Cikël poetik nga Martin Lleshi‏

nga **Agim Gashi** Wed Apr 22, 2009 3:11 am

Martin Lleshi‏
Martin LLESHI‏

NENES TEREZE

U ngrite në krahët e dritës nëpër pale qiejsh
Zbrite në trajtë të mjellmës nga yjësit e mija
Krejt përtritur rrënjë-n’rrënjë në parakohë
Si nëpër shekuj që erdhi shën Mërija
N’Dardani janë ngjizur gjenet e mija
Agnesa e bimur nga rrënjë e t’vetmës arë
Le të pyetet Vardari kush ia puthi brigjet
Të flet kala e Shkupit për syrin e djatht
Alpet e Sharrit për mua i krijoj Zot-ynë
Ti mjellma e Ohrit tim
Enkeleda e enkelejve të lashtë
Syri djathtë i diellit n’zenit
Nëpër glob shekulli pagëzoi vetëm një emër
Gonxhja e kopshtit të Dardanisë
Pëllumbesha e bamirësive hyjnore
Mbretëresha e krejt ngritjeve të mija
Amësia e të gjitha nënave
Çudibërsja e botës shpërfillur
Shenjtëresha e Kalkutës largët
E vogla e froneve të njerzimit
Nobelistja e çuditbërjeve të pa para
Edhe Roma e lashtësive
Para teje ra përkulur

Ike për t’i prekur lartësitë
Me zemrën e pëlcitur që kallej nga zjarri
Për Atëdhen që digjej nga flaka
Për mallin e pragut t’thyer
Nganjëherë në muzgjet e vonueme
Hëna shndëritë me fytyrën tënde të prarueme
Nënë madhja nënë globi nënë Tereza
E shenjëta e përjetshmja Agnesa
Urata dhe vertikalja e popullit tim
Edhe po s’kërkuan të falur
Fali përdaljet e përbuzjeve të mija
Heraldika e krejtësisë nënave në amësi
Mirësia dashuria urata shenjtëria
Amanetin t’a kreu Amerika…!

VORBULL

Me sa kapet në grusht era
Një plasaritje qielli dukej n’horizont
Krejt papritur shtrihet diku poshtë
Si mbulesë mjegulle në luginë
Si vezullimë e vesës hershme
Rrënzë brinjëve të malit
Si rrotullim gjethëvyshkure
Nga shkëputje dege
Si përpëlitje zhurmshushuritëse
Në lëkundje krahësh
Krejt bijnë e ngriten në riciklin e amësisë

Ajo erë e ngritur nga oqeanet
Ajo grushtëthata e mjerimnamura dije
Ajo shkëputje e shtatë palë bjeshkëve
Ajo oshëtinë e shekujve t’përhumbur
Me sa hapa zë kohen në ikje
Krejt ngritjerënjet e mija lidhur rreth qafe

Hënë oj hënë
Diellin a mund ta zësh ndonjëherë ...!
Gjakovë, 07.07.2008.

RIKRIJIMI NE KETHIM

Tretem në përmbytjet e turbullirave nëpër kohë
Si halë e mbërthyer në syrin e tretë
Vijnë e shkojnë daljet nëpër plasaritje
Afër e larg përtej kufijve të matjes
Mëkatet dredhin përhumbjet e mbetjes sime
Kur lyp zbardhje në dritërimin e kohës
Mbështjellën nëpër sirtarë arahnoideje
Lidhen në lëmshin e nyjeve
Kohë e ndalur mbetej parakoha në meskohë
Skeni për tu tundur nga lashtësitë e largëta
Ajo bimë e bimur në kopshtin e të vetmës arë
Ajo galaktikë e përhumbur në misteret e ndërdijes
Ajo krejt ajo...!
Lidhë urat e përvujtërisë
Mbanë peshën e trandjeve në ngritje
Lëkund mbamëndjen e harrimeve të vona
Me qenë e me ditë me pasë thot Xhojsi
Ja ku jam sot
Në shterrinat e përhumbjeve të mija
Por ajo është prap krejt...!
Vetëm Ajo.
07.09.2007.

PERHITJE

Lutem për vargun tim të ndrydhur në dalje
Për fjalen e rënduar në peshën e matjes
Si t’i lidhë duart për butësinë e shpirtit të shtalbur
Për uratën e pathënë në fluturimin e parë të pëllumbit
Kur të lindin lirshëm fjalët prej guri
Hiri mos t’a mbuloj harresën e kumtit

Edhe sot koha krisë prej britme
Kur shikon matanë shtegu
Në bregun e lumit të vërshuar
Piçet burrërija prej shtalbi
Mos të nëpërkëmbshin të pathënat e namura
Kohë e krisur
Sa mbahet peshë e fjalës prej mëllefi
Në meskohë po u ngrite lartësive
Dy udhë t’i presin matësit e kohës
Djajt dhe engjujt n’pararojë
Deri n’udhkryqin e parë

Tek lidhen udhët nyje
Mos humbë drejtimin
E djathta të shpie drejt bregut të shpresës mirë
Lutem kënga ime
Britmë e dalë nga flaka
Mbahu vargu im.
29.02.2004.

