme” (f. 87).

vijon

Se ku e kishte fjalën Sazonovi kur deklaronte se shteti rus nuk e paskësh zgjidhur në mënyrë të kënaqshme detyrën për të çarë në jug drejt brigjeve detare, na e sqaron Lev Trocki, i cili, në një korrespondencë nga Sofja që i dërgonte gazetës ruse “Djenj” dhe të botuar në faqet e saj më 9 nëntor 1912, theksonte se “Rusia nuk po ia ndante sytë Konstantinopojës” (Citohet sipas: L. Trocki. Vepra. Vëll. 6. Moskva-Leningrad, 1926, f. 221). Kësisoj, Rusia cariste synonte të pushtonte Konstantinopojën, në mënyrë që kufijtë e vet t’i zgjeronte edhe më në jug, duke zbritur drejt ujërave të ngrohta të Mesdheut. Por meqenëse kjo ëndërr e Perandorisë cariste nuk arriti të bëhej dot realitet, gati një shekull më pas, Kremlini vendosi t’i zgjerojë kufijtë e tij drejt veriut, duke ndërmarrë një mësymje të gjerë drejt hapësirave të pafundme akullnajore të Oqeanit të Ngrirë të Veriut, mësymje kjo që u vu në jetë me pushtimin konkret të tij, të realizuar me zbritjen e një batiskafi në një thellësi prej 4 mijë metrash dhe nguljen atje të një flamuri rus. Me gjithë entuziazmin e madh që ngjalli në krejt Rusinë një akt i tillë, askush nuk mendoi për pasojat e palakmueshme që do të linte në Kremlin kjo bëmë rusomadhe: vënia nën zotërim e hapësirave të pafundme akullnajore të Oqeanit të Ngrirë të Veriut do të ndikonte drejtpërdrejt në “plevitosjen” e trurit të politikës dhe të diplomacisë ruse, një “plevitosje” kjo kaq e rëndë, e cila  solli si pasojë dritëshkurtësinë e gjykimit të saj që po manifestohet dukshëm në kundërvënien me aq kokëfortësi ndaj Bashkimit Evropian dhe Shteteve të Bashkuara të Amerikës për zgjidhjen përfundimtare të statusit të Kosovës.
Një fakt i thjeshtë, në shikim të parë, mund të përmbajë në vetvete një mesazh tepër domethënës për dashamirësinë apo urrejtjen që mund të përcillet në adresë të një populli. Kështu, fjala vjen, vetëm një ndeshje futbolli që skuadra përfaqësuese e Rusisë zhvilloi me përfaqësuesen tonë në qytetin e Shkodrës, në kuadrin e eliminatoreve të kampionatit evropian të futbollit të vitit 2004, mund të shërbente në njëfarë mënyre për përcjelljen e ndonjë mesazhi sadopak dashamirës për popullin shqiptar, përmes mjeteve ruse të informimit pamor dhe të shtypit të shkruar. Por meqenëse përfaqësuesja ruse e humbi ndeshjen me rezultatin 3:1, mjetet në fjalë dhe shtypi i shkruar folën dhe shkruan keq për shqiptarët. Për më tepër, të nesërmen e ndeshjes, gazetat “Komsomolskaja Pravda” dhe “Moskovskij komsomolec”, në faqet e para shkruanin me gërma të mëdha”: “Ndeshja përfundoi me rezultatin 3:1 në favor të varfanjakëve”! Siç më njoftonte nga Moska një ish-studentja ime, që asokohe po i vazhdonte studimet atje, gjatë kohës që komentatori sportiv transmetonte ndeshjen në televizion, fliste keq për Shqipërinë.
Nuk e di se si e kanë ndier veten të gjithë studentët shqiptarë që asokohe ndodheshin me studime në Federatën Ruse kur kanë lexuar “hyneret” që ishin shkruar në faqet e para të gazetave të lartpërmendura! Rusët kanë një fjalë të urtë shumë të goditur: “Bjednost nje porok” (varfëria nuk është ves). Por cinizmi i skajshëm i këtij takëmi gazetarësh rusë nuk e njeh filozofinë e kahershme të popullit të vet. Për ata gazetarë, që flasin keq për një popull që është i varfër, nuk do të mjaftonte etiketimi që mund t’u bëhej si njerëz faqezinj. Ata gazetarët e atyre dy gazetave ruse, me sa duket, standartin e jetesës së popullit rus e matkan me kutin e milionerëve të Moskës e të Peterburgut. Po le të mundohen të bëjnë ndonjë “teferiç” deri në fshatrat që shtrihen në këmbët e maleve Urale, apo përtej tyre, në Siberi, ose të ngjiten deri në Arhangelsk, që të njihen më mirë me standartin “e lartë” të popullit rus.
