Poezi nga Agim Gashi

Agim Gashi

Ku do ta lë?

Gjendemi ne midis të errsirës
Më tmerrojnë ato që i shof
Plagë nuk janë
Çdo ditë lexohen kronika të zeza
E populli im nuk lirohet nga mentaliteti
E keqja nuk mundet me të keqën
Pak i shofim ato qe na ndodhin
Para nesh ngrihen re të zeza
Pse po përsëriten të kqijat
Hije të zezë po u lëmë
Brezave në kalim
Kisha pasë dëshirë të jem
Vetëm i vetëvetes
E ta mundim të keqen
E ardhmëja është e ëndërruara jonë
Lindjet e ardhëshme nuk ndalen
Kush e keqpërdorë lirinë
Ka gjak të shprishur
Ndjell fatkeqësi
Ku do ta lë ardhmërinë
Kur ta marr rrugën pë në amshim

Mos qofsha në lëkurën e vrasësit

Botën po e lajmëroj
Me këtë poezi
Se vrasësi po më ndjek
Po ma ngulfatë dashurinë
Po ma zë frymën
Ai më ka hy në shtëpi
Në sofrën time është ulë
Lugët dhe kafshatët mi numron
Përtypjet mi ngulfatë
Si hije më vjen pas
Jo nuk qenka hije
Vrasës me maskë qenka
Edhe vrasësit kanë ndryshuar
Imitim i karpatasëve është ky
Kjo tokë se ka pasë traditë
Shqiptari shqiptarin serbisht me e vra
Oh edhe vdekja dikur ishte me burrërore
Spaska më keq
Kur shqiptari shqiptarin
Tradhetisht n´pusi e vranë
Në shtëpi i hynë
Ia vranë rob e fëmi
E gjaku yt armik të bëhet
Hej kafshë e zezë
N´Kosovë as vdekja nuk vonon

Njeriu pa atdhe

Njeri pa atdhe është kurbetqari
Njeri që iu tretën kujtimet
Që ska as ëndërra
Njeri i shkretë është ai
Që prêt dorën e huaj gjallë ta mbajë

Dhe ik o i mjerë
Ik shko në atdhe
Edhe nëse ske çati
Se një cope atdhe
Eshtë i ruajtur për ty

Lotët më janë bërë lum
Duke ia numruar plagët Arbërisë
E prap në dhe të huaj
Njeri pa atëdhe jam
Larg shume larg Kosovës së përgjakur
Larg shume larg oxhaqeve të rrënuara
Larg lisave e shtëpive të djegura
Spaska më keq se me vdekë
Nën hijet e shkurrave të huaja

(Ali Podrimjes)

Nuk jam vetëm
as nuk di gjuhë djajsh
Mallkoj dhe zotin
në brigje të Arbërisë që s´shkeli
ku përditë shihet Ali Podrimja
tek lidh plagët e Kosovës
nën tytat e snajperëve
Me  ´i  gur mbi supe
gjithë duke shfryrë
atë Himnin e tmerrshëm të Gazit
E këtu larg Atdheut
në Evropën e lirë
shqip gjithnjë e më pak
Hej Poet
këndohet ende
“Himni i Gazit”
Gur në buzë
Qeshjen ta varën
a po „Tkurret Atdheu“
Por i fortë je
të ndalë kush dot
marritë të zhveshen ashtu si di Ti
derisa Evropa vëlla
të zgjohet nga gjumi
Nën tytat e snajperëve marshon një popull

Düren, 1998

(Azem Shkrelit)

Rreze të ngrohta dhembjeje
Rreze të ngrhta falenderimi
Ranë mbi varrin tënd i dashur
Për të gjitha ato që bëre
Për ndjesinë
Për mirkuptimin
Për tolerancën mes njerzëve
Për rrespektin

Rreze të dhembshme pikllimi
Për vdekjen tënde të hershme
Rreze malli për fuqinë e fjalës së shkruar
Për rrespektin e dashurinë që pate
Për njeriun mikun kombin e Atdheun

Lotët e mallit e pikllimit
U derdhën si gurra t´Rugovës
Qanë miqt qau i tërë Atdheu
Qau edhe « Karavani i bardhë »

