Suzana Zisi: Pse përpëlitesh?

Suzana Zisi: Pse përpëlitesh?

Nuk ndihesh mirë në xhepin tim? Pse përpëlitesh?
Te kishin flakur në rrugë…Atje, nën peshën e këpucëve dhe shapkave të këmbësorëve që luten për ty në kishat e praruara por, kur ti u shfaqesh në formën e një ikone në rrugë, të shkelin me këmbe…!
Je më mirë aty në xhepin tim, mes atyre pak lekëve që kam kursyer këto dy muaj të nxehtë e sfilitës. Mes lekëve…Janë të shenjta për mua ato, ndonjeherë më të shenjta se vetë Ti. Harrova të të them që quhem Kris. Kristia. Ç’rastësi! Pothuajse mbajmë të njëjtin emër ose më mirë të themi që të kanë pasur parasysh ty, kur më regjistruan në zyrën errët të gjendjes civile, mes pluhurit të bardhë të llokumeve, dhe erës së mykut që dilte nga sirtarët e kalbur…!
U linda në një ditë qershori te 1967-ës. Ështe viti kur u prishën kishat e xhamitë ne vendin tim. Hej, mik, harrova të të them që jam nga Shqipëria, megjithëse Ti, këtë duhet ta dish se je djali i ATIJ, të madhit që të krijoi Ty, sigurisht dhe mua, një prej miliarda qenieve të mjera të këtij universi.
Jam msuese. Pse qesh? Te duket e cuditshme qe nje mesuese pastron dhoma hoteli dhe lan pjata? Eh, miku im…Duhen ca leke…Duhen shume leke…Pse duhen? Qenke i pa informuar fare ti… Nuk i degjon fare ata qe te luten e falen cdo dite per ca pare? Degjo, se mos me thuash se c’jane paret se…!

“Jasu Kris!”
“Jasu Eleni!”

Degjon? Mberritem. Kjo qe me foli, eshte pronarja e hotelit, Eleni ose me e mire te themi Helena. Helena e Trojes…Trojes qe u dogj per faj te saj. Po te mos ish ajo, nuk do ish as kali dhe po te mos ish ai kale, nuk do ish as hija e tij e rende e tradhetise. Por kjo nuk eshte ajo e Trojes por i ngjan asaj, madje shume. E bukur, dredharake, joshese!

“Eja Kris, jane nje pirg me ene ketu, pse je kaq e hutuar? Apo do pime nga nje xhin si fillim?”

E degjon miku im? I pelqen te pije qe ne pike te mengjesit. Do dhe shoqeri. Nuk eshte dhe aq e keqe. Ndonjehere, kur me sheh te merzitur, me mbush nje gote plot dhe me peshperit: ”Kris, eshte e ndyre jeta, Kurajo! Ec te pime e ne djall pjatat e gotat…!”
Po fle ti? Hej, me degjo pra, ki pak durim, ti qe na mesove si te durojme. Ku e lame? Po, tek Helena. Nuk e lame aty biseden? Po ku? Aha, tek fakti qe ndonjehere une merzitem. Po, e vertete. Ndonjehere merzitem, madje merzitem shpesh ose me mire te themi qe une jam gjithmone e merzitur. Pse? Pse? Pse????? Po qenke i cuditshem ti…Nje bote e tere qe te ka idhull, beson se ti sheh, i ndihmon, u qan hallet…!
Uuuuuuuuuuu…me vjen te uleras e te cjerr faqet!!! Cfare zhgenjimi miku im…! Mire, mire po te fal. Ndoshta, kujtesa jote, eshte e dobet. Ne, jemi shume dhe mendja jote, eshte nje. Jemi shume ne mik.

“Kris, qenke ne forme sot…”
“Faleminderit shef, edhe ti…”
“Tek dymbedhjeta ki pak kujdes…Kishin pire shume mbreme. Po do,
te ndihmoj dhe une…!”
“Falemindrit, je shume i sjellshem por…une mund tia dal vete”
“Ok, ti e di…”

