Cikël poetik nga Ismet Tahiraj

nga **Agim Gashi** Sun Jul 12, 2009 11:09 pm

ISMET TAHIRAJ

1.SHQETËSIME PURPURTE
(sipas endrrës dhe bregave te Buçës)

etërit mbështjellë nepër eterin e zi
kënaqën në peshikzën e brengave
si ne gugën te devës
t’ tulaturë në vëdhesinë e nikotinës
si këna nëpër duarët e vashave.
E plepi gjethon derisa sorrat
Kuvendojnë për vezët klloqkë
I gostitur nga glasat.
2.
të gjithë bijërive u thirrët emri
dhe secili prej etërëve të hedhë pështymë në gojë
se pështyma është lëngë hamshori
tepër të kënaqur në mëndafshin purpur
te shqetësimeve kapitale

del si lojë hamshori
si kakërdhi iriqi...

2.MESKINET

Si krimba u aduluan
Për hiq njeri
Nëpër qivurin
E rrëhmijeve.

Derisa u krimb
Guaca e mençurisë

Dhe mbi kështjellën e tyre
Valonte flamur i poshtërsive.

3.BACILËT

Kokërr e kripës
Dielli se thau,
As shiu se shpërlau

E ne prush s’ kopi
Se nuk kopi.

Fund e krye
S’u dogj.
2.
erdhën altruistet
me punën e tyre heshtake
damarëve punë bryme
si sharrëza te bagëtia

qerthuan ne shtim
bacilet...

4.LULESHELGU

Te dali ne shëngjergj
Udha s’ ka udhë
Verdhës gjitherë , s’është e verdhë.

Deomos ne te korra
Kur korr tifoja.

Lulebojgjake
Piptha gjelbrak.

Udha nuk i dihet udhës
Udha tinëz udhës i bënë lak.

Artieret a i ushqejnë
Aorta varfnjak.

5.DERRARET

Ngordhi i gjallë i atllë gomar
Tharku u mbush kokallë,
Hëna si drapër
Në fund garë.
2.
derraret i krehin kërriçat
ua jalnë prapanicat

ne fund garë
u fishkëllojnë gishtave.

6.SYTË UJORË

Sy ujorë
Më veshje trëndafili
U kam frikën.

Skajshmëri.
2.
uji i tyre nuk derdhet
as nuk shterret

rritet gufon
vazhdimësi.

7.ZEJEN E AKREPIT

Në Vushtrri
Lavirët në këmisha nate
Derdhin qumësht portokalli
Nepër fytyrat e agloshëve.

Bulërijnë kafeneve
Si merimanga ne rrjetë

Tym i beft i duhanit

Bijave te veta
Ua mësojnë zejën
2.
zejën mbase te akrepit
ndoshta hyjneshave-vjedhce

rreze solare
u vetëtijnë dhëmbëve.

8.I VETMUAR

Ndajnatë të pashë
Ishte muzgu i parë,
Blirët e shëtitorës
Të kishin vënë napë.

Zjarrmia më dogji
Shtatin tim krahethatë

Andej e këtej luftova
Më vetevetën time , në vetëmi,
Shkreptimë e syve tu
Mua me dogji llahtari.

Dhe blirët e gjatë
I vetëmuar si unë,
Mbatën atë natë...

9.I PA JETË

Edhe pse vjen
Më fëshfërimë-fustani,
S’ më gjenë
Se më dallgët
E vdekjës
U përplasa
Ia dola-mbanë
Nuk e ngushtoja
Kurrëkend

E tashë
Jam në cipën e ajrit
Në cipën e ujit,
Në cipën e dritës
Unë ylli i parë.

Dhe cipës se jetës
I jap jetë....

10.INTIME ME BACË AHMET DELINË

Udha më solli
Kryezot
Ne konakun tënd.

Ti bëjmë dy llafe
Në katër sy.

Se trualli
Po dergjet nëpër hi.

Ai çove fjalë
Shaban Jasharve

Kund të mos lënë therrë
Truallit te mbijë.

Dhe ti kryezot
Ne heshtje me dhe –bekimin

Se turku kal me galsa sorrash
Këndej s’ te kalojë

As qiellor të përhenur
Këtej s’ do të ulurijnë.

