Një poezi dhe një tregim nga Adem Zaplluzha

nga **Agim Gashi** Fri Dec 07, 2012 8:43 pm

ADEA ZAPLLUZHA
Një poezi dhe një tregim nga Adem Zaplluzha ADEM-ZAPLLUZHA

Një poezi dhe një tregim nga Adem Zaplluzha

DO BISEDOSH ME KREHRIN

[b]Domosdo një ditë[/b]

[b]Do vij çasti[/b]

[b]Kur takohemi me vdekjen[/b]

[b]Arkivoli i murrmë zgërdhihet[/b]

[b]Deri në mospërfillje [/b]

[b]Ti do të ecësh drejt një jete tjetër[/b]

[b]Te ne thonë jetë varri[/b]

[b]Më së lehti aty i ke[/b]

[b]T’i varësh duart në erë[/b]

[b]Dhe të mos thahen asnjëherë[/b]

[b]Kur takohesh me vetveten[/b]

[b]Kujtoje gjelbërimin e syve të mëngjesit[/b]

[b]Ke për të kuptua se vetëm atë ditë[/b]

[b]Ti ishe në gjendje të ngurtë[/b]

[b]Dhe pate qeshur deri në mëngjes[/b]

[b]Duke i krehur flokët e ngjyrosura të kujtesës[/b]

[b]Do bisedosh me krehrin[/b]

[b]Do të të kujtohet kashaia e drunjtë[/b]

[b]Dhe era e brymtë[/b]

[b]Kur bisedonit me krifat e hirta të hënës[/b]

SHIU DHE BALTA-tregim

Ishte Bajrami i vogël apo i madh, mua më duket qesharake t’i ndaj bajramet, Festa është festë . Si e madhja ashtu edhe e vogla janë festa fetare, kryesore atë ditë do të hamë më mirë.

Para disa ditëve nëna e kishte pjekur bakllavën me arra dhe me lajthia,me padurim pritnim të kthehen burrat prej xhamisë dhe të ulemi e të drekojmë një herë në vjet si njeri.

Ec e ulu në sofër kur të kafshojnë qentë. Atë ditë Bajrami trokëllimat ishin jo të zakonshme,trokëllima djajsh,nuk trokitnin por i thyen dyert, një zë , si nga nëntoka ulëriu: Jashtë dhe mos i mbyllni dyert e keni lypur NATO-n dhe ja ku e keni...

Jashtë pa asnjë plaçkë. Mos merrni asgjë, as lëkurën e juaj. Lëreni çdo gjë çka keni, zbrazni xhepat. Dinarë mund të merrni sa të doni, kurse markat që i keni fshehur menjëherë qitni këtu ose asnjë i gjallë nuk del këtej, asnjë.

Ishte urdhri i prerë i njeriut me maskë në fytyrë. Më duket se ja njoha zërin, ishte komshiu im i parë. Ti ndahu në këtë anë, me ty kam pak punë, kemi disa hesape pa pastruar mirë. Sot do t’i pastromë të gjitha llogaritë, do t’i pastrojmë hesapet e vjetra...

Në këndin e lagjes, afër një shtylle elektrike u dëgjua një krismë e shurdhër e automatikut. Njeriu me maskë u kthye duke e matur për trupi rripin e pantallonave se kush e di nga i kishte vjedhur.

Shiu i zi nuk pushonte, thash edhe më parë, kur na përzunë, s’na lënë t’i mbyllim dyert. Më mbetën mes gishtave çelësi ngrirë i derës dhe doreza e bronztë.

Ishte një Mars i çmendur. As që ka pas mençuri

ai Zot i luftës së mitologjisë Greke,. Ajo ditë e turbullt me

shi, pikonte në pasqyrën e tejdukshme të pranverës .

Asgjë nuk pata mundësi të marr ,përpos shtambës.

Thash se, i duhet dikujt një pikë ujë sa për ta mbajtur gjallë

shpirtin e vrarë . Duhet të kemi ujë, tha një zë në mua.

Uji na duhet për t’i njomë plagët e tokës, ose zemrën e fishkur të ndonjë plaku.

Na ndoqën lehjet e pa artikuluar deri në stacion. Kalonim rrugës për në Stadiumin e qytetit, mu kujtua Srebrenica, masakra e një qyteti që u zhduk për një kohë shumë të shkurt.

Deri në stacionin e fundit na përcillte një kordon i zi policësh. Gra shtatzëna , fëmijët me vajë duke i thithur gjinjtë e shterura të nënave.

Pleqtë që mezi i lëviznin këmbët. Një njeri në kukëza u ndal në rrugë dhe i pshurri disa policë të maskuar.

Një zë i shurdhër automatiku e ndau qiellin në dy pjesë, si shkopi magjik i Moisiut detin, dhe heshtja e llahtarshme, na rrinte mbi kokë si një tmerr i pa përshkruar. Fishkëllima e trenit e prishi atë qetësi memece.

Nëpër trasta s’kishim asgjë. Korbat e çartur,desh na rropën lëkurën. Përpos lëkurës te ne kishte hyrë tmerri. një frikë e paparë na i tregonte dhëmbët e prishtë të së keqes.

Kur iu afruam fundit të rrugës nuk ishte fundi por fillimi e një krimi në qeshjen e policëve maqedonas.

Një uniformë më e trishtueshme se sa trishtimi.

Më e zezë se sterra në atë baltë të Bllacës.

Më pas thua se qante qielli . Shiu dhe balta u ngjizën në lëkurën tonë, u ngjizën edhe mjegullat, çdo e ligë na hyri në shpirt...

Disa javë mbetëm buzë lumit duke i varrosur fëmijët që vdisnin për disa artikuj banalë. Na mungonin pelenat dhe qumështi që i mbante gjallë disa mijëra frymë fëmijësh, na mungonin edhe... E çka nuk na mungonte në atë Ferr, urinonim pas shkurreve,mu atje ku njerëzit i përngjanin qenve...

Nga libri “Fluturimet e korbave në netët pa hënë”

Mon	Tue	Wed	Thu	Fri	Sat	Sun
				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30