Ky, eshte shefi im, burri i Elenit. E sheh si i shkelqejne syte? Eshte si nje ujk i uritur perballe femrave por asnjehere nuk e tepron, te pakten ne raport me mua. Do te te shpjegoj se cdo te thote shprehja “ujk i uritur”??? Po ti qenke krejt naiv miku im…Po te te nis sqarimin, duhet ta filloj nga fillimi fare…nga Eva dhe Adami. I njeh? Nuk i njeh???
Do filloj perseri te uleras…Uuuuuuuuu….! E di qe clirohem kur uleras? Edhe ti ke uleritur shume kur te kryqezuan…por me mire te mos flasim per ty, jane gjera qe une i di mire. Flasim per mua. Ti nuk me njeh fare.
Jeta eshte e cuditshme mik. Une, po te mos ekzistonte im ate e ime me, nuk do isha sot ketu, nuk do te te ngrija nga rruga ku te kishin flakur dhe ti do ishe ende atje duke renkuar nga dhimbjet…! Une nuk do isha ketu, nqs im vella nuk do notonte mes nates se erret nga Saranda per Korfuz…!
Une nuk do isha ketu, nqs nuk do shtrohesha urgjentisht ne nje spital te Athines. Eh, nje hemorragji pas lindjes. Ende nuk ndihem mire por, me duhet te punoj. Vajzat e mia… Nuk te thashe qe kam dy binjake te vogla e te bukura? Po te mos ishin ato, nuk do punoja une ketu, jo. Po, te mos isha martuar, nuk do kisha lindur. Epo, edhe po te mos martohesha e te mos lindja, diku do punoja se rroga e mesueses ne vendin tim eshte qesharake. Cdo te thote qesharake??? Po pse, vetem duhet te uleras une tere diten sot??? Mos bej shume pyetje se te flaka perseri atje, ne rruge…Me mire degjo. Te shkojme tani tek dhomat, se pjatat dhe gotat i beme xixe. Nuk mund ta mohoj qe sot punuam te dy. Edhe ti. Po, po, edhe ti. Ti me ndihmove shume me pranine tende.

“Oh, Kris, je lodhur shume sot…”
“Disi.”
“Mos e pastro dhomen time, eshte në rregull, nuk fjeta ketu.”
“Ok, Laura.”

Eshte franceze Laura. Me fat. Shkruan poezi, shetit, noton, argetohet neper disko… Une pastroj. E mire, mire, nuk po behem e keqe, jo. Por…e kam pak zili. Edhe une shkruaj poezi por nuk i botoj dot. Vendi im i varfer vetem strese me ofron. Po te mos isha lindur ne Shqiperi, mund te isha dhe une poete e madhe si ajo ose mund te isha e deshtuar, por, ne fund te fundit, do provoja…
Eh mik, mbaruam per sot. Sa eshte ora? Tani do hame dicka me Elenin(Helenen) dhe do shetisim pak buze detit. Ok?

-Kris, eja ne disko me ne. Ec pra nje here. Ti je femer e embel, duhet te argetohesh pak.

Ajo nuk e di qe ne jemi dy... Me mire vazhdojme shetitjen miku im. Na duhen leket. Duan te hane vogelushet e mia, apo jo? Marrim nje birre te madhe dhe e pime bashke. Apo nje akullore? Mire, mire, e shoh qe te pelqen birra. I biem nga rruga e gjate se mbreme kur u ktheva nga rruga e shkurter, nje i dehur me bark te madh si rrondokop, me ndoqi hap pas hapi duke me kerkuar nje puthje. O zot! Edhe nje i dehur me duhej ne ate cast. Isha aq e lodhur sa do refuzoja edhe princin e kalter. Pse jane kaq te pacipe meshkujt…
Me duket se thashe O zot…Une, kerkova Zotin…Une thirra emrin e Atit tend…Ekziston Ai? Me thuaj, te lutem! Kot qe te pyes. Po te mos ekzistonte Ai, nuk do ishe as Ti, as une, as miliarda qenie qe i luten Atit tend perdite, qe e besojne dhe qe Ai, i denoi me vdekje. Po, po…Ati yt na denoi me vdekje…Nuk e di as kete? Po ne te gjithe vdesim. C’do te thote vdekje??? Po ti nuk di asgje miku im. Ti qenke krejt i jashte loje…Po mire, pa me thuaj, a ishe Ti ai qe yt Ate dergoi prej qiellit per te ndihmuar njerezit? A nuk sakrifikove Ti, durove, vuajte, u kryqezove per te miren e njerezimit? Nuk te kujtohet asgje??? Kane kaluar mijra vjet???
Uuuuuuuuuuuu…! Me vjen te vdes fare tani…Nuk me qetesojne me ulerimat. Nuk ke faj Ti miku im. Ai, te ka shpelare trurin. Je kaq i pafajshem…
Pse perpelitesh? U mpive tere diten ne xhep…? Ke te drejte.
Eja ne shtratin tim te qetesohesh. U lodhe shume duke me degjuar. Ishte leksion i gjate. Fli vogelush, vazhdojme neser…


Suzana Zisi