Ilirjan Sadikaj: Dashuria e Besarës (I)

nga **Agim Gashi** Tue Jun 16, 2009 1:16 am

Ilirjan Sadikaj

Dashuria e Besarës

- Uh, ç'vapë!- shfryu Dalani, duke larguar jakën e këmishës nga qafa e djersitur. Hapi deri në fund dritaret e Fordit të tij të vogël ngjyrë të kuqe, por ajri jashtë ishte po aq i nxehtë sa brenda hapësirës së veturës. Megjithatë, një vrull i vogël ere fërshëlleu pas kurrizit të tij dhe ai e ndjeu veten disi më mirë.
Fordi "Eskort" ishte prodhim i vitit 1987, pa kondicioner dhe aksesorë të tjerë, që kanë makinat e reja. Por për Dalanin ishte i rehatshëm. E mirëmbante si mundej, e pastronte përditë dhe fliste me të si me një shok të vogël. Madje i kishte vënë edhe një emër përkëdhelës, e quante "Buçi", si për t'i dhënë shpirt kësaj llamarine të prodhuar pesëmbëdhjetë vjet më parë. Buçi, herë pas here kërkëllinte me një zhurmë të lehtë melodike, e që Dalani supozonte se e shkaktonin amortizatorët e pasëm. Mbase për të njëqindën herë mendoi se ata duheshin ndërruar dhe po për të njëqindën herë e shtyu këtë veprim në një kohë të pacaktuar.
- Mbas pushimeve të verës, do të mundohem të kursej diçka për ty Buçi,- i foli ai makinës, duke i rënë lehtë me dorë kroskotit.
Dalani e kishte marrë rrugën për në Vlorë, këtë paradite, qejfmbetur. Jo se ishte largësi e madhe, (më pak se dyzetë kilometra nga Vlora është Fieri), por sepse e shoqja, Roberta, këmbënguli si kurrë më parë, që për pesëmbëdhjetë ditët e plazhit që do të kalonin në Vlorë, duhej patjetër të merrnin një apartament me qira.
- Diku nga Skela, është disi më lirë,- i tha ajo një mbrëmje.
- Robi, thirri pak mendjes!- ia ktheu Dalani.- A e ke bërë llogari se sa para na duhen? Ku do t'i gjejmë të shkretat?!
- Do bëjmë edhe ne njëherë si bën gjithë bota, o burrë. Fqinjët tanë i kalojnë pushimet jashtë shtetit. Se mos janë ata më të mirë se ne.
Ai donte t’i thoshte se ata nuk ishin më të mirë, por ishin më mirë nga gjendja ekonomike. Dikush kishte një biznes të vogël, dikush kishte fëmijët në emigracion, dikush tjetër...
Por Roberta ia ndërpreu mendimin.
- Edhe Poli me Gonin janë dakort. Me Polin fola në telefon. E di si m'u përgjigj? “Pushime me part-time?! Mos ma përmendni më! O një apartament në Vlorë, o s'vij fare!”
Dalani e pa me qesëndi. Apolonia dhe Agroni ishin fëmijët e tyre.
Apolonia studionte në Tiranë, në vitin e parë për gjermanisht dhe Agroni, sapo kishte mbaruar klasën e tetë.
- Robi, kjo shprehja "pushime me part -time" është e jotja dhe jo e Polit,- i tha Dalani së shoqes rëndë-rëndë.- Fëmijët do të bëjnë si të duam ne. Vlora ja ku është, makinën po e kemi. Me pesë litra naftë shkojmë dhe vijmë ditë për ditë. Bukën e marrim me vete nga shtëpia.
- Me Buçin përditë?! Jo dhe jo!- këmbënguli ajo.
- Pse si të duket Buçi ty?- gati u inatos Dalani, që iu duk se po i shanin makinën.
Roberta i buzëqeshi e u mundua ta merrte me të mirë.
- Hë Dalà,- i tha me përkëdheli,- mos na e prish. Pastaj unë i kam thënë Vjollcës, të shikojë për ndonjë apartament për në dhjetë ose pesëmbëdhjetë korrik.
Vjollca ishte motra e Dalanit, martuar në Vlorë, rregulluar me shtëpi dhe katandi si jo më mirë. Ajo ishte mësuese matematike, punonte në një shkollë private dhe pas punës jepte kurse private. I shoqi, Sokoli, ishte avokat i zoti dhe kishin shumë të ardhura në muaj. Të dy djemtë e tyre, mësonin në shkollën private ku Vjollca jepte mësim.
