Skender Korça: Një jetë e brishtë (MIMOZA)

Skender Korça: Një jetë e brishtë (MIMOZA)


Jo rastësisht lindin krijimet. Jeta ka brishtësinë e saj. Protagonistët
janë ata që guxojnë të shkruajnë. Ka protagonistë në këtë jetë që janë
Shpresa.
Të marrësh në duar këtë përshkrim NJË JETË E BRISHTË është nderë dhe
privilegj, është dhembje njëkohësisht. Janë fate kohe. Janë guximi edhe
njëherë të shkruash....Dorë e shtrenjtë është përshkrimi, mendje e
ndritur është guximi.
Sa nismë rrëqethëse të shkruarit e këtij libri. Nisma e një trishtimi
kohor, ku fillohet me një udhëtim. Njerëz me detyra institucionesh. Ka
më shumë humanizëm edhe në këtë nismë ka tablo jete të politikës së
kohës. Ka edhe guxim këtu. Njeriu për humanizmin dhe jetën e njeriut,
bënë sakrificën, pa bërë të menduar kurrë pasojat. Në faqet e para të
librit janë këto përshkrime. Një tragjedi ndodhi në këtë përshkrim të
parë. Vdekja e një nëne, kushtet e lindjes së frytit të saj. Shteti dhe
disiplina në këtë Shqipëri. Por njeriu ka në pararojën e vet edhe
guximin.
Është një Shpresë, që në vetë librin e saj ka nxjerrë këtë përshkrim
nga këndi i dyfishtë. A thua vallë është Shpresa kjo? Vetë libri është
një Shpresë, sepse njerëzit duke ditur rrethanat shkruajnë.
Përkushtohen.
Nga simbolika e emrave të përdorur Gjergji, Skalabrinon, Kastrioti,
Roza, dhe vetë Shpresa janë bazamente që vepra ka një tematikë
shqiptare. Është nismë e mbarim një pasqyrë kohe. Është pasqyrë
regjimi. Është një koncept se njeriu ka ditur të dashurojë. Edhe në
përvuajtjen e kësaj jete, njeriu di të dashurojë. Sa mirë, e sa guxim
për të thënë në vepër. Këtë autorja e bënë me një mjeshtëri shumë të
fuqishme, sepse edhe shkrimtarët e mëdhenj kur bëjnë këso përshkrimesh,
gabojnë në rasa dhe veta...Kjo nuk ka gabuar. Ka fol në dy segmente,
nga dy kënde. Por kjo është shpresë që flet për artin dhe për kulturën
tonë. Me një fjalë është mjeshtëri e veçantë.
Kur kam përmendur emrat më lartë, kur kam thënë se ka qenë motiv
shqiptar, është e fushime ajo se çfarë emrash ka përdorur. Pse? Dalin
vetvetiu një sintezë i një emri të ndritur Gjergj Kastrioti . Nuk do e
analizoja në këtë formë, sikur në faqet e fundit dhe në fillim të saj,
vepra është edhe sistem kohe dhe vuajtje, është edhe politikë.
Reagimet e të rinjve Gjergji, Shpresa, janë reagimet e një shpirti
demokratik që nuk e percepton vendin se demokracia e re kishte lindur
në vitet e 90-ta por kishte lindur sa vite më parë. Kishte lindur në
shpirtrat e njerëzve...Sot ajo frymon por me modalitete tjera në Korçën
tonë. Korça është e jona dhe ne jemi të saj....Por jemi rozë dhe i
takojmë edhe rozës në dashuri.

Përcaktimi i të drejtës së jetuarit, shkolluarit janë motive që
ngërthejnë në vete edhe biografinë politike të kohës. Domosdoshmërinë
se çfarë njeriu duhet të ketë në duart e veta armën për t’u përballur
me jetën. Është përcaktimi i fatit të njeriut nga tjetri. Por shpresa
ja del....Roza rritet, bëhet ekonomiste, menaxhere dhe prapë se prapë
në regjimin e rrethanave të jetës, e jo të atij politik. Kuptohet kjo
drejtë....

