Mrekulli e Marrezise

MREKULLI E MARRËZISË

Nuk ka natë te ty, as ditë nuk ka..
Një kohë midis mrekullisë e marrëzisë.
Diejt rrekin të zhdukin hënat.
Pabesia rrokulliset në honin e asgjësë,
Trimërisht me afshe zëmre,
Gjakftohtësisht e dashuruar me greminat
E moralit.
Tek unë vërshojnë shtrëngatat e shiyjeve
Nga vezullimet çudibërse të syve të trishtuar.
Rrallësi e shekullit vështrimi yt tronditës,
Njerëzor sa barbaria e hijenës,
Tronditës sa dashuria e luaneshës.
Hëna tropikale mbi dimrin e ndjenjave arktike,
Shkrin akujt e tmerruar të besimit të lodhur,
Askush nuk e di tanimë se ku shkojnë ajzbergët
E dyshimit !
Merre lecknajën dashuri apo seksin banal,
Dhe kafsho gjuhën.!
Lehjet do të na trondisin shpirtin katran,
Si ujëra të zeza që shfarrosin pasqyrimin.
Ti e gjallë je, me buzësqeshjet, e sytë tymnajë,
Unë i vdekur në shtratin e trandafilit vesëverdhë,
Zbuluar ngjethshëm nga indiferenca.
Me siguri do të zgjohem një ditë,
Kur pasqyrat e thyera shfytyrimet do të drejtojnë.
Atëhere do të kesh vdekur ti,
Në perëndim të botës !