Kur do të ndryshojë faktura e skenës politike

Kur do të ndryshojë faktura e skenës politike?



Opozita çdo ditë konstaton se Kosova ka arritur qëllimin e saj historik - pavarësinë! - por pastaj zë e ankohet p.sh. se Ministria e Telekomunikacionit po bën rrugë “të shtrenjta” të pavarësisë që kushtojnë “më lirë”. Kushtimisht, në këtë rast, nëse opozita e konstaton pavarësinë de jure të Kosovës, a nuk e di cila proveniencë politike ka dhënë kontribut të madh në këtë arritje (këtu hyn edhe opozita), natyrisht, të gjithë grumbull kemi merita, pos atyre që i kemi harruar, e sidomos opozita. Pavarësia me plebishit demokratik është arritur duke pranuar “kompromise” në bazë të qëndrimit të papajtueshmërisë së “të gjithëve” pa përjashtim (pos një lëvizjeje të të rinjve që ka shprehur mosbesim ndaj ndërkombëtarëve kushtetutë-formulues). Për “kompromisin” pra kanë qenë të gjithë brenda Grupit të Unitetit që ka përfshirë të gjitha opozicionet e proveniencës politike, të gjitha partitë e rëndësishme dhe individët e shoqërisë civile. Nëse paragjykojmë ardhmërinë e lëvizjes për pavarësi, atëherë në bazë të “paragjykimeve strategjike” - kompromisin e kemi konsideruar si një hap prapa në dy hapat e parë të avancimit politik të çështjes së saj. Pra kompromisi si “fazë e parë” e të lëvizurit nga status quoja e okupimit klasik. Po të jetë kjo e vërtetë, do të ishte strategji shumë e qëlluar. Por a mund të ketë “strategji politike” një proveniencë, e cila tashmë e ka harruar çështjen e statusit të arritur kur këtë status e kontestojnë 6 pikat dhe merret me pyetje - a ka kushtuar më lirë a më shtrenjtë rruga 8 kilometra Prishtinë-Aeroport. Para se të defaktorizohet de jure pavarësia e Kosovës, “faza e dytë” hëpërhë duket krejtësisht imagjinare: ndërtimi i statusit të arritur, mbrojtja e tij nga 6 pikat, përkatësisht nga UNMIK-u. Por kjo këtu nuk është qëllim i shqyrtimit të këtij editoriali, kjo që quhet “kualiteti juridik” i pavarësisë. Ajo është këtu, në mënyrë të pakthyeshme, e kanë pranuar shtetet më të fuqishme të botës. Po si nuk na kujtohet njëherë që pikërisht këto shtete që na pranuan duhet t’i përkrahim ne që të dëshmojnë se kanë vepruar në të mirë të lirisë dhe demokracisë dhe kundër aparthejdit? Të binden se e kemi merituar përkrahjen. Por a e ka merituar këtë përkrahje populli, apo edhe lidershipi i tij opozitar? Sa më shumë se edhe ata, ne duhet të gjithë ta pranojmë pavarësinë e Kosovës. Po ne e pranojmë, e festojmë, e kremtojmë! Por si? Deklarativisht, po, u tha kjo në fillim të editorialit. Deklarativisht nuk bëjmë asgjë tjetër pos që shprehim një vetëkënaqësi, e cila nuk motivon për lëvizje në këtë drejtim. Lëvizja në këtë drejtim quhet – sfida që duhet t’u bëjmë 6 pikave, Rikonfigurimit në tërësi. Kjo do të ishte program, detyrë dhe obligim patriotik i të gjithëve, e jo zënkat dhe akuzat provinciale që nuk dalin më larg se do interesa karrieriste. Klasikët mendonin se ndryshimet shoqërore vijnë si produkt i kohës, “pjekje” e kushteve sociale ekonomike që janë indikatori i parë i inercionit drejt “ndryshimeve” që i sjell “rezonimi politik i kohës”. Ka shumë teoricienë që mendojnë se “ndryshimet” paraqitën në skenë ditën që paraqitën individualitetet supreme, gjeneralët ose filozofët (teoricienët) e politikës. Por kjo nuk është fare e mundur, për shkak se gjeneralët paraqitën kur piqen kushtet për luftë që sjell ndryshime, kurse teoricienët e lëvizjeve politike, po ashtu analizojnë aktualitetin e kohës dhe teoritë e tyre mbështetën pikërisht në situatat “e pjekura” për të ndryshuar. Pra kujtoni “kompromisin”! Pra kujtoni “fazën e parë” të pavarësisë! Dhe mos luftoni ndërmjet vete, por luftoni për shtet të pavarur definitivisht! E jo për pushtet.