Cikël poetik nga Besnik Camaj

nga **Agim Gashi** Sat Jan 02, 2010 2:18 am

Besnik Camaj i njohur në botën letrare si Bes Camaj, buron nga një familje arsimtarësh. Është
i lindur afër burimit të Drinit të Bardhë dhe është rritur me bukuritë që i ka
falur natyra këtij vendi. Fëmijë i një familjeje me traditë arsimdashëse, që në
bankat e shkollës fillore kishte manifestuar një talent për poezi. Deri vonë
nuk ka botuar për shkak të ndruajtjes dhe censures së asaj kohe.

Ka kryer
gjimnazin matematikor dhe Fakultetin e elektroteknikës në Prishtinë, pastaj ka
vazhduar studimet pasdiplomike të informatikës në Zagreb, në Stafford dhe në
Lozanë ku edhe punon si pedagog i informatikës grafike.

Besniku,
poezitë ia kushton lirisë, ndjenjës dhe shpirtit njerëzor. Ka shkruar këto
vëllime:

Grimca të
rinisë,
1979; Lirisë, 1999; Diellit tim, 2002; Mallit të pashuar,
2004.

Në nëntor të
vitit 2009, i përmbledhi poezitë në librin Diellit tim, që u botua në
Tiranë.

S. Baftiu

Nga vëllimi poetik “Lirisë”,
1999

Liri, eja !

Po t'më vijsh ti

do rritem i madh

s'do jem më fëmi

në gji të të mbaj

tek secili njeri

do të të shpërndaj.

Po t'më vijsh ti

do shndrisë diell e hënë

do ndalet breshër e shi

jo nga muskujt që kam

por nga malli për ty.

Ti mbetesh ai që je

Edhe nëse larg ti shkon

kudo në botë dhe atje jeton

ti mbetesh prapë ai që je

me shpresë t'kthehesh në fole.

Nëse emrin ti e ndërron

mos mendo se dikë mashtron

jo, jo ti
mbetesh prapë ai që je

me çfarëdo emri a tjetër fe.

Dukjen ti nëse e ndërron

mos u fsheh se shumë gabon

se ti mbetesh po ai që je

prore n'vuajtje për atdhe.

Ti mbetesh shqiptar se i tillë
ke qenë

mbi ty gjithë të zezat
ushtruar janë

ndërruar ta kanë shpesh dhe
fenë

por kot se ti mbetesh prapë ai
që je

Shqiptar mbi tokë e shqiptar
nën dhe.

Mësohu me lirinë time

O, lëri më

lëri ato gjëmime

se më çave kokën

mësohu

mësohu me lirinë time

që ta kesh dhe tënden

kështu

dhe vet do jesh i lirë

dhe sigurisht

kjo do të të bëjë mirë.

Hajt tash !

Mund të
rrish

sa të
duash

por bëhet
vonë

asgjë
s’fiton.

Më mirë

të shkosh atje

ç’vend i
mirë

do
qëndrosh

me plot
dëshirë

se është
vendi yt

nuk do
jesh

më i mjerë

por i
lumtur

dhe i lirë

andaj nisu

hajt tash.

Kape çastin !

Desha të të them

mos e lësho

kur të vjen

se për ty

ka ardhë

kape ...

kape çastin

mos u ndal.

Por ti e ndieve

pa të thënë

dhe e kape
mirë

çastin tënd

duke i dhënë

rrugë jetës

frymë shpirtit

zemër
vetes.

E tash

mos e lësho

se po të iku

vë
bast

nuk të
kthehet

më ky çast.

Nga
vëllimi poetik “Diellit Tim”, 2002

O shpirti im !

Si munde

të largoheshe

në kthim

si munde

të buzëqeshje

në vajtim

si munde

të mos zgjoheshe

në agim

si munde

të duroje

pambarim

o Shpirti im !

Shpirt, ku je ?

Të kërkova
anembanë

buzë
Drinit

Vjosës e
Bunës

Manastirit
e Korçës

në puhitë
e liqenit të Ohrit

të Strugës
e të Shkodrës

e deri tek ujëvarat e
Mirushës.

Të kërkova
edhe më tej

mbi
shpatet e Rugovës

Sharrit e
Çiçavicës

Moknës e
Brezovicës

edhe tej
Baba Tomorrit

të kërkova
deri sa u treta

dhe prapë
nuk të gjeta.

Po ku je
hej

ku je
loçka ime

mos humbe
rrugicave

të
qytezave të vjetra

a rrugëve
të saposhtruara

të
qyteteve të reja

ose
ndoshta ke mbetur

në pellgun
e ndoj fushe

të
gjelbëruar

ja të ka
ngrirë ujëburimi

i ftohtë i
shkumbëzuar.

Po eja më se të dua

si jetën të vërtetën

eja se pritja më dërmon

më bën tjetër më shkatërron.

E kur në zemër

hapin ta dëgjoj

e di se vjen nuk vonon

dhe bindem
se në mua jeton

andaj eja

se shpirti
shpirtin gjakon.

