Aida Dismondy:KUÇEDRA

Një grua hapi derën dhe i ftoi brenda. Fatlumja s’kuptoi asgjë porse zëri i gruas i tingëlloi si hungërima e ujqve. Ku ishte kuçedra?! Burri që ishte ulur në sedilje seç i tha gruas me të njejtën tingull hungërimë dhe ajo e pa Fatlumen nga koka tek këmbët. Ia bëri me shenjë ta ndiqte. Fatlumja u kthye nga burrat dhe gruaja sikur t’i thoshte diçka ose sikur t’i thoshte lamtumirë apo të lidhej me të vetmen gjë të përbashkët që kishte me to; ata krushq, e lidhnin me fshatin, me vendin e saj, ndonëse tani i ngjanin një kopeje ujqsh me hungërima e me dhëmbë gati për ta gelltitur, atë, të vetmen shqerrë. Por ujq-krushqit nuk e ndoqën veç në sytë e tyre ishte e qartë babëzitja.

Teksa hipte shkallët pas gruas Fatlumja i hodhi një sy sallonit dhe mureve. Nga tavani i punuar me dru varej një shandelier me xhama si kristal e me metal në ngjyrë floriri. Llambat e vogla i përngjanin yjeve, porse drita e tyre ishte e zbehtë, e ftohtë dhe sallonit i jepnin një shkëlqim të akullt, në mure ishin varur piktura të ndryshme dhe fotografi të vendosura në korniza. Të tëra ishin peisazhe pyjesh, ‘ujqit e kucedrat jetojnë në pyje,’ tha me vete. Gruaja hapi një derë të gdhendur në ngjyrë arre dhe Fatlumja u ndodh në një dhomë me krevat të madh, as prindërit e saj s’kishin të tillë. Koka e krevatit ishte metal i punuar tepër hollë e me motive që i përngjanin dantellave që zbukuronin dritaret e shtëpive në fshat. Në mur varej një perde mëndafshi në ngjyrë blu të çelët dhe i vinte rreth kokës së krevatit deri aty ku mbaronin jastëkët që ishin tepër të bukur dhe vendosur me rregull. Dyshemeja e dhomës ishte e mermertë e një pjesë e madhe e saj ishte e mbuluar me sexhade. Në këmbët e krevatit shtrihej një lëkurë e kaftë ariu me kokë të balsamosur që të shtinte frikën a thua se e kishin vënë aty me qëllim të ruante Fatlumen. Ngjitur me dhomën ishte banjoja e mermertë, luksoze, peshqirë të trashë vareshin bukur aftër lavamanit dhe përkarshi vaskës së mermertë, rubinetat e ujit ishin të florinjtë në formë dragoi dhe me sy të kuq rubini. Të ishte vërtetë në shtëpi të kuçedrës?

