Lediana Kapaj: "Lulishtja" e botës.

Lediana Kapaj: "Lulishtja" e botës.

Një vështrim të thellë,për një çast ja hodha botës,
këtij misteri të pazgjidhshëm por me vlere për tu zbuluar,
plot mendime turbulluese si gjilpëra i turren tokës,
plot enigma dredharake që më ngelën pa kuptuar...


Varfëria ç'njerëzore dhe urryese më habiti,
mu afrua "fitimtare","gllaberitë" e saj tregoj,
sa katile,zemërake,përreth saj asgjë nuk ndriti,
klithma,dhimbja,zija,frika...asgjë tjetër s'mbretëroj...

Pashë njerezimin shumë të etur,duarlyer,të gjakosur,
pasuritë përmbi gjakun e të mjerëve seç i pashë,
vrojta vdekjen,përmbi zemrat si përbindësh ish vendosur,
e tronditur,dëshpëruar,permbi dhenë cfilitur rashë....

Diku tutje skllaverimi me nënqeshje më vështronte,
këmbë mbi këmbë edhe më poshtë, te pafajshëm derdhnin lot,
se kuptova pse me ëndje poshterimin adhuronte,
prapë u tremba,u frikësova... veten pashë...
"Kush është kjo botë"?!

Një shpëtim me shpresë kërkova,shumë të verbër kishte lënë,
cmira shpirtrat ua kish marrë,kishin humbur "babë" e "nënë",
Ktheva sytë nga dashuria,në një qoshe qoshe ishte strukur,
e tmerruar dhe ajo,s'kishte parë asgjë të bukur...

E lëmova me ngadalë,dritë tuneli i kerkova,
nuk mbaj mënd se çfarë i thashe,por papritur seç e zgjova,
nuk e di, sa kohë ju luta,di qe lotët rreke shkuan...
"Ngrije kokën lart,_ më tha,_do fitojmë,bota më s'vuan"!

Lediana Kapaj