Nehat Jahiu: Ata janë histori në vehte…

nga **Agim Gashi** Sun Jun 21, 2009 12:09 am

NEHAT JAHIU

ATA JANE HISTORI NE VEHTE…

Aty mbi fshat…! Në një lëndinë…! Të bleruar verë e dimër…! Shihen ca e ca varre…! Të mbuluara me lule…! Aty pushojnë eshtrat e bijve dhe bijave…! Më të dashur që ranë për liri…! Janë varret e dëshmorëve…! Lulet mbi varret e tyre janë të ujitura me gjakun e njomë…! Me lotët e nënave…! Lotët e dhembjes…! Të krenarisë…! Të gëzimit…! Të buzëqeshjes…! Ata janë të gjallë…! Nuk kanë vdekur…! Janë në zemrat tona…! }do lule e këtij kopshti…! Të kësaj lëndine të bukur…! Me aromë lule të këndshme…! Kanë ngritur nga një lapidar…! Të buzëqeshur…! I buzëqeshin lirisë…! Vendlindjes…! Atdheut…! Ardhmërisë…! Aty në atë lëndinë…! {shtë një histori e dhembshme…! E përgjakur…! E lavdishme…! E…! Ata kanë ra diku nëpër male…! Fusha…! E…! Buzëqeshur…! Dheun e përgjakur…! Me gjakun e tyre…! E puthën…! E shtrënguan në grushta…! Në shpirt…! Me te e mbuluan trupin e tyre…! }do lule e varreve të tyre…! Aty në lëndinë…! Mbi fshat…! Ngritën nga një lapidar lirie…! Eshtrat e tyre…! Përkunden në atë lëndinë….! Në atë djep lirie…! Buzëqeshin me ninullat e nënave…! Me këngët e telave të qiftelisë…! Me historinë e popullit të tyre…! Me…! Dëshmorët janë të pavdekshëm…! Legjendë e një populli…! Janë një histori në vehte…! Ata ia dhanë ngjyrën flamurit…! Me gjakun e tyre e qëndisën shkabën në flamur…! Aty në kodër…! Mbi fshat…! Në atë lëndinë…! Dielli i mëngjesit…! I lëshon rrezet e para…! Hëna tërë natën….! Mbi varret e tyre bënë dritë…! Për ]do mëngjes vesa i lanë lulet…! Buzëqesh vendlindja…! Atdheu…! Malet dhe fushat me blerim…! Ujiten për ]do ditë…! Me djersën e gjakun e dëshmorëve…! Erë borziloku…! Flladi i puhisë…! Kënga e bilbilave…! Nën lëndinë…! Oxhaqet tymojnë…! Kullat kanë lëshuar themelet…! Thellë e më thellë në tokën e tyre…! Në vendlindje…! Në atdhe…! Janë bërë kala…! Të pamposhtura…! Janë ujitur me djersën…! Gjakun…! E dëshmorëve…! Kjo lëndinë…! Mbi fshat…! Mbushur me varre…! Varre dëshmorësh…! Kanë krijuar historinë e saj…! Ata ranë dëshmorë…! Ranë për të mos vdekur…! Shumë prej tyre…! Ishin shumë të rinj…! E të reja…! Akoma në buzë e kishin qumështin e gjirit…! Të nënave të tyre…! Kur fshati…! Atdheu…! Fushat…! Malet…! E…! Pushojnë…! Flenë…! Ata bëjnë roje…! Vendlindjen e atdheun e mbajnë…! Në shuplakë të dorës…! E syrin e bëjnë pishë…! Për ]do ditë atdheu buzëqesh…! Krenohet…! Ka dëshmorët e vet…! Ka historinë e tij…! Ata ujitin këtë tokë…! Me gjakun e njomë…! Me gjakun e ëmbël…! Me mall e dashuri…! Morën nga një grusht dhe…! E shtrënguan në shpirt…! Me afsh dashurie…! Dhe e puthën…! Dhanë amanetin e fundit të tyre…! Ku është balta…! Më e ëmbël se mjalta…! ? Në atdhe…! Ata janë fanar drite…! Që nuk shuhen…! Ata janë histori në vehte…!

Mon	Tue	Wed	Thu	Fri	Sat	Sun
				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30