Gruaja e zhveshi. Qysh se kishte filluar të bënte banjë vetë askush s’e kishte zhveshur. Instiktivisht Fatlumja u përpoq të mbulojë trupin e saj të njomë. Gruaja ia bëri me dorë për nga vaska dhe e lau. Ca nga lodhja ca nga hutimi Fatlumja nuk rezistoi. Gruaja ia bëri me shenjë të ngrihej dhe e mbështolli me peshqir. Të marrët vesh me shenja ishte i vjetër qysh nga koha e fillimit të njerëzimit. Nëse ato merreshin vesh me shenja a do ta merrte vesh gruaja se Fatlumja ishte e tmerruar po t’i bënte shenjë. Ç’shenja do të përdorte?! Hoqi dorë nga ideja e komunikimit me shenja. “Tani do të më hanë?!”-mendoi. Mbasi e veshi gruaja i hapi krevatin dhe ia bëri përsëri me shenjë të shtrihej. E vetme në krevat u frikësua. “Do të vinë të më hanë natën”-tha dhe e zuri gjumi. Në mëngjes gruaja e makinës e zgjoi „Vish këto rroba dhe hajde se të presin“- këtë herë nuk i buzeqeshi as i preku fytyrën. „Presin?!“- tha Fatlumja. Ishin shtuar ujqit apo e kishte fjalën për kokat e kuçedrës?! Fatlumja hyri në dhomë ku në krye të tavolinës qëndronte një burrë rreth të dyzetave me flokë të prera shkurt që sapo kishin filluar të thinjeshin. Sytë i kishte të qelqtë si qelqet e shandelierit që varej në sallon. Në dorën e majtë kishte një unazë të trashë floriri. Fatlumja u ndje e tulatur dhe e frikësuar, si shqerrat që i ati therte. Ç’do të ndodhte me të? S’ishte kuçedër, por si kuçedra kishte një vështrim sikur do ta përpinte të tërën aty në vend, do t’i pinte gjakun, do të hapte gojën, do të lëshonte flakë e do ta piqte të gjallë teksa ajo rrinte në këmbë e më pas do ta servirnin në tabaka e ai do të ngopej me mishin e saj të njomë. Burri ia bëri me shenjë që t’i afrohej. Teksa i afrohej ndjeu se dalëngadalë do t’i nënshtrohej çdo dëshire të burrit. Një ftohtësi e kaploi dhe ndjeu sesi ajo po shndërrohej në qelq sikur sytë e burrit, dhe iu bë se në dorën e tij do të behëj copash. Ku të jenë vajzat e tjera? Kuçedra e përrallës kishte ngrënë shumë vajza të tjera, patjetër dhe burri do të kishte ndonjë dhomë të mbushur me kockat e tyre, mbase atje do ta shpinte tani teksa e kapi përdore dhe i dha një vështrim që e bëri Fatlumen të dridhej nga tmerri. Po, po mendoi Fatlumja patjetër jam në shtëpinë e kuçedrës dhe ajo është e fshehur në këtë maskë burri. Dora e burrit ishte e ftohtë si vdekja. Pas tij u hap një derë, të dy hynë në një dhomë të errët që vinte një erë kutërbuese. „Era e vdekjes“-mendoi Fatlumja. „Këtu do të jenë dhe eshtrat e vajzave të tjera, muret duhet të jenë të spërkatura me gjak, ai s’e hap dritën se s’do që unë ta di se ç’fat më pret“. Burri e shtrëngoi rreth vetes dhe Fatlumja ndjeu ftohtësinë e duarve të tij, që si gjarpërinj po i mblidhnin trupin dhe po i ngulnin dhëmbët për t’i futur helmin. „Fundi“, –mendoi Fatlumja-„fundi qenka ndryshe“. „Sa mirë do të ishte të isha skuqur nga flakët e kuçedrës!“-mendoi Fatlumja. „Ku është kuçedra? Ku është druvari?“ Në ajër dëgjohej hungërima ngjethëse e burrit. Fatlumja kujtoi se kishte vdekur dhe ishte zgjuar në Had kur ndjeu se gruaja që e kishte pritur dje po e lante përsëri. „Do të gjej druvarin me hir a pahir”,-tha me vete teksa ngadalë po ndjente trupin t’i ngrohej. Ra në gjumë të thellë dhe në ëndërr filloi të lozë litar e hapa dollapa me shoqet derisa një dorë erdhi e kapi për bërryli e tërhoqi prej krevatit dhe e futi me forcë në makinë. S’i kushtoi vemendje kush ishte pak rëndësi kishte, të tërë ishin pjesë të së njejtës lukuni bishash, të tërë do të ndanin prenë e tyre.