Ndërsa Dalani me Robertën, me të ardhurat që merrnin mezi kalonin muajin. Ai ishte inxhinier nafte, ajo mësuese në ciklin e ulët. Vajza studionte në universitetin e Tiranës dhe çdo muaj paguanin një kuotë lekësh që ishte gati rroga e së shoqes. Djali hidhte përditë shtat dhe vetëm pantallonat dhe atletet i ndërronte çdo katër-pesë muaj. Duhej të blinin edhe një kompjuter. Një kamera dixhitale e kishte ëndërruar gjithmonë. Edhe Buçi donte të hante nga pak çdo muaj. Shpenzimet vetjake ai i kishte reduktuar në minimum. Një ekspres në mëngjes para se të fillonte punën dhe kaq. Ndonjë çaj pasdite apo ndonjë gotë birrë në mbrëmje mund t'i shijonte vetëm në shtëpi. Dalani e pa Robertën me mëdyshje.
- Qoftë e bërë!- tha më në fund.- Por kompjuterit i thuaj lamtumirë sivjet.
Dhe nuk foli më.
Kështu, atë të shtunë të fundit të qershorit, u nis të takonte të motrën në Vlorë. Përveçse i kishte mbetur qejfi ngaqë e shoqja dhe fëmijët bënin plane pa u këshilluar më parë me të, Dalanin e kishte mbërthyer një ankth që nuk dinte si ta shpjegonte. Ankthi kishte trajtën e një pikëpyetjeje që i çukiste kokën dhe nuk gjente dot zgjidhjen. Përse Roberta këmbënguli që pushimet e verës t’i bënin në korrik dhe jo në gusht, muajin e saj të preferuar? Që kur ishin martuar, rreth njëzet vjet më parë e deri tani, lejet e zakonshme i kishin marrë gjithmonë në muajin e fundit të verës, ashtu siç donte ajo. Ideja e saj e pazakontë për të ndryshuar rutinën, që prej vitesh ishte shndërruar në një “planifikim standart, që të hante shpirtin”, siç e përkufizonte ai, i dukej përveçse e paarsyeshme, edhe tinzare.
Ai e mendonte si një qelq të fshehur në rërë, që sa t’i vinte përsipër këmbën e zbathur, me siguri do ta çante e do t’i shkaktonte dhembje të shumta. Madje, për një moment atij i dhembi shputa e këmbës. Instiktivisht hoqi këmbën nga gazi dhe makina ndali.
- Deri në Vlorë, zotëri,- dëgjoi një zë nga dritarja e hapur.
Dalani ktheu kokën djathtas dhe pa një prift ortodoks, me pak mjekër veshur me dolloma dhe këmishë të zezë dhe kapelen cilindrike të zezë, të cilën e hoqi dhe mbante në dorë.
- Për ty e ndala Atë,- tha Dalani.
Hodhi sytë përreth dhe u orientua menjëherë që ishte në Oshtimë, fshatin e fundit para se të futej në kurorën e ullinjve të Vlorës.
- Faleminderit, o bir!- i tha prifti.
Ndërsa prifti po ulej në ndenjësen e parë, Dalani e vëzhgoi me bishtin e syrit.
Prifti dukej i ri, rreth të tridhjetave, i pashëm, por jo shumë i shëndetshëm. Vinte era duhan, sado që ai përtypte kanellë, që të largonte erën e rëndë të nikotinës. Por ishte i pashëm dhe çuditërisht i padjersitur. Ai i kishte thënë bir, ndonëse Dalani ishte 10 vjet e kusur më i vjetër se ai. Kjo gjë i pëlqeu, e ndjeu veten më të ri, edhe pse e dinte që fjala, bir, e dalë nga goja e një përfaqësuesi të fesë, ishte njësoj me fjalën “dele e perëndisë”.
Dalani donte ta pyeste priftin për rangun që mbante në karrierën fetare, për shenjat dalluese që ndante një post nga një tjetër, por prifti qëlloi i heshtur dhe Dalani nuk foli. Sidoqoftë, ai hamendësoi se prifti i përkiste një rangu të ulët fetar, i barazvlershëm me gradën tetar në ushtri. Dalani kishte pak njohuri për hierarkinë fetare, përfshirë edhe atë ortodokse. Vetëm disave ua dinte kuptimin si: dhjak, igumen, patriark. Por edhe për to nuk ishte fort i sigurt në i kishte shqiptuar mirë.
