Shazim Mehmeti: MOS QOFTË SI THONË, AMIN!

Shazim Mehmeti: MOS QOFTË SI THONË, AMIN!

«Gruaja është engjëll, burri është dhé!», qe britma që më zgjoi.
U ngrita, çela derën, u futa. Kokëvarur si gjithëherë, këmbët më dërguan te këndi i zakonshëm ku duhej të ishin: karrigja, ngjyrërat, brushat, pëlhurat.
Por, nga gjërat që i përmenda asgjë nuk kishte. Për çudi, nuk kishte as atelje! Përpara meje kishte hapësirë. Hapësirë prej uji e dheu, me një ishull drite në mes. Ky ishull më ishte aq pranë, sa gjithë çka ndodhte e përbija me sy.
Ja ç’pashë: dy engjëj (që ishin engjëj gra), lagnin dhé me duar dhe latonin një trup burri. Më pas ndodhi një zënkë dhe mbeti vetëm njëra. Mbeti pra, jo ajo që kujdesej për kokën, por ajo që kujdesej për trupin dhe gjymtyrët.
Mbase për arsye egoizmi, mbase s’di për se, por çuditërisht, fytyrës së shëmtuar të trupdheut, ajo që mbeti s’i vuri më dorë. Përqëndrimi i saj u vendos në meskëmbëshin e tij, atje ku me gjasë mungonte një majë. Ajo buzëqeshi paksa, pastaj lagu dhé, dhe i vendosi majën në vendin e duhur.
Me gjasë, kjo qe maja e artit të saj, ndaj as nuk u përmbajt, po e mbërtheu trupdheun me krahët dhe e shtrëngoi fort në krahërorin e bujshëm. Dhe, si afshej e merrte frymë ajo, ashtu afshej e merrte shpirt trupdheu. Dhe si i çelte sytë, e, e hidhte shikimin ai, bota përreth tyre ashtu lulëzonte.
Unë s’vazhdova më tej. Dola se e ndjeva veten budalla: aq gjatë kisha besuar në ca bibla e kuranë që thonë se gruaja u krijua nga një brinjë e burrit!
Mos qoftë si thonë, amin!
1995