Cikël poetik nga autorë të ndryshëm

Të vij sonte në të ngrysur,
me qirinj në Galaktikë ?-
A me Yllin e Mëngjesit
që i bëhem Zgjim me zgjim?

Të vij sonte apo
sonte? -
Dhe me Hënë, dhe me Diell,
dhe me yjet në një shportë
dhe me zemrën sa një qiell…?

Të vij nesër a nxitimthi,
me një shkronjë që më flet shqip,
dhe me Zotin që më lindi
dhe me zë - prelud- në shpirt?

Të vij sonte
apo nesër,
A me ëndrrat që s’u prekën,
A me fjalët që s’u folën,
A pas - kurrë, në këtë shekull?

Të vij sonte apo sonte?
A, pas vetes së përdjegur?...

Pritmë,
Një sekondë e gjysmë…
Sa të lyej flokët
Dhe…
T’i marr leje vetes…!

Pelegrin !

“Shfletova qiejt, rresht e nëpër rrjeshta
Dhe midis qiellit të gjeta Ty...
Nëse në Tokë s’mjaftojnë letrat-
Fjalët prej shpirti, me rètë qendis...
( Mesthënie-autorja)

Kam një lutje, për ty, “Pelegrin”.
Kam një brengë , kam një hall...,
Kam një lot që më ka ngrirë
E ma fsheh të shkretin mall...

Gjema Lotin! Merrma Lotin
Ndër vrapime kalëruar...
Ndoshta shkrin e pikon shi
Nëpër varre të harruar...

Merrma Lotin! Digjma mallin
Që më dogji gjer në hi.
Zjarri s’vjen nga Prometeu,
Por nga zjarri “Dashuri”

Kam një lutje “Pelegrin”,
Kam një fjalë amanet:
“Kur të shkosh në Vendin Tim
hiqmë “zvarrë” dhe nga rètë...

Se, më pas, pas ditë e Dite...,
Me një “peshë” sa trupi im -
S’ka avion t’më fluturojë,
Nuk ka “peshë” për Shpirtin tim...
........................
Të rrëfèhem, se e di-
S’ma shet shpirtin internet-esh,
Por ma gdhend-bardhë e zi-
Nëpër fletë me shkronja zemrash.

Se tek Fjala do të mbrrijmë,
Tek Ajo-Filles’ e Botës
Me një Firmë që driton –Dritë
E i bëhet B(F)rymë Tokës...
..................
Dhe një lutje(kjo, e fundit),
Mos ma merr për të vërtetë!
Kur t’i sillesh rrotull Globit-
Puthmi, puthmi..., ca poetë!


Ku ta fsheh Botën?!...

Bota është e vogël-
Ku t’i
fshihem, ku?
Bota është e madhe –
Pas jush e pafund…

Ku ta fsheh të « Madhen » ... ?
E « Vogla » s’më fsheh...( !)
Ballë e balla-ballas
Midis tyre mbes...

Prag ekuinoksi pranveror,2009

Gishtrinjtë e mi...

Njëherë e një kohë,
gishtrinjtë e mi kacavirreshin
nëpër degët e pemëfrutave
që arrinin deri mbi çatinë
e shtëpisë së fèmijërisë sime..
Një herë e një kohë, pak më pas
lëshonin tinguj pianoforteje-
edhe pse të brejtura nga finja e rrobave
të lara një natë më parë se të rritesha...
...
Gishtrinjtë e mi- pas e mëpas
përkëdhelën faqe dashurish të humbura-
dhe nuk u ankuan ...-
edhe pse pigmente largimesh shfaqeshin
në humbëtira të padeshifruara...
Gishtrinjtë-persëri me tinguj galaktike
lëvizën të më bënin nënë, më parë se grua...
....
Sot e gjithmonë,
nën ritmin e tyre të shpirtit,
përkëdhelin pelena të sapolindurish...
....
Më dhembin gishtrinjtë-
deri në palcë të dashuri-dhimbjes.
Besomëni!

dt.sot...2009

...ndaj syhapur...
malli qenka dhe i bukur..
edhe pse të than si eshkë…
Jeta vetë na qenka –mall
Ndaj syhapur çdokush vdes.

Loti i burrit

Loti i burrit ,
nuk mbërrin deri mbi mollëzat e faqeve-
Gëlltitet në shpirt…

Loti i burrit
Del rrallë e njëherë.
Besojeni!
Eshtë i vërtetë.

Më thirre?...

…ja, erdha.
Sa të kaloj mbi njëmijë vjeshtëzat e mia,
Sapo t’ua mbledh gjethet e zverdhura,
Sapo t’ua shtroj tryezën “Hapy Birthday”
Në larg-ikjen time…
Erdha!
4 korrik, 2008 Brooklyn

Mosha e poetit

Ndoshta, kur i erdhi rradha
moshës së shpirtit
Zoti, duhet të jetë menduar mirë,
patjetër...
dhe krijoi Modelin Hyjnor
tek Poetët...

Mendo, mik , i dashur,
sikur shpirti ynë
të kishte moshën që kemi-
nuk do të bëheshim
gjyshërit më të bukur
për vogëlushët,
por bajlozë, shtriga - me vjellje vreri...

Mendo, sikur të rrudhej shpirti,
sikur të zbardhej i njëtrajtshëm...
sikur të mbahej mbi një shkop
a në karrocë dikush ta shtynte....
Oh, mjerë bota atëhere,
s'do kish gjysh asnjë fëmijë...
s'do do kishte vargje dashurie
që mbillen veç me farë poetësh...

Ja kështu, i dashur mik
poet, si unë - unë si të tjerët,
moshën prej ëndrre, kur e rrëfejmë
s'e kemi më, vetëm për vete...

“Tornado”,
mos ik pa mua!
Merrmë në vorbullën
e çmendurisë tënde!
Për hatrin tim,
lëri të jetohen
të tjerët!
(Tornado-emri i një stuhie –shtjellë shkatërruese)

“Me dorën time qenkam vrarë!…”

Një ditë botës
mendja do t’i vijë…
dhe do të qeshë duke qarë…

Sërish
do të çmendet duke thirrur:
“Me dorën time qenkam vrarë!…”

Ku të shkoj

Toka s’më mbaka!…
Udhët e qiellit - të zëna…
ku të shkoj me të vërtetën
që më digjet si flaka?!

Për pak liri...

Për pak liri
gjakosa dhimbjen…,
kur e fitova,
e futa në pranga…

Vetëm nëna…

Vetëm nëna
ma kuptoi brengën në sy,
Me shpirtin e saj-shami,
fshij lotët e mi…

U putha a s’u putha

Dielli u dogj brenda vetes…
hëna m’u ftoh nëpër duar…
U putha, a s’u putha…(?!)

Bashkoj lotët…

Dimri gris arnat e mia,
vera djeg trupin tim…
Bashkoj lotët
me vjeshtën time.

Sonte...

Sonte,
të jap leje
fli mbi krahun tim…
me ëndrrat e shkuara
Nesër
dhe nesër, dhe nesër…,
zgjohu me mua… !

Dimër...

...u zhveshën drurët…
ftohtë - për lakuriqësi…
Mbi rrugën e gabimeve

Mbi rrugën e gabimeve të mia eca…

bëra gruan,
bëra nënën,
trajtëzova femrën.