Prifti lëvizi stacionet e radios derisa gjeti radio Valëkaltrë-n, që jepte këngë turbofolku, hapi paksa volumin dhe u rehatua butë-butë në sedilje.
“Sa mirë do të ishte sikur në ato meshat e tyre të zymta të fusnin pak ritme turbofolku”- mendoi Dalani dhe përfytyroi të rinjtë që shkonin në kishë apo xhami dhe në sfond dëgjohej një ritëm turbofolku, “amin”.
Ndërkaq, hynë në Vlorë. Prifti zbriti pranë shkollës së mesme “Avni Rustemi” dhe u bë gati të nxirrte ndonjë lek nga xhepat e fshehur të rasës së zezë.
- Asgjë për të paguar Atë,- i tha Dalani.- Ishte kënaqësi që udhëtuat me mua.
Prifti e falënderoi me kokë, bëri shpejt e shpejt kryqin dhe shqiptoi me një zë kumbues e të ngrohtë :
- Zoti të bekoftë!
- Ditën e mirë,- ia ktheu Dalani.
Kur kaloi xhaminë, matanë Sheshit të Flamurit i bëri një zile me celular të motrës, Vjollcës. Pas pak ajo e mori në telefon.
- Alo, Dalà, ku je?
- Te xhamia. Për pesë minuta jam aty.
- Mirë, po të pres në shtëpi.
Dalanit i pëlqente ta thërrisnin Dalà. Në fëmijëri e thërritnin shkurt Lani. Por atij i dukej se ky shkurtim s’shprehte tamam thelbin e personalitetit të tij. Kështu ai kërkoi ta thërritnin Dalà. Me këtë emër filluan ta njohin të afërmit, shokët dhe miqtë. Me kalimin e kohës, shkurtimi i emrave iu kthye qëllim në vetvete. Së shoqes, Robertës, që para martese i thërrisnin Berta ai ia ktheu Robi dhe kështu i mbeti. Sa për fëmijët, shkurtimet e emrave të tyre ishin vetvetiu të gjetura.
As tre minuta s’iu deshën për të mbërritur në shtëpinë e të motrës. Ndali makinën pranë trotuarit, nën hijen e rripëzuar të një palme, diku afër stacionit të shërbimit urban, tek “Orizi” siç i thonë vlonjatët. Pallati ishte trekatësh, një karabiná e vjetër por e rindërtuar që nga themelet, me shtesa të qelqta, dhe e graniluar me ngjyra jo fort të ndezura, me katet e para dyqane kozmetike dhe butikë me mallra italiane. Vjollca i buzëqeshte nga ballkoni i madh i katit të dytë, ndërsa ai mbyllte me çelës makinën. Ajo e priti me derën hapur. E puthi në faqe dhe pa e lënë të hiqte këpucët e uli në një kolltuk në sallonin e madh të sajuar nga shtesat. Ajri i freskët i kondicionerit e bëri Dalanin të ndihej më mirë.
- Vetëm qenke?- vërejti ai duke hedhur një vështrim përreth.
- Sokoli kishte një çështje për të sqaruar me një klient, por do të vijë për drekë. Çunat po kanë dalë, mbase janë në plazh. Unë po të prisja. Do të dal për ndonjë orë dhe do të kthehem prapë. Drekën e kam bërë gati. Ti do të rrish për drekë apo jo?- i tha Vjollca, ndërkohë që kishte hapur frigoriferin e madh dhe po mbushte tabakanë me ca ëmbëlsira dhe lëngje të ftohta. -Të të bëj dhe një kafe? - shtoi ajo.
- Jo,- tha Dalani.- Edhe për drekë nuk do të rri. Erdha vetëm për të të pyetur për apartamentin, mundësisht ta shihja njëherë dhe të bëja pazar për dhjetë apo pesëmbëdhjetë ditë plazh.
Vjollca vuri tabakanë në tavolinën e ulët të sallonit, e afroi për nga Dalani dhe u ul pranë tij. I hodhi dorën në qafë dhe e pa ngultas në sy.
- Pse më vështron ashtu?- tha Dalani.
- Më jep fjalën që s’do të më thuash jo!- iu kthye ajo.
- Për apartamentin?! - u habit Dalani.
- Edhe për ndonjë gjë tjetër,- shtoi Vjollca.