Diellit tim

Më erdhe ngadalë

me zemër të zjarrtë

kur kisha të ftohtë

e ndihesha dobët

ti o Yll i Ditës.

Ti që më ngroh

më çmend

më bën të marrë

më ndrit me aq zjarr

më bën dritëplotë

më shpërblen

nga zemra jote.

...........

Kur më mungon

prapë rreze më dërgon

e nën shndritjen e tyre

të shoh sa madhështor je

dhe të ndiej përbrenda

duke më thënë

këtu gjithnjë më ke.

Ti je dhe do mbetesh

Dielli im

kudo të
jem

në atdhe a
mërgim

në çdo
çast

në çdo
agim

se Ti je

vetë Shpirti im.

Ti je syri
im

Më
zgjon papushuar

më
sheh, më ndien
më ëndërron
zgjuar.

Ti je plot shëndet

me zemër të
ndijshme

që e shëron
vetë.

Ti je syri im

unë jam zëri yt

deri në amshim

frymë e virtyt.

Shushurimë

Shkundja

errësirën Shpirtit

ndriçoje o Dielli im

largoje nga mënxyrë e saj

në pambarim.

Aq më bën ajo shushurimë

aq më bën trokëllima e kalit

aq më bën ajo murmurimë

aq më pak zukatja e bletës

se unë jam pika e djalit

dhe zemra e së vërtetës

e ti shoqëruesja ime

që i jep bukuri jetës.

Mos ma merr !

O Zot, në je

më ndje në hidhërime

më fal shëndet e gëzime

m´i fal të gjitha

që në jetë i dua

mos ma largo atë..

dhe sa herë që mendon të ikë

hapja një rrugë kah shpirti im

që kur të
futet brenda tij

të mos
ketë fare kthim…

... ose jo

mos më fal
gjë prej gjëje

nuk dua
hiçgjë tjetër

por vetëm
një

mos ma
merr

pash besën

atë pa të
cilën s´mundem

mos ma merr shpresën ...

se kur shpresoj

e di që jetoj.

Behari i pjekurisë

A vjen pranvera

në vjeshtë

a çelin sythat

inxhitë ku tretën...

Me rrjet a ndalen erërat

Dielli a i mund mjegullirat

kush i vetëm duron shirat

rrezet ku mbetën...

Pranvera vjen

vyshket zemërimi

çel behari i pjekurisë

çil dhe ti, mos rri vetëm !

Nga
vëllimi poetik “Mallit të pashuar”, 2004

Dehur jam

Sonte

dehur jam

se kam
aq mall

sa dhe
shpirtin kam…

Sonte
festoj

pranverën
tonë

pi dhe ëndërroj

dehur jam

dyfish

dhe ndërsa
pi

flokët
t’i ledhatoj

e të
shikoj

drejt në
sy

dhe ngre gotën

për Ty...

Me zemër e shpirt

E di që do më thuash

ku më humbe sonte

pse më je larguar

eja në përqafim

me një frymë

si vetëtima

që ta shuash mallin tim

me zemër e
shpirt

e jo me rima...

Do të them:

i humbur unë

s'është e
mundur

s'e besoj

por është çasti asisoj

një largim të bën mirë

nxit më tepër atë dëshirë...

Po do vijë ai
moment

tok të na bëjë

në një vend

zemrat të na i
çmallë

dhe shpirtrat

të na i kallë...

Dua buzën tënde

Mjaft shëtita rrugëve

po hyj në skutën tonë

ka kohë
që zërin

dëgjuar
s’ta kam

por prapë
ti mungon.

Mos më ike vallë

me furtunën e mbrëmjes

apo më sillesh vërdallë

në zënkat e mendjes

ja në ravat e zemrës.

Të
kërkoj buzë tjetër

tanimë është
bërë vonë

dua buzën tënde

të ma sjellë pranvera

vallen ta heqim

si herave tjera...

Lulezjarri

Në kopshtin tim

të mbolla lule

të quajta lulezjarr

që ta rris

shkëlqimin

e tim shpirti

të marrë.

Por do doja

një kopsht pa kufi

ku do mbillja

veç taumatokokus

për të shtuar ëmbëlsi

të pashpirtëve

dhe atyre

në agoni.

Kështu

çdo kopsht

skenë teatri do ishte

me plot shkëlqim

në vete do
kishte

nga lulet

gjethet e rëna

ca të tjera të mbetura

e shumë të pathëna…

Fryma ime

Kudo që shkon

e mua s’më ke pranë

nëse një puhizë e lehtëflokët t’i lëmone t’i shpërndan fije-fijeështë fryma imeqë të ledhatondije.

Përgjigjja :

Jorastësisht

në
një moment

të largimit tim

diçka
e lehtë

flokët
m’i lëmoi
thashë me vete

athua kush do të jetë

mos vallë fresku i
bjeshkës
më ledhatonte
jo, jo

fryma jote ishte

tjetër gjë nuk kishte.

Nga
përmbledhja poetike “Diellit tim”, 2009

Ku je më
thuaj

- jetës -

Pa më
thuaj

sot ku je
...

