Teki Dervishi:Mbështille diplomacinë me një copë gazetë

Mbështille diplomacinë me një copë gazetë

Teki DERVISHI
Sheshi në sirtar

Gazetat shërbejnë për t’u demantuar deklaratat dhe vendimet zyrtare, të cilat gjithmonë “i keqkupton” opinion i gjerë, opinioni i instrumentalizuar nga kujt kushit i teket t’ia fusë kot. Gazetat janë edhe për diçka tjetër, por për “diçka tjetër” janë në vendet e lira, ku rëndom gazetat nuk mburren duke deklaruar se janë “ta pavarura”. Në shtetet e varura gazetat janë gjithmonë të “pavarura”, shembull ja ku e ke Kosovën.
(P.sh. EULEX-i demanton se tinëzisht ka bërë allishverish me shokët serbë të policisë që i ka demokratizuar Tadiqi me prospektin e Solanës). Çifti i “demokracisë” evropiane, demantin e praktikon në mënyrë shumë të sofistikuar, jo për tjetër, por për ta mbajtur “nivelin” e bashkëpunimit “miqësor” “diplomatik” në marrëdhënie “politike”, ose në ndërtimin e tyre, që rëndom është i imponuar, jo vetëm me diplomaci por edhe me polici. Lexo: po thonë se do të merren vesh me lidershipin e Kosovës, dhe me ta do t’ia lidhin kryet kësaj zallahie që e shkaktoi media “e pavarur”.
Policia me polici! Pra policia dhe demokracia, të dyja bashkë, se thonë pa polici - demokracia shndërrohet në anarki. Pra më mirë diktaturë, se anarki. Aty ku vendoset diktatura, dije se aty më parë ka pasur - anarki! Sidomos në vendet ku “rinia demokratike” eksporton demokracinë nga shtetet e zhvilluara të Evropës, me të cilën “demokraci” ndërton shtetformimin e saj në diktaturë policore të okupatorit, dhe kështu e eliminon anarkinë. Në diktaturë ka qetësi policore, që ndryshe i thonë dëgjueshmëri, lojalitet qytetar. Diktatura i bën qytetarët që me sy plot shkëndija mirënjohjeje t’i shikojnë ata që ndihmojnë zbatimin e ligjit, rendit dhe që nuk lejojnë anarki. Kontrabandë dhe mafia, po, por anarki - jo! Ilaçi i anarkisë është policia dhe armata ndërkombëtare! Kështu na mëson historia që nga Xhigis Kani, Hanibali, Aleksandri i Madh, Mark Antoni, Bonaparta e deri te shokët Hitler e Milosheviq.
Nga përvojat që njeh “historia e diplomacisë”, sidomos në kohën para shpërthimit të Luftës së Dytë Botërore, “miqësitë aleate” spektakularizoheshin me protokolle si ato të Stalinit dhe Çemberlenit që lidhën me Hitlerin, për mossulmim ushtarak. Por sulmi i Hitlerit në Rusi dhe Angli megjithatë ndodhi edhe pas protokolleve për “paqe”. Kur ia krisi Hitleri Anglisë dhe Rusisë, atëherë i demantuan protokollet, se media ende nuk ishte e pavarur, që t’ia lënin fajin asaj. Protokollet u quajtën “kontekste të gabuara” në marrëdhëniet e vendosura me armiq. Ishin ato marrëveshje që janë festuar duke i trembur djajtë e ujit me cingërima gotash shampanje! Pas cingërimave të gotave shampanje, cingëruan bombat në Shlezi!
Është gjithnjë solemn spektakulariteti i “përkrahjes” ndërkombëtare që i bëhet Kosovës, me fishekzjarrë deklaratash boshe, por përkrahje i bëhet Kosovës për “të nesërmen” e lavdishme të saj, e cila vjen pasnesër me ndihmën e policisë serbe dhe asaj të EULEX-it. Në realitetin politik aktual, situata e krizës humanitare dhe ekologjike shkon gjithnjë duke marrë tatëpjetën e krizës dhe të mosmarrëveshjeve që i shkakton “media”, kush tjetër?! Ah, kjo media! Media ka faj, sepse është “e pavarur” dhe nuk ia var fare “institucioneve” ndërkombëtare, të cilat edhe e sponsorojnë median. Po, po, media! (Kështu thanë këto ditë zotërinjtë, thanë se media po problematizon çështjen e protokollit me policë serbë, se jo… mirë është puna, me një fjalë nuk është aq keq qysh po e paraqet media. Pra demantohet media).
Kjo media, me fakturë joserioze, e papërgjegjshme, media që kërkon ekskluzivitet, tema sensacionale me të cilat sensacione e ka vënë në gjumë opinionin, qytetarët e parapaguar optimistë. Pra “moskuptimet”, deklarimet e demantuara nuk prezantohen si zyrtare, por si të pavarura në natyrën e pavarësisë politike të medias. Realiteti (e vërteta) asnjëherë nuk i arsyeton “mjetet e qëllimit”, sepse qëllimi është strategjik dhe asnjëherë nuk transparentohet në masën e duhur. Kështu për shkak se demantimit nuk është tjetër pos instrument i propagandës, një sforcim i qëndrimit zyrtar, “jo kështu” si kanë “prejudikuar” mediat, por kështu si qëndron puna bash zyrtarisht. Kështu fuqia policore injoron opinionin, qytetarët, popullin. Është një popull i pafuqishëm, është mësuar ta shohë çlirimtarin në fytyrën e okupatorit, prandaj injoroje deri në pikë të fundit.
Pra ky është qëllimi i deklaratave të eminentes evropiane mbi situatën e sotme në Kosovë. Ata nuk kanë frikë, ndaj janë arrogant, cinik, injorues. Dhe kjo paraqitje “në dritë” e një terri të krizës, opinionin e Kosovës e shtyn të mendojë se “puna do të rregullohet” pasi që po thonë kështu në Bruksel , po garantojnë “figurat eminente”. Ec e kritiko diçka që lavdërojnë evropianet! Kjo situatë ka shkuar shumë larg, sa mund të themi, në mënyrë metaforike, populli i Kosovës është bërë pozitë ndërkombëtare përballë opozitës inekzistente vendore.
“Diplomacisë” evropiane i ka dalë boja në Kosovë. Ajo kujton se ende mund ta procedojë në media, aty të censurojë dykuptimësinë konfendinciale të strategjive të djallit, të strategjive cilat i përballë bipolariteti, interesi banal i fuqive të mëdha. Atje në Bruksel dhe në Kremlin e thonë të vërtetën, e kur e dëgjojmë ne, neve na thonë: “Nuk kemi dashur të themi ashtu, po kështu!” Sidoqoftë, propaganda mund të pijë ujë vetëm në vendet ku populli shpreson se kriza është ende në fazën e riparimit, ku anarkia zëvendësohet me diktaturë të egër policore.