Ai i hoqi dorën nga qafa dhe u largua disa centimetra larg saj.
- Pa hë, të të dëgjoj njëherë.
- Apartamenti është në skelë, tetëdhjetë metër katror, i mobiluar. E ke falas. Kohën e qëndrimit e ke të pakufizuar.
Ai e pa me habi.
- Mos e ke paguar gjë vetë?
- Edhe po ta paguaja, vëlla të kam, - i tha ajo duke ulur zërin, që fjalët e saj të dukeshin disi misterioze.
- Pra, kjo qenka ajo gjëja tjetër. Dikush që më ofron një apartament falas për gjithë stinën e verës, apo jo?
Vjollca tundi kokën.
- Dhe kush është? - bëri gjysmëpyetjen Dalani.
- Besara,- tha Vjollca.
Dalani u skuq i tëri në fytyrë, deri te majat e veshëve. Zemra filloi t’i rrihte fort, por vetëm për pak sekonda. U mundua ta ngurtësojë fytyrën dhe të dukej i ftohtë. Por zëri ende iu drodh pak.
- Sara, ajo shoqja jote? - e pyeti.
- Po Sara, ajo shoqja ime! - ia priti Vjollca.
- Ç’ne, ajo çifutka na qenka bërë kaq filantrope? - u mundua të ironizonte Dalani.
Vjollca e pa me qortim.
-Ti i thua asaj çifute?! Se dija që vëllai im i madh paska ca ide raciste, vetëm e vetëm se ka nja dy fije floku të verdha më shumë se ne.
Fjala ne ishte për Besarën dhe Vjollcën.
-Më fal,- tha Dalani,- e thashë pa të keq. Emrat si Sara apo Rebeka janë me origjinë çifute, kaq doja të thosha. Unë e di që Sara është denbabaden vlonjate.
-Është nga zemra e Vlorës, nga Kanina. Dhe emri i saj Besara është puro shqiptar dhe më shumë akoma, është puro ilir. Dhe në familje e në shoqëri nuk i thërrasin Sara, por Besa. Pastaj, edhe po të ishte çifute ç’të keqe do të kishte në këtë mes? - tha Vjollca.
Dalani u ndje i përbuzur.
-Më fyen po vazhdove më, - i tha së motrës.
Vjollca e pa me dashamirësi.
-E teprova edhe unë pak apo jo? Nejse, të kërkoj të falur. Tani për punën e apartamentit, shtëpia e Besarës është bosh. Ajo bashkë me djalin ka disa vjet që banon në shtëpinë e prindërve. Mund të vesh e të rrish sa të duash.
-Jo, as që bëhet fjalë,- tha Dalani.
-Atëherë do të bëhet kështu. Ajo bashkë me të vëllanë kanë ndërtuar një superpallat pranë universitetit. Gjysma e pallatit është pronë e Besarës. Ka ende hyrje të pashitura. Gjithçka është free.
-Ashtu?! Qëkur qenkan bërë kaq të pasur ata?
-Të pasur Gjikajt?! Por ata, Sharrajt, Xhyherajt, kanë patur toka e dyqane kudo në Vlorë, që para Zogut.
Dalani u mendua pak.
-Varianti i dytë më pëlqen,- tha.- Por diçka do të paguaj. Se s’të pyeta, si është Besara tani? Më ke thënë që ka qenë e sëmurë për një kohë të gjatë.
-Eh, diçka më mirë. Do takoheni bashkë te lulishtja para Bolonjës. Me t’u ndarë bashkë, do t’i bëj një telefonatë të të presë atje.
-E pse duhet ta takoj? Ti ke folur me të, po ashtu edhe Robi ka folur me ty.
Gjithçka është përfunduar.
-Do ta takosh që të shohësh apartamentin. Më saktë të përzgjedhësh një. Pastaj edhe ajo kishte dëshirë të të takonte. Këtë ta them nga ana ime, besoj se më kupton.
Ajo e pa në sy.
-E mirë, se do ta takoj,- i tha ai.
Kur Dalani u ngrit të largohej, Vjollca i zgjati një kartmonedhë njëqind euro.
-Ç’është kjo?
-Porosi e Sokolit. Fitoi një gjyq dhe klientët e shpërblyen mirë. Merre ta kesh para xhepi.
Ajo e përqafoi dhe ndërsa po ndaheshin i tha:
-Po ndërrove mendje, eja për drekë.
-Të fala Sokolit,- shqiptoi mbyturazi Dalani. E ndërsa po zbriste shkallët, dëgjoi nga pas zërin e së motrës:
-Mos e mërzit Besarën!