Gishtverdhi yt
Ishte kah dielli

Kryezot
Edhe një rilindje të re
Po (gëzojm) përjetojmi....

11.TINËZ-AR

Në cilin krua
Të vëmi ujë për të pirë,
Vrimat e vetvetës
T’ i njohim më mirë.

Rrënjë e cilit kërcill

Se ushunjëzat
Ëngjejë
Na përthithinë
E plagët m’i lëpijnë.

Tani qelbet moti
Qelb i qelbur
Katranos

Uji në krua vije
Gurë (tinëz) na verë – verdhëza...

12.BOA SHFAROSE NA DOLE TI

Me gjinjtë e tu
E magjepse njerëzinë,
Nën erërat e epshit
Ti shkinë e shkinisë
Si pranvera dehse.

Dhe buzët e tuaja te kuqe
Si karafili i dashnorit,
Ai kafshi yt i zi
Nga buzët helmin sekret e ville.

Se rinia , ra në afshin përrallorë
Tej teje më magji,
Kur u shkunde nga përçart
Boa shfarose na dole ti.

Kush më qumështin tuaj s’ ta pi
Se kush më, labirinthave s’hy me ty....

13. ÇARJE E RREPTË

Mitrovica nuk ka ndarje
As më lugë, as më sepet,
Kur frynë erërat
Janë do çarje-çarje e rreptë.

Edhe ura nuk duron
Llohë e stuhi,
Kur përlyhën flamujt ne erë
Si pelenka_pelenka të verdhë.

Shalakatën nëpër qiell
Me tre gishtrinjë
Si terfil e grirë.

Dhe të tjerët si shumë asaket
Pështyma gojëve – iu bë përibret...

nga **Agim Gashi** Mon Jul 13, 2009 8:57 pm

ISMET TAHIRAJ

NË SHTRETËRIT E PIST

Nëse nuk vjen
Bordelin çel e ke,
Varrin hapur- ta mbanë.

Se në shtretër të pist
Rrinë njerzë të pist.
2.
dhe kinse u shfaqësh
me ndjenja zjarri,
dhe epsh eruptiv.

Kur mbytë etja
(që te ka cyturë)
për vajin e fshehurë

dhe bëhësh kukull
për te huajt

TI STATUJA E QYTETIT

Ti drenusha ime
Ne dash mos
Eja fare në shtëpi
Ti syshkruara ime.

Rri në qytet
Kafeneve
E bulevardeve.

Ti lapërdharja
E tjetër kujt.
2.
se mëzi pret ti
te bie terri,
ta korresh
haraç.

Ti satatutja e përgënjeshtërt
E qytetit .

TEJ MASE

Tej mase
Ti je brumi
I ç’akorduar.

Nga brumi yt
Mos dalë farë.

Se rritën hithërat
Tepsive te fukarasë.
2.
dhe brum i atillë
mos mbetësha unë

e keqja
s’ka fund

MA TRUAN BEBZËN E SYRIT

Unë rri larg tij
Sa më larg që rri,
Xhelati im mi truan
Thembrat
E bebzën e syrit.

Dhe mbushet
Më shumë
Inatë.

Betohet
Që të më grijë
Në helli të më shkojë.

Sa më larg që rri
Larg tij,
Të më shfarosë
Dëshiron

Dhe rrënjën time
Rrënjën në amtësi.
2.
xhelati blu
(hije e përbalturë),
flakrim dielli
i ka (mashtruar) me dehje.

ME KAFSHATAT E BUKËS

kafshata bukës
Do t’ i ruaja
Për Ty.
Për te gjallët e mij.

Se për ditë
Harxhohet diçka
Diçka i mungon
Buxhetit familjar.

kafshatat e bukës
i lë për Ty
Sa të mos bredhesh,lypsar
Derë më derë
Dhe të mbillesh
Nëpër kontinjerë.
2.
mjaftojnë një shishe vaj
25 kilogram miell
krip s’ ka dhënë kurrë shoqata
fute në kokë
njëherë e përgjithmonë.

Merre recetën e mjekut
Për oreks më të mirë
Hiqe peshën që ke
(dhe del më i dlirë)

ore te uruar
eshtra e lëkurë jam
barkun bosh e kam

me kafshatën e katërt
bota s’ po ndryshon....

