Cikël poetik nga Qibrije Demiri - Frangu‏

nga **Agim Gashi** Sun May 03, 2009 12:08 pm

Qibrije Demiri - Frangu‏

Uluri o njeri

nëpër vajin e foshnjës
rrëshqas kah esenca
e kohës së nisur
lotët e tij lumenj
bëhen në mua

engjëlli
ashpër shpreh vajin
jeta mund ta bëj ujk
s‘ kam si t’i them
uluri o njeri

maternitetit eci
në nuhatje
të një mali
që sall erën e ashites
i njoh

shoh pikën e zezë
në atë vaj
dikush më thotë ec
më thotë ec moj

Hajde e bëhemi fëmijë

hajde
bëhemi fëmijë
ma trego gjuhën
ta tregoj zemrën
fundin e pusit
ku ka rënë përalla

edhe fëmijët
janë budallenj
nganjëherë
si për dhembje
bëhen të mëdhenj

sa e mirë duket jeta
e mashtrimi ka kuptim
kur bëhesh fëmijë
kur bëhesh trim

Mbrëmjeve

ndjehem konfuze
harroj pjatën
që m’ofroi dita
në një gjurmë qeni

futem në shtrat
copë letre e ndrydhur
provoj ta shkruaj ditën
në faqen e shpinës sime

sy të hakarritur në dhembje
gojë plot shkumbë
buzëqeshje të vdekura
trotuareve

leckë të përlotur
në kantonjerin e kohës e gjuaj
ditën qelbësirë
bishë të ngordhur
e parafytyroj

Keq

keq e kam
gjithë ditët i bëj
mushka

ngarkoj e shkarkoj
mbi trupat e tyre
si arabaxhiu fshaj
bashkë me muzgun

ditët
karvan mushkash
pihen si koktej
dhembjesh

e ato vdesin
duke marrë kufomën
e vet mbështjellë
me një cohë nga shpirti im

Tallje

shpërfilli kohën
hapësirën e pafundme

i gjej në vete të ndrydhura

shpërfilli
vetëvrasjet kamikaze
tërmetet

ditët kështu vriten
në fytyrën time

nuk përfilli
asnjë ngjyrë
asnjë zë

univers jam
dhe unë

Kopshti i Tutjes

eci për në Tutje
pa shije për ditët
arroganca më rritet
nga kryeneçësi e tyre

do t’i shtrydhja
si retë
vijnë si të paftuarat
vijnë
si fyerjet

si reshje të papritura
kur të mungon ombrella
e ti lakuriq je

më bëhet të bëhem farë
si Rozafa përmbi Bunë
të ndërroj gjithë atë reliev
t’iu jap tjetër shpirt vetëm
njëherë

eci për në Tutje e
nuk e njoh kopshtin e Tutjes

Koha

hajneshë deri në përsosmëri
gurmane deri në pafundësi

gjithë ditët i mbledh
si frutat e idhta m’i servirë
në tavolinë

pendla në ajër
m’i kap çastet më të mira
ma shton drojën në pjatë

në fyt më mbetet frika

Ikja nga mahnitja

mendimi
shtrihet në mua si mizoria
duke grimcuar
me të bukurën e shpirtit

sopatë e ndryshkur deri në gjak
vetja ime e heshtur
gjymton ëndrrat
rrënojë e madhe bëhet
si t ‘i kalojë
kam frikën e ngjyrave
që kanë

nga frika e akullit
nga frika e zjarrit
njerëzit bëhen të vakët
dhe ikin nga mahnitja

Episod bashkëshortësie

eci guralecëve
si nëpër eksponate
kohësh të vjetra

pasioni për artin
asnjëherë nuk më vdiq
e ndjej edhe në gurë
këtë tipar të mbrapshtë

s’je nga zonjat e zgjuara
nga ato të ndjeshmet je
thotë Bardhi

ngaqë më shikon si grua

acarimi ynë shtrihet në sofër
dhe hamë drekë
duke u shndërruar në mëlmesë
për njëri tjetrin

Poezisë
keq më llaston
më vesh e më zhvesh
nga shpirti hidhërueshëm
thuajse jam fustan

dyert e çmendisë
m’i hap me duar zjarri
harron se nuk jam
përditshmëria

fëmijë i llastuar
i kundërvihem vetes
kur më shkrep syrin
gjithçka timen dhunshëm

Mon	Tue	Wed	Thu	Fri	Sat	Sun
				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30