Për ZSH: Petraq Kote

nga **Agim Gashi** Tue Jun 16, 2009 1:19 am

Ilirjan Sadikaj

Dashuria e Besarës

Dalani ndezi makinën dhe u nis drejt skelës, për të takuar Besarën. Njihej prej vitesh me Besarën, para se ajo dhe e motra të bëheshin shoqe të ngushta.

Ishte në vitin e fundit të universitetit. Një mbrëmje nëntori erdhi e takoi në konvikt, Estrefi, shoku i tij i fëmijërisë dhe i rinisë, student edhe ai në vitin e fundit të Fakultetit të Inxhinierisë, dega Hidrologji.
-Dalà, do të shkojmë në kinema sot,- i tha ai plot entuziazëm, duke tundur në njërën dorë biletat e kinemasë.
-Jo, Esf. Kam një detyrë kursi që dua ta dorëzoj medoemos nesër. Do të shkruaj deri vonë.
Estrefi u befasua.
-Ç’thua more?! Gjithë Tirana po çmendet për filmin, ndërsa ti je kaq indiferent.
Kishte disa javë që në kinemanë “17 Nëntori” po shfaqej filmi çek “Një jashtëtokësore në shtëpinë time” dhe biletat i gjeje nën dorë me çmime disa herë më të larta.
Dalani nguroi.
-Po sikur të shkojmë nesër?
Estrefi u ngërdhesh.
-Nesër? Ore gdhë, e di çdo të thotë ta shtyjmë për nesër? Kam një javë që përpiqem dhe biletat i gjeta për sot, ora tetë me dhjetë, me trefishin e çmimit. Dhe lekët e biletave do t’i paguash ti.
Dalani e pa shokun, i pashpresë.
-Kaq shtrenjtë?
Estrefi qeshi.
-Është shtrenjtë thua?! Dëgjo tani surprizën. Ti do të paguash dy bileta, por edhe unë do të paguaj dy bileta, sepse janë katër bileta. Ne jemi dy shokë, që do të kemi edhe dy shoqe. Më kupton tani, o trupeshk?
Dalani u dorëzua plotësisht.
-Dakort,- tha. -Damat asnjëherë nuk paguajnë. Po nga i gjete këto shoqe?
-Janë studente të vitit të parë për anglisht. Vlonjate, t’i pish në kupë, aq të mira janë. Njëra është kushërira ime, atë do ta kesh ti në krah, tjetra është shoqja e saj e ngushtë, që do të jetë pranë meje. Por kujdes me kushërirën, - u bë gjoja serioz Estrefi. -Jo direkt lojën e duarve me të.
Dhe shpërtheu në një kukurizmë të shkurtër.
Dalani e pa me dyshim.
-Vërtet është kushërira jote ajo që po qesh apo përqesh?
Estrefi u bë serioz.
-Sigurisht që është kushërira ime. Nënat tona janë kushërira të dyta. Ne jemi kushërinj të tretë. Dhe është kushërira më e veçantë që njoh dhe e respektoj shumë. Por kjo s’do të thotë se sa herë flas për një kushëri apo kushërirë të jem medoemos solemn, o moralist. Tani vishu, se po vete ora shtatë dhe duhet të shkojmë t’i marrim në konvikt.
Te konvikti i vajzave pritën vetëm pak. Vajzat ishin përgatitur që më parë. Mjaftoi një fërshëllimë e Estrefit nën dritaren e dhomës së tyre dhe ato dolën menjëherë. Erdhën gjithë ndrojë, me sytë gati përtokë. Nëpër dhëmbë mezi shqiptuan një “mirëmbrëma”.
-Mirëmbrëma! - ia ktheu i pari Estrefi.
-Mirëmbrëma! - shtoi edhe Dalani.
Estrefi mori situatën në dorë.
- Vajza, ky është shoku im i ngushtë, Dalani. Pastaj iu drejtua Dalanit.
- Dalà, këto janë Fatmira dhe Besara.
U panë për një çast të katërt në sy dhe sikur morën frymë të lehtësuar. Vajzat kishin veshur funde që u venin deri nën gju dhe bluza me mëngë të gjata. Drita e zbehtë e neonëve të rrugës së konvikteve dhe era e lehtë që frynte dhe fëshfërinte cohat e holla të bluzave i tregonin më të brishta dhe më të gjata. Djemtë kishin veshur mbi këmishat me jaka të hapura xhaketa sportive.
I futën vajzat në mes. Dalani kishte përkrah Fatmirën. “Kjo është kushërira e Estrefit”,- mendoi. Tamam, në atë çast Estrefi mbajti hapat. Ndaluan të katërt.
- Shkelje e rregullave të qarkullimit rrugor,- tha Estrefi. -Dalà, Besara është kushërira ime. Të lutem, dili në krah. Unë ..
- S’ka problem!,- thanë Besara dhe Dalani pothuajse njëkohësisht.
- Joo! Lëviz matanë Dalà! Ja unë po rri pranë Fatmirës. Për këtë gabim, penalizoj veten. Sot qeras vetëm unë!
Vajzat qeshën të lehtësuara së bashku me Estrefin. Dalani heshti, sikur të mos ishte me ta.
- Dalà,- vërejti Estrefi, për qëndrimin e rëndë të tij,- këtu jemi në grup ndaj duhet reaguar si grup. Qesh njëri, qeshin të gjithë, qan njëri përlotemi të tërë.
Pastaj iu drejtua vajzave sikur Dalani të mos ishte aty:
-Dalà, është shoku im më i ngushtë. E njoh si veten time, por ndonjëherë nuk e njoh fare. Ka shumë sekrete dhe unë di disa prej tyre. Sot do t’ju zbuloj një sekret të vogël. Është mjeshtër për shkurtimin e emrave. Në gjimnaz e thërritnin të gjithë Lani. Një ditë të bukur me diell, e quajti veten Dalà dhe na detyroi të gjithëve t’i thërritnim Dalà. Kështu e thërret gjithë Fieri. Mua më thërret Esf, herë me një s dhe herë me dy s. Kështu më njohin të gjithë. Ndaj mos u habitni kur t’ju thërrasë me ndonjë shortname befasues.
-Pa hë? - vajzat panë nga Dalani.
-Ju i keni emrat vetë të shkurtuara,- u tha Dalani vajzave. -Mira dhe Sara. Me ju s’mund të ndryshohet asgjë.
-Ju sapo bëtë ndryshimin e parë,- u hodh Besara,- mua të gjithë më thërrasin Besa.
-Unë do të të thërras gjithmonë Sara,- tha Dalani.
Një drithërimë e lehtë e përshkoi Besarën. Zemra po i rrihte fort. U ep drejt tij në mënyrë të pavullnetshme dhe disa hapa ecën duke cikur duart dhe supet e njëri-tjetrit.
“Unë do të të thërras gjithmonë Sara”, kujtoi Dalani, ndërsa kaloi rotondon e Skelës dhe parkoi makinën pranë hotel Bolonjës.