Nga dritarja e makinës Fatlumja shikonte lëvizjet marramendëse të njerëzve e makinave, dritat e pafund që ndriçonin rrugët e dyqanet. Kafenetë e mbushuara me njerëz si brenda dhe jashtë. Një mori e pafundme që i ngjanin një filmi me xhirim të shpejtë e pa zë. I vetmi spektator ishte Fatlumja. Sa dëshironte të ecte mes tyre të shkonte diku të gjente druvarin e përrallës. T’i thërriste dikujt për ndihmë. Po kujt? Ndalën diku në një nga rrugicat e qytetit, ishte rrugicë e qetë dhe njerezit që vërtiteshin aty lëviznin si hije sikur të mos shqetësonin apo tërhiqnin vemendjen e kalimtarëve të tjerë. Burri i tha të mos bëjë zë e të ecë përpara tij. Iu afruan një porte të vogël. E shtynë dhe u ndodhen brenda një godine që ishte mbuluar nga re tymi cigaresh dhe vinte erë alkohol. Drita të zbehta, të kuqe ndriçonin barin dhe një muzikë marramendëse mbushte hapësirën. Një grua e shëndoshë me sy të spërlyer me laps të zi e me një zë gërricës u afrua foli diçka me burrin dhe pa i folur Fatlumes e tërhoqi duke e drejtuar drejt disa shkallëve që çonin në një korridor të ngushtë, të gjatë me një dritë në fund të tij. Me bisht të syrit Fatlumja pa përqark. Dyert ishin të mbyllura. Gruaja hapi njerën prej tyre. Përpara u shfaqën tre vajza, me trup të imët por që dukeshin më të plakura se gjyshja e saj nën dritën e vobektë të dhomës. Me sa dukej shekuj kishin kaluar mbi to në gjatësinë e një kohë të shkurtër. Së shpejti mbase dhe ajo do të kishte kaluar shekullin e do të dukej po aq e moçme. Koha ecën me ritëm të ngadaltë për fëmijët e të rinjtë, kur lë pas rininë koha shkon shpejt dhe vitet kalojnë pa u ndjerë sikur të ishin minuta e sekonda të orës. Mbase ky ishte sekreti i plakjes shekullore të këtyre vajzave mbase në hapësirën e dritë pakët, të pak-ajërt të dhomës koha për to kishte lëvizur me shpejtësi marramendëse. Në sytë e tyre ishte një zbrazëti që përçohej në gjysëmerrësirën e dhomës. Sytë thonë se janë pasqyrë e shpirtit. Dikush duhej t’u kishte pirë shpirtin dhe i kishte lënë bosh, qenie që lëviznin si kukulla robote. Me levizjë mekanike e zhveshën dhe e veshën pothuajse të zhveshur. E ftohta e akullt i hyri përsëri. Një nga vajzat iu afrua dhe i dha një gotë me pije. “Pije” – i tha – “do të të ngrohë”. Tinguj familjarë, fjalë që i kuptonte, jo hungërima ujqish. Vajzat ishin nga vendi i saj. Të tjera histori apo të ngjashme histori si e Fatlumes do t’i kishin sjellë aty. Nënshtrim fati pa as më të voglin refuzim, të pafajshme, të pafuqishme që detyrohen të lëvrojnë në lëtyrat e krijuara nga shpirtra djajsh, me maska njerëzore. Ferri do të ishte parajsë përpara jetës brenda asaj godine.

„ Sa kohë ke këtu?“- pyeti njëra.

“Dy ditë” – ia ktheu Fatlumja.

“Ha, qenke taze”,- shtoi tjetra.

“Taze?!”- pyeti Fatlumja – “Çdo të thotë taze?”

Në shtëpi i thoshin taze mishit të sapo prerë. Mish i prerë. Ideja e të qenit mish i prerë iu ngulit në kokë; mish i prerë taze. Shqerra kishte vdekur tani po ndaheshin e do të ndanin thelat për t’i shitur. Në dhomë hyri përsëri gruaja e shëndoshë dhe ia bëri me shenjë Fatlumes dhe njerës nga vajzat. Fatlumja i ndoqi si somnambul duke u përpjekur të fshehë gjysmë-lakuriqësinë e saj. Ku po shkonte? Mish taze i prerë. Shqerrë e therur, lëkurën hedhur në balte, gjakun në tokë, tani i shikoje çdo muskul të gjakosur. Bisha-burrë kish shqyer lëkurën e saj, tani kishte mbetur e përgjakur gati për shitje. Sa do ta kishte çmimin? Me këto mendime në kokë, Fatlumja teksa ecte pas vajzës dhe gruas ndjeu një përcëllim në sytë dhe iu bë se po i zmadhoheshin ndërkohë që mbi trup po i krijohej një si kore, dalë nga dalë në errësirën e korridorit korja u shndërrua në luspa të mëdha të forta, këmbët iu forcuan dhe i ndjeu t’i rëndoheshin, lëviznin me siguri në dysheme, veçse shputat iu shndërruan në putra, duart iu zgjatën dhe formuan kthetra të harkuara me thonj të mprehtë, mbi kurriz ndjeu mishin t’i ngrihej sikur e tërhiqnin kupat me zjarr që i vinte në shtëpi nëna. Fatlumja s’ndjeu kurrëfarë lemerie nga gjithëkjo, përkundrazi. Ndërkohë e pa se ishte më e gjatë se gruaja dhe vajza. Me një lëvizje pas të kokës kontrolloi qafën e gjatë të dyzuar duke parë lindjen e një koke tjetër e prej dhimbjes a gëzimit lëshoi një hungërimë tërë flakë.

Qershor 30, 2008