Syku Pellumb: Britme!

Syku Pellumb: Britme!

Gjarperohet natyra nga britma e vet
e nga klithja ime e deshperimit.

Nuk di me ku jam.

Rruga perpara meje shtrihet e palakueshme,
por veshet me jane shurdhuar tashme
dhe pse i mbuloj me duar,
as klithjen me s’degjoj.
Syte zgurdulluar, verbuar.

Ku te perplasem nuk di.

Kokes koke m’i thençin, se koke nuk eshte
perzierje te hershme vlojne ne te,
si ne nje ene guzhine, sot si kurre.
Stermadhuar eshte, e floket jane tmerruar,
merguar kane, qilimesh e murlanesh.
Goja eshte sterhapur deri ne te shqyer
e fort leshon tinguj.

Edhe vetes i kall tmerrin.

Si natyra, te zemerohem dhe une… pse jo!
Ajo ka plaget e saja – une te miat.
Ajo mbart dhe zemerimet e mia, te shumekujt
kurse une vuaj dhe pasojat e saja, te tyre.
Ajo shfryhet me biskama here pas here
kurse une digjem ne heshtje pas nje çehre
qesharake, ne vetmine derrmuese.

Me e liga fantazem jam, sot,
fotografuar nga Munch,
shume vite para se te lindja.

Lum ata te dy: qe indiferent
nga ky peisazh gjakerues,
ecin me gjoksin ngrehur,
qe te huaj i jane pikellimit tim
e dhunimit te vatres se perbashket.
Te paprekshmit e dreqit.
Indiferentet e dreqit.