Qëndroi nën hijen e një palme dhe hodhi sytë përreth për të pikasur Besarën. E dalloi përtej rrugës, që po ia bënte me dorë dhe po vinte drejt tij. Kishte veshur një fund të bardhë pak mbi gju dhe një bluzë të hollë, pa mëngë, të kaltër. Kishte mbathur një palë sandale me një rrip të verdhë aq të hollë sa Dalani priste nga momenti në moment t’i këputeshin. Me një çadër të vogël mbrohej nga dielli. Syzet e diellit, ngjyrë gri të lehtë të xhamave, nuk e pengonin Dalanin t’i dallonte irisin e kaftë të syve. Ishte e bardhë si shkumësi në dërrasën e zezë, thua se sot ishte një nga ditët e rralla që shihte diell me sy. Kur iu afrua pranë vuri re tualetin e lehtë erëndjellës të saj dhe në flokët e krehura me kujdes që i vareshin deri në supe, dukeshin qartë thinjat, që ajo nuk ishte përpjekur t’i fshihte.
-Tungjatatjeta Dalà,- i tha buzagaz, e ndërsa mbylli çadrën i zgjati dorën me një delikatesë që ai e njihte prej kohësh.
-Tungjatjeta! - ia ktheu Dalani, pa guxuar t’i fliste në emër e ta shihte drejt e në sy, por dorën ia mbajti në pëllëmbën e tij të madhe, më shumë se çasti i takimit. Sapo shkëputën duart, Besara me një veprim të natyrshëm, i hodhi një krah përreth qafës së tij dhe e puthi në faqe.

Atë natë nëntori të largët të takimit të parë, ata i përcollën vajzat deri te hyrja e konviktit. Ndërsa po ndaheshin, Besara i hodhi krahun në qafë Estrefit dhe e puthi në faqe, pastaj pa në sy Dalanin, e përqafoi dhe e puthi edhe atë në faqe. Nxitoi pas Fatmirës, që para saj, kishte guxuar vetëm t’u jepte dorën djemve dhe të shqiptonte “natën e mirë”. Dy shokët ngelën një çast të habitur nga veprimi i Besarës. Estrefi donte t’i thoshte Dalanit se gjesti i përqafimit dhe i puthjes në faqe në Vlorë dhe rrethinat e saj ishte i zakonshëm midis të afërmve. Por e kuptoi, që ky shpjegim nuk do të funksiononte. Ai e mori me mend se ishte Dalani shkaku i këtij përqafimi, kurse ai ishte vetëm mburoja e veprimit të Besarës. Dhe për ta ngacmuar disi, i tha:
-Në Vlorë, të afërmit dhe miqtë përqafohen dhe puthen në faqe nga femrat pas ndonjë ceremonie të përmotshme, zakonisht mbasi përcjellin për në banesën e fundit të vdekurin. Po ta transkriptosh fjalë për fjalë gjestin pantomim të Besarës, do të dilte pak a shumë kështu: “Ju faleminderit çuna që morët pjesë në ceremoninë tonë të zisë.”

