Syku Pellumb: I fundmi i pyellit

Syku Pellumb: I fundmi i pyellit

I pafund, horizonti
qe me mbeshtjell
me heshtje kercenuese
tokash tymuese
ku as gjethe, as kercell,
s’shihet prej ditesh.
Ne çastet vetmuese
vallezojne rreth meje,
t’pa mishra - fantazmat;
pemesh e bimesh
ne klithma acaruese
e jetezezat - farezat
ne syth po piqen,
ne tokat shkrumbuese
ku eterit u vdiqen,
dikur: kush hero
e kush madherishem,
ndersa sot
tyrpshem, tyrpshem.
Rrenjet po me thahen,
obobo!
por kujt t’i qahem?
Veç lugeter sorollaten,
por jo njerez;
as diten, as naten.
Miqte e mi te rene
m’i masakrojne
para syve,
shtazerisht
dhe profanojne imazhin
e vigun e tyre.
Rreshira ime pikon per to
humanisht,
ndaj dhe u lutem
t’me marrin dhe mua,
u jepem bujarisht,
por kto qenie tirane
lutjen s’ma dine,
me lene te injoruar,
ndersa rrotull me vijne.
Me kane izoluar
por si lapidar,
kundroj i lartesuar
a ndoshta si kujtim
si pike mjerane,
anembane i pare
por pa ze e pa vajtim.