72

Përndrydhur në varguj ëndrrash
Mprehin ç’mendurinë
Kokëkrisjet mbyllin horizontet në dritëhije
Me doren time lidhë trupin majtas
Amputoi mushkrinë e djathtë
Me skalpërin e shekullit
Rilindja zgjoi ëndrrën e mistershme
Hijedritë agu vie lodhshëm
Pas diellit të ngrirë në veriun e jugut
E unë me gjysëmfrymë për ëndrrën e djathtë
I rrëfehem rrënjëve për mëkatin tim virgjër
Dhe zgjohem te kroi Martinit
Ëndrra pshërretinë tatpjetë lugines.

TE GJITHA I FALEN NJE EMRI

Dikur ëndërronim për lirinë e ngrysur nga dimrat e mëdhenj
Ëndërronim për bukën e misrit t’bardhë
Për veshjet e reja t’arrnuara në driten e pishës
Mbathjet e qëndisura nga thumbat gjemborë
Endërronim për abetaret e grisura
Për një diell që shndëriste matanë
Për një pëlhurë të kuqe maje shtize
Për një zog të kohës ngrirë
Që fshehurazi valvitej në Shkabën tonë
Ëndërronim edhe për vargjet e Fishtës që i mallkuan motet
Për Xhojsin ,Niçën ,Kafkën...mbanim uri
Bukë e mykur misri më ëmbël se mjalta
Ëndërronim për shtegun e çeliktë në murin e zemrës
Ofshanim për njerzit që binin nga krismat e rrufeve në kërkim të diellit
Ofshanim për krahët e cunguar nga shpatë e Bizmarkut

Heu...
Gjergji ynë sikur të zgjohej përseri
Mollën e Kuqe do ta kem në dorë
Sa pëmallur jam më dëgjo Janinë
Sikur t’isha zgjuar në këtë ëndërr
Ofshama ime e përhumbur

Ëndërronim edhe për fëmijët tanë
Si do të dukën në rritë
Për nismën e ngritjes në këmbë
Për fjalën e parë të shkronjës A- ATEDHE
Për më të madhin emër
Për fjalën nënë
Kur miklon gjirin bir i saj
Kur hapëron këmbën e djathtë
Për qeshjen dhe vajin
Për dashurinë e lodrave të thyera
Për trastën e bariut këngën e fyellit
Për librin kur moteve me mjegull u bënte dritë
Kur binte shi me diell
Kur rrita matë shtatin njomak
Kur burrnija pjekët në shtalb
Ku peshë e kohës ashtit i ndrydhë palcën
Ku të mirat dhe të ligat i ndajnë kahjet

Urata merr udhën e mirë në lutje

E ne prap ëndërronim krejt bardhësitë
E liria ishte e përhitur në dukje
Ajo skuqej dhe nxihej në përpjekje të ardhjes
Sa shtigje theheshin e lisa binin
Nga krismat e rrrufeve moteve të liga
Vargane lumenjësh të kuq thenin shtratin
Të gjitha i falën një emri.

HENA NE ARKIVOL

Përtej shtatë bjeshkëve
Drita në agim verbohet
Hëna del pa syrin e djatht
Yjet vdesin gjithmonë pa zë

Plaku në tri këmbë
Kërkon eliksirën e jetës
Keq me të afërmit
E mjegull me të largëtit
Katrahurë
Që nuk vdes kurrë

Dikur mbi një udhë të gjatë
Nata zuri në thua në zogj gjymtyrëngrirë
Tej Kalasë së Rozafës hapin s’e bëri
E varrosën me hënën në një arkivol.
RIGVEDA
Përtej jete po të këthehem
E para isha unë
Pluhuri i harresës
Mbi kupën time mallë i tharë

Qiejt ngrysën errën
Rilindje-apokalipsë
Ai zog i zi mbi shkëmb rritë folenë
Rritu shpendi im

Më thërrisni po të doni
Në këthimin tim prush i gjallë
Kryeveda jam unë gegnishtja
Fishta hudhë mallkimin
Endrra foli...!

Mon	Tue	Wed	Thu	Fri	Sat	Sun
		1	2	3	4	5
6	7	8	9	10	11	12
13	14	15	16	17	18	19
20	21	22	23	24	25	26
27	28	29	30	31