vijon

nga **Agim Gashi** Tue Jun 16, 2009 1:20 am

Dalani nuk e mbajti dot të qeshurën e vetme të asaj mbrëmjeje.
-Megjithatë është fisnike, edhe pse për mort, - ia ktheu Dalani.
-Ore gdhë,- i tha prapë Estrefi, - Besara me këtë veprim na la të kuptonim, se kjo mbrëmje ishte për të, por edhe për Fatmirën, besoj, më se e mërzitshme. Dhe kjo tërësisht për fajin tënd. Ti nuk fole asnjë fjalë, nuk reagove fare në asnjë nga batutat e mia, madje, nuk fute njëherë dorën në xhep për të qerasur qoftë edhe veten. Imagjino të ishe vetëm me këto gocat sot. Do të të kishin braktisur në rastin më të parë dhe ti do të kishe ngelur si hu gardhi në mes të Tiranës.
Dalani qëndronte para Estrefit, me një buzëqeshje të lehtë.
-Zbardh edhe dhëmbët sepse xhepat e mi u shkundën në fund të fundit.

Dalani po qëndronte pa lëvizur përballë Besarës, duke i buzëqeshur lehtë. Instiktivisht futi dorën në xhep dhe preku kartmonedhën njëqind euro, që i kishte dhuruar Vjollca.
-Shkojmë nga Uji i Ftohtë,- tha Dalani,- ulemi në ndonjë bar dhe pimë diçka. Atje flasim edhe për apartamentin, edhe për qeranë.
Besara i hodhi një sy Fordit të vjetër dhe mblodhi buzët.
-Nga përshkrimet e Vjollcës kjo duhet të jetë vetura jote, hë?
-Po. Ky është Fordi im.
-Jam kureshtare të di në i ke sajuar donjë shkurtesë.
-Jo pa shkurtim. I kam dhënë jetë. E kam quajtur Buçi.
Besara qeshi me gjithë shpirt, e befasuar.
-Sa emër i këndshëm. Tani edhe mua makina më duket më e mirë.
Ajo mbështeti pëllëmbën në llamarinën e pluhurosur, si të përkëdhelte ndonjë qenie të gjallë. Pastaj fare natyrshëm i futi krahun Dalanit.
-Nga do të shkojmë?
-Unë mendova tek Uji i Ftohtë. Por po të duash ti vemi edhe në Radhimë. Apo do në Gus-Baba?
-Unë dua të vemi në shtëpinë e prindërve të mi, te Vilat. Atje është freskët. Rrimë në kopsht. Edhe prindërve do t’u bëhej qejfi, po të të takonin. Ata e dinë që je vëllai i Vjollcës dhe i Nikos.

Nikoja ishtë vëllai i Dalanit, më i vogli i fëmijëve. Ai kishte banuar vite më parë në Vlorë. Tashmë ishte në Amerikë.
Dalani e refuzoi ftesën e Besarës.
-A nuk ndahemi këtu më mirë, Sara? Jemi të martuar e me fëmijë, e sikur nuk shkon të hyj e të dal në shtëpinë tënde. Sa për apartamentin bisedoje gjithçka me Vjollcën. Unë do të vij me familjen në pesëmbëdhjetëditëshin e fundit të korrikut.
-Unë këmbëngul të shkojmë te Vilat. Mamaja po përgatit drekën. Do t’i mbetet hatri po të mos vish. Nuk do të ndodhë asgjë jashtë normave, si u shprehe ti. Pastaj edhe unë po të lutem. Për hir të shoqërisë sonë të hershme duhet të pranosh. Pas drekës, dalim e pimë kafe, shohim edhe apartamentin.
-Epo, mirë,- u koll Dalani.- Shkojmë me Buçin.
-Më mirë ecim në këmbë. Makinën nuk e prek kush.
Ata lëvizën nga vendi dhe ajo u mbështet aq pranë tij, sa ai ndjeu të rrahurat e zemrës së saj. U ndje në siklet. Kështu i kishte ndodhur edhe atë ditë që doli për herë të parë vetëm më Besarën.