ç'bën

kur asgjë
s'bëhet

kur nuk
ecet

as
kërcehet

veç
vrapohet

turfullohet.

Eh, mbeta

rrugëve të
paqeta

për ta
zënë vrapin

humba ...

nën hije
çizmesh

e
nofullash

tuj mendue

se nuk e zë dot.

Rrita shpejtësinë

e në tejkalim pashë

s’ishin gjë më shumë

dhe me vete thashë

ndal, ndale vrapin

kësaj jetë s'i thonë

po s'bëre si ta do zemra

do t’mbetesh prapë vonë.

Festë dashurie

- poezisë -

Ti, poet

i vetëm

vështirë jeton

më mirë

të të quaj

i dashuruar

kështu më bukur

tingëllon.

Se mbi të
gjitha

ka një
fuqi

që kohë
pas kohe

vepron
thellë në ty

herët a
vonë

ka për të
shpërthy

është
dhuratë e shenjtë

e quajnë
dhunti.

Ti
kujdesesh

në vazhdimësi

për të voglat

kënaqësi

që dikush

i quan poezi

dikush tjetër

melodi a pasion

ndërsa unë

me zë ngrohtësie

do e quaja poezinë

festë
dashurie.

Dil nga heshtja !

Në heshtjen

e shpirtit tënd

ndiej të gravuar

vuajtjen

që të rivjen

saherë që të lëmon

me dashurinë e thyer

q’e bëri copë-copë.

Por ti mos u dorëzo

e fortë qëndro

në çaste të tilla

forcën tënde rrit

dhe përballu me smirën

për çdo ditë.

Në heshtjen tënde

ndiej të ngjizur mençurinë

e si vargje siluetash

shoh hijet e shkronjave

në ikje e sipër

të shkapërderdhen

në mijëra grimca

për t’u ribashkuar më tutje

brenda shpirtit tënd

në një kështjellë të vetme

që herë duket shpresë

herë jetë

e herë lumturi

por që është

fjala më e bukur

shqip i thonë

DASHURI.

Nuk është
e thënë

Flokët

dëborë

rrugës

varre

një
javë më parë

qielli

ngulitur

ka sytë

ka të
ngjarë

fill pas mesnate

marrëzi

ngopje

zbrazje

arritje

e mendjes sate

fillimi

rrëfen

ndryshe

qetësisht

i vjen fundi.

Merre me mend ...

- lumturisë -

Merre me mend

sa pak të duhet

të
jesh i lumtur...

Por ç'e do

kur mendja
jote

në
të kundërtën

rrëshqet

çfarë graviteti

çfarë peshe

ç'rëndësi

të zgjedhësh

të vështirën

në vend të së lehtës

marrëzinë

në vend të së vërtetës

më mirë thuaji mendjes

të zgjedhë dashurinë

që është
kulmi i jetës.

Merre me mend

sa pak na duhet

të jemi të lumtur...

Nga
vëllimi poetik “Grimca të rinisë”, 1979

Rrugës

Agoi mëngjesi

Dielli buzëqeshi

në rrugë më flaku.

Eci e s’trazohem dot

edhe qielli po të shembet

e ka kot.

Nuk ngeci

se jam betuar

për rrugë e punë.

Dielli nxe

qielli vështron

e unë rritem

Pa fund...

Mos harro !

- porosia e shenjtë -

Në çdo
nisje

për çdo
rrugëtim

më
kujtohen fjalët

e babait
tim

që mi
thoshte me një ton

“Mos
harro, për çka po shkon ! ”

Drini i Bardhë

Gurgullon ky Dri

kristal e ka ujin

ah ç’mrekulli.

Freskia e tij

të deh të qeton

tek shkumëzon.

Derdhet rrëke

i bardhë si qumësht

shumë e duam ne.

Dri o lum Drini

Drini im i Bardhë

valëzo ti valëzo

kurrë mos u ndal.

Lojë hesapi

Nën hijen e kulmit

në zërin e shterur

në brumin e bukës

dëshirë
gufuese.

Në zemrën e bjeshkës

në syrin e lumit

në fytyrën e fëmijës

buzëqeshje e
lehtë.

Në frymën e kohës

në fundin e stinës

në vorbullën e jetës

shenjë pa
gjurmë.

Në shkrimin kinez

në numrat arabë

në enigmën e saj

asgjë e
fshehtë

thjesht

lojë hesapi.Shpirti ëndërrues

E takova

nën hijen e flokut

mbi karrigen e thyer

nën fletën e dushkut

në librin tim.

E pashë

në syrin e pranverës

në vegimin e mëngjesit

mbi kurorën e lules

në folenë time.

E dëgjova

si gurgullimën e përroit

si zukatjen e bletës

si zërin e dragoit

si zemrën time.

I thashë

se është gjinkallë

se është mjaltë

se është përrallë

është shpirt i rrallë.

Pandehu

se s’më dëgjoi

por unë

prapë i them:

SHPIRT TY TË KAM

ZEMËR ME TY JAM

ËNDËRR

PA TY S’JETOJ.

Mon	Tue	Wed	Thu	Fri	Sat	Sun
				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30