Cikël poetik nga Sose Dumani

nga **Agim Gashi** Wed Aug 19, 2009 12:20 am

Sose Dumani, Itali

Kënga ime

Kënga ime s'ështe art,

por ndjenjë dhimbje

Kënga ime s'ështe e thellë,

por thellësia e saj është në

frymëmarrjen plot gulç

të dënesës time.

Eshtë brenda shpirtit

të plagosur,

është brenda teje

e ngurosur kulla ime.

Desha të këndoj

në stinën më të bukur.

Por korbat ma vran pranverën

dhe në kullën time zot u banë!

Sot, vetem frengjit flasin

për këngë e gëzime..

Për ato lindje që u gëzuan

dhe gurët e malit.

Nuk mundem më të flas për ty

se loti shpirtin po ma vret

zemrën time e lash në ty

Vetem shpresën mora vetë.

Mospërfillje

Mos mi lidhni duart.

Dua të ledhatoi plagët

e pranverës.

Mos mi mbyllni sytë.

Dua të shikoj dritën që

po shuhet or e çast.

Ju lutem, mos më lini vetëm

se më zuri tër ky gjak.

Mos u largoni nga un

në ditët e mia më të rënda.

VEMENDJE O NJEREZ

për plagët e mija

Unë nuk kërkoj mëshirë!

Nesër plagët e mia jan dhe tuajat.

Sikur të ishin gëzime, do kërkonit

të gjithë ngapak

Prandaj, o njerëz përfillni këto

PLAG!

Ishe ti?!

Ishe ti kohë

apo dikush tjetër

që më rrudhe ballin

e ma zhbëre buzeqeshjen?

Ishe ti stinë e acartë

që mi vyshke lulet

apo ti pranverë që erdhe

aq shpejt?

Ishe ti botë që ma zbehe

ndjenjën?

Ishe ti trishtim që ma

more nurin?

Mos ishe ti "njeri padron"

që me shpaten vrastare

këpute degët e jetës?

Apo ti fat me ngërdheshjen

tënde hipokrite.,

më bëre të dialogoj sot me vetëveten?!!

Mëshirë

Si një luftëtar,që shokët në beteja

i ka humbur

i lodhur i drobitur,pa lavdi e pa atdhe

Si kalorës pa kal´ e pa shpat

që bredh shkretëtirave dhe

një oaz nuk e gjen.

Ecje pa destinacion,shpresë e pa shpresë

i tradhetuar e prerë në besë.

Dhe ecen si Kostandini me amanetin

e dheut te tij

Por i mungon Doruntina në vithet e kalit

Kështu bredhin miliona njerëz pa atdhe

të përhumbur e të vrar ,nga mëshira

e pameshirë e fatit.

Toka jonë e shprishur

Toka jonë e shprishur nga të

Pangopurit,

Toka jonë e lodhur nga ligjet

e të ligjëve

O zonjë e thinjur nga hallet e

bijve larg të tretur

O pranver e përjetshme

që mbete një lule e paçelur

O tok e ILIRIT TE PA ILIR

E mbetur e tretur,pa nipa

e pa bij.

Si nuk t’u tha loti kurr në ata sy

Si mbete e vetme, si ?

Lamtumirë !

(Vellait tim)

Nje rrufe e forte shkarkoi në

Atë ditë prilli

dhe pemën që mbollëm sëbashku

në dysh e ndau

Nga ajo ditë i thashë lamtumirë

dhe kopshtit ku u rrite

horizontet pa mua u nxin

u mbyll...

Yjet e natës u shuan

Në duart e mia

edhe hanë gjoksin tim.

Dha shpirt

Zemra atë ditë u shkul

Nga kraharori

Se tempullit tim

Iu vrane hyjnit.

Vit kob' 97

Ti vrave panteonin e bukurisë

Së shpirtit tim

Ti më vrave mua,

Ti ma shkule zemren

Nga foleja e saj,

Ti mi vrave djemtë,

Rrënjët mi shpërngule

Nga më i miri vend.

Ti ma shtove dhimbjen

E lotin e mallit ,ma ktheve

Dhimbje

Ti ma vrave kullen e bardhë

Ti ma lave truallin në gjak,

o vit kob '97!

Mon	Tue	Wed	Thu	Fri	Sat	Sun
				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30