Matilda Doka: Sfinksi i Jetës Sonë

Matilda Doka: Sfinksi i Jetës Sonë

Në kupolën
e Shpresës.....
Dhimbja kish zënë
qoshen....
duke urdhëruar minjtë
t`i bëhen shërbëtorë.
Misërniken
e mjerimit...
nuk e provoi gjithkush...
vetëm Ai..
i varfri shpirt-pasur...
që në heshtje pa zë
nuk e ka zili zengjinin..
kur luksi..
në fyt ...
do ia çorboste laringun...
...zgjerimi i të cilit..
do rezultonte fatal
për organizmin formësisht të dobët..
të skamjes-Njeri.
....dhe jo si poli i Veriut
që me atë të Jugut...
krahas Lindjes...
kuvendojnë duke xhelozuar...
Perëndimin!
...Harrojnë ..
se kurrë nuk do të kenë pikë takimi.
Gjuhët e flakës
intrigojnë njëra-tjetrën..
në Zjarrin-Mëkat..
që si Mbret i Kohës...
zmadhon dimensionin...
duke ia shitur pushtetin Ligësisë..
për të shkatërruar Sfinksin...
putra e së cilës vulos pa ndërprerë,
mendimet e e zjarrta
dalë prej flokëve të saj të arta...
Gërshetimi i tyre....
thur...
pareshtur...
Metaforën -Simbiozë
të qënies-Kaktus...
ku gjembat...pengojnë
depërtim-cirozash...
pikërisht në madhështinë...
e fluturimit...
....dhe putrat bujare
vendosura thellë
duke u imponuar Bindje-Sigurie.....
syve koherentë ...
e flatrave gjigande....
Të ngulitur n`Univers...
sundojnë botën...
ashtu në harmoni te treja...
Putër-Krye-Krahë...
kurrë të ndara...
duke i shkulur Planetëve...
orbitat marramendëse...
e duke ia gozhduar...
margaritarë...
dashurisë së pazakontë...
..........................................
Emblema e saj.
himn lundron ne Oqeanin Paqësor..
të ndjenjave-robëruar
të spontanitetit-FAT....
dikur të zhdukur...
Do ta jetojmë të dy Sfinksin .....
..mund të jetë Mëkat i bukur!!!