Ai po hynte në bibliotekën që ndodhej në katin e parë të pallatit të kulturës “Studenti”, kur u përball me Besarën.

Qëndruan për një çast aq pranë, sa dëgjonin të rrahurat e zemrës së njëri-tjetrit.
-S’po më fton për një kafe?,- e theu heshtjen Besara.
-Sa do e bëja,- tha Dalani. - Të dorëzoj librin dhe erdha.
Një minutë më pas, erdhi tek Besara.
-Ku do e pimë kafen?
-Ku të duash ti.
-Vemi në Tiranë ?
-Ok,- tha Besara dhe e kapi prej krahu duke u mbështetur lehtë mbas tij.
Dalani u ndie në siklet. Megjithatë, kryqëzoi duart nga pas që Besara të ishte më e lirshme. Ngadalësoi disi hapat, që të mbante ritmin e saj.
-Atë natë në kinema, më the se studioje për anglisht,- tha Dalani. -Por sepse m’u krijua ideja, që ishte më shumë se anglisht.
-Anglishtja më duhet për të pasur një diplomë. Kjo është, si të thuash ana zyrtare. Njëkohësisht unë studioj gjuhët e vjetra greke dhe egjiptiane. Gjuhët dhe kultura antike janë hobi im.
Dalani u befasua.
-Nuk e dija që në Fakultetin e Gjuhëve të Huaja studiohen edhe gjuhët e vdekura.
-Ke të drejtë. Leksionet i marr në Institutin e Gjuhës e të Albanologjisë. Do të jap provime për këto gjuhë dhe do të diplomohem.
-Si të lejuan studimin e tyre, sepse e mendoj si diçka tepër të rezervuar dhe për njerëz të privilegjuar?
-Jo dhe aq të privilegjuar por pak veta hyjnë në këto nivele. Im atë i rregulloi këto gjëra. Ka shumë miq midis profesorëve këtu në Tiranë.
-Babai yt është albanolog?
-Jo, është agronom, por i apasionuar mbas lashtësisë. Ne jemi kaniniotë. Gjyshërit e mi banonin në Kaninë. Kur im atë ishte ende fëmijë, në Kaninë erdhi një grup albanologësh austriakë, për zbulime. Dhe e merr me mend ç’ndodhi? Shtëpia jonë dhe dyqanet tona, ishin ndërtuar mbi themelet e një pallati mbretëror ilir të dymijë e ca vjetëve më parë. Qeveria e Zogut, e zhvendosi familjen e babait nga Kanina në Vlorë. Që nga ajo kohë, im atë u apasionua mbas antikitetit dhe këtë pasion të tij e trashëgova edhe unë. Im vëlla as do t’ia dijë fare për këto “vjetërsira”, siç i quan ai.
-E çfarë ka pasion ai?
-Paratë,- ia ktheu thjesht Besara. “I kam ngjarë gjyshit” thotë, që ka qenë tregtar i madh në Vlorë. Po ti Dalà çfarë ke pasion?
-Përveç matematikës dhe fizikës, më pëlqejnë sportet e forcës, si mundja, peshëngritja, boksi, badibillding, të gjitha nga pak, sa për të mbajtur trupin në formë.
Besara e pa me admirim.
-Gratë, i duan burrat e fortë.
-Edhe burrat i duan gratë e bukura dhe të ditura, si puna jote, për shembull. Më trego diçka për Egjiptin e faraonëve.
-Po të them një kuriozitet të vogël. Kur njerëzit vdisnin, i murosnin dhe u hiqnin organet e brendshme madje edhe trurin.

Vetëm zemrën ua linin. Egjiptianët e vjetër besonin se zemra ishte organi i dashurisë dhe se dashuria vazhdonte edhe pas vdekjes. Pra, dashuria ishte diçka më shumë se trupore, ishte hyjnore.

Për ZSH: Petraq Kote

nga Sponsored content

Mon	Tue	Wed	Thu	Fri	Sat	Sun
				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30

Ilirjan Sadikaj: Dashuria e Besarës (I)

Ilirjan Sadikaj: Dashuria e Besarës (I)

Ilirjan Sadikaj: Dashuria e Besarës (II)

Re: Ilirjan Sadikaj: Dashuria e Besarës (I)

Re: Ilirjan Sadikaj: Dashuria e Besarës (I)