I veqant ishe në fjaln e shkruar
I veqant në dhëmbje
Në tolerancë e mirsjellje
Në dashuri- andaj Ti nuk vdiqe
Ti u barte në botën tjetër
Pa pasë fatin të na i tregosh
Të gjitha msheftësitë e jetës
Dhe vehtes i shkrove epitaf
Kur thoje “Mos u bëj poet
Nëse s´mund të vdesësh
Për secilin varg
Të vdesësh për secilën fjalë”

Ç´janë këto krisma n´Karadak,
Prap shqiptari po derdh gjak,
Çështë kjo flakë që i shkon Sharrit,
Po thërret Nuri i Xhem Gostivarit.
    
Paska dal kqyr kah Drenica,
Ku të kam o Azem Galica,
Ku të kam o Adem Jashari,
Prap në luftë Ju kërkon Sharri.

Ç´janë këto turma me gra e fëmijë,
Nanë Kosovës ia kane mësy,
Karavane me pleq e plaka,
A mos vall përsëritet Bllaca?
    
Hasmi i vjeter nuk pushon,
Dhe as qimen nuk e ndrron,
Ashtë ky sllavi që s´bahet tjetër,
Don me zhbi nji popull t´vjeter.

Prandaj sot në Iliridë,
Djemt e shqipës kanë zanë pritë,
Istikamet i forcojnë,
Amanetin n´vend e qojnë.
    
Për liri e për Atdhe,
E bajnë vdekjen si me le,
Se janë msue këto troje t´mija,
Veq me gjak me ardhë LIRIA.

Düren,16.06.01

N´prehër  t´gjyshit n´ledhatim,
E siç ndjehet çdo fëmijë
Përpos përrallave Ai me fliste,
Për miqësinë me Gjermaninë.

Fliste gjyshi me ngadalë,
Ndëgjo mirë o lum gjani
Mik më i mire në histori,
Për shqiparë ishte Gjermani

N´tokë t´Lajbnicit më thoshte gjyshi,
Lindi Gëtte dhe Shileri
Lindi Hajne-Nobelisti,
Gjermanisë me ju shtu nderi.
      
Langerbroh ky vend i vogël,
Ku n´pranverë qel lule bora                  
Vepra t´mëdha shkruajti Hajne,
I falem nderit e i lumtë dora.

Shtëpi e tij sot n´shej nderimi,
Mbledh artistët anë e mbanë
Vend strehimi e vend pune,
U bë edhe për shqiptarë.
     
T´falem nderit Gjermani,
„Danke,danke Deutschland-„
N´kohë më t´vështira të shqiptarise,
Ishe atëdhe ,ishe Vatan.

Düren,1999-09-02

(Për fëmijë)

Na ishte dikur
Nji vend i bukur
Që quhej ILIRI.

Lulet me shumë ngjyra
Fluturat më të bukura,
Ishin për fëmijë
Në t´madhen ILIRI.

Na ishte dikur
Një vend i bukr
Që quhej ILIRI.

N’zemër të Rizonit
Kishte lindë Teuta,
Kroje, fusha, male…
Deti me val’ t’buta.

Na ishte dikur
Një vend i bukur
Që quhej ILIRI.

Teuta, Teuta,
Ish mbretnesh e madhe,
Trimënia e saj
Krenari shqiptare.

Na ishte dikur
Një vend i bukur
Që quhej ILIRI.

Mars,2000.

(Ades)

Nga Deutsche Welle diç kumbon
Valë, valë lajmron, njofton...
I shpërndan n´katër anë,
Bjeshkë e detra po i çan.
        
N´kët turbullirë, n´kët fatkeqësi
Kur na humbin gra e fëmijë,
S´dimë ku i kemi vëlla e motër
Na i sjell Ada lajmet n´votër.

Ada e bukur si sorkadhe
Plot kuptim zemër bujare
Eshtë gjermane çdo kush e di
N´çdo fole t´shqipes ka hy.
        
Me dy zemra t´mdha bujare
Një gjermane e një shqiptare,
E shqiptarët në këto kohra
Po të thonë se je e JONA!

