Mbi demokracinë, po jo si te Aristoteli

Mbi demokracinë, po jo si te Aristoteli

Editoriali

Demokracia nënkupton sadopak një formë të liberalitetit, libero, do të thotë lirisë në të drejtën e saj ta qeverisë vetveten. Nëse një populli i ndalohen të gjitha të drejtat jo më juridike shtetërore, por edhe ato të njeriut, a mund ta kultivojë demokracinë një popull në situatë të tillë. Demokracia është ana e kundërt e autokracisë. Nëse demokracia është garancë e institucionit të shtetit atëherë ajo nuk bie në duart e klaneve, nepotizmit, parapolitikës, individëve të fuqishëm… të gjithë në shërbim të “ndërkombëtarit” absolut. Kur bie në këto duar, demokracia quhet autokraci. Pra, shkalla e lirisë së një grumbulli, është shkalla e demokracisë së tij. Nëse një grumbull, në një vend të rrethuar me gjemba, ku je i kontrolluar dhe pa “liberalizim të vizave” kujtojmë se kultivohet demokracia, atëherë edhe sistemi i burgut qenka demokratik. Në burg, ndërkaq, qëndrojnë të burgosurit që janë njerëz të dënuar, kurse kur njerëzit jashtë burgut dënohen pa kurrfarë faji, atëherë demokracia e cila i ka dënuar - quhet - totalitarizëm. “Mbikëqyrësi” i burgut, që ruan paqen e burgut, që të mos rrebelohen të burgosurit, ua detyron demokracinë, “rendin shtëpiak” të burgut, ligjet që janë të huaja, përkatësisht të imponuara nga pozicioni i policisë dhe armatës. Në Kosovë, brenda karantinat që ka qenë i obliguar me dhunë të plotësojë standarde të larta të shtetbërjes sipas tipit të demokracisë dhe vetëvendosjes, standardet për të realizuar standarde për shoqëri demokratike, i ka imponuar si “punë e detyrueshme” (por me pagesë për kuislingët) bashkësia ndërkombëtare, konkretisht Kombet e Bashkuara. Demokracia, e tillë nuk ka prodhuar liri, por paqe. Demokraci e paqes, në të cilën nuk ka prosperitet juridik, ekonomik, kulturor, ekologjik dhe humanitar shëndetësor. Pra kjo demokraci e OKB-së që na e kanë mësuar mirë ta implementojnë e ka shkaktuar këtë krizë të rëndë politike dhe ekonomike, këtë katastrofë. Pra demokracia që prodhon mjerim, është torture totalitare. Zhveshje e vlerave të një shoqërie, deri tek edhe ato vlerat kombëtare të cilat duhet t’i mohojmë në emër të demokracisë dhe paqes. Por si quhet paqja të cilën e ruajnë “paqeruajtësit” e krejt Evropës? Na kanë mësuar të kujtojmë se nëse nuk na “ruajtur” “paqeruajtësit” ne nuk do të mund të demokratizohemi, thuajse koshienca për demokraci imponohet me dhunë dhe me roje! Demokracia e tillë sa më shumë që e ngrit nivelin e saj, aq më shpjet “konsumohet” sepse kur bëhet “shumë” demokraci është rëndë dhe populli lodhet nga demokracia e cila e skamnon, e shkombëtarizon, e poshtëron, e nënçmon, dhe e mbanë në shënjestër të armës së “paqeruajtësit”. A thua jemi bindur se ne nuk mund të zhvillojmë demokraci pa kujdesin e administratorëve të huaj. Populli demokratik ka filluar të frikohet, në mos, pa e pyetur popullin, largohen rojet e demokracisë sonë, dhe ne pastaj kalojnë nga demokracia e imponuar në anarki të paimponuar. Populli të cilin e ruajnë derisa të demokratizohet me nga krejt, është i pajtuar me paqen, veç paqe le të ketë, e që na zhvesh demokracia deri në qeniet sociale të asistencës, kjo nuk ka rëndësi. Pa paqe nuk ka demokraci! Derisa demokracia të ngrihet në kulmin e saj, deri atëherë kemi nevojë për paqe, se pa paqe, thamë, nuk ka demokraci. Mjafton, që na thonë se ata na e mësojnë demokracinë, ish kolonizatorët dhe skllavopronarët e robërve nga popujt jodemokratik në Këshillin e Sigurimit.