Shumë faqe të këtij libri për ata që nuk lexojnë shumë, janë herë dy
personalitete, herë si Shpresë e herë si Roza. Por madhështia e njohjes
së autores është ajo që të pre definon shumë gjëra. Nga mesi i librit
mbetesh i habitur...Me vallë atë se çfarë është Shpresa, kush është
Shpresa, e çfarë është Roza dhe kush është Roza?!!!
Nëse do njiheni nga afër me protagonisten, qoftë Roza qoftë Shpresa,
është lehtë ta kuptosh...E kam të kuptuar...Lutem ta kuptojeni edhe ju
që keni librin e saj në duar.

E tërë kjo sintezë e bukur, për ata që duan të kuptojnë është shumë e
thjeshtë. Një dashuri, një edukatë, një histori, një kulturë, një
sakrificë, një përkushtim edhe pas martese, një lidhje, një guxim për
të thënë këtë gjë, një dhuratë në fund për të menduar më me
imagjinatë...

Nuk guxon të fillosh librin dhe të ndalosh, sepse vetë segmentet dhe
personazhet nëse nuk i trajton me vazhdimësi do mbetesh duke thënë se
ke lexuar diçka të bukur por nuk do dije se çfarë ke lexuar...Kjo
ndjenjë do ju bëhet....Por jeta dhe shpresa bashkë më kohën Rozë të
atij socializmi ideal, kur të gjithë ishin të njëjtë është jo ky
socializëm që thuhet në vepër por ishin zërat e parë të demokracisë së
vendit tim. Sot Roza është Shpresa e jetës, është guximi dhe sakrifica.
Martesa me profesorin është edukata, është mesazhi për të mësuar nga
kjo jetë, edhe pse Roza i kishte të kultivuara në shpirt nga familja e
saj këto gjëra...

Të dashurosh në jetë është hyjnore, është më se bastarde të mos dish të
thuash çfarë ke dashuruar. Përmes këtij libri njeriu fiton edhe një
guxim, të thotë të vërtetën në cilën kohë që do dashurojë...në cilën do
kohë që do vej ajo...Thonë se të gjithë kanë histori, jo por historitë
dallojnë...

Struktura e këtij libri është një rrëfim linear, rritet herë-herë me
kohën edhe emocioni. Emocion që sot kërkohet të shpaloset...A është më
shumë Shpresë apo Roze kjo?
Personazhet janë reale, edhe pse me emra të qëllimtë, janë personazhe
që sot janë në jetën tonë, na rrethojnë gjetkë edhe andej edhe këndej
kufirit, sepse dashuritë tash më nuk kanë kufi, edhe në kohën kur
kishin ato u bënë ndryshe sot.

Roza është një personifikim e një dashurie, është ngjyrë që lidhet me
dashurinë, është dashuria që falet nga respekti, e sa për ndjenjën
dashuri nuk ke çfarë të thuhet, ajo do ta thotë një ditë vet në veprën
tjetër që do na falet një ditë....Ajo e di vet. Nëse ka folur Shpresa,
di të shpresoj në te, nëse ka folur Roza di ta thotë ajo vetë këtë
gjë...


Në fund fare, nuk është një kritikë letrare, është një zbërthim
personalitetesh të përshkruara, është një njohje nga afër, është një
përfytyrim engjëlli në këtë libër, është një demonstrim guximi...Është
Shpresa, është Roza, janë e ardhmja e kësaj epoke që do shpaloset një
ditë ne librin tjetër të radhës...

Sot ata gjeneral, janë prindër, janë dashuria Roze e njeriut, janë lumturia e kohës që krijuan këta personazhe...


Mos të ekzagjerohej më shumë, është shumë pak kjo që thash, është shumë
simbolike kjo që kam thënë, është shumë domethënëse që të kesh në duar
këtë libër, ku herë e gjënë dashurinë tënde, herë e krahason me te, e
herë e gjykon epokën që nuk je protagonisti i saj...Por lumturia sillet
në vorbullën që njeh veprën, se sa e njeh dashurinë është tjetër
gjë...Mos mendoni se do gjeni në vepër vetëm gjëra të bukura, por edhe
vuajtja dhe jeta e përshkruar këtu është ajo që është thënë
bukur...Dashuri është kjo? Gjykojeni vetë.....


SHUMË DUAN TË SHKRUAJNË, POR SHKRUAJNË GUXIMTARËT...(S.K)

Urime për librin, lutem një ditë të jam vijën e protagonistëve që shkruajnë njerëzit, pse jo në veprën e Mimozës.


Me respekt

Skender Korça