UDHA MË DJERSIU
(Bistricë e Shalës)

udha më djersiu
si ne acarin tinëzar,
si në gushtin bizar
hejbe e kujtimeve var’.

S’ mërdhijnë dot
Malësori Ukshin,
As nëna Azize më furkëz
Te qetë në atë lendinë.
2.
eh Kadri Bistrica me nam
nëpër plepat e bardhë
qe rritën n’ guvat e rrëpira
mos më thuaj se nuk te thirra
te secili thepguri
te çdo guvë
e s’ mbeta guhak.

Poshtë krejt poshtë
Shushuriste Bistrica,
Me ujin bilur
Dhe gurët lëviznin nga vendi
Dhe plepat e mbanin rendin

N’ varret e pa humbura
Burrave t’ paepur
Heshtur rrinin
T’ devotshmit e ndritur.

Mua udha më djersiu
Dhe ahishtet s’ më freskuan

Zjarri i etheve
Ethet e trupit
I ka kapluar.
3.
trimat dalzotës
qenërive të Berçanit
udhëve (po) u kallin
barot.

Dhe djersë ka
Dhe freski harbut...

DYRËT E BLINDUARA

Dyer të blinduara
Seferi i ka,
Se fëmijët i hipin qershi.

Dhe ai i përhënuri
Sharë i ka.
2.
fëmijët me gurë
(kurrë s’e kanë qëlluar)
e kanë trembur.

Dhe as një degë e qershisë
Nuk është thyer.

Ç’bela më fëmijët e fqinjëve
Me Seferin- s’ janë përlarë.

E ikur si plumb pushke kanë
Dhe fjalë te ndyra (kurrë) nuk thanë.

REUMA

ne shtratin e vet
vjen me lezet,
neve na djegë.

Ne shtrojë
Tri këmbë njeriu
Përmbrenda shketë....

Dhe rritet krijës e lëgshme
Gjymtyrve
Udhëve pa dritë.

E gjymtyrët ne lëmshin heshtak
Ngapak, ngapak,
Te kalbura
Bien (si) përbaltë.

N’ shtrat
Mbretëri e sertë...

UDHA E HAMAJVE
(Udha e Rabaxhinjeve)

udha e hamajve
me kuaj e qerre buajsh,
trokëllin me naze
nëpër pluhurin e verdhë pranveror.

Te kroi i Çobanëve
Me ta do të kisha drekuar,
Dhe unë i pa fajshmi
Cok mbi udhë.

Ky armik , sa bizar armik
Kokardë e xhandarëve
Kudo n’ pritë
N’ pluhurin e verdhë
Perde e drobitjes.

Hasrat i kanë shtruar
Për një sy gjumë,
Eh me melodi fishkëllimash
Kohën kanë kaluar
e perde e udhëve
Kurrë nuk është shkurtuar.

Thaset më kripë
E drithëra për të bluar,
Deri sa te del buka e re
Deri kur të këndojë
I uruari bulkth
E perde e pluhuri
Të rri urtë.

Oh këngët për vashat perri
I kanë kënduar,
Dhe vozgat me vajguri
Që të mos u rokullisën
I kishin shtrënguar
Dhe plaf i kujave
Duhet pastruar.

Në luadhin e madh
Sytë kishin, pë t’u shlodhurë
Dhe harabelat
thërmijat e bukës
Kishin për t’ i drekuar.

Dhe gjëma te qeshjeve
Kishin për t’ i dhuruar,
Dhe tek –tuk , romuzet
Pa hile i kishin lëshuar
Eh , sa përmallshëm
Ndër vete ishin përqafuar.

Axhokut uji kroi
Pa përtesë i kisha ofruar
Për t’u freskuar
Më një tërheqje të veshëve
E shtuar nën gazin e malluar.

Kjo udhë e hamajve
Gjakun ndër damar
Më ka nxehur,
E më ka përvëluar
Si mjegull vjeshte
Si dehje pranvere
Më ka mashtuar
2.
oh ky gjumë
seç m’ i rëndon qepallat
plumb
është mesi i ditës
kjo udhë veç kjo udhë
do të m’i shpinte gjymtyrët e trupit
përmallshëm me hamaj
do të isha përqafuar

dhe ka mbeturë e verdhë
nga pluhuri i (pa) shpresës
udhë e harresës....

