Matilda Doka: "ZILIA"

Matilda Doka: "ZILIA"

Zilinë
ia gllabërova
njerëzimit...
me nje pëllëmbë të dorës...
atë të majtën..
se të djathtën e kisha të zënë.
E mora me vete
dhe tinaz...
pa me parë kush...
u mundova t`i fshihesha
botës në errësirë....
nga frika se mos e merrnin
sërish zilinë...
normale se e kishin të tyren
dhe do u duhej.
E ndotur prej saj...
dora dhimbte...
pa masë,
tek shikoja Zilinë
që ishte shndërruar
në larva jo të bardha,
por shumëngjyrëshe.
Por po duroja
me idenë ...
se do ta zhdukja
njëherë e mirë.
Ia arrita...
e groposa...
e varrosa.
me pak fjalë,
me atë dorën e djathtë
që kisha të zënë...
me lopatën.
Për herë të parë...
lehtësia më hapi sytë.
Nuk do ketë më ...
as cinizëm...
as xhelozi.....
që rrotullohen rreth zilisë ...
si pjellë e saj.
Qeshja me vete ..
duke vështruar rrotull...
se mos më merrnin ..
për të marrë.
Po rruga po me rëndonte
këmbët..
ajri...sikur dendësohej...
duke ma ngrirë
buzëqeshjen në buzë.
Pëshpëritje duarsh...
jo më zërash...
O Zot...
Tmerr...
Çudi e jashtëzakonshme...
për t`u besuar....
Unë kisha varrosur...
Zilinë...
por jo dorën time...
te majtë.
Teksa e shoh e tronditur...
gishterinjtë ..
me ishin shumëzuar...
dhe po fillonin
t`i zhurmonin
veprimit tim të pamenduar gjatë.
Me të djathtën,
godisja të majtën....
por pa rezultat.
Duar të shumta...
që perkrahnin
dorën time ..
të majtë......
.................
Dy duar të miat ..
m`u vunë kundër ..
njëra-tjetrës...
...dhe dukeshin
sikur kishin gojë.....
gjakosur nga nëpërkëmbja..
që iu bë...
Pushtetit të Zilisë.

.....dhe unë më pas...
e tëra e përfshirë..
si një viktimë...
në zhdukjen e pamundur...
të Gjallesës-Zili..................