Kujtim Stojku:GJURMË NË QIELL

nga **Agim Gashi** Wed Jul 18, 2012 12:24 pm

Kujtim Stojku:GJURMË NË QIELL

Trokun e kuajve t’bardhë t’agimit dëgjoj çdo mëngjes
Pas ata lënë ushtimën që përhapet,pastaj një fëshfërimë
Zogjtë përrreth meje këndojnë me zërin e magjishëm
Unë sëbashku me ditën rendim teposhtë rrokullimë.

Ditës nga pas,hap pas hapi nuk i ndahem
Peshën e kohës mbi shpatullat e mia ndjej
Ngjis t’përpjeta e zbres tatpjeta me trokun e kuajve t’agimit
T’clilët zhduken në horizont, etjen shuajnë bashkë me diellin
Nëpër lumenj.

Më pas n’gjithçka bie heshtja
Më mbështjell n’sjetullën e natës
Hëna nxjerr syrin,ndriçon me rrezet e saj t’verdha
Mbi sipërfaqen e ujrave flokët rrezear ajo kreh.
N’qetësinë e natës dëgjohet vetëm ushtima e zallit
Që gjarpëron ditë e natë,uturin pa pushim
Me ushtimën e zallit përzihet kënga e qokthit t’natës
Ku hëna bashkë me yjet n’kupën qiellore rrëzëllijnë.
Dëgjohet nga larg troku i kuajve t’bardhë t’agimit
Troku sa vjen e shtohet,dëgjohen kuajt që hingëllijnë
Kalëroj kuajt e agimit
Bashkë me ditën rend, i dehur gjith’ gëzim.

Kalëron me ta gjithë ditën duke mbajtur frerët me dorë
Duke u rujtur t’mos rrëshqasin mbi gurët me myshk mbuluar
Jetën mund ta humbasësh n’greminat shkëmbore
Jeta të ndjell ngadalë, e ardhmia pa pushim të cyt
E ty era butësisht të përkdhel në krahëror.

Dielli i qeshur t’rrezaton në fytyrë
Duke ndjekur rrjedhën e zallit që rrjedh papushim
Ku shkulmat e tij hedhin valle, n’të shihesh si n’pasqyrë
Edhe natës t’ja marrim të bukurën për veten tonë
Dielli me kuajt e bardh’ t’agmit, hënën pas e le
Nata ja këput vrapit dielli rri në mesin tonë.

Duke rendur kështu turravrap dëgjoj një zë që m’thërret
Ndjej erën e lehtë që fryn,gjethet perrreth fëshfërijnë
Qukapiku duke çukitur prish heshtjen përrreth
Zoqtë duke cicëritur fluturojnë në hapsirë.
Dita rrëshket me shpejtësi pa u ndjerë
Mëngjeset gjithmonë janë të ngopur me vesë
Duke rendur kështu njeriu shpesh ujin turbullon
Valët e kaltra s’reflektojnë më në diell
Reflekse ngjyrash,harkore si ylber.

Turrem pas tyre dhe një nga një mundohem t’i mbledh
Kur t’vijë përsëri nata në qiell t’i shpërndaj
E njeriu erën e furishme prêt në kraharor
Pastaj nata fillon të bjerë dalëngadalë
Si sumbulla të argjendëta vesa bie prej qiellit poshtë.

Përrreth meje dëgjoj zhurmë por gjurmë dot s’dalloj
Hutini këndon vetëm natën është mik me errësirën
Disa duan dritën se pa të nuk jetojnë dot
Por dhe natën hëna vazhdimisht sjell dritën
Si duaj t’verdha gruri me kallëza mbushur plot.
E unë dukem sikur fushave të mbjella tej përtej kaloj
I mbuluar i tëri nga pluhuri i florinjtë
Në shtëllungat e mëdha të reve dua të pushoj
Dëgjoj zemrën që rreh, si pëllumb gugat n’krahëror.

Yjet n’qiell gjithmonë bredhin me mua,m’duken të lodhur
Prej dritës tyre dhe hënës ja dalloj malit vetullën
Hapin e njeriut që zbret,gjurmët e freskëta ja dalloj
Tufën e rrezeve qiellore një nga një mundohem t’i mbledh.
Derisa të dëgjoj trokun e kuajve të bardhë t’agimit
Ku me patkonjtë prej ari do të trokasin n’çdo gurë shkëmb
Duke u zhdukur ngadalë n’horizont, bëhen njësh me diellin
E unë bashkë me ta nëpër qiell, rend dhe vetëm rend...

Mon	Tue	Wed	Thu	Fri	Sat	Sun
				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30