BLOF I SEDRËS

Detit te shavareve
Mos te notojmë,
Më shpinë.

Se akrepat
S’i njohin mirë
Udhët.

Na grijnë.
2.
me jargë kërmijesh
mos ta matim gjatësinë

se blof
na bëhët sedra.

PICKIM ME VDEKJE

Udhën e rriqërave
E morën rriqrat,
Të na begatojnë
Jetën e shenjtërsië.

Shi i stërmadh
Rrah udhëve

Dhe bari rritet, s’ rri urtë
Na pickon me vdekje.

NE ERË SHKUME

As një natë , në këtë përnatë
Isha fare i pa gjumë.

Botës se letrave u vije shkrum
Dhe në erë e trerura shkumë.

Se s’ ka muri hiq
Penjë për terezi.

Syri (i) vetëm
Te rrenë mua edhe ty.

Nëpër erë treturë shkumë
Letrat s’ na duhën më shumë.

UDHA MË DJERËSITI
(Bistricë e Shalës)

udha më djerësiti
si ne acarin tinzar,
si në gushtin bizar
hejbe e kujtineve-varë.

S’ mërdhijnë dot
Malësori Ukshin,
As nëna Azize më furkëz
Te qetë në atë lendinë.
2.
eh Kadri Bistrica me nam
nëpër plepat e bardhë
qe rritën n’ guvat e rrëpijta
mos më thuaj se nuk te thirra
te çdo thep guri
te çdo guvë
e s’ mbeta guhak.

Poshtë krejt poshtë
Shushuriste Bistrica,
Me ujin bilur
Dhe gurt lëviznin nga vendi
Dhe plepat e mbanin rendin

N’ varret e pa humbura
Burrave t’ pa epur
Heshtur rrinin
T’ devotshmit e ndritur.

Mua udha më djerësiti
Dhe ahishtet s’ më freskuan

Zjarrmi e etheve
Ethet e trupit
I ka kapluar.
3.
trimat dalzot
qenërive të Berçanit
udhëve (po) u kallin
barut.

Dhe djersë ka
Dhe freski harbut...

MA TRUAN BEBZËN E SYRIT

Unë rri larg tij
Sa më larg që rri,
Xhelati im mi truan
Thembrat
E bebzën e syrit.

Dhe mbushet
Më shumë
Inatë.

Betohet
Që të më grijë
Në helli të më shkojë.

Sa më larg që rri
Larg tij,
Të më shfarosë
Dëshiron

Dhe rrënjën time
Rrënjën në amtësi.
2.
xhelati blu
(hije e përbalturë),
flakrim dielli
i ka (mashtruar) me dehje.

TEJ MASE

Tej mase
Ti je brumi
I ç’akorduar.

Nga brumi yt
Mos dalë farë.

Se rritën hithërat
Tepsive te fukarasë.
2.
dhe brum i atillë
mos mbetësha unë

e keqja
s’ka fund

TI STATUJA E QYTETIT

Ti drenusha ime
Ne dash mos
Eja fare në shtëpi
Ti syshkruara ime.

Rri në qytet
Kafeneve
E bulevardeve.

Ti lapërdharja
E tjetër kujt.
2.
se mëzi pret ti
te bie terri,
ta korresh
haraqin.

Ti satatutja e përgënjeshtërt
E qytetit .

NË SHTRATIN E PIST

Nese nuk vjen
Bordelin çel e ke,
Varrin hapur- ta mbanë.

Se në shtretër të pist
Rrinë njerzë të pist.
2.
dhe kinse u shfaqësh
me ndjenja zjarri,
dhe epsh eruptiv.

Kur mbytë etja
(që te ka cyturë)
për vajin e fshehurë

dhe bëhësh kukull
për te huajt

Mon	Tue	Wed	Thu	Fri	Sat	Sun
				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30

Cikël poetik nga Ismet Tahiraj

Cikël poetik nga Ismet Tahiraj

Re: Cikël poetik nga Ismet Tahiraj