Matilda Doka: Të pres...

Matilda Doka: Të pres...

Kur arrij të pres
pranverën
....që erë-lulesh
shpirtin ma mbush...
...e shkapërdherdhur....
........përgjumje-vitesh...
...........blatosur-mërzitjesh.
që verës
.....sythat m`i pjek
aq rrëmbyeshëm
...............çelur më parë.
....për t`i shpëlarë
.............me timin-trup
vaskës së detit
..........dhe fshirë
...................pëlhurës-qiell,

duke m`i shpërngulur
........lehtë flokët e mi,
e që m`i tret
mendimet
............trotuareve-vjeshtukë...
zverdhosur...
..........të pastrës-fytyrë,
për të m`i dhënë ngjyrë.....,

kur fare mirë e di...që
dimri....
.....akullnajës-qiell
re edhe diell
........ma statujon çdo vit...
ndjenjën duke m`a rrit....
.....ku dhe vetë
aurora-mëngjes-zgjatur,
....pret të dashurin e tij
..............muzgun-përflakur....

e si të mos pres
.....Unë.
.............Ty...
që mijëra-ëndrra...
të pakapshme
..........e të paprekshme...
thërrmuar disa-vjeçare...
....në pirgjet-ëndërrimtare
...........skutave-lozonjare..
pllakosur....mirësisë
..........shpërthyer-lumturisë..
joshur prej dashurisë...e
.......portretizuar-kënaqësisë..
.............
m`i shndërrove
..................në një të vetme
.....të madhe
ku ....dhe mendja dhe shpirti
...më flenë nën teshat-zjarr
........që deti e qielli do të m`i marr,,
ku shpesh
dhe vetë
.......qiell-det
......... agojnë-ngrysen aty....

e si mos të të pres...
...........mëngjes-darkë
...........................TY?