Kur nga Moska u vura në dijeni për ato që qenë thënë e shkruar  kundër shqiptarëve dhe Shqipërisë, pas asaj ndeshjeje futbolli, më erdhën ndër mend fjalët e avokatit të shquar rus Vasilij Maklakov, të thëna në një fjalim që ka mbajtur në Dumën Ruse në gusht të vitit 1915 dhe të cituara nga ambasadori francez Moris Paleologu në kujtimet e lartpërmendura: “Rusia është modeli i shtetit, ku njerëzit nuk janë në vendin që u takon” (po aty, f.9).
Kam jetuar dy vjet mes rusëve si student (gusht 1959 - qershor 1961) dhe, megjithëse në moshë të re, jam munduar të hyj në psikologjinë e njerëzve të thjeshtë të atij vendi të madh. Një popull me një traditë mikpritëse, si ajo e shqiptarëve , me një shpirt të gjerë dhe të qetë, si stepat e pafundme dhe si rrjedha e Vollgës ujëplotë. Kam shumë dëshirë të besoj se populli i thjeshtë rus e do dhe e respekton të vërtetën. Prandaj, sikur klasa politike ruse, sikur intelektualët rusë, sikur mjetet e informimit pamor dhe shtypi i shkruar, t’ia kishin thënë opinionit publik rus të katër të vërtetat në sy për çështjen e Kosovës, a thua  se mund të mbahej ai qëndrim aq i egër ndaj kombit shqiptar, NATO-s dhe sidomos ndaj SHBA gjatë bombardimeve kundër Serbisë? A thua se afshi i dashurisë për serbët do të njihte kuota të larta si kurrë ndonjëherë? A thua se për shqiptarët do të flitej e do të shkruhej me aq urrejtje si asnjëherë?
Megjithatë, duhet pranuar se sot opinioni publik  rus nuk është ai i viteve 1912-1913, kur informacionet për ngjarjet ballkanike i merrte vetëm nga shtypi rus që shtrembëronte të vërtetën për krimet e shovinizmit serbomadh dhe bullgaromadh kundër shqiptarëve dhe turqve. Sot opinioni publik rus, po të dëshirojë të mësojë të vërtetën për çështjen e Kosovës, ka shumë burime informacioni, edhe të drejtpërdrejta, përmes emisoneve televizive me lidhje satelitore. Këto burime të tjera informacioni i krijojnë atij mundësinë që të jetë i imunizuar nga ndikimi i politikës dhe i diplomacisë ruse dhe i mjeteve ruse të informimit masiv që shtrembërojnë të vërtetën për çështjen e Kosovës. Opinioni publik rus që reagoi dhe vazhdon të reagojë në një mënyrë aq armiqësore kundër kombit shqiptar në tërësi dhe kundër popullit shqiptar të Kosovës në veçanti, duhet të ketë parasysh një konstatim të vyer të Trockit të gati një shekulli më parë: “Protesta kundër dhunës ballkanike (ndaj etnisë shqiptare dhe turke - E.Y.) pastron atmosferën shoqërore brenda vendit tonë, ngre lart vetëdijen morale të vetë popullit tonë. Masat punonjëse të popullsisë së çdo vendi përfaqësojnë në vetvete edhe një vegël të mundshme të dhunimeve të përgjakshme, edhe viktimën e mundshme të tyre” (Gazeta “Lluç”, 22 shkurt 1913. Citohet sipas: Vëll. 6, f. 277). Faktet e sipërpërmendura vërtetojnë se sot, opinioni publik rus është shndërruar në vegël të politikës dhe të diplomacisë ruse, si edhe të mjeteve ruse të informimit masiv për shtrembërimin e së vërtetës rreth çështjes së Kosovës. Madje opinioni publik rus tani është “konsumator” i rregullt i gënjeshtrave dhe i shpifjeve të Kremlinit, i politikës dhe i diplomacisë së tij në qëndrimin armiqësor që kjo mban në tërësi jo vetëm ndaj çështjes së Kosovës, por edhe ndaj krejt kombit shqiptar.
Lidhur me shtrembërimin e së vërtetës nga ana e shtypit rus për krimet e serbëve dhe të bullgarëve kundër etnive josllave (shqiptarëve dhe turqve - E. Y.) gjatë luftërave ballkanike të viteve 1912-1913, Trocki shkruante: “Për një situatë të tillë, të mbarsur me zhgënjime nga më të rëndat, përveç diplomacisë zyrtare dhe jozyrtare ruse, mban përgjegjësi edhe ajo pjesë e shtypit rus, i cili fletën e gazetës e ka zëvendësuar me një copë lëkure viçi, të tendosur mbi një daulle. Ndjenja e mallkuar e papërgjegjësisë po e fut pjesën dërrmuese të shtypit rus në një rrugë të tillë, të cilën nuk mund ta quash ndryshe, përveçse kriminale” (Gazeta “Kievskaja Mëjsl”, 15 tetor 1912. Citohet sipas: Vëll. 6, f. 167).

vijon