Gjakush Tana: PAFUNDËSI

Gjakush Tana: PAFUNDËSI

Prej kohesh je berë banore në mua
Edhe dritë - je bërë, Diell e Hënë!
Në atë Kala ngritje, që ti më thua :
- Vetëm vullkan vargjesh ke lenë !

Nuk munden të rrijnë mbyllur frymëzimet
Edhe n'horizont del një rrugë - një shteg
Je bërë si Afrodita që ka sjellë agimet !
- Unë Dionis që ec nga bregu në breg!

Rend ditëve, dhe netëve nuk lodhem
Si te hyj në atë Shpirtkala magjik !
As Kodi i Davinçit, as buzëqeshja e Monalizës,
Atë shteg nuk e hapin ! Se eshte energjik!

Nuk ka asgje nga tradita , e veçanta sot !
Me jehonë nga largesia - di të të rrembejë !
Nga gjithë përmbytja që të mbulon kot
Magji lavdinë mund të të rikthejë !

E ndjej se në perëndim, mëngjesi afrohet !
Ku ka ngjarë kjo vepër për jetën risi ?
Atë vetë Ajo e di që vjen - edhe kur largohet...!
një shpresë i ndez shpirtit Tim - të mos behet hi !

Hej! Klith ! Kur dita shkon! Dhe prapë nata !
Në këtë vetminë time të paparë !
Sërish nis çasti me mall - më godit shtërngata !
Vallë! Do të vijë momenti për ta parë... ?

Kështu çdo çast endem në shtigje të kërkimit
Unë Dionis i përvuajtur në pafundësi !
Ti - Afroditë që ndez zarrin e blerimit
Të rikthehet jeta ime - të mos bëhem hi...!