Kanë thënë pleqtë n´kohra t´mira
-“Miku i mirë shihet n´ditë t´vshështira“,
T´urojnë nënat, t´urojnë fëmija,
N´çifteli t´këndon djalëria.
        
Valëron porsi tërfili,
Si valë Rajne, e si valë Drini,
Je si bora n´majë t´Monschaut,
Dhe si lule n´Bjeshkë të Sharrit.

T´mirat vijë po pika, pika…
ADJA e jonë si Elena Gjika,
Je gjermane e je e jona
Edith Durrham e ditëve tona.
        
Puna Jote nismëtare
Eshtë një punë humanitare
Shumë jetima t´majnë në zemër,
ADO ori bëre emër.

U bëre urë e miqësisë,
Oj mikesha e Arbërisë.

24 May 1999

Sa ashtë i vjetër Sharri,
Aq ashtë dhe Dardania;
Sa vjet ka Korabi,
Aq vjet ka Shqipnia.

Po qëndrojnë të forta,
Të vjetra me name,
E randë, oh, e randë,
Ashtë ndamja prej ame!

Ndamja, oh, prej ame,
Nji shpirt e nji gjak,
Për ndamje në shekuj,
Do të marrim hak.

Të dyja me nji za,
Thërrasin si fëmi,
Kur do të bashkohemi,
Oj nanë Arbëni?

Do të vie koha
Arbënia nji amë.
Nji trup që e kam,
Shumë me gjak e lanë.

Do t´rrjedhin dy Drinat,
T`vallëzojë Arbënia,
Si dy krahë Shqiponje,
Anembanë Shqipnia.

Kur vritet mësuesi,
Rrëzës Qyqavicës,
Nxjerr tytën nga mali,
Pushkë e Shotë Galicës.

Kur vritet mësuesi,
Për nder të Atdheut,
Mbin mbi Dhaskal Todhrin,
Shpatë e Skënderbeut.

Kur godasin mësuesin,
Duar gjakatare,
Djemte e UÇK-së
Bëhen Abetare.

Kur vritet mësuesi
Për një pëllëmbë fushe,
Shkronjat n´Abetare
Marrin ngjyrë të kuqe.

Kur vritet mësuesi
Për dritë të lirisë,
Djemtë e UÇK-së
Marshojnë Arbërisë.

DO TË VIJË NJË DITË

Fëmijët sot s´këndojnë
N´Kosovën time t´mjerë
As lulet më nuk çelin
Si çilnin përherë.

Nuk kanë çantë e libra
Pa shkronja kanë mbetë
Edhe mësuesi i tyre
Në kurbet ka tretë.

Dalin protestojnë
E bëjnë demonstrata
Shikon loke e mjera
Edhe qanë e ngrata.

Policia serbe
Vranë, prenë e grinë
Nuk i len në shkolla
Të shqipes-fëminë.

I ka mbyllëato
Me roje e dry
Mësuesve e rpindërve
Zemra ju ka ndry.
                                                                                                                                                                                        Por do te vijë koha
Shkollat do të çilen
S´bashku mësues e nxënës
N´valle do të hidhen.

Do të mësohen shkronjat
Dhe ritmet e valles,
Do t´këndohen këngët
E Jusuf Gërvallës.

Do t´mësohen vjershat
e t´madhit Naim,
Nëpër shkollat tona
T´ketë hare e gëzim.

Do t´mësohet De Rada
Do t´mësohet Gjergj Fishta
Do t´i tregojmë botës
Se nuk vdes kurrë shqipja.

Sikur në gjithë botën
Do t´këndojë fëmija,
Do t´lulëzojë Kosova
Do të vijë liria.

Kur të vijë ajo,
Le t´vijë dalëngadalë,
N´Kosovë do të çelin
Trëndafilë e Lalë.

Rrezet dielli ynë
Fort do t´i shumojë,
N´Kosovën e lirë
T´ngrohta do t´i lëshojë.

Fytyrat shqiptare
Do të qeshin prore
E gëzuar dhe e mbarë
Gjithë toka Arbënore.