Enertin Dheskali: Cikël poetik

Enertin Dheskali:
Marre nga vellimi i pare poetik, "Gjurme zemre neper kohe", 170 faqe, 133 poezi, Enertin Dh.

Flamurit

Në mijëra beteja
E përcëllove trupin tend,
Në mijëra të tjera,
U njome me gjakun e atyre
Që të mbanin në duar.

Armiku,
S’te pa veçse duke u valëvitur
E duke qeshur me vdekjen në erë.
Por s’të rrëzoi dot kurrë,
Fitimtar çave shekujt,
Simbol lavdije përherë.

O krenari ynë kuqezi,
Që shqipja, shqipen të zgjodhi për simbol,
Ti je flakërimë e ëndrrave për liri,
Je ndërgjegjia e një kombi të gjallë.
Në mijëra beteja,
Me ty i çamë retë e luftrave,
Dhe dallgët e robërisë,
Në miljona të tjera, (në pastë),
Në ballë do të mbajmë si gjithmonë,
Deri në dyert e përjetësisë…


Frymëzim nga një poete-

Nëse kërkon vërtet të lesh një shenjë
Në këtë realitet pa vesh dhe pa sy,
Atëherë shkriu mbi një metaforë
Dhe vdis me kohën, aty…

Virgjëria e ëndrrave do të lotojë
Me pika gjaku në shpirt,
Dhe dhimbja mbi trup do të qëndrojë
Duke u skërmitur si një ujk i hirtë.

Mbi çarçafët e zhubrosur nga nata,
Do lësh aromën tënde si shënim,
E do t’u thuash të gjithëve se koha
Të fali vetëm zhvirgjërim.

Nëse kërkon vërtet të lësh një shenjë,
Dashuro dhe harroi dashuritë,
Pështyje në fytyrë fjalën ndjenjë,
Jeto çastin, vidhi orët, përditë…

29. 11. 2007




-Të pres përtej ëndrrave-

Nëse gjumi t’i ka mbyllur sytë e bukur
E tani në kopshtin e tij të ka marrë,
Unë në zemrën tënde jam duke trokitur,
I brishtë, si një fëmijë në hapat e parë.

Ti hape derën e shpirtit e më puth,
Mos ngurro të më thuash atë që ndien,
Në duar, karajfilat e kuq kam bërë tufë,
Në kraharor, për ty, zemra e ngratë zien.

Hapi sytë o ëngjëll dhe vështroi lotët e mi,
Janë kristale të zjarrtë që të djegin,
Një fustan të bardhë kam blerë për ty,
Që ditën e ëndrrave, plot magji të veshin.

Të flas, e përmbi buzën tënde syri im loton,
Zgjohu e bukura ime në këtë realitet,
Më jep një bebush të bukur nëse më beson,
Bëhu nusja ime, tani e përjetë.

Ty gjumi t’i ka mbyllur sytë e bukur,
E tani në kopshtin e tij të ka marrë,
Unë përtej ëndrrave jam duke pritur,
Të më vish, veshur me fustan të bardhë…

13. 06. 2008


-Futurizëm- “V. Majakovskit”

Dielli në vargun tënd u bë binokël
Me të cilin ti pe ca shekuj të plakur
Që donin kohë të arrinin.
Tokën e more në dorë si një portokall të pjekur,
Si një dashnore të bukur,
Plot hire,
Dhe strategët, Napoleonë,
Si qenushë të bindur,
Nga pas
Të lidhur me zinxhirin e kohës i vure.

Dhe qave Marien,
Paçka se lotë s’mund të nxirrte zemra jote
Që gjenerata e mbushi plot maraz
Nga të pafundmet tallje.

Kalldrëmet shiu i qan sërish
Me pendesën e ëndrrës,
Duke lëpirë gjakun tënd, në ato pllaka të gurta
Ku ti iu fale vdekjes…

13. 07. 1999

-Të them të dua
është shumë pak-

Në qiellin tim kanë humbur retë,
Veç kaltërsia mbyt jetën time,
Dielli e la shkëlqimin dhe u tret,
Hëna burgosi veten në ëndërrime.

Sa e gjatë qenka kjo pritje,
Në sarkofag ma ktheu këtë shpirt,
Një ditë – natë me dritë – hije,
Më burgosi në kullën e fildishtë.

Fytyra jote, ëngjëll ndjenjash,
Thyhet në mijëra kristale,
Ti vjen e ikën dhe prapë më kthehesh,
Si një vullkan që s’di të ndalet.

E unë të puth, të prek dhe dehem
Nga aroma e trupit tënd,
Në ëndrra shkoj, nga ëndrrat kthehem
Por prehje s’gjej në asnjë vend.

Dhe sërish syrin e verbër
Ma verbon vështrimi yt,
Mbi shpirtin tim – shkretëtirë,
Përmbyten të gjitha kaltërsitë.

Të them të “dua”, është shumë pak,
Për këtë ndjenjë kanë humbur fjalët,
Një pikëz uji në oqean,
Bëhet tajfun që s’di të ndalet.

Pas çdo trokitjeje të zemrës sime,
Ngrihet një valë me dashuri,
Kam frikë se mbytesh në dallgëzime,
Kam frikë se tretesh në kaltërsi.

Të thëm “të dua”, është shumë pak,
Kjo fjalë nuk mundet t’i thotë të gjitha,
E unë sërish e sërish prapë,
“Të dua” klith, sa shumë të dua…

15. 03. 2008